เฉินอีอีเห็นเธอกลับมา ลุกขึ้นยืนจากโซฟา เผชิญหน้าเธอ แล้วยิ้มแบบเขินอาย

“น้องสาว คุณกลับมาแล้วเหรอ? ”

สายตาเย่หลินมองอย่างเจาะลึก พยักหน้ากับเธอ “เอ่อ พี่ชายฉันล่ะ? ”

เฉินอีอีตกตะลึง แล้วตอบกลับว่า : “ตอนบ่ายเขาโทรมาบอกว่า ตนเองมีธุระอาจจะกลับมาดึกหน่อย”

“อ้อ อย่างนี้นี่เอง” ก็โล่งอก เธอเป็นห่วงจริงๆ ว่าเรื่องตอนเช้านั้น จะไปกระทบจิตใจเกาไห่ หลังจากที่ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็กลับเข้าห้องไป

หลังจากเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้าน เธอคิดๆ แล้วยังคงโทรไปหาเกาไห่ มือถือดังอยู่นาน แต่ไม่มีคนรับสาย

หลังจากนั้น จนกระทั่งหนิงเส่าเฉินกลับบ้าน เกาไห่ก็ยังคงไม่กลับมา

เย่หลินกระวนกระวายใจเล็กน้อย “เส่าเฉิน ดึกขนาดนี้แล้วพี่ชายฉันยังไม่กลับมาเลย คุณว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นไหม? ” จากนั้นเย่หลินก็เล่าเรื่องเมื่อตอนเช้าให้หนิงเส่าเฉินฟัง

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของหนิงเส่าเฉิน เห็นได้ชัดว่าเขาก็ประหลาดใจเล็กน้อย

“แฟนของพี่ชายคุณล่ะ? ” หนิงเส่าเฉินดึงเนกไทออกพลาง ถามไปด้วย

“น่าจะอยู่ที่ห้องนะ ฉันจะไปถามเธออีกครั้ง” พูดจบ ก็ออกจากห้องไปที่ชั้นหนึ่ง เคาะประตูห้องเฉินอีอี ทว่าเป็นเวลานานก็ไม่มีการตอบกลับ

เย่หลินจึงเปิดประตู เพียงแต่ในห้องว่างเปล่า มีเฉินอีอีซะที่ไหน?

เธอตกตะลึง หันกลับออกมา ก็เห็นหนิงเส่าเฉินลงมาชั้นล่าง เธอจึงร้อนรนเข้าไปที่หนิงเส่าเฉิน “เส่าเฉิน เฉินอีอีคนนั้นก็ไม่อยู่”

หนิงเสี่ยวซีลุกขึ้นมาดื่มน้ำพอดี เห็นเย่หลินหลินเอ่ยถึงเฉินอีอี ก็ชี้ไปที่ประตู “แม่ ก่อนหน้านี้ฉันเห็นเธอลนลานออกไป เมื่อประมาณ 40 นาทีก่อน”

เย่หลินขมวดคิ้ว “เสี่ยวซี คุณไม่ได้ถามเหรอว่าเธอจะไปไหน? ”

หนิงเสี่ยวซีส่ายหัว “เธอยังไม่ได้เป็นป้าของฉันนะ? ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน ฉันจะถามให้มากความไปทำไม? ” พูดจบ แล้วก็หันกลับเข้าห้องไป เมื่อประตูกำลังจะปิดลง ก็หันกลับมามองเย่หลินอีกครั้ง : “แม่ คุณอย่าทุกข์ใจเช่นนี้ทุกๆ วันได้ไหม? พวกเขาโตกันแล้ว มีความเป็นส่วนตัวของตนเอง”

แม้ว่าหนิงเสี่ยวซีจะรูปร่างหน้าตาเหมือนเย่หลิน แต่นิสัยยิ่งโตยิ่งเหมือนหนิงเส่าเฉินมาก สำหรับคนที่เขาไม่สนใจ เรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับตนเอง ก็จะไม่เข้าไปยุ่ง

เพียงแต่โชคดีว่า เขาปฏิบัติต่อเธอดีมาก กตัญญูอย่างมาก

ฉะนั้น ไม่ว่าจะสอนเขากี่ครั้ง แต่รู้สึกว่าเขาเป็นอย่างนี้ ก็อาจจะไม่ใช่เรื่องไม่ดี

