เกาไห่ไม่เงยหน้าขึ้น “คุณพูดเถอะ! ”

“ฉันคิดว่าคุณในฐานะเป็นผู้ปกครองของเกาเหวิน น่าจะเห็นด้วยกับการหย่าของเธอกับหนิงเส่าเฉินนะ”

ปากกาที่หมุนอยู่ในมือเกาไห่ก็ตกลงบนโต๊ะ เขาเงยหน้าขึ้นมองเฉินอีอี แล้วหัวเราะ “เกาเหวิน ผู้ปกครอง? ” เขามองดูเธอครู่หนึ่ง จากนั้นก็ขยับนิ้วเรียวยาวของเขาไปที่ข้างหูของเธอ แล้วลูบไล้เล็กน้อย เขายิ้มพูดว่า : “ฉันฟังไม่ค่อยเข้าใจ น้องสาวฉัน เธอหายไปก่อนแล้ว เรื่องยุ่งยากอย่างนี้ ฉันจะสามารถช่วยอะไรได้”

“เกาไห่ คุณเพียงแค่เขียนหนังสือรับรองก็พอแล้ว”

เกาไห่ส่ายหัว “เช่นนั้นไม่ได้อย่างแน่นอน เสี่ยวเหวินเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันไม่สามารถตัดสินใจแทนเธอได้ ในอนาคตถ้าเธอกลับมา จะไม่มาคิดบัญชีกับฉันเหรอ? ”

แววตาเฉินอีอีเป็นประกาย คิดๆ ดูเล็กน้อย “อืม แล้วถ้าฉันได้รับวิดีโอที่ถ่ายโดยน้องสาวของคุณ ว่าเธอไหว้วานคุณล่ะ? ใช่ไหม อย่างนี้ก็ได้แล้ว? ”

ในแววตาเกาไห่มีความอาฆาต เขาระงับอารมณ์ที่แปรปรวนในใจ เงยหน้ามองเฉินอีอี “เช่นนั้นก็ได้อย่างแน่นอน แต่ทำไมฉันต้องช่วยคุณด้วย? คุณอย่าลืมสิ คุณต้องการแย่งผู้ชายของเย่หลิน น้องสาวของฉัน! ”

ดูเหมือนว่าเป็นไปตามคาดที่เขาจะมีปัญหาเช่นนี้ สีหน้าของเฉินอีอีไม่เปลี่ยนแปลง เพียงแค่ยิ้มกว้างขึ้น

“อันที่จริง อาไห่ คุณให้พวกเขาแยกกันแบบนี้ก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว ถ้า……” เธอเดินวนไปรอบๆ เกาไห่ “ถ้าวันหนึ่ง เย่หลินรู้ว่า พ่อของหนิงเส่าเฉินฆ่าพ่อของพวกคุณ คุณคิดว่าพวกเขายังจะอยู่ด้วยกันได้เหรอ? ”

“ถ้าถึงเวลานั้น วิธีที่แยกจากกันอย่างแสนเจ็บปวดนี้ จะไม่ดีกว่าเหรอ? ”

เกาไห่ตกตะลึง เขาเข้าไปบีบคอเฉินอีอี “คุณไปรู้สิ่งเหล่านี้มาจากไหน? ”

เฉินอีอีหัวเราะเยาะ สะบัดแขนเกาไห่ออก “ฉันรู้มากกว่านี้อีก ถ้าคุณอยากรู้ รอให้เรื่องจบแล้ว ฉันจะค่อยๆ บอกคุณ”

ในใจเกาไห่ปั่นป่วนไปหมด เขาพยายามระงับอารมณ์ตนเองที่อยากบีบคอผู้หญิงคนนี้ให้ตายไปซะ แล้วยิ้มพูดว่า : “เธอกับหนิงเส่าเฉินมีลูกด้วยกันสองคน ฉันเชื่อว่า เย่หลินจะมองออกว่าระหว่างลูกกับเรื่องของบุญคุณความแค้นอะไรที่สำคัญ ในเวลานั้น พ่อของเรา เราก็ไม่เคยเห็นเลย เธอจะไม่เลิกกับหนิงเส่าเฉินเพราะคนที่ไม่มีความผูกพันด้วยหรอก”

