เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ – ตอนที่ 252 มีชื่อเสียงแล้ว
เวลานี้ เงาคนคนหนึ่งวิ่งผ่านเล่อจยาไป เธอรีบปล่อยมือเกาไห่ แล้ววิ่งตามไป
เธอรวดเร็วมาก ฉะนั้น เพียงไม่นานก็ตามทัน
ยื่นขาไปสกัดเท้าชายคนนั้น จนคนคนนั้นล้มลงอยู่กับพื้น แต่ในระหว่างล้มลงเล่อจยาก็อุ้มเด็กทารกมาจากในมือเขา
นำเด็กส่งคนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอเดินไปข้างหน้าเตรียมจะจัดการชายคนนั้น คาดไม่ถึงว่าชายคนนั้นจะมีวิชามวยเล็กน้อยยกเท้าขึ้นจะเตะเธอ โชคดีที่เล่อจยามีการตอบสนองที่ไว จึงถอยหลังกลับ หลังจากที่เขาโต้ตอบกลับมา เล่อจยาก็มีสมาธิจดจ่อ ชายคนนั้นสูงมาก เมื่อเทียบกันแล้วเธอไม่มีอะไรได้เปรียบเลย
ดังนั้นเธอจึงถอยหลังอย่างรวดเร็วแล้วเลือกเตะตวัดหลังกลางอากาศ เดิมทีชายคนนั้นไม่ทันได้เตรียมป้องกันตัว ก็ถูกเตะจนโซเซไปหลายก้าว หลังจากนั้นเล่อจยาก็ถีบลงกองอยู่กับพื้น สองมือยกตั้งขึ้นบริเวณหน้าอก ขาข้างหนึ่งยกขึ้น ขาส่วนล่างตั้งตรงเหยียบอยู่บนหน้าอกของชายคนนั้น
ในทันทีที่ชายคนนั้นล้มลงอยู่บนพื้น คนรอบข้างก็พูดว่า : “ทุกคน จับไอ้เลวนี้ไว้มันลักพาตัวเด็ก ใครก็ได้ แจ้งตำรวจเร็วเข้า”
เมื่อตำรวจมา ก็ไม่เห็นเล่อจยาในที่เกิดเหตุอีกแล้ว
เวลานี้ เล่อจยากำลังดึงเกาไห่วิ่งเข้าไปในซอยข้างหน้า เอามือปิดหน้าอกหายใจเหนื่อยหอบ
รู้สึกได้ถึงสายตาของเกาไห่ เธอจึงพูดว่า : “ฉัน…ฉันกลัวมีปัญหา แหะแหะ…”
ในชั่วพริบตา เธอก็ถูกดึงเข้าไปไว้ในอ้อมกอด “เมื่อกี้ที่เขาหยิบมีดออกมา รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงมาก? ”
เล่อจยากะพริบตาปริบๆ คลอเคลียอยู่ในอ้อมกอดของเกาไห่ “ไม่เป็นไรแล้ว พ่อฉันบอกว่า ทักษะสายดำขั้นที่ 6 ของฉันนี้ อย่าพูดว่าหนึ่งคนเลย มีอย่างนี้อีกสองสามคน ก็ไม่ใช่ปัญหา”
“คุณไม่เคยได้ยินเหรอ ศัตรูที่เปิดเผยไม่น่ากลัวเท่าศัตรูซ่อนเร้นอยู่? กลัวว่าพวกเขาจะมาเอาคืนนะสิ” น้ำเสียงเกาไห่เย็นชาลง
เล่อจยามองหน้าเขา ในแววตาเขามีความกังวลใจ จึงยิ้มพูดว่า “โอเค ต่อไป ฉันจะระมัดระวังอย่างแน่นอน”
เพราะที่ทานข้าวอยู่ไม่ไกล ทั้งสองคนจึงเดินกลับ เมื่อถึงบ้าน ไห่ยุ่นที่นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา เห็นทั้งสองคนกลับมา แววตาก็คลุมเครือเล็กน้อย “พี่ พี่สะใภ้ พวกคุณกลับมาแล้วเหรอ? ”
