ตอนที่ 52 เอ้อระเหย

ร่างกายทั้งสองเกี่ยวพันกันและไม่นานทั้งคู่ก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

ร่างกายของพวกเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

ความรู้สึกที่อดกลั้นนี้คล้ายกับทั้งคู่ผสมผสานกันอย่างใกล้ชิดราวกับพวกเขากำลังประทับร่างกายของอีกฝ่าย

มันงดงามและน่าพอใจอย่างยิ่ง

หลังจากนั้นก็มีความสุขที่ไม่อาจบรรยายได้เกิดขึ้นราวกับคลื่น

หยุนซือซือที่กำลังจมในความยินดีปีนขึ้นไปบนไหล่ของเขาและกุมฝ่ามือกว้างของเขา เธอสอดนิ้วเข้ากับเขาและเอามือไปลูบแก้มที่ร้อนระอุของเธอ

ฝ่ามือของเขาค่อนข้างหยาบและชื้น แต่ก็อุ่นใจได้มาก!

เธอแทบจะสั่นสะท้านเธอแนบริมฝีปากลงบนคนตัวบางที่เย็นเฉียบของเขา

การสัมผัสนั้นอ่อนโยนและอบอุ่นมันทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง…

การหายใจของมู่หยาเฉอขาดห้วง เขาหลงใหลในจูบที่อ่อนโยนและสนิทสนมนี้ซึ่งเหมือนกับจูบแห่งความใกล้ชิดของคนรัก

ครั้งนี้เขาไม่ได้หลบเลี่ยงแต่กลับประทับริมฝีปากลงบนเธออย่างแน่นหนา มันและจูบที่ลำคอของเธออย่างลึกซึ้ง

เขาหลับตาและเปิดขึ้นอีกครั้งดวงตาสีดำของเขาจ้องมองไปที่หญิงสาวที่มีเสน่ห์เหมือนดอกไม้ที่อยู่ใต้ตัวเขา เขากอดเธอไว้บนเตียงอย่างสุดความสามารถ

ลมหายใจของหยุนซือซือแตกออกจากริมฝีปากอย่างเอ่อล้นและรีบร้อน

เขาซบหน้าลงที่คอของเธอสูดกลิ่นหอมในเส้นผมนั้น

ดูเหมือนแสงสีขาวกระพริบไปทั่วจิตใจของพวกเขา ในที่สุดทั้งคู่ก็ถูกผลักไปยังท้องฟ้าที่งดงามด้วยกระแสน้ำที่รุนแรงเหล่านี้

ต้องยอมรับว่าฤทธิ์ของ Love Hunting Powder นั้นดุเดือดจริงๆ

มู่หย่าเจ๋อจับเธอลงและจงใจเข้าหาเธอถึงสามครั้งก่อนที่ฤทธิ์ของยาจะหมดลง

เมื่อเขาฟื้นจากรสแห่งความสุขอันยาวนานท้องฟ้าก็สว่างแล้ว

คนที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาคลายฤทธิ์ยา เธอเหนื่อยมากจนหลับไป แขนที่บอบบางและเรียวยาวของเธอโอบรอบสะโพกของเขาแน่น

ทั้งคู่เปียกและเหนียวตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมยาวและชื้นครึ่งหนึ่งของเธอติดอยู่ที่หน้าอกของเขาทำให้เขารู้สึกจั๊กจี้เล็กน้อย

เมื่อมองไปที่เธอในร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยจูบที่คลุมเครือและรอยช้ำที่เขาทิ้งไว้

ทุกรอยเป็นร่องรอยแห่งการโจมตีอย่างบ้าคลั่งตลอดทั้งคืน

เขาต้องบ้าแน่ ๆ เขาต้องบ้าไปแล้วที่ทำแบบนี้…

หลังจากหมั้นหมายมาสามปีแล้วมู่หย่าเจ๋อมักจะควบคุมตัวเองได้ดีมาโดยตลอดไม่เคยแตะต้องผู้หญิงด้วยซ้ำ แต่เขาสูญเสียการควบคุมให้กับผู้หญิงคนนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า

หัวใจของเขาต่อต้านความใกล้ชิดอย่างชัดเจน แต่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยมีสิ่งที่เรียกว่า ‘ควบคุมตนเอง’ เมื่อพูดถึงผู้หญิงคนนี้ซึ่งเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของหนูน้อยอี้เฉิน

มู่หยาเฉอจ้องมองร่างบอบบางของเธอ

เธอผอมมาก ผอมมากจนเมื่อฝ่ามือใหญ่ของเขาลูบไล้แก้มเธอเบา ๆ ใบหน้าของเธอก็ถูกบดบังและกลืนกินได้อย่างง่ายดาย

เขาไม่รู้ว่าหกปีที่ผ่านมาเธอใช้ชีวิตแบบไหนและชีวิตของเธอดำเนินไปอย่างไร?

ค่าตอบแทนที่เขามอบให้เธอนั้นเกือบจะเท่ากับค่าตอบแทนตลอดชีวิตของคนทั่วไป

ควรเพียงพอที่เธอได้รับชีวิตที่สมบูรณ์แบบไม่ใช่เหรอ?

เธอดูผอมกว่าที่เคยเห็นเมื่อหกปีก่อน สีหน้าที่ซีดและอ่อนแรง และดูเหมือนสะโพกของเธอจะสามารถจับได้ด้วยมือข้างเดียว เธอบอบบางมาก

ในหกปีที่ผ่านมาเธอสำเร็จการศึกษาแล้วใช่ไหม? หางานที่ดีได้ใช่ไหม? มีครอบครัวที่มั่นคงใช่ไหม? หรือบางที… จะแต่งงานแล้ว?

ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็เต้นรัวอย่างผิดปกติเมื่อนึกถึงเรื่องนี้…ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยบางอย่างพุ่งพล่านอยู่ในตัวเขา

เธอแต่งงานหรือยัง?

ให้ตายเถอะ เขากังวลมากเกี่ยวกับคำถามนี้จริงๆ!