การเห็นอกเห็นใจจนเกินไป ก็ทำให้ชีวิตเหน็ดเหนื่อย

เพียงแต่ ยังหันกลับไปมองหนิงเส่าเฉิน “คุณดูสิ ลูกชายคุณทำไมเหมือนคุณขนาดนั้น? ”

หนิงเส่าเฉินถูกต่อว่าก็ทำอะไรไม่ถูก นิ้วเรียวยาวลูบๆ หน้าผาก “ฉันรู้สึกว่าดีมากเลย ถ้าเขาเหมือนคุณ อนาคตของหนิงกรุ๊ปก็น่าเป็นห่วงมาก”

เย่หลินตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็หยิกเอวเขาทันที “หนิงเส่าเฉิน วันนี้คุณอยากนอนข้างนอกใช่ไหม? ”

เขากอดเธอจากด้านหลังทันที “ฉันผิดไปแล้ว”

ท่าทีนี้ทำให้เย่หลินทำอะไรไม่ถูก “คุณว่าดึกดื่นแบบนี้พี่ชายฉันจะไปไหน? เฉินอีอีคนนี้ก็ออกไปอีก คุณว่าเธอจะไปหาพี่ชายฉันไหม เราต้องให้คนออกไปตามหาไหม? ”

“ไม่ต้อง เสี่ยวซีพูดไม่ผิด แล้วอีกอย่างก็ไม่ใช่เด็กแล้ว คุณจะกังวลอะไร พวกเรารออีกสักหน่อย ถ้าผ่านไป12ชั่วโมงแล้วยังไม่กลับมา ฉันค่อยส่งคนออกไปตามหา”

พูดจบ ก็โอบเย่หลินมานั่งลงบนโซฟา เปิดทีวี “คุณอยากดูช่องนี้ไหม? ”

เย่หลินพยักหน้า หนิงเส่าเฉินยื่นแขนออกมา โอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ทางด้านนี้ก็หยิบหนังสือที่อยู่บนโต๊ะ แล้วก้มหน้าอ่าน

เวลานี้ ที่แผงลอยขายอาหารด้านนอก

“คุณรู้ไหม? ฉันโดนเธอหลอก โดนหลอกอย่างน่าสมเพชมาก ฉันรู้สึกว่าตนเองเหมือนกับคนโง่ ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรเลย ตลอดชั่วชีวิตของฉันต้องถูกเธอทำลาย” ชายหนุ่มพูดซ้ำประโยคเดิมไปมาไม่หยุด

“คุณยังหนุ่มยังแน่นแบบนี้ พูดว่าตลอดทั้งชีวิต ก็จะเร็วเกินไปมั้ง? คุณดีเลิศขนาดนี้ เพียงแค่คุณสมัครใจ คุณจะต้องมีอนาคตที่ดีอย่างแน่นอน” หญิงสาวที่อยู่ข้างๆ พูดโน้มน้าวเขา แล้วแอบเปลี่ยนเบียร์ที่อยู่ตรงหน้าชายหนุ่มให้กลายเป็นน้ำชา

“คุณเป็นใคร? คุณไม่เข้าใจฉันหรอก แล้วคุณก็ไม่รู้ว่าฉันคือใคร? คุณมีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าฉันมีอนาคต? ” ชายหนุ่มหัวเราะเยาะเหอะๆ ยกแก้วเบียร์ตรงหน้าขึ้น แล้วดื่มในรวดเดียว

“หลังจากที่คุณเกิดเรื่อง ฉันเคยไปบ้านของคุณ น้องสาวของคุณบอกว่าคุณกลายเป็นผักไปแล้ว ต่อมาฉันก็ไม่สืบถามทุกที่ แต่ก็ไม่ได้ข่าวของคุณอีกเลย เกาไห่ 7ปีแล้วนะ ที่ฉันเปลี่ยนตัวเองจากคนอ้วนจนกลายเป็นสาวสวย แต่คุณก็มองไม่เห็น ฉันจึงเปลี่ยนตัวเองจากสาวสวยกลายเป็นคนอ้วนอีกครั้ง แต่จู่ๆ คุณก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าฉัน เกาไห่ คุณมันโง่” หญิงสาวก้มหน้า น้ำตาไหลเป็นสายราวกับสร้อยไข่มุก แต่เพียงแค่ก้มหน้าพูดกับตัวเอง