เล่อจยายิ้มๆ เกาไห่พูดว่า “ทำไมยังไม่นอน? ”
“ก็เตรียมจะนอนแล้ว”
“อย่างนั้นพวกคุณคุยกันไป ฉัน…ไปอาบน้ำก่อน” เล่อจยาพูดจบ ก็เข้าห้องนอนไป
“พี่ ตอนนี้พี่สาวเป็นอย่างไรบ้าง? ”
ได้ยินเสียงปิดประตูแล้ว ไห่ยุ่นก็เอ่ยถาม
สีหน้าเกาไห่เคร่งขรึมลงทันที “คุณจะถามถึงเธอทำไม? ”
เล่อจยาดึงประตู เตรียมจะออกไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่ระเบียง เท้าเพิ่งจะก้าวออกมา เธอก็ได้ยินน้ำเสียงไห่ยุ่น ก็ถอยหลังกลับ
“พี่ คุณ…ไม่รักเธอแล้วเหรอ? ”
“คุณพูดไร้สาระอะไร? ” น้ำเสียงเกาไห่เย็นชาลงทันที ลุกขึ้นยืน “คุณก็นอนเร็วหน่อยนะ”
“พี่ เธอมีดีตรงไหน? ”
เธอชี้นิ้วไปที่เล่อจยา ทั้งสามคนก็เข้าใจได้
เล่อจยาจับที่เปิดประตู จนปลายนิ้วค่อยๆ ซีดเป็นสีขาว
“ฉันไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นรู้ว่าเธอมีดีตรงไหน ภรรยาของฉัน ในใจฉันรู้ว่าเธอมีดีตรงไหนก็พอแล้ว”
ประโยคเดียวกัน อีกคนหนึ่งยิ้มๆ อีกคนหนึ่งกลับไม่สบายใจ
เล่อจยาสูดหายใจเข้าลึกๆ ดึงประตูเปิดออก ก็เห็นเกาไห่เดินมาทางห้องนอนพอดี
“คุณภรรยา…”
“ฉันจะไปหยิบผ้าเช็ดตัว คุณไปอาบก่อนเถอะ”
เมื่อผ่านเกาไห่ไป เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ถี่เล็กน้อยของเขา
จึงหยุดเท้าลงชั่วขณะ เอียงหน้า เขย่งปลายเท้าขึ้น จูบบนใบหน้าของเขาเล็กน้อย
จากนั้น ก็เดินจากไป
เมื่อเล่อจยาอาบน้ำเสร็จ เกาไห่ก็นอนเอนกายลงไปแล้ว
เธอมองเขา หลังจากคิดหน้าคิดหลังแล้ว ก็นำศีรษะหนุนไปบนตัวของเกาไห่ “น้องสาวคุณชอบคุณ” เธอนำความคิดที่อยู่ในใจพูดออกมาอย่างสั้นๆ ง่ายๆ
มือที่เกาไห่ลูบบนใบหน้าของเธอ หยุดชะงักเล็กน้อย “แค่น้องสาว อย่าเดาไปเรื่อย”
เล่อจยาหยิบมือของเขา เล่นที่ปลายนิ้วมือ “ดูเหมือนว่าบุปผาร่วงหล่นมีใจ สายธารหลั่งไหลกลับไร้รัก”
“แม่เลี้ยงปฏิบัติต่อฉันอย่างดีมาตั้งแต่เด็ก ฉันดูแลเธอ ก็เป็นเพียงแค่ครอบครัว ไม่มีความหมายอื่น”
เล่อจยาพยักหน้า จุดนี้ เธอไม่ได้สงสัย
“เธอพูดว่าพี่สาว คือใครเหรอ? ” ด้วยนิสัยของเล่อจยา ที่มีนิสัยไม่เก็บซ่อนปิดบังมาโดยตลอด ดังนั้น หลังจากได้ยินคำพูดของไห่ยุ่น เธอก็รู้สึกว่าถ้าไม่ถามให้ชัดเจน ในใจก็จะติดค้าง
