ในความสะลึมสะลือ เธอรู้สึกว่าเตียงข้างๆจมลง แล้วมีมือใหญ่มาจับที่เอวเธอ

นี่เป็นคืนที่สำคัญคืนหนึ่ง สำหรับครอบครัวทั้งสามคนนี้ ก็เป็นการเริ่มต้นที่มีความสุข

เมื่อมู่เฉียวตื่นมาในตอนเช้า โม่หานก็ไม่ได้อยู่ข้างๆแล้ว เธอลุกขึ้นไปที่ห้องรับแขก ก็ไม่เจอโม่หาน จึงส่งข้อความหาเขา

เห็นว่าข้อความไม่ได้ตอบกลับเลย เธอก็ไม่สบายใจเล็กน้อย

จึงไปเรียกมู่เสี่ยวโยวให้ตื่น ไปโรงเรียนอนุบาล

“แม่ ฉันไม่ดูคุณปู่ทวดก่อนได้ไหม ดูเสร็จแล้ว ฉันค่อยไปโรงเรียน ดีไหม?”

เด็กมีความกตัญญูกตเวทีแบบนี้หายาก แน่นอนว่ามู่เฉียวไม่ได้ปฏิเสธ

โบกรถแล้วก็ตรงไปที่โรงพยาบาล

ระหว่างทางเธอก็โทรไปหาโม่หาน แต่ก็ไม่มีคนรับสาย เมื่อมาถึงชั้นล่าง ก็รออยู่สักพัก แม้ว่าเธอจะมีอิสระที่จะเข้างาน แต่ว่าสายเกินไปก็ไม่ดีนัก “เสี่ยวโยว จำได้ไหมว่าคุณปู่ทวดอยู่ห้องไหน?”

มู่เสี่ยวโยวคิดๆแล้ว “เหมือนจะรู้นะ แม่  เพียงแต่ห้องผู้ป่วยที่นายท่านโม่อยู่เป็นชั้นVIP คนปกติจะไม่ให้เข้าไป แต่ว่าพยาบาลจำมู่เสี่ยวโยวได้ “เด็กน้อย คุณมาเยี่ยมคุณทวดของคุณเหรอ?”

มู่เสี่ยวโยวพยักหน้า

พยาบาลก้มหน้าลง มู่เฉียวเห็นว่าเธอชะงักเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอรู้อะไรบางอย่างโดยจิตใต้สำนึก

กอดมู่เสี่ยวโยว “เสี่ยวโยว คุณทวดน่าจะหลับอยู่ เช่นนั้นเราไปโรงเรียนกันก่อน หลังจากคุณเลิกเรียน ฉันค่อยพาคุณมา ได้ไหม?”

“แม่ แต่ว่าฉันอยากเจอคุณทวด” มู่เสี่ยวโยวยังคงยืนหยัด

“คุณนายโม่ คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันหมายถึง นายท่านโม่ออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว”

ถูกเรียกว่าคุณนายโม่ มู่เฉียวรู้สึกเขินอายเล็กน้อย ใบหน้าที่ขาวหมดจดของเธอ กลับแดงระเรื่อ พอคิดที่จะเอ่ยปาก จู่ๆมือถือก็ดังขึ้น

มองดูแล้ว คือโม่หาน

มู่เฉียวไม่เคยคาดคิดว่า จะยังมีโอกาสเข้ามาในสถานที่แห่งนี้อีกครั้ง ทุกสิ่งทุกอย่างโดยรอบยังคงคุ้นตา กวาดสายตาไปมองคุณป้าที่อยู่ที่ลานบ้านพยักหน้าให้เธอ สีหน้าก็แสดงความประหลาดใจ

เธอมองคุณนายโม่ แต่ไม่ได้มองนานสักเท่าไร แล้วก็มองไปยังในห้อง นายท่านโม่นั่งอยู่บนรถเข็น สีหน้าของเขาดูมีชีวิตชีวาไม่น้อย ไม่ได้เจอกันหลายปี ถึงแม้จะดูชราลงกว่าเมื่อก่อนไม่น้อย แต่กับที่โม่หานบอกว่าจะมีชีวิตอยู่ได้แค่สองวัน มันช่างแตกต่างกันอย่างมาก

เธอมองโม่หานด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง

“เสี่ยวเฉียวมาแล้วเหรอ?” น้ำเสียงของนายท่านโม่เรียบเฉยอย่างมาก ราวกับเรื่องราวเมื่อหลายปีมานี้เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

มู่เฉียวนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้น เธอก็เม้มริมฝีปาก แล้วรับมู่เสี่ยวโยวมาจากในมือโม่หาน วางลงกับพื้น จูงมือของเธอ แล้วเดินไปยังข้างๆนายท่านโม่

“เสี่ยวโยวอยากเจอท่าน” เธอไม่ได้เรียกคุณปู่ บางที ใจของเธอก็ไม่ได้กว้างขนาดนั้น

“คุณทวด คุณหายป่วยแล้วเหรอ?” มู่เสี่ยวโยวปล่อยมือมู่เฉียว แล้วเดินไปข้างๆนายท่านโม่ มองพิจารณาเขาอย่างละเอียด

“หานแล้ว อ้อ ใช่แล้ว……” นายท่านโม่ ยื่นมือไปยังคนที่อยู่ด้านหลัง

พอดีคุณนายนายท่านโม่กำลังเดินลงบันไดมา ในมือถือถุงพลาสติกลายการ์ตูนถุงหนึ่ง

เห็นมู่เฉียว บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เสี่ยวเฉียว คุณกลับมาแล้ว”

มู่เฉียวพยักหน้า

นายท่านโม่รับถุงจากในมือของคุณนายนายท่านโม่มาวางลงที่ขา เปิดถุงออก “เสี่ยวโยว คุณดูสิ นี่คือสติกเกอร์อุลตร้าแมนที่ก่อนหน้านี้คุณให้ปู่ทวดซื้อให้คุณ ฉันกับย่าทวดของคุณวิ่งหาอยู่หลายที่เลย กว่าจะหาเจอ คุณลองดูซิว่า ใช่ไหม?”

มู่เสี่ยวโยวแสดงสีหน้าดีใจ ก้มลงไปมอง “ว้าว คุณทวด อันนี้แหละ ดีมากเลย”

เด็กแสดงความดีใจ เขย่งเท้าขึ้นแล้วไปหอมแก้มนายท่านโม่

“ขอบคุณค่ะคุณปู่ทวด คุณย่าทวด”

“คุณทวด คุณอุ้มฉันหน่อยได้ไหม?”

“เสี่ยวโยว” มู่เฉียวกังวลใจ ดึงมู่เสี่ยวโยวเล็กน้อย

แต่นายท่านโม่ ยื่นมือไปขวางมู่เฉียวเอาไว้ “ไม่เป็นไร” จากนั้นก็ชี้โม่หาน “คุณอุ้มเสี่ยวโยวมาวางบนขาฉันหน่อย”

ต่อมา….

หลังจากนายท่านโม่อุ้มมู่เสี่ยวโยวเสร็จ โม่หานก็คิดว่าเขาคงจะเหนื่อยเกินไป พอรับมู่เสี่ยวโยวมา ทันใดนั้นนายท่านเฟิงก็เสียชีวิต