เธอเงยหน้ามองพ่อเล่อ ปากสั่นด้วยความโกรธ “พ่อ คุณบอกว่าเสี่ยวเล่อเอาไปเหรอ? เงินมากมายขนาดนั้น เอาไปหมดเลยเหรอ? ”

พ่อเล่อเงียบ เพียงแต่สองมือจับผ้าห่มไว้แน่นแล้วพูดว่า “จยาจยา เสี่ยวเล่อเป็นลูกแท้ๆ ของฉัน เราไปตรวจดีเอ็นเอกันมาแล้ว”

“ตรวจดีเอ็นเอแล้ว? เป็นลูกแท้ๆ ของคุณ ฉะนั้น คุณก็ต้องให้เงินเขาหมดเลยใช่ไหม? ” เล่อจยาตะคอกเสร็จ ก็เงยหน้าขึ้น อดไม่ได้ที่จะน้อยใจจนน้ำตาไหลออกมา

“อย่างนั้นฉันล่ะ? หลายปีมานี้ความทุ่มเทของฉัน มันคืออะไร? ในตอนนั้นเสี่ยวเล่อถูกแม่พาไปด้วย ฉันก็ต้องใช้หนี้ให้พวกเขา หลายปีมานี้ ฉันมีชีวิตความเป็นอยู่อย่างไร ก็ไม่มีใครเข้าใจ หรือว่า พ่อก็ไม่เห็น? หลายปีมานี้ พวกเขาไม่ปรากฏตัวเลย พอรู้ว่าบ้านต้องถูกรื้อถอน พวกเขาก็กลับมายอมรับคุณ ได้ เขาเป็นลูกชายของคุณใช่ไหม? อย่างนั้นคุณก็ให้เขามาดูแลคุณเถอะ! ” เมื่อเล่อจยาตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวดแล้ว ก็หันกลับออกจากห้องผู้ป่วยไป

ซูหย่าเป็นห่วงสุขภาพพ่อเล่อ คิดอยากจะตามเธอไป แต่นึกดูแล้ว ก็ยังคงอยู่ต่อ

“คุณลุง คุณก็ไม่ยุติธรรมกับเล่อจยาจริงๆนะ คุณรู้ไหม? เพื่อคุณแล้ว ในตอนนั้นเธอยอมทิ้งงานที่ชอบ ทิ้งอนาคตดีๆ แบบนั้นไป คุณทำกับเธออย่างนี้ได้อย่างไร? ” ในฐานะที่เป็นเพื่อนเล่อจยามาหลายปี ซูหย่ารู้ว่าเล่อจยามีชีวิตความเป็นอยู่อย่างไรในหลายปีมานี้

พ่อเล่อนอนอยู่บนเตียงร้องไห้ไม่หยุด เป็นเวลานาน จึงเงยขึ้นพูดว่า : “แต่ฉันไม่สามารถเห็นเสี่ยวเล่อถูกคนไล่ฆ่าได้! ”

ซูหย่าสูดลมหายใจเข้า “เช่นนั้นคุณก็เลยทำอย่างนี้กับเล่อจยาเหรอ? ”

เล่อจยาไม่ได้ออกจากโรงพยาบาล แค่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวยาวใต้ทางเดินโรงพยาบาล กอดเสาร้องไห้โฮออกมา แม้แต่คนที่เดินผ่านไปมาก็มองมาที่เธอ แต่เธอไม่ได้สนใจ

เธอไม่เคยรู้เลยว่า พ่อที่แสนดีกับเธอขนาดนั้น เดิมทีก็ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว จนถึงขั้น ในใจของเขาไม่มีลูกสาวอย่าเธอคนนี้อยู่เลย

นึกถึงตรงนี้ เธอก็ยิ่งเสียใจร้องไห้หนักขึ้น

นั่งอยู่ข้างนอกตลอดจนเกือบจะมืด เธอร้องไห้จนไม่มีน้ำตาแล้ว

ได้ยินเสียงเรียก”เล่อจยา” เล่อจยาจึงเงยหน้าขึ้น เห็นเกาไห่ยืนพิงอยู่ข้างรถ เสื้อคลุมสีควันบุหรี่ รูปร่างที่สูงใหญ่ ทำให้เขาดูสะดุดตาแม้ในตอนกลางคืน คนที่เดินผ่านไปมา ก็ต้องมีคนหยุดชำเลืองมอง

