ก่อนที่เขาจะพูดจบ เห็นผู้หญิงคนนั้นดึงแขนชายอ้วนแล้วดึงเขาขึ้นมาก่อน แล้วค่อยตบอย่างแรง แล้วโยนคนทั้งร่างจนกระโดดขึ้น โดยมีขาข้างหนึ่งอยู่ตรงกลาง เท้าข้างหนึ่ง เล็งไปที่หน้าอกของผู้ชาย หันหลังกลับแล้วเตะหนักอย่างแรงจนร่างชาย ล้มลงกับพื้นอีกข้างหนึ่งจนกระเด็นไปหลายเมตรแล้วหยุดตรงที่ที่เขานั่ง แล้วเธอก็ตบมือเบาๆสองสามทีแล้วเดิน ก้าวไปข้างหน้า หยิบกาแฟที่เธอไม่ได้ดื่มแล้วเทใส่ปากของชายคนนั้น

“ปากคุณมันเหม็นมาก เอากาแฟไปชิมซะ และฉันก็บันทึกคำพูดที่คุณเพิ่งพูดเอาไว้ด้วย ฉันจะเอากลับไปให้ป้าดูว่าคุณเป็นสัตว์ประเภทไหน”

หลังจากพูดจบ เธอก็เหยียบหน้าท้องส่วนล่างของชายคนนั้น ออกแรง และหมุนตัวไปมาจนเห็นชายคนนั้นตะโกนว่า “โอ้ โอ๊ย ”

เธอพูดด้วยสีหน้าอย่างเย็นชาว่า: “คุณไม่ใช่สงสัยหรือว่าทำไมผู้หญิงอย่างฉันถึงขายของที่นั่นหลายปี? คุณรู้คำตอบแล้วหรือยัง” หลังจากนั้นเธอก็หยิบกระเป๋าและโทรศัพท์มือถือ และหันกลับออกจากประตู

เกาไห่มองไปที่ชายที่ล้มลงกับพื้น ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและตกตะลึง หยิบกระเป๋าขึ้นมาทันที แจ้งหมายเลขบัตรสมาชิกไปที่แผนกต้อนรับ แล้วเดินตามออกไป

เล่อจยาจำไม่ได้ว่าเธอวิ่งไปได้ไกลแค่ไหน เธอรู้เพียงว่าไม่มีเสียงใดๆ อยู่เบื้องหลัง และไม่มีเสียงรถใดๆ ดังนั้นเธอจึงหยุดและยืนตรงมุมหนึ่งร้องไห้อย่างเจ็บปวด

เนื่องจากเธอหันหลังให้ถนน เธอจึงไม่สังเกตเห็นชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ

เกาไห่มองไปที่ร่างด้านหลังกลับมีความเจ็บปวดแทนที่อธิบายไม่ได้ภายในหัวใจของเขา

กลับกลายเป็นว่าเบื้องหน้าที่มีรอยยิ้มที่สดใสนั้นเบื้องหลังมีสิ่งที่ไม่สามารถทนได้เหมือนกัน

อย่างไรก็ตาม เขาคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าผู้หญิงที่ดูอ่อนโยนจะรู้ว่าต้องทำยังไง คนอ้วนคนนั้น อย่างน้อย 90 กก. แต่ต่อหน้าผู้หญิงไม่มีทางโต้กลับแน่นอน ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอพูด ฉันไม่กลัวมันและไม่ใช่เธอคนนี้ คนธรรมดา ๆคงไม่กล้ายุ่งกับมันจริงๆ

“เล่อจยา” เขาเรียกเธอออกมาดัง ๆ เธอจำได้ว่าเธอพูดเมื่อวานนี้ว่าเธอชื่อเล่อจยา เล่อที่แปลว่าแฮปปี้ จยาที่แปลว่า ดีงาม ยกย่อง