“คุณแน่ใจเหรอ? ” เฉินอีอีอมยิ้ม “คุณก็ไม่กล้าแน่ใจใช่ไหมล่ะ? ” เธอสูดลมหายใจเข้า และพูดกระซิบข้างๆ หูเกาไห่ “อย่างนั้นคุณก็ช่วยฉัน ขอเพียงแค่ฉันได้หนิงเส่าเฉินมา ฉันรับประกันว่าเรื่องเหล่านี้ ฉันจะไม่แพร่งพรายออกมาเลย”

เกาไห่สูดลมหายใจ หันกลับดึงเธอออกไปห่างๆ “เฉินอีอี วันๆ คุณทำแต่เรื่องเหล่านี้ คุณไม่กลัวว่าวันหนึ่งจะถูกกรรมตามสนองเหรอ? ”

“โอเค ฉันจะส่งวิดีโอไปให้คุณทางอีเมล”

เห็นเธอกำลังจะไป เกาไห่ก็ชำเลืองมอง “คุณรู้ใช่ไหมว่าเกาเหวินอยู่ที่ไหน? ”

เฉินอีอีมองเกาไห่ เงียบอยู่นาน “คุณอยากรู้เหรอ? รอให้ฉันได้หนิงเส่าเฉินก่อน แล้วฉันจะบอกคุณ”

พูดจบ ก็หันกลับออกไป

พร้อมกับประตูที่ปิดลง เกาไห่ก็รีบโทรไปหาหนิงเส่าเฉิน “คุณส่งคนตามเธอไป เธอต้องการจะให้วิดีโอเกาเหวินแก่ฉัน ต้องมีพิรุธอย่างแน่นอน อืม โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

หลังจากวางสาย เกาไห่จึงหยิบกุญแจรถบนโต๊ะแล้วเดินออกไป

เสี่ยวตงเห็นเช่นนี้จึงพูดว่า “ประธานเกา ไม่ใช่บอกว่าตอนบ่ายต้องไปสถานที่ก่อสร้างในเขตชานเมืองเหรอ? ”

เกาไห่หยุดฝีเท้า “อืม ถึงเวลา ฉันจะเข้าไป”

บริษัทซีเอกซ์

“พี่ ทำไมเส่าเฉินต้องส่งฉันไปด้วย? ตกลงพวกคุณคิดจะทำอะไร? บอกว่าให้ทุกคนร่วมแสดงละครด้วยกันไม่ใช่เหรอ? ทำไมต้องให้ฉันออกไปก่อนด้วยล่ะ? ” ก่อนหน้าที่เกาไห่จะมา เย่หลินก็เก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว

“เธอสามารถลงมือได้ เส่าเฉินจึงให้ฉันพาคุณและพวกเด็กๆ ส่งไปที่บ้านของแม่สามีคุณ รอเรื่องราวจบสิ้นแล้ว พวกคุณค่อยกลับมา”

เย่หลินสูดลมหายใจเข้า “พี่ เธอคนเพียงเดียว จะพลิกฟ้าได้เลยเหรอ อีกอย่าง พวกคุณ……”

เกาไห่หันตัวกลับ มองเย่หลินด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “คุณไม่เป็นห่วงตัวเอง คุณไม่เป็นห่วงลูกทั้งสองคนเหรอ? เธอคนนี้ เป็นบ้าเสียสติมานานแล้ว หากกดดันให้เธอเป็นกังวล ไม่ว่าเรื่องอะไร เธอก็สามารถทำได้ทั้งนั้น”

ความเป็นห่วงของเขา ทำให้เย่หลินกลืนคำพูดที่อยู่ในคอกลับคืนไป “อืม อย่างนั้นก็ได้ ฉันเชื่อพวกคุณ”