เธอใจลอยเล็กน้อย คิดว่าตนเองเห็นภาพหลอน จึงขยี้ๆ ตา เธอค่อยลุกขึ้นยืน เดินไปข้างหน้า เห็นว่าเป็นเกาไห่ จึงก้มหน้าพูดเบาๆ ว่า : “ประ……ประธานเกา คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? ”

เกาไห่หรี่ตามอง เดินไปข้างหน้า ภาพเงานั้นก็แผ่คลุมร่างของเล่อจยา “เงยหน้าขึ้น”

เล่อจยาส่ายหัว เดิมทีก็น่าเกลียดพอแล้ว เมื่อสักครู่นี้ร้องไห้ขนาดนี้ แค่คิดก็รู้แล้ว ว่าจะน่าเกลียดขนาดไหน เธอให้เกาไห่มาเห็นตนเองน่าเกลียดแบบนี้ได้อย่างไร

“บอกฉันมา ท้ายที่สุดแล้วเกิดอะไรขึ้น? จึงทำให้คุณร้องไห้นานขนาดนั้น? ”

รอยยิ้มลูกสาลี่นั้นปรากฏตรงหน้าเกาไห่ เขาไม่ชอบให้เธอร้องไห้ แล้วก็ไม่ชอบการแสดงออกที่หมดหวังในชีวิตของเธอ เขาเห็นแล้วหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูก

เลิ่จยาขมวดคิ้ว ถามกลับไปว่า : “คุณ……คุณรู้ได้อย่างไร? ”

“คุณตอบมาก่อน ว่าเกิดอะไรขึ้น? ”

เล่อจยาส่ายหัว เรื่องน่าอับอายขายหน้าในบ้านไม่สามารถแพร่งพรายออกไป ไม่ว่าพ่อจะไม่ยุติธรรมกับเธออย่างไร ก็เป็นพ่อของเธอ เธอไม่อยากบ่นว่าต่อหน้าคนอื่น อีกอย่าง ยังเป็นต่อหน้าเกาไห่คนที่หมายปองด้วย

“ขอบคุณประธานเกาที่เป็นห่วง ไม่มีธุระอะไร ฉันไปก่อนนะ” เล่อจยากลัวว่าขืนอยู่ต่อไป ตนเองจะร้องไห้อีก เพราะรู้สึกน้อยใจเหลือเกินที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม จนกระทั่งเธออยากจะระบายความในใจกับใครสักคน

เล่อจยาถูกดึงแขนเอาไว้ “โครงการนั้นที่เมืองW คุณเป็นกุญแจสำคัญอย่างมาก ดังนั้น ฉันไม่ยอมให้ปัญหาส่วนตัวของตัวคุณเองมาส่งผลกระทบต่องาน ดังนั้น ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้ว่าตอนนี้คุณเจอปัญหาอะไร? ”

เล่อจยาหยุดชะงักฝีเท้าลง ความอบอุ่นที่เหลืออยู่ในใจก่อนหน้านี้ เวลานี้ ก็ได้หายไปจนหมดสิ้น “ประธานเกาวางใจได้ ฉันแยกแยะงานกับเรื่องส่วนตัวได้ชัดเจน ฉันจะจัดการปัญหาส่วนตัวให้ได้โดยเร็วที่สุด”

น้ำเสียงของเธอโมโหอย่างมาก พูดจบ ก็แทบไม่ให้โอกาสเกาไห่ได้ตอบกลับ เดินไปยังแผนกผู้ป่วย แต่ขณะหันตัวกลับ น้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง

เห็นเงาด้านหลังที่สะบัดไปนั้น เกาไห่อดไม่ได้ที่จะหันหลังกลับ แล้วทุบไปที่เสาที่อยู่ข้างๆ เขาสาบานได้ เขาเพียงแค่เป็นห่วงเธอ เท่านั้น!