เล่อจยาได้ยินเสียง ได้แต่ร้อง “ว้าว” กลับร้องไห้หนักกว่าเดิม

ทำไมเธอถึงไร้ประโยชน์ขนาดนี้ เธอยังคิดถึงผู้ชายคนนั้น และยังมีอาการประสาทหลอนในการได้ยินอีกด้วย

เกาไห่สูดหายใจ ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว วางมือบนไหล่ของเล่อจยา ก่อนที่จะส่งเสียง เล่อจยาก็หันไปอีก

ด้านแล้วรีบเดินไปข้างหน้า เกาไห่ก็ตามเธอไปอย่างรวดเร็ว พลิกตัว ปรากฏตัวต่อหน้า เล่อจยา

“อย่า นี่ฉันเอง” เขาตะโกนอย่างเร่งรีบ มองดูเล่อจยาปล่อยเขาไป แอบโล่งใจ ถ้าเขาตอบสนองช้ากว่านี้ แขนของเขาอาจจะหักได้

เขาพยายามสงบสติอารมณ์และมองดูเล่อจยาและพูดว่า: “ขอโทษนะสาวน้อย คุณคือเล่อผู้มีความสุข จยาที่แปลว่า ดีงาม ยกย่อง คนที่ชื่อเล่อจยาใช่หรือไม่”

เล่อจยามองมาที่เขา เธอตกใจเล็กน้อย ขยี้ตา จากนั้นหน้าของเธอก็เย็นชา และเธอก็ตอบว่า “คุณเป็นใคร ฉันไม่รู้จัก”

หันกลับแล้วจะเดินจากไป

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะจากไป เกาไห่ก็กังวล และเขาก็ยื่นมือออกไปจับมือเธอ “ฉันไม่ได้หมายความอย่างอื่น ฉัน…ฉันแค่อยากจะปลอบเธอ”

เล่อจยายิ้มแบบเยือกเย็นและมองขึ้นไปที่เกาไห่ “คุณผู้ชายค่ะ คุณมีแฟนแล้ว คุณคิดว่าการปลอบฉันเช่นนี้มันควรหรือไม่” หลังจากพูดแล้ว ดวงตาของเขาก็ตกต่ำลงและหลับตาลงมองมือของเขา

“ปล่อยมือ”

เกาไห่ขมวดคิ้ว หายใจเข้า และปล่อยมือ เห็นได้ชัดว่าเขินอายเล็กน้อย เขาเม้มปาก “ผม ผมเพิ่งจะอยู่ที่นั่น ดังนั้น… แค่…”

เล่อจยา อ้าปาก หน้ามืดลง กัดริมฝีปาก หลับตา หายใจเข้า หันหลังรีบหนี

โชคแบบนี้คือโชคอะไร? สิ่งที่น่าอายมากที่สุดทำไมต้องเป็นเขาที่เห็นมัน

แขนของเกาไห่แข็งค้างกลางอากาศเป็นเวลานานก่อนที่เขาจะหดกลับ

ในเวลานี้ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นและมองไปว่าเป็นเฉินอีอี ตาของเขาทรุดลง แล้วเขาก็หยิบขึ้นมา “ฮัลโหล อีอี ”

“อาไห่ พรุ่งนี้ฉันจะไปทำงานที่หนิงกรุ๊ปนะ ฉันจะไปเป็นเลขาของพี่เขยคุณ”

เกาไห่ตกใจ “เป็นเลขาของหนิงเส่าเฉิน?”

“ใช่แล้ว น้องสาวของคุณเพิ่งกลับมาบอกฉัน ว่าแต่ว่า น้องสาวของคุณนี้… เป็นคนดีจริง” น้ำเสียงของเธอถูกยืดออกไปโดยเจตนา และเกาไห่แสดงปฏิกิริยาและยิ้มอย่างมีความหมาย สองสามครั้ง “งันก็, ขอแสดงความยินดีด้วยนะ”

หลังจากพูดจบก็วางสาย โดยรู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูก

หนิงกรุ๊ป

“ทำไมถึงอยากให้เธอเป็นเลขาของคุณ”

หนิงเส่าเฉินนั่งบนเก้าอี้ ร่างยาวของเขาขยับ ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่เกาไห่ และตอบอย่างใจเย็น “น้องสาวของคุณขอให้ฉันช่วย เธอก็รู้ว่าฉันรักเธอและไม่มีทางปฏิเสธได้”

เกาไห่ตกตะลึง แล้วหรี่ตาลง “ดูเหมือนว่าคุณตั้งใจ?”

