เล่อจยาหันกลับไปมองพ่อเล่อ ถึงแม้พ่อเล่อจะไม่ได้พูดอะไร แต่เธอก็เข้าใจ ว่าพ่อยังอยากจะเก็บเด็กคนนี้ไว้
เสี่ยวเล่อเป็นพ่อของเขา เช่นนั้นเสี่ยวเล่อไม่อยู่แล้ว เด็กคนนี้ก็เป็นรากเหง้าของตระกูลเล่อ
แต่เธอก็เข้าใจได้ว่า ถ้าตนเองเห็นด้วยที่จะเก็บเด็กคนนี้ไว้ มันหมายความว่าอะไร มันจะหมายความว่า ตลอดชีวิตนี้ของเธอ ก็ต้องพังทลายไป
ถึงแม้ว่าพ่อจะอายุยังไม่มากนัก แต่สองสามปีมานี้ น้ำตาลในเลือดขึ้นตลอด สภาพร่างกายทรุดโทรมลง อย่าพูดถึงดูแลเด็กเลย ให้ดูแลตัวเขาเองยังยาก
เสียงประตูเปิดออก”แกร๊ก”
“คุณลุง” ซูหย่าเอ่ยปากเรียก
เล่อจยาไม่ได้หันกลับไปมอง ในใจกำลังว้าวุ่นอย่างมาก
จู่ๆ พ่อเล่อก็คุกเข่าลงตรงหน้าเธอ
เล่อจยาขอบตาแดง “พ่อ นี่คุณทำอะไรนะ? ”
“จยาจยา ชั่วชีวิตนี้พ่อต้องขอโทษคุณด้วยนะ แต่ว่า เสี่ยวเล่อเขาก็เป็น……”
เชือกที่ตึงอยู่ในใจ ท้ายที่สุดก็ขาดออก ต่อให้เล่อจยาเตรียมใจไว้แล้ว ชั่วขณะนี้ ยังตกตะลึงจนไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ
“พ่อ……” เธอเอามือปิดหน้า ปล่อยออกอีกครั้ง แล้วสูดลมหายใจ “พ่อ คุณจะทำแบบนี้กับฉันได้อย่างไร? ”
พ่อเล่อยกมือขึ้นค้างไว้กลางอากาศ สั่นเทาเล็กน้อย เขามองเล่อจยา น้ำตาไหลพราก “จยาจยา เขาก็เป็นรากเหง้าของตระกูลเล่อของเรา”
รากเหง้า? อย่างนั้น แล้วเธอล่ะ? เธอสมควรที่จะตกเป็นเหยื่อของตระกูลเล่อใช่ไหม?
ในตอนนั้นเพราะว่าเธอต้องดูแลพ่อ จึงลาออกจากงานที่รัก หลายปีมานี้ ก็ขายอาหารริมทาง ดูแลพ่อ แล้วยังต้องใช้หนี้ผู้หญิงคนนั้นอีก
ในที่สุดก็โชคดีอย่างหาได้ยาก ต้องถูกรื้อถอน ใช้หนี้หมดแล้ว แต่ก็มีเด็กเข้ามา
“พ่อ อย่างนั้นฉันล่ะ? ฉันมีลูกแล้ว แล้วใครจะต้องการฉันล่ะ? ” เธอพูดถึงตรงนี้ ก็ร้องไห้โฮ เหมือนกับทุกความน้อยใจในช่วงหลายปีที่ผ่านมาแสดงออกมาเป็นน้ำตา
ซูหย่าเห็นท่าทีของเธอ ก็ร้องไห้ตาม “คุณลุง คุณลุง พวกคุณทำกับเล่อจยาอย่างนี้ จริงๆ มันก็ไม่ยุติธรรมนะ เธออายุ 27แล้ว เดิมทีแฟนก็ไม่มี พวกคุณยังจะเอาเด็กมาให้เธออีก ผู้ชายคนไหนจะต้องการเธอล่ะ? ”
