“ทำไมเหรอ?”เกาไห่ถามเล่อจยา

“ฉัน……ไม่มีอะไร จำคนผิดน่ะ”เมื่อกี้เธอเห็นไห่ยุ่น ไห่ยุ่นที่เดินได้ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเกาไห่ เธอก็เปลี่ยนคำพูด

ขมวดคิ้ว ดูเหมือนน่าสงสัยมาก

เธอมั่นใจ ว่าตัวเองดูไม่ผิด ไห่ยุ่นหน้าตาสวย ความสวยของเธอเป็นเอกลักษณ์มาก คนธรรมดาเทียบไม่ได้เลยจริงๆ เพียงแต่ เธอไม่เข้าใจ เธอเดินได้แล้ว ทำไมต้องโกหกเกาไห่และทุกคน?

“ทำไมเหรอ?”เกาไห่เห็นว่าท่าทางของเล่อจยาแปลกๆ ก็อดที่จะถามขึ้นไม่ได้

เล่อจยาเม้มปาก แล้วสูดหายใจเข้า เงยหน้ามองไปที่ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่แห่งนี้ “ไม่มีอะไร กลับก่อนเถอะ เดี๋ยวคืนนี้ค่อยให้ซูหย่ามากับฉัน”

กลัวว่าเกาไห่จะไม่พอใจ เธอจึงหยิบบัตรสำรองออกจากกระเป๋าของเธอ “วางใจเถอะ รูดบัตรของคุณ”

ตอนนี้เอง ไม่รู้ว่าใครโทรหาเขา ได้ยินเกาไห่แค่ตอบรับกลับไป สีหน้าก็นิ่งลงไป “อืม โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

พูดจบ ก็วางสาย ส่งกระเป๋าในมือให้เล่อจยา “จยา คุณนั่งแท็กซี่กลับไปก่อนนะ ผมมีเรื่องด่วนต้องไปทำ”

เล่อจยาเห็นว่าเขาร้อนใจขนาดนี้ คิดว่าเป็นเรื่องที่บริษัท จึงรีบตอบกลับว่า “ไปเถอะๆ ไม่ต้องห่วง ฉันกลับเองได้”

พอเกาไห่ถึงโรงแรม เจ้าของโรงแรมก็พาเขาขึ้นมา “กล้องวงจรปิดจับภาพได้ว่า เมื่อคืนเวลาตีสอง มีผู้ชายหลายคนเข้าห้องคุณหนูไห่ยุ่น แล้วพาเธอออกไป”

ในวันที่เล่อจยาออกจากโรงพยาบาล ไห่ยุ่นก็บอกเองว่าจะย้ายมาอยู่โรงแรมที่อยู่ใกล้บริษัท สะดวกกว่า ตอนนั้นเกาไห่คิดว่า เธอก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว จึงจ้างพยาบาลคนหนึ่งดูแลเธอ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า แค่ไม่กี่วันก็เกิดเรื่องแล้ว

นิ้วทั้งห้าติดกัน จับที่คางเบาๆ เกาไห่ขมวดคิ้วจนเป็นปม

“ประธานเกา ลูกพี่ลูกน้องของคุณก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว บางทีอาจจะเป็นเพื่อนเธอพาเธอออกไปเที่ยวก็ได้ คุณก็ไม่ต้องกังวลเกินไป！”เสี่ยวตงเกลี้ยกล่อมด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ฉันรู้ว่าเธอดูแลตัวเองได้ แต่ ขาของเธอไม่สะดวก อีกอย่าง ทั้งคืนก็ยังไม่กลับ！” เสียงแหบของเกาไห่ และเสียงของเขาเต็มไปด้วยความกังวลที่ไม่สามารถละเลยได้

ฟ้าเริ่มมืด แต่ก็ยังไม่มีข่าวคราวของไห่ยุ่น เกาไห่มองดูห้องว่างตรงหน้าเขาอย่างเคร่งขรึม สีหน้าของเขานิ่ง และอารมณ์ก็เป็นกังวลมาก ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับไห่ยุ่นที่นี่ เขาก็ไม่รู้จะอธิบายกับน้าชายยังไง

“ถ้าอย่างนั้นแจ้งตำราจเถอะ……”

เสียงของผู้จัดการโรงแรม ดังขึ้นจากหน้าประตู

“ยังไม่รู้เลยว่าคนที่รับเธอไปเป็นใคร แจ้งตำรวจอะไรกัน……”อีกเสียงหนึ่งพูดตะโกนขึ้น

เกาไห่เงยหน้ามองไปนิ่งๆ คนที่มุงดูกันก็ตื่นตระหนกและแยกย้ายกันไป

ไห่ยุ่นในความทรงจำ ถึงแม้ขาเธอจะพิการ แต่ความเป็นอิสระของเธอนั้นแข็งแกร่งมาก อีกอย่าง เธอก็ดูเป็นคนมีเหตุผล ถ้าเธอออกไปแบบปกติ ดึกขนาดนี้แล้ว เธอจะต้องบอกเขาอย่างแน่นอน และจะไม่ปิดเครื่องโทรศัพท์ด้วย

แต่ถ้าไม่ปกติ เวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว หากคนพวกนั้นลักพาตัวเธอไปจริงๆ ทำไมถึงไม่มีสายโทรเข้ามาเลย?

