ชายคนนั้นได้ยิน ก็หันหน้ากลับมา ชำเลืองมองมู่เฉียวอย่างเย็นชา แววตาเข้มขึ้น

เขายกมือขึ้น ลูบเบาๆที่ต้นไม้ใหญ่ข้างทาง “คุณมู่ คนที่คุณพูดถึง ฉันไม่รู้จัก”

ไม่รู้จัก? ในสายตาของมู่เฉียวหดหู่เล็กน้อย หรือว่าจะเป็นแค่คนหน้าคล้ายเท่านั้น

เธอพูดว่า”อ๋อ”คำหนึ่ง แล้วก็ยิ้มๆ

ทัศนียภาพที่นี่ไม่เหมือนกับในประเทศ นิเวศวิทยาในท้องถิ่นที่แทบจะเป็นแบบดั้งเดิม ถึงแม้จะเห็นภูเขาและลำน้ำภายในประเทศมาจนเคยชินแล้ว แต่พอได้เห็นที่นี่ ก็รู้สึกถึงกลิ่นอายความเป็นท้องถิ่นที่แตกต่างออกไป

เดินชมรอบหนึ่งแล้วกลับมา หานฉุนกำลังร่วมหารือเรื่องของเค้าโครงเรื่องละครกับผู้กำกับอยู่ ดูท่าจะไม่ค่อยราบรื่นเท่าไร สีหน้าของเขาไม่น่าดูเล็กน้อย

เพราะคู่ต่อสู้ทางละครคือคนแอฟริกา ดังนั้น งานที่สำคัญของมู่เฉียวก็คือตอนที่พวกเขาคุยกับฝ่ายตรงข้าม เธอถึงจะคอยเป็นล่ามอยู่ข้างๆ อื่นๆ ที่ใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารได้ หานฉุนก็แทบจะไม่ต้องใช้เธอเลย

ดังนั้น เวลานี้ เธอจึงมีอิสระอย่างมาก

ผู้จัดการหยิบบทละครเข้ามา ส่งให้มู่เฉียว “นี่คือส่วนที่คุณต้องแปล คุณลองอ่านคร่าวๆก่อน”

มู่เฉียวพยักหน้า หลังจากแปลบทละครของหานฉุนรอบหนึ่งแล้ว เธอก็ขมวดคิ้ว “ค่าตอบแทน เหมือนกับว่าจะไม่มาก”

ถึงแม้จะเป็นภาพยนตร์ แต่หานฉุนเป็นนักแสดงนำ พูดตามเหตุผลแล้ว ไม่ควรที่จะได้ค่าตอบแทนที่น้อยขนาดนี้ มิน่าล่ะดูท่าทางไม่เต็มใจเลย

ผู้จัดการส่ายหน้า “ไม่เข้าใจ ดูเหมือนว่า จะถูกลดค่าตอบแทน เดิมทีฉันก็คิดที่จะไปเจรจา แต่ฉุนบอกว่า เขาจะไปเอง”

มู่เฉียวไม่พูดจา กับการดำเนินการนี้ เธอก็ไม่ได้เข้าใจมากมายนัก แต่เธอรู้ว่า ที่จู่ๆลดค่าตอบแทนลง จะต้องมีสาเหตุอย่างแน่นอน

เพราะตอนบ่ายไม่มีงาน เธอจึงเอ่ยที่จะกลับเข้าในเมืองก่อน จะไปเดินเที่ยวบริเวณใกล้ๆโรงแรมสักหน่อย

เมื่อหานฉุนกลับถึงโรงแรม เธอก็เพิ่งทานข้าวเสร็จ เห็นเขาเดินเข้ามายังตนเอง เธอก็ตกใจ เคี้ยวอาหารช้าลงเล็กน้อย

ชามเซรามิกสีขาวที่อยู่บนโต๊ะถูกคว้าขึ้น จากนั้น ก็ทุ่มลงพื้นอย่างแรง

มู่เฉียวตกใจ เธอกลืนน้ำลายลงคอ หยิบเครื่องดื่มบนโต๊ะ มาจิบเล็กน้อย “คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย?”

แต่หานฉุนเอาแต่จ้องมองเธอ มองอยู่ครู่หนึ่ง จึงเอ่ยปากว่า “คุณนี่มันมีเสน่ห์จริงๆเลยนะ มีเสน่ห์ถึงขั้นที่ เขาสามารถทำเพื่อคุณได้ โดยไม่เสียดายเงินทองเลย”

พูดจบ ก็ทำเสียงไม่พอใจ แล้วหันเดินจากไป