พ่อเล่อยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น สองแขนค้ำต้นขาไว้ ก้มหน้าลงร้องไห้ เปียกชื้นกางเกงสีเทาที่ใส่อยู่ ดูเหมือนว่าเขาก็ลำบากใจ
สักพักก็เห็นเขาลุกยืนขึ้นมา “จยา……จยา คุณอย่าร้องเลยนะ เป็นพ่อที่เห็นแก่ตัวเกินไป” พูดจบ เขาก็ก้มลงไปอุ้มเด็ก
“ฉันส่งเขาไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า”
เด็กคนนั้นเหมือนกับว่าได้ยิน เล่อจยาเพิ่งจะพูดจบ เขาก็ร้องไห้ออกมา
แต่เล่อจยาเหมือนไม่ได้ยิน เข้าห้องไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้า แล้วเดินออกไปข้างนอก
ในที่สุดซูหย่าก็โล่งอก
จู่ๆ เล่อเจียก็พูดขึ้นว่า : “อยู่ต่อเถอะ อย่างมากก็แค่ ไม่ได้แต่งงานตลอดชีวิต”
น้ำเสียงเธอเบามาก แต่ก็เพียงพอที่จะปกปิดเสียงร้องไห้ของลูกได้ แล้วพ่อเล่อก็ได้ยิน
ความประหลาดใจประกายทั่วใบหน้าของพ่อเล่อ จากนั้น เขาก็หันไปมองเล่อจยา “จยาจยา……”
“คุณบ้าไปแล้วเหรอ เล่อจยา คุณให้เขาอยู่ต่อ ชั่วชีวิตนี้ของคุณก็จบสิ้นแล้วนะ”
เล่อจยามองซูหย่า “ถ้าไม่เก็บเขาเอาไว้ ชีวิตนี้ของชายชราก็คงจบสิ้น” พูดจบ เธอก็คล้ายกับนึกอะไรได้ในชั่วพริบตา ยิ้มเล็กน้อย แล้วลุกขึ้นยืน รับเด็กที่ร้องไห้ไม่หยุดจากในมือของพ่อเล่อ “มา มาหาป้า…..อื้ม ช่างเถอะ คุณเรียกฉันว่าแม่แล้วกัน ต่อไป ฉัน คุณ แล้วก็ปู่ของคุณ เราสามคนจะใช้ชีวิตด้วยกัน”
“เล่อจยา คุณบ้าไปแล้วเหรอ? แม่อะไรกัน เรียกป้าสิ ถึงเวลา คุณก็สามารถอธิบายกับคนอื่นได้ บอกว่า……”
“ซูหย่า รับปากฉัน นี่คือความลับระหว่างพวกเรา อย่าพูดออกไป ในเมื่อฉันรับผิดชอบชีวิตของเขาแล้ว ฉันก็ควรจะปฏิบัติต่อเขาอย่างยุติธรรม ฉันไม่อยากให้เขาอยู่อย่างไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต” พูดจบ เธอก็หยิกที่แก้มของเด็กเล็กน้อย “อืม ต่อไปนี้ คุณชื่อเล่อเสี่ยวเจ๋อ เจ๋อที่แปลว่าจุดเปลี่ยน โอเคไหม? คุณคือ……จุดเปลี่ยนของชีวิตแม่”
น้ำตาไหลริน
พูดจบ จู่ๆ มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น
เล่อจยาอุ้มเด็กอยู่ จึงแสดงเจตนาให้ซูหย่าช่วยกดรับสายให้เธอ “ฮัลโหล…..”
