“ฉันคิดว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างนี้ก็ดีมากแล้ว” เวลานี้ คาดไม่ถึงว่าเขาจะเห็นแก่ตัวเล็กน้อย หวังให้ความงามของเธอจะเป็นตนเองที่ได้ชื่นชมเท่านั้น

ซูหย่าตกใจเล็กน้อย ที่เกาไห่มีปฏิกิริยาตอบกลับมาอย่างนี้ เพียงแต่เธอก็เข้าใจ นี่เป็นเรื่องที่ดี ในใจรู้สึกดีใจกับเล่อจยาด้วย บางที มีเสียก็ย่อมมีได้!

“โอเค พูดได้ว่า คุณชอบเธอจริงๆ สามารถมองเห็นความงามจากภายในของเธอได้……”

จากนั้นทั้งสองก็ปรึกษากันว่าจะอธิบายกับเล่อจยาเรื่องความจำเสื่อมของเธออย่างไร พวกเขาคิดเสมอว่า จะดีกว่าที่จะไม่ให้เล่อจยารู้เรื่องพ่อแม่ แม้ว่าเธอจะจำได้ในภายหลัง ให้เวลาผ่านไป อย่างไรก็ตามเธออาจจะดีขึ้น

“ก็ได้ เช่นนั้นคุณไปอยู่เป็นเพื่อนเธอก่อน ฉันจะไปจัดการงานศพของคุณลุง” เกาไห่พูดจบก็หันหลังกลับไป คิดๆ แล้วก็หยุดเดิน หันกลับมาพูดกับซูหย่าว่า : “อืม เรื่องที่พ่อเล่อตาย ญาติและเพื่อนของเขาน่าจะไม่รู้ รวมทั้ง……รวมทั้งน้องชายของเธอด้วย ไม่น่าจะแน่ชัดขนาดนั้น ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เช่นนั้นเราก็บอกกับคนภายนอกว่า เขาออกไปท่องเที่ยว”

ซูหย่ามองเกาไห่ ครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วพูดว่า : “ประธานเกา ขอบคุณนะที่คุณทำเล่อจยาขนาดนี้ ต่อไป ถ้าเธอซักไซ้ไล่เลียงขึ้นมา คุณก็วางใจเถอะ ฉันจะช่วยคุณอธิบายเอง”

เกาไห่ไม่ได้พูดอะไร หันกลับออกไป ไม่สำคัญว่าจะอธิบายหรือไม่อธิบาย ขอเพียงแต่ดีต่อเธอ เขาก็ไม่ถือสา

เมื่อซูหย่าเข้าไปในห้องอีกครั้ง เล่อจยาที่นอนหลับเพิ่งตื่น เห็นเธอเข้ามา ก็ทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

ส่งถุงในมือไปให้เล่อจยา “มา เปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ฉันจะออกไปเดินเล่นเป็นเพื่อนคุณ” เล่อจยา ฉันจะไปกับคุณเพื่อยอมรับสิ่งนี้อีกครั้ง โลกของ”คนแปลกหน้า”ของคุณ

เวลานี้ อีกด้านหนึ่งของโลก ประเทศB

“คุณหลิน คุณรีบมาเถอะ คุณเย่หายไปแล้ว” พี่เลี้ยงที่ดูแลเย่หลินได้รับการคัดเลือกจากนายท่านหลินจากเกาะเหลียนอู้ ตอนหนุ่มๆ เป็นทหารรับจ้างบนเกาะ มีทักษะดี ถึงแม้อายุจะมากแล้ว แต่ก็เหลือเฟือที่จะรับมือกับเย่หลินที่อ่อนแอไร้เรี่ยวแรง

“เกิดขึ้นได้อย่างไร? ไม่ใช่ให้คุณดูเธอไว้ให้ดีๆ ไม่ใช่เหรอ? ”

พี่เลี้ยงคนนี้ขมวดคิ้ว “ตอนเช้าวันนี้ คุณเย่บอกว่าอยากไปซื้อเสื้อผ้า เธอให้ฉันเรียกคนในห้างส่งเสื้อผ้าหลายสิบชุดมาให้เธอเลือก ในตอนนั้นมีผู้หญิงสามคนมาด้วย จากนั้นคุณเย่ก็ไปลองเสื้อผ้า แต่ว่า……แต่ว่าหลังจากที่ทั้งสามคนนั้นไป หนึ่งในคนแนะนำสินค้าในห้องถูกขังไว้ในห้องน้ำ คุณเย่ เธอ……เธอเอาชุดคนคนนั้นมาเปลี่ยนให้เหมือนกับตนเอง แล้วก็ออกไป”

