“ตรวจสอบกล้องวงจรปิดแล้ว เธอมาลงรถที่นี่ แต่ส่งคนออกไปดู ตามค้นหาโรงแรมและที่พักที่นี่หมดแล้ว ก็ไม่เจอเธอเลย” เกาไห่พูดจบ ก็ต่อยต้นไม้ข้างๆ อย่างแรง

“พี่ พี่สะใภ้มีศิลปะการป้องกันตัว ปลอดภัยไม่น่าจะมีปัญหา อาจจะมีที่ที่ยังหาไม่เจอก็ได้? ” เย่หลินพูดโน้มน้าว

ซูหย่าได้ยิน ก็หัวเราะเยาะออกมา : “โรงแรม? ที่พัก? เกาไห่ คุณกำลังหลอกตัวเองอยู่เหรอ? เธอมีเงินติดตัวไม่ถึงสิบหยวน จะพักโรงแรมที่ไหนได้ ฉันคิดว่าคุณส่งคนไปดูตามใต้สะพาน บางทีอาจมีโอกาสเป็นไปได้สูงกว่า”

ซูหย่าพูดจบก็จ้องมองเกาไห่ ตอนนี้เธอไม่พอใจเกาไห่อย่างมาก ดังนั้นคำพูดที่พูดออกมา จึงฟังดูประชดประชันเล็กน้อย อันที่จริงก็โกรธตัวเองด้วย เรื่องนี้เกาไห่ไม่รู้ แม้ว่าจะไม่สมควร แต่เธอก็ไม่รู้สถานการณ์ของเล่อจยาเลย แต่ตัวเธอเองคิดว่าเกาไห่ดูแลได้ดีแล้ว เมื่อกี้ที่เธอก้าวก่ายไป คิดๆ แล้วก็อยากตำหนิตนเอง

เย่หลินมองซูหย่า แล้วพยักๆ หน้ากับเธอ หันไปมองเกาไห่ “พี่ ที่คุณซูพูด มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? พี่สะใภ้ไม่มีเงินติดตัวเลยเหรอ? ”

เกาไห่พยักหน้า ในสายตาก็เผยความละอายใจออกมา “ต้องโทษฉันเอง ฉันมันสะเพร่า”

“เธอไม่มีเงินติดตัว ในAlipayวีแชตก็ไม่มีเหรอ? ”

“เงินของเธอก่อนหน้านี้ ก็เอาไปรักษาพ่อที่ป่วย เดิมทีที่บอกว่าบ้านถูกรื้อถอน สรุปคือเงินชดเชยค่ารื้อถอนถูกพ่อแอบเอาไปให้น้องชายของเธอที่มาหลอกว่าจะเอาไปใช้หนี้จนหมด ก่อนความจำเสื่อมเธอบอกกับฉันว่า จะรอเงินเดือนจากเกากรุ๊ป ทั้งตัวเธอเลยมีเงินสิบกว่าหยวน หลายปีมานี้ เธอใช้ชีวิตอย่างไร พวกคุณไม่จินตนาการได้แล้วกัน…” พูดถึงตรงนี้ ซูหย่าก็เช็ดน้ำตา แล้วสะอื้นไห้

ตอนนี้ ทุกคนต่างไม่พูดไม่จา

ในใจก็เป็นทุกข์เล็กน้อย…

จู่ๆ มือถือเกาไห่ก็ดังขึ้น ในค่ำคืนที่เงียบสงัด เสียงริงโทนก็ดังอย่างมาก กดรับสาย “ฮัลโหล อืม……เจอแล้วเหรอ? โอเค ส่งพิกัดมา ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย”

สองสามนาทีต่อมา…

“คนล่ะ? ”

“อยู่หน้าตู้เอทีเอ็ม นอนหลับอยู่” คนที่ตามหาพูดจบ ก็ก้มหน้า

ซูหย่าได้ยิน ก็ปิดปากแล้วสะอื้นไห้

เย่หลินขอบตาแดงเล็กน้อย แล้วเข้าไปในอ้อมกอดหนิงเส่าเฉิน

เกาไห่รู้สึกว่าในใจเหมือนมีอะไรฉีกขาด เจ็บปวดจนเขายากที่จะหายใจ

ระยะทางที่ใกล้ขนาดนั้น แต่เขารู้สึกเหมือนมีตะกั่วฝังอยู่ใต้ฝ่าเท้า ทำให้เคลื่อนไหวลำบาก

เล่อจยานั่งอยู่บนพื้น สองมือกอดเข่า เห็นใบหน้าด้านข้างเล็กน้อย ภายใต้แสงไฟ เห็นได้ชัดว่าตาของเธอบวมแดง

