ใบหน้าของหนิงเส่าเฉินยิ่งดูยิ่งเย็นชา

เขาก้าวไปข้างหน้าโน้มตัวเข้าแล้วสัมผัสตัวเฉินอีอีและพูดด้วยความตื่นเต้น: “คิดไม่ถึงว่าคุณจะเป็นน้องสาวของเธอ”

เฉินอีอียืนขึ้นและมองไปที่หนิงเส่าเฉิน “ประธานหนิง คุณ…รู้จักพี่สาวฉันได้อย่างไร”

หนิงเส่าเฉินดูเศร้า “เพราะพี่สาวของคุณเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ฉันเคยรักในชีวิตของฉัน และเธอเสียชีวิตเพราะฉัน” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หนิงเส่าเฉินก็นึกถึงปีที่ชีวิตเลวร้ายยิ่งกว่าตายทั้งเป็นและกำหมัดแน่น

เฉินอีอีดีใจแล้วรีบยืนขึ้น และโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของหนิงเส่าเฉิน“พี่เขย ผู้ชายที่พี่สาวเคยเขียนจดหมายทิ้งไว้ บอกว่าผู้ชายที่เธอตกหลุมรักก็คือคุณ”.

หนิงเส่าเฉินผลักเธอออกไป ขดริมฝีปากแล้วลูบหัวสองครั้ง “ดูตอนนี้ คุณกับพี่สาวของคุณคล้ายกันจริงๆ”

“ก็จริงน่ะค่ะ ตั้งแต่เรายังเด็ก ทุกคนบอกว่าเราหน้าเหมือนกันและบุคลิกของเรา…ก็คล้ายกันด้วย”

หนิงเส่าเฉินพยักหน้าด้วยท่าทางโล่งใจ “คุณทานข้าวเที่ยงหรือยัง ถ้ายัง ผมจะพาคุณออกไปทาน”

“ค่ะ? ถ้าอย่างนั้น ก็ขอบคุณพี่เขยค่ะ”

“อย่าเรียกผมว่าพี่เขยเลยดีกว่า ถ้าเย่หลินได้ยิน…เกรงว่าเธอจะไม่มีความสุข”

เฉินอีอีพยักหน้า “ได้ค่ะ ประธานหนิง” จากนั้นเธอก็แกล้งถามอย่างไม่เป็นทางการว่า “ประธานหนิงค่ะ คุณไม่รักพี่สาวฉันแล้วใช่ไหม ตอนนี้ดูเหมือนคุณจะรักเย่หลินมากกว่า”

หนิงเส่าเฉินหันศีรษะและเหลือบมองเธออย่างมีความหมาย “บางอย่าง เก็บไว้ในใจดีกว่า”

เขาตอบคำตอบที่ดูคลุมเครือ แต่เฉินอีอีมีความสุขมาก

จากนั้นหนิงเส่าเฉินตั้งใจพาเฉินอีอีไปที่ตั้งของห้องอาหาร เมื่อเธอเห็นว่าเธอกำลังจะล้มลงเขาก็เอื้อมมือออกไปและช่วยเธอขึ้นมา

“อีอี ผมขอโทษสำหรับพี่สาวของคุณ ในอนาคตถ้าคุณมีความต้องการใด ๆ บอกผมผมจะดูแลคุณอย่างดี และพ่อแม่ของคุณก็จากไปแล้ว” ระหว่างทานอาหาร หนิงเส่าเฉิน หยุดตะเกียบของเขาและพูด

เฉินอีอีฟังด้วยหัวใจที่เบิกบาน แสร้งทำเป็นอิจฉาและกล่าวว่า “ขอบคุณประธานหนิง ฉันละอิจฉาพี่สาวของฉันจริงๆ ที่ได้พบกับคนดีอย่าง หนิงเส่าเฉิน ในชีวิตนี้”

หนิงเส่าเฉินหยิบอาหารมาให้เธอ “จริงๆ แล้ว อาไห่ คนคนนี้ก็เป็นคนดีมากคนหนึ่ง คุณควรให้ความสำคัญเขาด้วย”