คุณน้าลูบๆ หน้าผาก ถอนหายใจเบาๆ “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”

และในขณะนี้บนถนน หลังจากเย่หลินถือมือถือเดินไปมาเป็นเวลานาน เธอกดหมายเลขที่ห่างหายไปนาน โทรศัพท์ดังอยู่นานจึงถูกรับสาย “ฮัลโหล สวัสดีครับ ประธานหนิงประชุมอยู่ คุณกรุณา……”

“หลิวซู ฉันเมือง V ประเทศ B…… คุณให้เขามารับฉัน ได้ไหม? อีกสักครู่ฉันจะส่งที่อยู่ไปที่มือถือ”

หลิวซูรู้สึกปั่นป่วน มองหมายเลขที่แสดงบนหน้าจอมือถือ เป็นของต่างประเทศ แต่ชื่อนั้นเป็น”ภรรยา” ชั่วขณะ เขาก็กลุ้มใจ ชัดเจนหนิงเส่าเฉินรู้ว่าเย่หลินอยู่ที่ไหนใช่ไหม? แล้วก็รู้วิธีการติดต่อเธอด้วย?

“หลิวซู คุณได้ยืนไหม? ฉันแอบหนีออกมา คุณให้เส่าเฉินช่วยฉันคิดหาวิธีหน่อย ฉันกลัวว่าคุณน้าจะส่งคนมาตามหาฉันเจอ”

“โอเค ฉันจะไปบอกเส่าเฉินเดี๋ยวนี้”

หลังจากหลิวซูวางสาย ก็พยายามระงับความตื่นตระหนกในใจ แล้วไปยังห้องประชุม เขาโน้มเข้าไปข้างหูของหนิงเส่าเฉิน ทันทีที่กระซิบ หลังจากนั้น ทุกคนยังไม่ทันได้เห็นการเปลี่ยนแปลงสีหน้าของหนิงเส่าเฉิน เขาก็พุ่งออกจากห้องประชุมไปแล้ว หลิวซูตามไปด้านหลังเขา “ทางด้านนั้น พวกเราไม่มีคนที่รู้จัก เพียงแต่ประเทศใกล้เคียง มีสำนักงานของพวกเรา ต้องให้พวกเขาไปรับพี่สะใภ้ก่อนไหม? ”

หนิงเส่าเฉินที่ก้าวฝีเท้าอย่างรวดเร็วก็หยุดชะงัก เขาคิดๆแล้ว ก็หันหน้ากลับไปมองหลิวซู คิดๆ แล้วเขาจึงพูดว่า: “ให้คนทางด้านนั้นเข้าไปช่วยจัดอาหารและที่พักให้เธอก่อน จำไว้ว่า หาสถานที่ที่มิดชิดสักหน่อย ฉันจะบินไปเดี๋ยวนี้”

หลิวซูตกตะลึง ชี้ไปยังห้องประชุมที่อยู่ด้านหลัง ในนั้นกำลังอภิปรายเกี่ยวกับแผนโครงการครึ่งหลังของบริษัทนะ ประเด็นที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาบริษัท ชายคนนี้ต้องการหญิงงาม ไม่ต้องการแผ่นดินจริงๆ!

เพียงแต่ เขารู้ถึงความทรมานในช่วงเวลานี้ของหนิงเส่าเฉิน อ้าปาก แต่ในที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไร เสียแผ่นดินไป อย่างมากก็แค่โจมตีกลับคืนมา เสียสาวสวยไป ก็เป็นเรื่องยาก…..