มิน่าล่ะ เสี่ยวตงถึงบอกว่าเขาอีคิวต่ำ

เขาอยากจะไล่ตามไป แต่ก็กลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด คิดๆ แล้ว จึงตามเธอไปห่างๆ เห็นเธอขึ้นไปชั้นบน พอเห็นเธอเข้าห้องผู้ป่วยไปแล้ว เขาที่อยู่นอกห้องผู้ป่วย จึงมองไปยังด้านใน แล้วก็มองด้านนอกห้องผู้ป่วย ดูชื่อหมอที่รับผิดชอบที่ติดที่ผนัง หลังจากนั้นก็ไปที่ฝ่ายพยาบาล

“รบกวนคุณช่วยหาหน่อยได้ไหม……” เกาไห่รายงานชื่อของหมอ

มาถึงห้องทำงานของหมอ หมอคนนั้นเห็นอารมณ์ที่ไม่ธรรมดาของเกาไห่ ก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืน “คุณผู้ชาย คุณมีธุระอะไรเหรอ? ”

“ฉันอยากทราบว่าผู้ป่วยคนนั้นที่อยู่เตียง32 ป่วยเป็นอะไรเหรอครับ? ”

ผ่านไปสิบนาที…..

“คุณหมายถึง เขามีชีวิตอยู่ได้ไม่นานอย่างนั้นเหรอ? ”

สีหน้าคุณหมอเคร่งขรึม “จากประสบการณ์ทางคลินิกหลายปีของฉัน ผู้ป่วยที่มีอาการแบบนี้ ที่มีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน ก็ขึ้นอยู่กับตัวเขาเองนี่แหละ”

เกาไห่พยักหน้า กำลังจะออกไป หมอที่อยู่ด้านหลังก็เรียกให้เขาหยุด “คุณเป็นคนในครอบครัวของเขาเหรอ? ”

เกาไห่ไม่ได้พยักหน้า แล้วก็ไม่ได้ส่ายหน้า มองเขา หมอหยิบใบรายการแสดงค่าใช้จ่ายออกมา “อย่างนั้นคุณช่วยนำใบรายการค่าใช้จ่ายนี้ ไปชำระให้เขาด้วย”

หลังจากเล่อจยากลับถึงห้องผู้ป่วย พ่อเล่อก็แทบไม่กล้าจะสบตากับเธอ

“จยา คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? เมื่อกี้ฉันลงไปหาคุณ ก็ไม่พบคุณ คุณไปไหนมา? ”

เล่อจยาตบเบาๆ ที่มือของซูหย่า “ซูหย่า คุณมีธุระ คุณก็กลับไปก่อนเถอะ วันนี้ทำให้คุณเสียเวลามามากแล้ว” ท่าทีของเล่อจยาแย่อย่างมาก แต่เธอก็รู้ว่าซูหย่าก็มีธุระ

เวลานี้ พ่อเล่อหยิบมือถือออกมาจากหัวเตียง ต่อส่ายไปยังเสี่ยวเล่อ ต่อหน้าของเล่อจยา

รอสายอยู่นานมาก จึงรับสาย “ฮัลโหล มีเรื่องอะไร? ” ในสายโทรศัพท์มีเสียงการเล่นไพ่นกกระจอกดังแทรกเข้ามา เล่อจยากัดริมฝีปาก แย่งมือถือมา “เล่อเหวิน คุณมาที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย พ่อเข้าโรงพยาบาล”

อีกฝ่ายคล้ายกับลุกขึ้น เสียงการเล่นไพ่นกกระจอกนั้น ก็เบาลงไปไม่น้อย “เขาเป็นอะไร? ”

“เล่อเหวิน เขาคือใคร? ”

เล่อเหวินมองมือถือ “เล่อจยา คุณอย่ามาแสดงท่าทีเหมือนกับเป็นผู้ปกครอง จะได้ไหม? คุณก็อายุมากกว่าฉันแค่สองปี”

“ฉันถามคุณว่า เขาคือใคร? ” เล่อจยาพูดซ้ำอีกครั้ง

“คุณว่ามาเถอะ ว่าตกลงคิดอะไร? ” เล่อเหวินหงุดหงิดอย่างมาก

“คุณเอาเงินค่ารื้อถอนของพ่อไปใช้หนี้ใช่ไหม? เล่อเหวิน คุณรู้ไหมว่า เพราะพ่อเอาเงินไปให้คุณจนหมด เขาจึงต้องหยุดยาของตัวเอง ตอนนี้ เพราะคุณ เขาจึงต้องเข้าโรงพยาบาล คุณยังเป็นคนอยู่ไหม? ” เล่อจยาพูดถึงตรงนี้ ก็แทบจะร้องตะโกนออกมา