เกาไห่ลุกขึ้นนั่ง โอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด “เธอเป็นลูกสาวของแม่เลี้ยง ความจริงคือเป็นน้องสาวของฉัน เวลานั้นยังเด็กและโง่เขลา ฉันคิดว่านั่นคือความรักมาโดยตลอด จนกระทั่งได้พบคุณ ฉันจึงได้เข้าใจอย่างแท้จริง ว่านั่นคือความลุ่มหลง ไม่ใช่ความรัก”
ถึงแม้เล่อจยาจะสับสนกับความสัมพันธ์ชั่วคราวนี้เล็กน้อย แล้วก็รู้สึกว่า ค่อนข้างแปลกประหลาด แต่ภายในใจ เธอก็เชื่อผู้ชายคนนี้โดยไม่มีเหตุผล
หันกลับไปมองเกาไห่ พูดอย่างจริงจังว่า: “ฉันไม่ค่อยเข้าใจอดีตที่ผ่านมาของคุณเท่าไรหรอก แต่จะพยายามเข้าใจปัจจุบันและอนาคตของคุณ เกาไห่ โชคดีแค่ไหนแล้วที่ได้พบคุณในชีวิตนี้”
ความรู้สึกของเล่อจยาที่มีต่อเกาไห่นั้นกระตือรือร้นอยู่เสมอ ดังนั้น เธอจึงไม่เคยปิดบังความรู้สึกภายในใจ
คืนนี้ ยาวนานอย่างมาก แต่ก็อบอุ่นอย่างมาก
ตอนเช้า เมื่อเล่อจยาตื่นขึ้นมา เกาไห่ก็กำลังมองเธออยู่ ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
“คุณ….คุณอย่ามามองฉันแล้วยิ้มอย่างนี้สิ ฉันรู้สึกขนลุก”
เกาไห่ปิดปาก นำมือถือยื่นให้เธอ “ดูสิ เมื่อกี้เสี่ยวตงส่งมาให้ฉัน”
เล่อจยาไม่เข้าใจ รับมือถือมา กดเปิด เป็นวิดีโอสั้นๆ ไม่ใช่เธอ แล้วจะใครล่ะ?
“คุณพระ นี่ใครเป็นคนถ่ายกันเนี่ย? ”
“ภรรยาของฉัน! เยี่ยมมาก” ชายหนุ่มมองเธอ แล้วกล่าวชมเชยเธออย่างจริงใจ
เล่อจยาชำเลืองมองเขา “เมื่อวานมีบางคนไม่พอใจอย่างมาก”
ชายหนุ่มหยิกบนใบหน้าของเธอเล็กน้อย “ลุกขึ้นเถอะ”
ขณะเดินทาง เกาไห่ได้รับโทรศัพท์ มองเล่อจยาด้วยใบหน้าที่สับสนงุนงงเล็กน้อย “ด้านหน้าบริษัทมีนักข่าว”
เล่อจยาที่เล่นเกมบนมือถืออยู่ ได้ยินเกาไห่พูดแบบนี้ ก็ไม่ได้เงยหน้า พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า: “อย่างนั้นคุณก็ระวังหน่อยแล้วกัน”
ไห่ยุ่นที่นั่งอยู่ข้างหน้า จึงกล่าวว่า: “พี่สะใภ้ คนอื่นมาหาคุณ พี่ชายฉันจะต้องระวังอะไร? ” อันที่จริง ไห่ยุ่นก็รู้สึกเกินความคาดหมายเล็กน้อย เล่อจยาเป็นแบบนั้นคาดไม่ถึงว่าจะมีฝีมือ
มาหาเธอ?? เล่อจยาหันหน้าอย่างรวดเร็ว มองเกาไห่: “คือเรื่องเมื่อคืนวานเหรอ? ”
เกาไห่พยักหน้า “ตอนนี้คุณกำลังดังในอินเทอร์เน็ต เดิมทีเสี่ยวตงก็อยากช่วยคุณควบคุม แต่ด้านนอกของบริษัทเต็มไปด้วยแฟนคลับของคุณ จึงจนปัญญา” พูดจบ ก็บอกให้คนขับรถจอดข้างทาง กำชับให้เขาเข้าไปส่งไห่ยุ่นที่บริษัทก่อน จึงพาเล่อจยาลงจากรถ….