หนิงเส่าเฉินเลิกคิ้ว “บางครั้งการที่จะปกป้องคนๆ หนึ่งโดย การสอนวิธีให้ป้องกันตัวเธอเองจะดีกว่า”

เกาไห่เลิกคิ้วและรออย่างเงียบ ๆ

“จุดอ่อนของ เย่หลิน คือการที่เธอใจดีเกินไป และชอบเชื่อใจคนอื่น และการปล่อยให้เธอประสบกับความสูญเสียอีกเล็กน้อยนั้นไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แต่สำหรับผู้หญิงคนนั้นตัดสินใจจริงๆแล้วหรือ”

หลังจากพูดจบ รอยยิ้มบางๆ ก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

เกาไห่เงียบอยู่นานก่อนที่เขาจะพูดว่า: “เธอทำตัวของเธอเอง” หลังจากพูดเขาก็หันหลังกลับและออกจากสำนักงาน

ในวันแรก เฉินอีอีไปทำงาน เธอได้รับการดูแลตลอดทาง ครั้งแรกที่แผนกต้อนรับ หลังจากได้ยินชื่อของเธอ เธอได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษ จากนั้นฝ่ายบุคคลก็เปิดประตูหลังให้เธอ ห้องเลขาให้การต้อนรับอย่างอบอุ่น

แม้ว่าเธอจะทำหน้าสงบตลอดทาง แต่ในความเป็นจริงใจเธอนั้นยิ้มแทบจะละลายออกมา

“อีอี คุณส่งแฟ้มนี้ไปให้ประธานเซ็นหน่อย” ผู้รับผิดชอบสำนักงานเลขานุการยื่นแฟ้มในมือให้เฉินอีอี

“ฉันหรือ?” เฉินอีอีประหลาดใจเล็กน้อย

“ใช่ ไปเถอะ”

เฉินอีอีสูดลมหายใจ ยืนอยู่หน้าประตูประธาน เงยศีรษะขึ้น ถูประตูข้างหน้าเขาด้วยนิ้วเรียว มุมปากของเขาม้วนงอ หนิงเส่าเฉิน ไม่เจอกันนานเลย

เคาะประตู.

“เข้ามา!”

“ท่านประธานหนิงค่ะ เอกสารนี้ต้องการลายเซ็นของคุณค่ะเฉินอีอีพูดพร้อมยื่นแฟ้มให้

หนิงเส่าเฉินเงยหน้าขึ้นมองเธอ เป็นเวลานาน เขาไอแล้วพูดว่า ” ขอถามอะไรหน่อย คุณมีพี่น้องคนอื่นไหม”

เฉินอีอีเลิกคิ้ว ปกปิดความภาคภูมิใจของเขา และตอบอย่างนุ่มนวลว่า “ใช่ค่ะ มีพี่สาวอีกคนชื่อ…เฉินเป้ยอี”

จู่ๆ หนิงเส่าเฉินก็ลุกจากเก้าอี้และมองเฉินอีอีอย่างไม่เชื่อสายตา “เธอ…พูดถึงใครนะ? เฉินเป้ยอี?”

“ใช่ค่ะ แต่… พี่สาวของฉันหายตัวไปเมื่อสองสามปีก่อน เราหาเธอไม่พบทุกที่เลย และไม่รู้ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน” เฉินอีอีพูด ปิดปากและเริ่มสะอื้นไห้