“สวัสดีค่ะ พวกเราคือแผนกออกแบบเกากรุ๊ป ฉันต้องการสอบถามว่า คุณเล่อ คุณต้องการสละสิทธิ์งานนี้จริงๆ เหรอคะ? ”
เพราะเปิดลำโพง เล่อจยาจึงได้ยินชัดเจนอย่างมาก
แน่นอนว่าพ่อเล่อก็ได้ยิน เขามองลูกสาวของตนเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ ในสายตาปรากฏความทุกข์ใจอย่างแสนสาหัส เขาจึงเอ่ยปากว่า: “จยาจยา คุณไปทำงานเถอะ ส่วนเด็ก จะเรียกพี่เลี้ยงมา แล้วฉันจะช่วยดูให้คุณเอง”
เล่อจยามองเล่อเสี่ยวเจ๋อที่อยู่ในอ้อมกอด ลังเลใจเล็กน้อย “แต่ว่า พ่อ เสี่ยวเจ๋อยังเด็กขนาดนี้ ร่างกายของคุณก็ไม่ดี ฉันเป็นห่วง”
คิดๆแล้ว ก็พูดกับในมือถือว่า: “ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉัน…..ลูกชายฉันไม่มีคนดูแล พ่อฉันก็ร่างกายไม่ค่อยดี คิดๆแล้ว ก็ช่างเถอะ ต้องขอโทษอย่างมากจริงๆ ”
พูดจบ เธอก็อุ้มเล่อเสี่ยวเจ๋อเดินออกไป
ด้านนอกร้อนมาก ลมพัดเข้ามา ไม่มีความเย็นแม้แต่น้อย แต่หัวใจของเล่อจยา กลับเย็นเฉียบ เธอเงยหน้า มองท้องฟ้า ฉีกริมฝีปากยิ้ม แก้มลูกสาลี่ปรากฏชัดเจน เธอยิ้มเล็กน้อย “เกาไห่ ลาก่อนนะ”
เวลานี้ที่เกากรุ๊ป
“คนคนนี้แปลกประหลาดจริงๆ ในเมื่อรู้ว่าตนเองมีคนแก่ แล้วก็มีเด็ก เมื่อวานยังจะมาสอบสัมภาษณ์ทำไมอีก? ”
คนรับผิดชอบกำลังบ่นตำหนิ แต่เกาไห่ขมวดคิ้ว ลูกชายของเธอ?
วันนั้น เธอไม่ใช่ไปหาคู่เหรอ? แล้วจะมีลูกชายได้ยังไง? ใบหน้ามืดมนลงไปทันที
หัวตัวออกจากแผนกออกแบบ
พอลิฟต์เปิด ก็มีผู้ช่วยอีกคนหนึ่งเข้ามา “ประธานเกาครับ คุณเฉินท่านนั้น อยู่ที่ห้องทำงานของคุณ บอกว่ามีธุระกับคุณครับ”
เกาไห่สายตาเคร่งขรึม สูดลมหายใจเข้า พยักหน้า แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงาน
เฉินอีอีเห็นเขากลับมา ก็ลุกขึ้นจากโซฟา เดินอ้อมเขา ไปล็อกประตูที่ด้านหลังของเขา
เกาไห่ชำเลืองมองเธอ “คุณมาทำไม? ”
ผู้ชายคนนี้เวลานี้อารมณ์ไม่ดีอย่างมาก ที่คือลางสังหรณ์ของเฉินอีอี เธอขมวดคิ้ว “อาไห่ คุณโกรธฉันเหรอ? ”
เดาไห่ไม่พอใจ “กล้าดียังไง? ” น้ำเสียงกลับตาลปัตร
“แต่นี่ก็ชัดเจนว่าคุณโกรธ อาไห่ ขอโทษ ที่ฉันไม่อาจหักห้ามใจได้…..อีกอย่าง เดิมทีคุณก็เพียงแค่ให้ฉันแกล้งเป็นแฟนของคุณเท่านั้น เพื่อทำให้น้องสาวคุณไม่ต้องกังวลจนเกินไป ตอนนี้ ฉันก็แค่ยุติความร่วมมือของพวกเราก่อนกำหนดก็เท่านั้น”
“พูดมาตรงๆ เถอะ คุณมามีธุระอะไร? ” เกาไห่มองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ทันใดก็หมดความอดทน แม้แต่ความปรารถนาเดิมที่จะแสดงละคร ก็ไม่เหลือ รู้สึกอารมณ์หงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
เฉินอีอีดึงชายเสื้อของเกาไห่ พูดกระซิบว่า: “อาไห่ มีเรื่องหนึ่ง ที่ฉันอยากจะให้คุณช่วยเหลือ”
คอมเม้นต์