“เพราะว่า ฉันดูโหงวเฮ้งแล้ว ชั่วชีวิตนี้ของคุณผู้ชาย จะต้องร่ำรวยและมั่งคั่งอย่างแน่นอน” ใบหน้ารูปไข่ที่ค่อนข้างมีเนื้อมีหนังของหญิงสาว ภายใต้แสงไฟอันสลัว ก็ปรากฏเลือดฝาดเล็กน้อย

ร่ำรวยและมั่งคั่งอย่างนั้นเหรอ? ชายหนุ่มหัวเราะเยาะเหอะๆ อีกครั้ง คล้ายกับว่าสร่างเมาเล็กน้อย เงยหน้ามองเธอ “คุณชื่ออะไร? ”

หญิงสาวเงยหน้า ตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจังอย่างมากว่า: “ฉันชื่อเล่อจยา เล่อที่แปลว่าความสุข เจียที่แปลว่างานเทศกาล แล้วคุณล่ะ? ”

ชายหนุ่มเงียบอยู่นาน แล้วจึงเอ่ยปากว่า: “เรียกฉันว่าอาไห่”

หญิงสาวยิ้มเล็กน้อย พยักหน้า ในสายตาปรากฏหมอกจางๆ ฉากแนะนำตัวเองนี้ รอมา7ปีแล้ว!

“ร้านนี้คุณเป็นคนเปิดกิจการเหรอ? ” เมื่อตอนชายหนุ่มเข้ามา ก็ได้ยินคนจำนวนมากเรียกเธอว่าเถ้าแก่เนี้ย

เล่อจยาพยักหน้า

ชายหนุ่มมองหญิงสาวหน้ากลมๆ ที่อยู่ตรงหน้า เมื่อเธอยิ้มขึ้นมา แก้มทั้งสองที่อ้วนกลม ก็เหมือนกับสาลี่ที่หวานฉ่ำสองลูก ไม่สวย แต่น่ารักมาก มองแล้วทำให้คนอารมณ์ดีไม่น้อย

ลมที่พัดผ่านเล็กน้อย ความเมาของชายหนุ่ม ก็สร่างไปมาก

เล่อเจียชี้ไปที่แผงลอยขายอาหารด้านหลัง “พ่อฉันป่วย เป็นเบาหวาน ส่วนแม่ของฉันน่ะเหรอ? หย่ากับพ่อของฉันแล้ว ก็พาน้องชายของฉันไปด้วย เพื่อที่จะสามารถดูแลพ่อของฉันได้ ก็ต้องมีเวลาที่ค่อนข้างอิสระ คิดแล้ว ก็เลยยึดอาชีพทำร้านนี้ โชคดีที่การค้าขายก็ไม่เลว”

แต่ก็กล่าวเสริมในใจว่า ปีที่สองที่คุณจากไป ชีวิตของฉันก็มีการเปลี่ยนแปลงพลิกผันไป

เกาไห่นิ่งอึ้งไป “สถานที่นี้ มีคนเลวและคนดีอยู่ปะปนกัน คุณ….คุณเป็นเด็กผู้หญิงคนเดียว ไม่กลัวเหรอ? ”

เล่อจยาสีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย ในทันทีก็ปิดปากเผลอยิ้มออกมา “มีคนเลวและคนดีอยู่ปะปนกันแล้วยังไง? ฉันหน้าตาขี้เหร่แบบนี้ ใครจะสามารถมาทำอะไรฉันได้อีก? ” แต่กล่าวเสริมในใจว่า เกาไห่ คุณคงจะลืมไปแล้ว ปีนั้น ในโรงเรียนมีอันธพาลสองสามคนที่อิจฉาคุณ ไม่ชอบคุณ ดักขวางคุณไว้ที่หลังประตูโรงเรียน อยากที่จะสั่งสอนคุณ คือฉันที่ช่วยคุณเอาไว้ เวลานั้นฉันเคยบอกกับคุณว่า พ่อฉันเป็นครูเทควันโด ฉันฝึกฝนเทควันโดมาตั้งแต่เด็ก ฉันได้สายดำ คุณคงลืมไปแล้วแน่เลย

เกาไห่มองดวงตาของเธอที่ยิ้มจนกลายเป็นพระจันทร์เสี้ยว กำลังเตรียมจะเอ่ยปากว่า คุณไม่ได้ขี้เหร่

จู่ๆ ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าก็ลุกขึ้นยืน สายตามองไปที่ด้านหลังของเกาไห่