ตอนกลางคืน หนิงเส่าเฉินก็ไปดูเธอที่บ้าน เธอเอ่ยเรื่องนี้ให้หนิงเส่าเฉินฟัง

หนิงเส่าเฉินสีหน้าเรียบเฉย เพียงแค่ขมวดคิ้ว ในน้ำเสียงมีความจนปัญญาเล็กน้อย “ก่อนที่เกาเหวินจะหายตัวไป ก็ถูกระบุว่าเป็นผู้ป่วยทางจิตแล้ว ดังนั้น จึงไม่สามารถปฏิบัติตามขั้นตอนปกติได้” หนิงเส่าเฉินรู้เรื่องนี้เมื่อไม่นานมานี้เช่นกัน ถึงแม้ว่าทนายจะบอกกับเขา ว่าสามารถช่วยให้เขาแยกขาดจากความสัมพันธ์ได้ แต่ในอนาคต เมื่อเกาเหวินปรากฏตัว ที่นี่ก็อาจจะเกิดความยุ่งยาก

เฉินอีอีทำเสียง”อืม” เหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ขณะนี้ ทั้งดีใจ ทั้งเศร้าใจ

“จยาจยา วันนี้ผู้ใหญ่บ้านมาหาพ่อ บอกว่าบ้านเรานี้ก็ต้องถูกรื้อถอน ร้านนี้ต่อไปก็ไม่ต้องเปิดแล้ว รอเงินชดเชย เราก็เอาไปใช้หนี้ ส่วนที่เหลือ ก็เก็บไว้เป็นสินสอดของคุณ เราสองคนพ่อลูกไปหาซื้ออพาร์ตเมนต์เล็กๆ คุณก็จะได้หางานดีๆ ทำ เช่นนี้ ในอนาคตหากคุณแต่งงานก็จะยิ่งดี”

เล่อจยาทานอาหารอยู่ ได้ฟังคำพูดแบบนี้ของพ่อ เธอก็สูดหายใจเข้า น่าแปลกมากที่ไม่ได้รู้สึกมีความสุขเลย มองโต๊ะเก้าอี้นอกประตู ยิ่งอาลัยอาวรณ์

“พ่อ ไม่ได้บอกว่าบ้านเราจะไม่โดนรื้อถอนเหรอ? แล้วเป็นไปได้อย่างไร……”

พ่อเล่อดื่มน้ำ ใบหน้าดีใจจนปกปิดไว้ไม่อยู่ เขาก็ไม่คิดไม่ฝัน เรื่องดีๆ อย่างนี้ คาดไม่ถึงว่าจะเวียนมาถึงเขา ก่อนหน้าจะรื้อถอน เขาก็สอบถามหลายครั้งแล้ว จนกระทั่งเมื่อสักครู่นี้ ผู้ใหญ่บ้านก็มาบอกเขาว่า บ้านของเขาไม่อยู่ในขอบเขตของการรื้อถอน

เพราะเรื่องนี้ เขาจึงเป็นทุกข์มานานมาก เขาเองก็อายุมากแล้ว ไม่ได้สนใจอะไรแล้ว แต่ว่าเขารู้สึกผิดต่อเล่อจยา เขารู้ว่าหลายปีมานี้ เขาทำให้ลูกสาวคนนี้เดือดร้อน

“สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ว่าชาวบ้านอย่างเราจะควบคุมได้ ถึงอย่างไร ครั้งนี้บรรพบุรุษก็สาปแช่งเรื่องดีๆ ให้เรา ฮ่าๆ ……”

การลงนามเซ็นสัญญารื้อถอนในวันนั้น พ่อเล่อก็ขายของเหล่านั้นในร้านไปหมด ตัดความคิดทั้งหมดของเธอ

“คุณนะ เชื่อฟังเถอะไปหางานทำสักที่หนึ่ง ต่อไป ก็ไม่ต้องเอ่ยถึงร้านอาหารอีก” พูดจบก็สูดหายใจเข้า แล้วพูดต่อว่า : “จยาจยา บ้านถูกรื้อถอนแล้ว ความสุขที่สุดของพ่อไม่ใช่ว่าได้เงินมาเท่าไหร่ ความสุขของพ่อคือ ลูกสาวของฉันจะไม่ถูกฉันทำให้เดือดร้อนอีกแล้ว”

พ่อเล่อพูดถึงตรงนี้ ชายที่ดูดีสง่างาม ก็อดยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาไม่ได้