เย่หลินนั่งพักอยู่บนเก้าอี้ ตามเวลาที่เปลี่ยนแปลงไป ในใจก็ยิ่งรู้สึกเป็นกังวล เวลานี้ คาดไม่ถึงว่าเธอจะกลัวว่าหนิงเส่าเฉินจะไม่สนใจเธอ

จนกระทั่ง “คุณนายหนิงใช่ไหมครับ? ฉันคือคนที่ท่านประธานหนิงส่งให้มารับคุณ” เสียงดังมาจากด้านบนศีรษะ

เย่หลินหันไปมองคนแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้า เธอถอยหลังไปเล็กน้อย “คุณ….คุณจะสามารถพิสูจน์ได้ยังไงว่าคือหนิงเส่าเฉินส่งมา? ” เธอกลัวว่าคุณน้าจะส่งคนเข้ามา

คนคนนั้น เอาวีแชตส่งให้เย่หลิน

พอมือสัมผัสมือถือ ก็มีเสียงของหนิงเส่าเฉินดังมาจากด้านใน: “เชื่อฟัง คุณตามเข้าไปก่อน เย็นๆ ฉันจะไปถึง”

คำพูดง่ายๆ ประโยคหนึ่ง น้ำเสียงที่คุ้นเคย ทำให้ความน้อยใจภายในใจของเย่หลินขยายตัวในชั่วพริบตา เธอสะอื้นไห้เล็กน้อย “อืม โอเค! ”

ต่อจากนั้น คนนี้ก็พาเธอไปในคฤหาสน์ที่ชานเมืองแห่งหนึ่ง คฤหาสน์ไม่ใหญ่ แต่มีข้าวของครบครัน พอเธอมาถึง ก็มีคนเข้ามาต้อนรับ “คุณนาย คุณทานอาหารก่อนไหม? ”

เย่หลินนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย แต่ก็หิวแล้วจริงๆ คุณน้ากลัวว่าเธอจะหนี จึงไม่ให้มีเงินติดตัวเลย ดังนั้น ตั้งแต่เช้าที่ออกมาจนถึงตอนนี้ 7-8ชั่วโมงแล้ว เธอก็หิวจริงๆ

เมื่อเห็นอาหารที่อยู่บนโต๊ะ เย่หลินก็ขอบตาแดงก่ำ อาหารทุกอย่าง ล้วนเป็นอาหารที่เธอชอบที่สุด

เธอทานข้าวเสร็จ คนเหล่านั้นก็นำเสื้อผ้ามาให้เธอ “คุณนาย คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะ จะได้พักผ่อนสักครู่ ห้องอยู่ชั้นบน ทางด้านขวามือ”

เย่หลินพยักหน้า รับเสื้อผ้ามา แล้วขึ้นไปชั้นบน โทนสีดำขาวเทา เธอชื่นชอบ พอเข้าไปในห้องน้ำ แชมพูและเจลอาบน้ำก็เป็นแบรนด์ที่คุ้นเคย ชุดผลิตภัณฑ์ดูแลผิวหน้า ก็เป็นแบรนด์ที่เธอใช้ประจำ แม้กระทั่งยาสีฟันก็เป็นตัวที่เธอชื่นชอบ

เธอยืนอยู่ข้างประตู ไม่ขยับตัวอยู่นาน เธอไม่เคยรู้เลยว่า ที่แท้ ผู้ชายคนนี้จะเข้าใจเธอดีขนาดนี้ เธอไม่เคยรู้เลยว่า เขาจะโปรดปรานตนเองขนาดนี้

โปรดปรานถึงขั้นที่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เขาก็สามารถจดจำได้อย่างชัดเจน

อาบน้ำสักเล็กน้อย แล้วก็เอนกายลงบนเตียง ใจที่เป็นกังวล จึงค่อยๆ ผ่อนคลายลงมา

ผ่านไปไม่นาน เย่หลินก็สะลึมสะลือแล้วหลับไป จนกระทั่ง ข้างๆ ที่นอนจมลง กลิ่นร่างกายที่คุ้นเคย เข้ามาสู่จมูก เธอไม่ได้ลืมตา แต่ยื่นมือทั้งสองออกไป โอบเอวของอีกฝ่ายไว้แน่น สูดดมกลิ่นอายที่เป็นของเขาอย่างตะกละตะกลาม

ทุกสิ่งทุกอย่างต่อจากนั้น ก็เป็นขั้นเป็นตอน ไม่มีความอ่อนช้อย ไม่มีความสงบเสงี่ยม…….