เกาไห่นั่งยองๆ ลงตรงหน้าเธอ มือใหญ่ลูบๆ แก้มของเธอ ปลายนิ้วรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้น เขาจึงรู้สึกตกใจ ที่แท้เธอก็ร้องไห้จนหลับไป

ปลายนิ้วมือของเขาอดไม่ได้ที่จะสั่นเทาเล็กน้อย ลูกกระเดือกกลิ้งขึ้นลงอย่างรวดเร็ว เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า : “เล่อจยา…”

เล่อจยาสูดลมหายใจเข้า ขมวดคิ้ว ทว่าไม่ได้ตื่นขึ้นมา

“เล่อจยา เรากลับบ้านกันเถอะ” เกาไห่พูดจบก็ก้มลงไปโอบเล่อจยาให้ลุกขึ้น

“กิ๊ง…” เสียงเหรียญสองสามเหรียญกลิ้งลงบนพื้น ส่งเสียงดังบาดใจอย่างมาก

ทางด้านนี้ ที่บ้านเกา

ไห่ยุ่นนอนพิงอยู่บนโซฟา มือทั้งสองหนุนอยู่ข้างหู นอนหลับไม่สงบ

ได้ยินเสียงเปิดประตู เธอก็แทบจะลุกพรวดขึ้นมานั่งตัวตรง ภายใต้แสงไฟที่สลัว เธอเห็นเกาไห่อุ้มผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาจากด้านนอก

การอุ้มที่เหมือนกัน แต่ไห่ยุ่นเห็นได้ชัดเจนว่าความรู้สึกไม่เหมือนกัน

“พี่” เธอส่งเสียงเรียก

สีหน้าของเกาไห่ไม่ดีอย่างมาก เมื่อเดินมาถึงตรงหน้าเธอ ก็หยุดลงเล็กน้อย “นอนได้แล้ว! ”

พูดจบ ก็อุ้มเล่อจยาเข้าห้องไป พร้อมกับประตูห้องที่ปิดลง ไห่ยุ่นก็รู้สึกว่าประตูหัวใจของเธอนั้นก็เหมือนกับปิดลงไปด้วย

ผู้หญิงคนหนึ่งที่ธรรมดาแบบนั้น จะแต่งกับอาไห่พี่ชายของเธอได้อย่างไร?

เมื่อเล่อจยาตื่น ก็พบว่าดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ

เธอคิดว่าตนเองกำลังฝันอยู่ ยื่นมือไปคลำใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น แต่ถูกมือใหญ่ๆ ทั้งคู่คว้าเอาไว้ในกำมือ อุณหภูมิของฝ่ามือ ดึงให้ความรู้สึกของเล่อจยากลับมา แล้วก็ความทรงจำก่อนที่จะหลับไปด้วย

อุณหภูมิในสายตาของเธอ ลดลงอย่างรวดเร็ว เยือกเย็น…….

เธออยากจะดึงมือกลับมา แต่ถูกเกาไห่ดึงเข้ามาไว้ในอ้อมกอด น้ำเสียงที่แหบพร่าดังขึ้นข้างๆ หูของเธอ: “เด็กโง่ นั่นคือลูกสาวของคุณลุง ขาทั้งคู่ของเธอพิการ พอดีอยากเข้ามาฝึกงานที่เกากรุ๊ป ตอนเธอมา นั่งรถมานาน จึงไปพักผ่อนที่ห้องของฉันเล็กน้อย ดังนั้น ที่คุณเห็น ฉันก็แค่อุ้มเธอไปทานข้าวที่โต๊ะอาหารเท่านั้น ในสายตาของฉัน เธอก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง”

เล่อจยาเงยหน้า มองเกาไห่ ในดวงตามีน้ำตาเล็กน้อย “คุณไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม? ”

เกาไห่พยักหน้า หลังจากนั้นก็เอนหลังไป หยิบกระเป๋าบัตรใบหนึ่งออกมาจากชั้นวางหัวเตียง ดึงบัตรใบหนึ่งออกมา ส่งให้เล่อจยา “คุณภรรยา นี่คือทรัพย์สินทั้งหมดในครอบครัว ฉันมอบให้คุณ”

เล่อจยาขมวดคิ้ว “ทรัพย์สินทั้งหมดในครอบครัว? ”

“เพราะหุ้นส่วนของบริษัท คือสามีของเย่หลินช่วยเอากลับมา ดังนั้นสองปีมานี้ ผลกำไรของบริษัทต้องคืนให้เขาไปก่อน บัตรใบนี้ คือส่วนที่ฉันสามารถใช้ได้ในขณะนี้……”