พ่อเล่อพูดอย่างนี้ เล่อจยาก็รู้ว่าความฝันเกี่ยวกับร้านอาหารของเธอถูกทำลายไปหมดแล้ว เดิมทีสองสามวันมานี้เธอยังวางแผนที่จะเปลี่ยนสถานที่ขายอาหารอีกครั้ง แต่ว่า……

เธอไม่อยากให้เป็นเพราะเธอเลยทำให้พ่อต้องหนักใจ

เช่นนี้ เล่อจยาก็กลายเป็นคนตกงานไปชั่วพริบตา

หลายปีมานี้ เธอเปิดร้านของตนเองทุกวัน ก็คุณเคยกับอาชีพอิสระ จะให้เธอไปหางานทำ เธอก็รู้สึกว่ามาเหมาะ อีกทั้งเธอจะทำอะไรล่ะ?

ในตอนนั้นเธอเรียนการออกแบบ แม้ว่าตอนจบจะมีผลการเรียนยอดเยี่ยม แต่ผ่านมาหลายปีขนาดนี้ น่าจะคืนครูไปแล้ว พื้นฐานต่างก็คืนไปหมดแล้ว

“จยาจยา คุณอย่าหมดอาลัยตายอยากขนาดนี้เลย โดยพื้นฐานของคุณ เพียงแค่ฝึกฝนอีกสักหน่อย ก็ไม่ได้แย่อย่างแน่นอน” หลังจากที่ซูหย่ารู้ จึงมาที่นี่เพื่อให้กำลังใจเธอโดยเฉพาะ

เล่อจยาบิดขี้เกียจ หดหู่หงอยเหงาไม่มีชีวิตชีวา

ก่อนหน้านี้ที่มีงานให้ทำ เธอรู้สึกว่าชีวิตดีขึ้น ช่วงนี้ วันๆ ซ่อนตัวอยู่แต่ในบ้าน เธอรู้สึกว่าตนเองใกล้จะไร้ประโยชน์แล้วจริงๆ

“คุณพูดง่ายนี่ มือของฉันตอนนี้จับปากกายังสั่นเลย ยังคิดจะออกแบบ จะเป็นไปได้อย่างไร? ” เล่อจยายิ่งพูดยิ่งเป็นทุกข์ เวลานี้เธอหวังแม้กระทั่งบ้านจะไม่ถูกรื้อถอน อย่างน้อย เธอจะได้ไม่รู้สึกว่าตนเองไร้ค่าแบบนี้

“คุณไม่ลอง แล้วจะรู้ได้ยังไง? ” เมื่อเล่อจยาจบการศึกษา เธอเป็นอันดับหนึ่งของชั้นเรียน ดังนั้น จึงสามารถเข้าสู่500อันดับแรกได้อย่างราบรื่น จุดนี้ซูหย่ารู้ดีกว่าใครๆ

เธอก็รู้ว่า ที่เล่อจยาทอดทิ้งไปแบบนี้ ก็เพราะอยากที่จะอยู่ใกล้เกาไห่สักเล็กน้อย

เล่อจยาไม่ตอบกลับเธอ คนก็จิตใจอ่อนล้า ไม่มีชีวิตชีวา

ซูหย่าเม้มปาก ครู่หนึ่งจึงส่งเสียงว่า: “อย่างนั้นถ้าจะบอกว่า บริษัทเกาไห่รับสมัครนักออกแบบล่ะ? คุณจะสนใจบ้างไหม? ”

ในสายตาเล่อจยาเป็นประกาย ต่อจากนั้น ก็มืดมนลงอย่างรวดเร็ว “บอกแล้วว่า อย่าเอ่ยถึงเขาให้ฉันได้ยิน” ผู้ชายที่มีลูกแล้ว เธอไม่สนใจหรอก

“อย่างนั้น ถ้าฉันบอกคุณอีกว่า ผู้หญิงคนนั้นที่พวกเราเห็นในกระเป๋าสตางค์ของเขาวันนั้น เป็นเพียงน้องสาวแท้ๆ ของเขาล่ะ? และเด็กเหล่านั้นก็เป็นลูกของน้องสาวเขา คุณจะว่าอย่างไรอีก? ”

หลังจากเล่อจยาเงียบไปชั่วขณะ ก็นั่งตัวตรงในทันที “คุณว่าอะไรนะ? ”