“ไปกันเถอะ พอดี ฉันอยากพาคุณไปสถานที่ที่หนึ่ง”
เล่อจยาถูกเขาจูงมือ “ไปไหน? ”
“ไปหาแม่ของคุณ”
“มะ…แม่? ” ในใจเล่อจยาตกใจเล็กน้อย ส่ายหัวด้วยจิตสำนึก หลังจากนั้นก็หยุดฝีเท้า
เกาไห่หรี่ตา มองเธอ “ทำไมล่ะ? ”
เวลานี้ เงาคนคนหนึ่งวิ่งผ่านเล่อจยาไป เธอรีบปล่อยมือเกาไห่ แล้ววิ่งตามไป
เธอรวดเร็วมาก ฉะนั้น เพียงไม่นานก็ตามทัน
ยื่นขาไปสกัดเท้าชายคนนั้น จนคนคนนั้นล้มลงอยู่กับพื้น แต่ในระหว่างล้มลงเล่อจยาก็อุ้มเด็กทารกมาจากในมือเขา
นำเด็กส่งคนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอเดินไปข้างหน้าเตรียมจะจัดการชายคนนั้น คาดไม่ถึงว่าชายคนนั้นจะมีวิชามวยเล็กน้อยยกเท้าขึ้นจะเตะเธอ โชคดีที่เล่อจยามีการตอบสนองที่ไว จึงถอยหลังกลับ หลังจากที่เขาโต้ตอบกลับมา เล่อจยาก็มีสมาธิจดจ่อ ชายคนนั้นสูงมาก เมื่อเทียบกันแล้วเธอไม่มีอะไรได้เปรียบเลย
ดังนั้นเธอจึงถอยหลังอย่างรวดเร็วแล้วเลือกเตะตวัดหลังกลางอากาศ เดิมทีชายคนนั้นไม่ทันได้เตรียมป้องกันตัว ก็ถูกเตะจนโซเซไปหลายก้าว หลังจากนั้นเล่อจยาก็ถีบลงกองอยู่กับพื้น สองมือยกตั้งขึ้นบริเวณหน้าอก ขาข้างหนึ่งยกขึ้น ขาส่วนล่างตั้งตรงเหยียบอยู่บนหน้าอกของชายคนนั้น
ในทันทีที่ชายคนนั้นล้มลงอยู่บนพื้น คนรอบข้างก็พูดว่า : “ทุกคน จับไอ้เลวนี้ไว้มันลักพาตัวเด็ก ใครก็ได้ แจ้งตำรวจเร็วเข้า”
เมื่อตำรวจมา ก็ไม่เห็นเล่อจยาในที่เกิดเหตุอีกแล้ว
เวลานี้ เล่อจยากำลังดึงเกาไห่วิ่งเข้าไปในซอยข้างหน้า เอามือปิดหน้าอกหายใจเหนื่อยหอบ
รู้สึกได้ถึงสายตาของเกาไห่ เธอจึงพูดว่า : “ฉัน…ฉันกลัวมีปัญหา แหะแหะ…”
ในชั่วพริบตา เธอก็ถูกดึงเข้าไปไว้ในอ้อมกอด “เมื่อกี้ที่เขาหยิบมีดออกมา รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงมาก? ”
เล่อจยากะพริบตาปริบๆ คลอเคลียอยู่ในอ้อมกอดของเกาไห่ “ไม่เป็นไรแล้ว พ่อฉันบอกว่า ทักษะสายดำขั้นที่ 6 ของฉันนี้ อย่าพูดว่าหนึ่งคนเลย มีอย่างนี้อีกสองสามคน ก็ไม่ใช่ปัญหา”
“คุณไม่เคยได้ยินเหรอ ศัตรูที่เปิดเผยไม่น่ากลัวเท่าศัตรูซ่อนเร้นอยู่? กลัวว่าพวกเขาจะมาเอาคืนนะสิ” น้ำเสียงเกาไห่เย็นชาลง
เล่อจยามองหน้าเขา ในแววตาเขามีความกังวลใจ จึงยิ้มพูดว่า “โอเค ต่อไป ฉันจะระมัดระวังอย่างแน่นอน”
เพราะที่ทานข้าวอยู่ไม่ไกล ทั้งสองคนจึงเดินกลับ เมื่อถึงบ้าน ไห่ยุ่นที่นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา เห็นทั้งสองคนกลับมา แววตาก็คลุมเครือเล็กน้อย “พี่ พี่สะใภ้ พวกคุณกลับมาแล้วเหรอ? ”