เมื่อเฉินอีอีได้ยินหนิงเส่าเฉินพูดถึงเกาไห่ เขาพยักหน้าด้วยความสนใจ “จริงๆ แล้วเขากับฉันไม่ได้รักกัน ตอนนั้นเราต่างอยู่ต่างแดนและค่อนข้างเหงาเราก็เลยตงลงอยู่ด้วยกัน ”

หนิงเส่าเฉินพยักหน้า “เป็นอย่างนี่เอง”

หลังจากรับประทานอาหารแล้วหนิงเส่าเฉินก็พูดกับเฉินอีอีว่า “รอผมหลังเลิกงานนะแล้วผมจะส่งคุณกลับบ้านเอง”

“ได้ค่ะ ขอบคุณมากเลยค่ะ”

บ่ายนี้เฉินอีอีใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวและค่อนข้างภาคภูมิใจกับการตัดสินใจของเธอ

เล่อจยาไม่เคยคาดคิดว่าเกาไห่จะมาหาเธออีก

เมื่อมองดูร่างด้านหลังนั้น และนึกถึงฉากที่น่าละอายในตอนบ่ายนั้น ใจนี้มันอยากให้ตายๆไปให้สิ้นเรื่อง

ดีหน่อยที่ซูหย่าเพื่อนสาวของเธอมาช่วย ขอเธอให้รับหน้าเกาไห่แทนเธอ

“คุณลูกค้าค่ะ คุณอยากกินอะไรค่ะ นี่คือเมนู” ซูหย่าคิดว่าแขกคนนี้คงจะโกรธเล่อจยา เธอจึงปฏิเสธที่เขา ดังนั้นเธอจึงเงยหน้าขึ้นโดยไม่มองชายตรงหน้าเขาแล้ววางเมนูลงบนโต๊ะโดยตรง.

เกาไห่ดูงงเล็กน้อยเขาหันกลับมามองเลอจยาที่รับลูกค้าโต๊ะอื่นอยู่ รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย”เอาล่ะ ทำตามจานที่ฉันเคยสั่งครั้งที่แล้วมาชุดหนึ่ง”

ซูหย่าสูดหายใจเข้าอย่างเย็นชา “ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าคราวที่แล้วคุณสั่งอะไร…” ก่อนที่คำพูดจะออกจากปาก เธอรีบปิดปากและร้องออกมาอย่างเหลือเชื่อ “เกาไห่ คุณคือเกาไห่ จยา… “ เธอต้องการบอกเล่อจยาว่านี่คือเกาไห่ แต่แล้วเธอก็คิดว่าเล่อจยาขอให้เธอมาเธอก็ต้องรู้แล้วว่าทำไม

ก็เพียงแต่งงเล็กน้อย

เธอดึงเมนูบนโต๊ะกลับและพยักหน้า: “คุณเกา กรุณารอสักครู่”

เกาไห่ขมวดคิ้วและแปลกใจเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้รู้ได้อย่างไรว่าเขาชื่อเกาไห่ ยิ่งกว่านั้น เธอดูเหมือนตื่นเต้นมาก ในความทรงจำของเขาจำไม่ได้ว่าเคยเจอคนนี้มาก่อน

“อ้วนจยา นั่นคือเกาไห่จริงๆ หรือ เขาไม่ใช่…”

“ใช่เขา เขากลับมาแล้ว” เล่อจยามองไปข้างหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ ใช่เขาแล้วจะทำอะไรได้ละ?จะกลัวตัวเองไปทำไม แค่ผู้ชายคนเดียว หรือว่าต้องอยู่ห่างๆ ใช่ไหม?