ซูหย่าหยิบมือถือจากในกระเป๋าส่งให้เล่อจยาดู “คุณดู ช่วงนี้ในเมืองมีเรื่องราวมากมาย”

เล่อจยาขมวดคิ้ว เธอไม่สนใจสนใจข่าวซุบซิบนินทามาโดยตลอด ยกเว้นว่าข่าวนั้นจะเกี่ยวข้องกับเก่าไห่

“เห็นแล้วหรือยัง นี่คือน้องสาวของเกาไห่และลูกของเธอทั้งสองคน พ่อของเด็กคือประธานหนิงกรุ๊ป ช่วงนี้ ได้ยินมาว่า ผู้ชายคนนั้นไปชอบพอผู้หญิงคนอื่น อยากจะทิ้งน้องสาวของเขา จึงเกิดเป็นข่าวครึกโครม”

“ผู้หญิงสวยขนาดนี้ ผู้ชายคนนี้ตาบอดหรือไง? ” เล่อจยานึกถึงผู้หญิงที่รับโทรศัพท์เธอวันนั้น ในใจก็รู้สึกเห็นใจอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้จะไม่เคยเจอหน้า แต่ลางสังหรณ์บอกเธอว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คนเลวอย่างแน่นอน

“คุณดูสิ นังเมียน้อยรูปร่างหน้าตาแบบนี้ ดังนั้น จยาจยา คุณไม่ต้องน้อยเนื้อต่ำใจไป สภาพของคนอื่นไม่ได้ดีไปกว่าคุณเลย คุณดูหนิงเส่าเฉินยังชอบเลย? แล้วก็…..”

เห็นเล่อจยาจ้องมองตนเองตาโต ซูหย่าจึงรีบเปลี่ยนคำพูด “เอ่อ ฉันหมายความว่า การรักคนคนหนึ่งนี้ ไม่จำเป็นต้องรูปร่างหน้าตาสวยเสมอไป จิตใจที่ดีงามในก้นบึ้งของหัวใจคุณนี้ หากเขาแต่งงานกับคุณแล้ว เขาจะไม่เสียดาย อีกอย่าง จยาจยาของพวกเราก็มีศักยภาพ ถ้าหากลดน้ำหนักลงมาหน่อยนะ เขาก็เหมือนได้ของล้ำค่า”

เล่อจยาหัวเราะเหอะๆ สองสามที ถึงแม้ทุกคนจะเชิดชูความสวยจากภายใน แต่ในยุคสมัยนี้ จะมีผู้ชายสักกี่คนที่สามารถมองเห็นความสวยที่อยู่ภายใน?

“ประธานเย่ หน้าประตูรายล้อมไปด้วยนักข่าว คุณว่า ต้องชี้แจงกับพวกเธอสักหน่อยไหม? ” อู่เล่อเล่อมองเย่หลินอย่างลำบากใจ ในสายตาเห็นใจอย่างชัดเจน

“มากันแล้วเหรอ? อืม ได้สิ ฉันจะไปชี้แจงสักหน่อย” ลุกขึ้นยืน เย่หลินเดินไปยังด้านนอกประตู

เมื่อใกล้ถึงหน้าประตู อู่เล่อเล่อก็ดึงเธอจากด้านหลัง “ไม่เช่นนั้น ให้ฉันเป็นไปชี้แจงแทนคุณไหม? คุณบอกฉันมาว่าจะต้องพูดอย่างไรก็พอ”

เย่หลินมองเห็นความเห็นใจในสายตาของอู่เล่อเล่อ ก็จะร้องไห้ หลังจากเกิดเรื่อง เธอก็ได้รู้จักคนจำนวนไม่น้อย แม้กระทั่งเมื่อวานไปซื้อรองเท้าคู่หนึ่ง ท่าทีของพนักงานขายคนนั้นก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

“ไม่ต้องหรอก เรื่องนี้ ฉันต้องออกหน้าเอง จะหลบหนีอย่างไร ก็หนีไปไม่พ้น”

หนิงเส่าเฉินมองมือถือ เย่หลินถูกนักข่าวปิดล้อม ใบหน้าก็มืดมน มือทั้งสองอดไม่ได้ที่จะกำหมัด

“โครม” ประตูถูกคนเปิดอย่างรุนแรง

หลิวซูมองหนิงเส่าเฉินอย่างลำบากใจ “ฉันขัดขวางเขาไม่อยู่”