เล่อจยายิ้มๆ เกาไห่พูดว่า “ทำไมยังไม่นอน? ”
“ก็เตรียมจะนอนแล้ว”
“อย่างนั้นพวกคุณคุยกันไป ฉัน…ไปอาบน้ำก่อน” เล่อจยาพูดจบ ก็เข้าห้องนอนไป
“พี่ ตอนนี้พี่สาวเป็นอย่างไรบ้าง? ”
ได้ยินเสียงปิดประตูแล้ว ไห่ยุ่นก็เอ่ยถาม
สีหน้าเกาไห่เคร่งขรึมลงทันที “คุณจะถามถึงเธอทำไม? ”
เล่อจยาดึงประตู เตรียมจะออกไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่ระเบียง เท้าเพิ่งจะก้าวออกมา เธอก็ได้ยินน้ำเสียงไห่ยุ่น ก็ถอยหลังกลับ
“พี่ คุณ…ไม่รักเธอแล้วเหรอ? ”
“คุณพูดไร้สาระอะไร? ” น้ำเสียงเกาไห่เย็นชาลงทันที ลุกขึ้นยืน “คุณก็นอนเร็วหน่อยนะ”
“พี่ เธอมีดีตรงไหน? ”
เธอชี้นิ้วไปที่เล่อจยา ทั้งสามคนก็เข้าใจได้
เล่อจยาจับที่เปิดประตู จนปลายนิ้วค่อยๆ ซีดเป็นสีขาว
“ฉันไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นรู้ว่าเธอมีดีตรงไหน ภรรยาของฉัน ในใจฉันรู้ว่าเธอมีดีตรงไหนก็พอแล้ว”
ประโยคเดียวกัน อีกคนหนึ่งยิ้มๆ อีกคนหนึ่งกลับไม่สบายใจ
เล่อจยาสูดหายใจเข้าลึกๆ ดึงประตูเปิดออก ก็เห็นเกาไห่เดินมาทางห้องนอนพอดี
“คุณภรรยา…”
“ฉันจะไปหยิบผ้าเช็ดตัว คุณไปอาบก่อนเถอะ”
เมื่อผ่านเกาไห่ไป เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ถี่เล็กน้อยของเขา
จึงหยุดเท้าลงชั่วขณะ เอียงหน้า เขย่งปลายเท้าขึ้น จูบบนใบหน้าของเขาเล็กน้อย
จากนั้น ก็เดินจากไป
เมื่อเล่อจยาอาบน้ำเสร็จ เกาไห่ก็นอนเอนกายลงไปแล้ว
เธอมองเขา หลังจากคิดหน้าคิดหลังแล้ว ก็นำศีรษะหนุนไปบนตัวของเกาไห่ “น้องสาวคุณชอบคุณ” เธอนำความคิดที่อยู่ในใจพูดออกมาอย่างสั้นๆ ง่ายๆ
มือที่เกาไห่ลูบบนใบหน้าของเธอ หยุดชะงักเล็กน้อย “แค่น้องสาว อย่าเดาไปเรื่อย”
เล่อจยาหยิบมือของเขา เล่นที่ปลายนิ้วมือ “ดูเหมือนว่าบุปผาร่วงหล่นมีใจ สายธารหลั่งไหลกลับไร้รัก”
“แม่เลี้ยงปฏิบัติต่อฉันอย่างดีมาตั้งแต่เด็ก ฉันดูแลเธอ ก็เป็นเพียงแค่ครอบครัว ไม่มีความหมายอื่น”
เล่อจยาพยักหน้า จุดนี้ เธอไม่ได้สงสัย
“เธอพูดว่าพี่สาว คือใครเหรอ? ” ด้วยนิสัยของเล่อจยา ที่มีนิสัยไม่เก็บซ่อนปิดบังมาโดยตลอด ดังนั้น หลังจากได้ยินคำพูดของไห่ยุ่น เธอก็รู้สึกว่าถ้าไม่ถามให้ชัดเจน ในใจก็จะติดค้าง
เกาไห่ลุกขึ้นนั่ง โอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด “เธอเป็นลูกสาวของแม่เลี้ยง ความจริงคือเป็นน้องสาวของฉัน เวลานั้นยังเด็กและโง่เขลา ฉันคิดว่านั่นคือความรักมาโดยตลอด จนกระทั่งได้พบคุณ ฉันจึงได้เข้าใจอย่างแท้จริง ว่านั่นคือความลุ่มหลง ไม่ใช่ความรัก”