“ในเมื่อเป็นเขา ทำไมเธอ… ไม่ใช่ว่ารอเขามาหลายปีแล้วเหรอ ลุยเลย…” เมื่อเธอพูดตอนนี้ ซูหย่าตื่นเต้นแทนเธอ

เล่อจยาถอนหายใจ เหอเหอ 2 ครั้ง เห็นข่าวของเขาเมื่อไม่นานนี้ และเขากลับมาเป็นแบบเดิมของเขาแล้ว ผู้ที่มีทั้งฐานะหน้าตาดีและเงิน ช่องว่างระหว่างเขากับเธอที่ต่างกันราวฟ้ากับดินก็กลับคืนมาอีกครั้ง

“มองดูไปที่เขา แล้วมองมาที่ฉัน ซูหย่า เธอคิดว่าอย่างที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ ฉันยังสามารถเป็นแม่บ้านให้กับคนอื่นได้ใช่ไหม” หลังจากพูด เธอก้มศีรษะและพลิกต้นหอมไปมา

ในอดีตที่เธอจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยและในขณะนั้นเธอยังทำงานเป็นพนักงานเล็กๆ ในบริษัทที่ติดอันดับ1ใน 500 ในเวลานั้น เขาก็ได้เป็นรองประธานของเกากรุ๊ปแล้ว

เธอกำลังคิดว่า อย่างน้อยเธอก็ยังเป็นซินเดอเรลล่าได้

แต่ตอนนี้? ความเยาว์วัยไม่อยู่ ความสวย ความงาม ไม่มี ร่างกายไม่มี แม้แต่งานเดียวที่ภาคภูมิใจในตอนนั้น และตอนนี้ก็ไม่มีมันแล้ว เธอก้มศีรษะลงและมองดูผ้ากันเปื้อนที่มันเยิ้มของเธอก็ยังเป็นแบบนี้

ไม่มีอะไรดีเลย

เธอต้องมีสติสัมปชัญญะเล็กน้อยเกี่ยวกับสิ่งที่เธอทำ

ซูหย่ามองดูเธอ ด้วยท่าทางที่เธอต้องเอาชนะตัวเอง และกังวลเล็กน้อย “เล่อจยา เป็นอะไร ใครจะกล้าทำอะไรคนที่ตีไม่ตายอย่างเธอได้”

“หยุดพูดเถอะ ซูหย่า ขอบคุณที่หลายปีมานี้ที่คอยอยู่ข้างฉันและไม่หัวเราะเยาะฉัน” เธอก็ขยับตัวไม่ไหวจริงๆ

“เธอก็ไปดูแลแทนฉันแล้วกัน ขอบคุณนะ”

ซูหย่าพยักหน้า “เขาเพิ่งบอกว่าเขาต้องการอาหารแบบเดียวกันกับเมื่อวันก่อน”

เล่อจยา ตกใจและดึงริมฝีปากของเธอ “ได้ ฉันจัดการให้”

หลังจากจัดอาหารเรียบร้อยแล้ว เลอจยาก็บอกให้ซูหย่าพาเขาขึ้นไป และเมื่อเห็นเธอกำลังจะจากไป เธอก็ดึงเธอกลับมาและบอก“อย่าบอกเขา ว่าฉันรู้จักเขา ได้โปรด ฉันไม่ต้องการ ทำให้มันอับอาย”

“ได้ได้ ฉันรู้ อีกไม่กี่วันฉันจะแนะนำผู้ชายหล่อๆให้”

เล่อจยาตบไหล่เธอ “ดีมาก”

“คุณผู้ชายค่ะ ดูว่าเป็นอาหารพวกนี้หรือเปล่า”

เกาไห่มองดูจานสองสามจานบนโต๊ะ สมัยเรียน วิทยาลัยมีแผงขายอาหารขึ้นชื่ออยู่ด้านหลังโรงเรียน เขาไปกินกับเพื่อนๆ บ่อยๆ.

อาหารเหล่านี้เป็นสิ่งที่เขาชอบกินบ่อยๆ

หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัย เขาก็กลับไปเมืองCอีกครั้ง เพราะตัวตนของเขา เขาก็ไม่เคยได้กินมันอีกเลย

วันนั้นเขามาที่นี่โดยบังเอิญเพียงเพราะเขาหิว เขาต้องการจะกินอะไรง่ายๆ

คิดไม่ถึงว่าแค่เจ้าของร้านเห็นเขาเท่านั้นก็แนะนำอาหารเหล่านี้ให้เขาโดยตรงและทุกจานก็เป็นอาหารจานโปรดของเขา

“ช่วยเรียกเจ้าของร้านที่เป็นผู้หญิงมานี่หน่อย”