เที่ยงคืนกว่าแล้ว คนที่ส่งออกไปตามหา ก็บอกแต่ว่าไม่มีข่าวคราว

เกาไห่มองไปยังด้านหน้าด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ร่างสูงของเขาแข็งเหมือนรูปปั้น ในหัวของเขาว่างเปล่า……

ตอนนี้เอง โทรศัพท์ดังขึ้น เขามองมัน เป็นสายจากเล่อจยา กระแอมไปที รับสาย“ฮัลโหล จยาจยา”

“กี่โมงแล้ว ทำไมคุณถึงยังไม่กลับ? งานที่บริษัทยุ่งมากเหรอ?”

“อืม”เกาไห่ตอบกลับเสียงแทบไม่ได้ยิน ตอนนี้เอง หมายเลขที่ไม่รู้จักโทรมา เกาไห่กลัวว่าจะเกี่ยวข้องกับไห่ยุ่น จึงรีบวางสายเล่อจยา แล้วรับ

ไห่ยุ่นนอนอยู่บนผ้าปูที่นอนสีขาวเหมือนหิมะ และเปิดวีแชตขึ้นมาดู

หลายร้อยข้อความ เสียงดังขึ้นไม่มีที่สิ้นสุด เธอเปิดทีละข้อความ ไม่มีข้อยกเว้น และข้อความทั้งหมดถามเธอว่าเธออยู่ที่ไหน

มุมปากยิ้มขึ้น เข้าไปในการตั้งค่าแล้วคลิกเพื่อออกจากระบบ

จากนั้น โยนโทรศัพท์ไปข้างๆ ถอดอุปกรณ์บนเข่าออก ลุกขึ้น เทน้ำให้ตัวเอง จิบเบาๆคำหนึ่ง อารมณ์ดีเป็นพิเศษ

“พี่ยุ่น ทำไมพี่ต้องโกหกลูกพี่ลูกน้องพี่ด้วยล่ะ?”

“โกหก? นายหมายถึงเรื่องไหน?”หลายปีมานี้ พูดโกหกเยอะมากไป ไห่ยุ่นรู้สึกชาเล็กน้อย

เล่อจยามองสายที่ถูกวางไป เธออึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง ตั้งแต่รู้จักเกาไห่มา เขาไม่เคยทำแบบนี้กับเธอเลย

แต่อย่างไรก็ตาม เธอยังคงปลอบตัวเองในใจ บางทีเขาอาจจะกำลังยุ่งอยู่จริงๆ

คืนนี้ เกาไห่ไม่ได้กลับบ้าน ตอนเช้าเมื่อเล่อจยาเห็นว่าหมอนข้างๆเธอยังคงเรียบเช่นเดิม และผ้าห่มผืนเย็นข้างๆเตียง เธอมั่นใจว่าสามีเธอ ไม่ได้กลับมาเมื่อคืน

เปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อผ้าใหม่สองตัวที่ซูหย่าไปซื้อเป็นเพื่อนเธอเมื่อคืนออกมา แล้วเปลี่ยนให้ตัวเอง ดูอ้วนนิดหน่อย ไม่ได้ดูสวยขนาดนั้น แต่ ดูสาวขึ้นไม่น้อย เธอล้างหน้า ทานอาหารเช้า ดูเวลาก็เก้าโมงเช้าแล้ว กลับไม่เห็นเงาของเกาไห่เลย

เขาบอกว่าวันนี้จะกลับบ้านเกิดกับเธอ

คิดๆแล้ว ก็แชตหาเกาไห่ “เมื่อคืนไม่กลับบ้าน?”

“ติ๊งต่อง”ข้อความตอบกลับเร็วมาก

“อืม มีเรื่องน่ะ”

“เรื่องอะไร? ยุ่งถึงขนาดไม่กลับบ้านทั้งคืน?”หลังคำพูดนี้ เล่อจยาเติมเครื่องหมาย！ไปด้วย

จากนั้น ข้อความนี้ของเธอก็เหมือนก้อนหินที่จมลงไปในทะเล จนหนึ่งชั่วโมงต่อมา ก็ยังไม่มีข้อความตอบกลับ?

แรกๆเล่อจยายังมีท่าที่ไม่สนใจ จากนั้น สีหน้าก็ค่อยๆเปลี่ยนไปช้าๆ

เพราะเมื่อคืนโทรไปบอกคุณปู่กับคนอื่นๆ ว่าวันนี้จะกลับไป ถ้าหากไม่ไป เธอกลัวจะส่งผลที่ไม่ดีกับพ่อ

เล่อจยาปากกระตุกไปที ช่างมันเถอะ เธอไปเองก็ได้ บางทีเขาอาจจะยุ่งมากจริงๆ บางทีอาจจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น?

พอคิดว่าเขาจะมีเรื่องอะไร เล่อจยาก็กังวลขึ้นมา

รีบหยิบมือถือขึ้นมา โทรหาเกาไห่

พอรับสายแล้ว ก็ได้ยินเสียงเกาไห่ “มีอะไรหรือเปล่า?”แม้จะแหบเล็กน้อย

เล่อจยาโล่งใจ เขาไม่เป็นอะไรก็ดี

เธอกำลังคิดอยู่เลยว่า จะถามเขาเรื่องที่จะกลับบ้านเกิดกับเธออยู่ไหม

เขาก็พูดขึ้นว่า “โอเค ไม่มีอะไรก็วางก่อนนะ ผมกำลังรอสายอยู่”

มองดูโทรศัพท์ที่ถูกวางสายไป เล่อจยาขมวดคิ้ว งงเล็กน้อย มือสั่นเบาๆแล้วเก็บมือถือกลับเข้าไปในกระเป๋า เอาสัมภาระแล้วออกไป