กลับไปเก็บของอีกเล็กน้อย เย่หลินจึงพาหนิงเสี่ยวซีและเย่เสี่ยวโม่ตามเกาไห่ไป ขณะเดินทางไปสนามบิน

หนิงเส่าเฉินที่นั่งอยู่ในรถ เห็นเย่หลินและพวกเขาเข้าไปในสนามบิน ก็ส่งข้อความหนึ่งให้เธอ “ไม่อยากให้คุณไปเลย”

เย่หลินก้มหน้า ปิดบังรอยยิ้มในสายตา “อย่างนั้นก็รีบทำเรื่องราวให้จบสิ้น แล้วก็มารับพวกเรากลับไป”

“โอเค! ”

หนิงเส่าเฉินไม่เคยคิดเลยว่า พอเย่หลินไป โชคชะตาของพวกเขา จะมาถึงที่สุดด้วยเหตุผลนี้

หลังจากเกาไห่ส่งเย่หลินและพวกเขาไปแล้ว ก็ขับรถออก โดยไม่รู้ตัว ช่วงนี้ในสมองก็ปรากฏสถานที่นั้นอยู่บ่อยๆ นั่งอยู่ในรถ มองไปนอกหน้าต่าง ความคึกคักในอดีตนั้น เวลานี้ไม่มีแล้ว บังกะโลสามหลังในพื้นที่เปิดโล่ง เงียบสงัดไปอย่างชัดเจน

ในประตูกระจก คนที่อุ้มเด็กอยู่นั้น คือเล่อจยา สายตาก็มืดมนลงไปในชั่วพริบตา

เท้าเหยียบลงที่คันเร่ง รถก็พุ่งออกไปราวกับธนูพุ่งออกจากสาย

ในก้นบึ้งของหัวใจ ตามระยะทางที่ห่างออกไป ก็เหมือนกับพื้นที่ที่ว่างเปล่า ที่แท้ เธอมีลูกแล้ว

คิดถึงตรงนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตลกตัวเอง ช่วงหลายวันมานี้ ในสมองปรากฏรอยยิ้มนั้นไม่หยุด สลัดทิ้งไม่ออกเลย

เห็นไฟท้ายรถนั้นที่หายไปจากสายตา ซูหย่าก็ไม่เข้าใจเล็กน้อย เมื่อกี้เธอมองพลาดไปเหรอ? ทำไมถึงรู้สึกว่าคนนั้น คล้ายกับเกาไห่ล่ะ?

“”เอี๊ยด” เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้น ดังมาจากด้านหลังซูหย่า ดึงความรู้สึกนึกคิดของเธอกลับมา

ซูหย่าหันกลับ เห็นในรถตำรวจคันหนึ่ง มีตำรวจสองนายลงมา แล้วก็วัยรุ่นสองคน

เธอขมวดคิ้ว เข้าไปหา “พวกคุณคือ? ”

คนสองสามคนมองเธอเป็นตาเดียว ตำรวจเดินมายังตรงหน้า แล้วเอ่ยปากว่า “ฉันอยากสอบถามว่า เล่อจยาอยู่ที่นี่ใช่ไหม? ”

ซูหย่าพยักหน้า “ใช่ค่ะ! ”

แล้วจึงเดินไปยังด้านหน้าสองสามก้าว “จยา มีคนมาหา”

เล่อจยากำลังเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เสี่ยวเจ๋ออยู่ ได้ยินเธอพูดแบบนี้ จึงไม่ได้เงยหน้ามอง กล่าวถามไปอย่างไม่สนใจว่า: “ใครเหรอ? ”

“เสี่ยวเอินเอิน…..” ด้วยเสียงร้องที่ดัง ซูหย่ารู้สึกเพียงว่ามีกลิ่นหอมลอยมาจากในอากาศ

หันกลับไป ก็เห็นผู้หญิงคนนั้น แย่งเด็กไปจากในมือของเล่อจยาแล้ว กอดเอาไว้ในอ้อมกอด จูบไม่หยุด บนใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา ทันใด เธอก็เห็นเล่อจยาทึ่มทื่อไป