เล่อจยารู้ว่า เกาไห่ต้องรู้แน่นอนว่าเธอไม่มีเงิน ทันทีก็รู้สึกละอายใจเล็กน้อย รู้สึกว่าก่อนหน้านี้ตนเองน่าจะถามเรื่องราวให้ชัดเจน แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะโมโหไหม

แล้วก็ประหลาดใจว่าหุ้นส่วนบริษัทของเกาไห่คาดไม่ถึงว่าจะเป็นหนิงเส่าเฉินที่ช่วยเขา

ผลักมือของเขาออก “ฉันไม่ต้องการ อีกสิบกว่าวัน ก็เงินเดือนออกแล้ว…..”

เอาไปเถอะ นี่คือบัตรรอง บัตรหลักอยู่ที่ฉัน เงินนี้ ถึงแม้ว่าจะไม่มาก แต่ก็เพียงพอสำหรับรายจ่ายประจำวันของเราได้……”

คำพูดของเขา ทำให้เล่อจยาจะร้องไห้ เธอเคยคิดว่าตนเองรักเกาไห่มาก แต่เวลานี้เธอจึงรู้สึกว่าตนเองเห็นแก่ตัวอย่างมากจริงๆ

เธอคิดมาโดยตลอดว่า เกากรุ๊ปก็คือตระกูลเกา เป็นของเกาไห่ ไม่เคยคิดเลยว่า หลายปีมานี้เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?

เขาไม่พูด เธอก็ไม่ถาม เวลานี้เธอจึงเข้าใจว่า กับผู้ชายคนนี้ที่เรียกว่าสามี อันที่จริงแล้ว เธอแทบจะไม่รู้จักเลย

“สามี เดิมทีฉันไม่เคยรู้เลยว่าคุณลำบากมากขนาดนี้ อย่างนั้น พวกเราเปลี่ยนห้องให้เล็กลงหน่อย แม่บ้านก็ไม่ต้องมี ดีไหม? ฉันไม่ถือสาหรอก ขอแค่อยู่ด้วยกันกับคุณ อยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น เสื้อผ้า งานบ้านฉันทำเองได้ แบบนี้ คุณก็จะได้กดดันน้อยลง โอเคไหม? ”

เกาไห่โอบเธอมาไว้ในอ้อมกอด “เด็กโง่ ฉันบอกคุณเรื่องเหล่านี้ ก็เพราะไม่อยากปิดบังอะไรคุณอีก เมื่อวานที่ฉันไปรับยัยเด็กนั่น ฉันก็ให้เสี่ยวตงบอกกับคุณแล้ว แต่เขาลืม เวลานั้นมือถือก็แบตเตอรี่หมด ไม่นึกเลยว่าจะทำให้คุณเข้าใจผิด” นำบัตรใบนั้นยัดใส่มือของเธออีกครั้ง “ขอโทษนะ ที่ทำให้คุณรู้สึกน้อยใจ! ต่อไป ฉันจะเอาใจใส่ บัตรใบนี้คุณเอาไปนะ อยากซื้ออะไร ก็ซื้อเลย แค่เลี้ยงคุณ ฉันมีความสามารถเพียงพอ….”

พูดจบ เกาไห่ก็เอ่ยปากอีกว่า: “ต่อไปคุณมีเรื่องอะไร คุณก็ต้องบอกฉันนะ เราเป็นสามีภรรยากัน ต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน ภรรยาของตนเอง นอนอยู่บนถนนไม่มีเงินติดตัวสักหยวน คุณภรรยา ช่วงเวลานั้น ฉันรู้สึกว่าตนเองไม่ได้เรื่อง ไม่สามารถดูแลคุณให้ดีได้”

เล่อจยาจะร้องไห้ ทุบเบาๆ ที่หน้าอกของเขา “พูดไร้สาระ นั่นคือฉันทำตัวเอง ถ้าเวลานั้นฉันเปิดประตูไปถามให้รู้เรื่อง ก็คงไม่เกิดเรื่องนี้หรอก” พูดถึงตรงนี้ เล่อจยาก็ก้มหน้า เหมือนกับเด็กน้อยที่ทำผิด บิดนิ้วมือไปพลาง

“อย่างนั้น พวกเราก็สายเกินแก้แล้วใช่ไหม? คุณรู้สึกไม่ปลอดภัยกับฉันขนาดนี้” จู่ๆ ชายหนุ่มก็กระซิบข้างหูเล่อจยา