ถึงแม้เล่อจยาจะสับสนกับความสัมพันธ์ชั่วคราวนี้เล็กน้อย แล้วก็รู้สึกว่า ค่อนข้างแปลกประหลาด แต่ภายในใจ เธอก็เชื่อผู้ชายคนนี้โดยไม่มีเหตุผล
หันกลับไปมองเกาไห่ พูดอย่างจริงจังว่า: “ฉันไม่ค่อยเข้าใจอดีตที่ผ่านมาของคุณเท่าไรหรอก แต่จะพยายามเข้าใจปัจจุบันและอนาคตของคุณ เกาไห่ โชคดีแค่ไหนแล้วที่ได้พบคุณในชีวิตนี้”
ความรู้สึกของเล่อจยาที่มีต่อเกาไห่นั้นกระตือรือร้นอยู่เสมอ ดังนั้น เธอจึงไม่เคยปิดบังความรู้สึกภายในใจ
คืนนี้ ยาวนานอย่างมาก แต่ก็อบอุ่นอย่างมาก
ตอนเช้า เมื่อเล่อจยาตื่นขึ้นมา เกาไห่ก็กำลังมองเธออยู่ ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
“คุณ….คุณอย่ามามองฉันแล้วยิ้มอย่างนี้สิ ฉันรู้สึกขนลุก”
เกาไห่ปิดปาก นำมือถือยื่นให้เธอ “ดูสิ เมื่อกี้เสี่ยวตงส่งมาให้ฉัน”
เล่อจยาไม่เข้าใจ รับมือถือมา กดเปิด เป็นวิดีโอสั้นๆ ไม่ใช่เธอ แล้วจะใครล่ะ?
“คุณพระ นี่ใครเป็นคนถ่ายกันเนี่ย? ”
“ภรรยาของฉัน! เยี่ยมมาก” ชายหนุ่มมองเธอ แล้วกล่าวชมเชยเธออย่างจริงใจ
เล่อจยาชำเลืองมองเขา “เมื่อวานมีบางคนไม่พอใจอย่างมาก”
ชายหนุ่มหยิกบนใบหน้าของเธอเล็กน้อย “ลุกขึ้นเถอะ”
ขณะเดินทาง เกาไห่ได้รับโทรศัพท์ มองเล่อจยาด้วยใบหน้าที่สับสนงุนงงเล็กน้อย “ด้านหน้าบริษัทมีนักข่าว”
เล่อจยาที่เล่นเกมบนมือถืออยู่ ได้ยินเกาไห่พูดแบบนี้ ก็ไม่ได้เงยหน้า พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า: “อย่างนั้นคุณก็ระวังหน่อยแล้วกัน”
ไห่ยุ่นที่นั่งอยู่ข้างหน้า จึงกล่าวว่า: “พี่สะใภ้ คนอื่นมาหาคุณ พี่ชายฉันจะต้องระวังอะไร? ” อันที่จริง ไห่ยุ่นก็รู้สึกเกินความคาดหมายเล็กน้อย เล่อจยาเป็นแบบนั้นคาดไม่ถึงว่าจะมีฝีมือ
มาหาเธอ?? เล่อจยาหันหน้าอย่างรวดเร็ว มองเกาไห่: “คือเรื่องเมื่อคืนวานเหรอ? ”
เกาไห่พยักหน้า “ตอนนี้คุณกำลังดังในอินเทอร์เน็ต เดิมทีเสี่ยวตงก็อยากช่วยคุณควบคุม แต่ด้านนอกของบริษัทเต็มไปด้วยแฟนคลับของคุณ จึงจนปัญญา” พูดจบ ก็บอกให้คนขับรถจอดข้างทาง กำชับให้เขาเข้าไปส่งไห่ยุ่นที่บริษัทก่อน จึงพาเล่อจยาลงจากรถ….
“ไปกันเถอะ พอดี ฉันอยากพาคุณไปสถานที่ที่หนึ่ง”
เล่อจยาถูกเขาจูงมือ “ไปไหน? ”
“ไปหาแม่ของคุณ”
“มะ…แม่? ” ในใจเล่อจยาตกใจเล็กน้อย ส่ายหัวด้วยจิตสำนึก หลังจากนั้นก็หยุดฝีเท้า
เกาไห่หรี่ตา มองเธอ “ทำไมล่ะ? ”
คอมเม้นต์