“ถ้าอย่างนั้นลองเช็คดู ใช้โทรศัพท์ของฉันเช็ค”

เล่อจยาไม่สงสัยในตัวเขาหยิบโทรศัพท์มือถือของเล่อเหวิน เพราะมักจะต้องใช้เงินนั้นเพื่อซื้อยาให้พ่อ ดังนั้นเล่อจยาจึงสับสนกับชุดตัวเลขที่มันวุ่นวายนี้มานานแล้ว เขาเปิดมือถือแล้วเข้าระบบธนาคารหลังจากเข้าสู่ระบบ เธอคลิกอย่างรวดเร็วที่คำว่า “โอน” แต่ก่อนที่เนื้อหาจะปรากฏ เล่อเหวินก็คว้าโทรศัพท์จากมือของเธอแล้วคลิก

“คุณปู่ ดูซิ ชื่อนี้ของใคร”

เล่อจยาเอนศีรษะดูข้างบนเขียนชื่อผู้รับเงิน:เล่อจยา

การถ่ายโอนเงินหลายๆยอด ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นเล่อจยา

จากนั้นสายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่เล่อจยาและสายตานั้นทำให้เห็นชัดเจนว่าเธอเป็นฆาตกรที่ฆ่าพ่อของเธอ

“เธอกังวลว่าผมต้องขอเงินจำนวนนี้กับเธอ ดังนั้นเธอจึงโอนเงินทั้งหมดในบัตรของพ่อไปที่บัญชีของเธอล่วงหน้า เธอยังโทษผม เล่อจยา ไม่นึกเลยว่าพ่อจะดีกับเธอขนาดนี้สุดท้ายเธอปฏิบัติต่อเขาแบบนั้น”

ดวงตาของเล่อจยามืดลงครู่หนึ่ง และเธอก็จำได้ว่าไม่นานก่อนที่พ่อของเขาจะเสียชีวิต พ่อได้ขอบัตรธนาคารจากเธอ คนที่รื้อถอนบอกว่าเขาต้องการเก็บหมายเลขบัตรไว้เป็นข้อมูลสำรองตอนนั้นเธอก็ไม่ได้คิดมากอะไร เธอเลยบอกรหัสผ่านให้พ่อ แล้วให้การ์ดใบนั้นแก่เขา

แต่คิดไม่ถึง… มันถูกใช้เพื่อจุดประสงค์นี้จริงๆ

หัวใจของเธอก็เจ็บราวกับเหมือนเลือดออก เธอไม่เชื่อว่าพ่อของเธอจะไม่รู้เจตนาของเล่อเหวินแต่พ่อก็ยังทำตามเขา

ในเวลานี้ เธอมองไปที่ “ญาติ” ในบ้าน หลับตาแล้วดูพวกเขาอีกครั้ง “เอาล่ะ ถ้าคุณจะเชื่อเขา ก็แค่เชื่อ ฉันแค่อยากจะบอกว่าพ่อของฉันจากไปแล้ว ”

หลังจากพูดจบเธอก็หันหลังกลับและต้องการจะจากไป

เธอแค่รู้สึกปวดที่หลังศีรษะจากนั้นก็จะหมดสติไป

ในอีกด้านหนึ่ง

ใกล้ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วเกาไห่ยังคงไม่ได้รับข้อความใดๆจากไห่ยุ่น เขาทั้งโทรแจ้งตำรวจและส่งคนไปตามหาและใช้วิธีการต่างๆมากมาย แต่ทั้งหมดนั้นไร้ผล ในที่สุดเขาก็โทรหาลุงของเขา

มื่อพ่อของไห่ยุ่นได้รับโทรศัพท์ เขาได้ยินเกาไห่พูดว่าไห่ยุ่นหายตัวไป เขาประหลาดใจมากเพราะทางนั้นไม่มีปฏิกิริยาอะไรมาก เขาแค่พูดอย่างใจเย็นว่า “เสี่ยวไห่ รบกวนคุณแล้วจริงๆ ไม่ต้องไปสนใจเธอให้เธออยู่คนเดียวสักพักเดี๋ยวก็กลับเอง” พูดเสร็จก็วางสายไป

เกาไห่แค่คิดว่าเขาได้ยินผิด เพราะเขาเปิดลำโพงเพื่อพูด เขามองย้อนไปที่เสี่ยวตง “คุณได้ยินที่ลุงของฉันพูดไหม”

เสี่ยวตงพยักหน้า “ผมได้ยิน เขาบอกว่าไม่ต้องสนใจเธอ”

จากนั้นเขาก็พูดขึ้นว่า: “ประธานเกา ทำไมคุณไม่กลับไปก่อน เกิดอะไรขึ้น ผมจะโทรหาคุณเองและฟังจากพ่อของไห่ยุ่น มันอาจจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเป็นแบบนี้ บางทีเธออาจเจอเรื่องที่ไม่สบายใจ เลยอยากอยู่คนเดียว”

เกาไห่ คิดเกี่ยวกับมัน เขารู้สึกว่าปฏิกิริยาของลุงของเขามีความหมายแบบนั้น ถ้าเขาถูกลักพาตัวจากคนเลวจริงๆ คงไม่เงียบไปแบบนี้และเขาก็เหมือนรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

“งั้นผมกลับก่อนนะ ถ้าคุณทราบข่าวก็โทรหาผมได้เลย”

เมื่อ เกาไห่ กลับถึงบ้าน เขานึกถึงอะไรบางอย่างโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นรองเท้าแตะคู่หนึ่งที่ประตู เขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลขของเล่อจยา

“ขออภัยค่ะหมายเลขที่ท่านเรียกปิดให้บริการชั่วคราว”

เขาหลับตา หายใจเข้าลึกๆ โทรหาซูหย่าแล้วถามหาเล่อจยา ซูหย่าขมวดคิ้ว “จยาจยาได้บอกไว้ว่า วันนี้คุณจะพาเธอไปหาย่าของเธอไม่ใช่หรือ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ไม่ไปกับเธอเหรอ?”

เกาไห่ตัวแข็งทื่อ และในวินาทีถัดมา เขาเข้าไปในห้องและตะโกนว่า “คุณป้า…คุณป้า”

คุณป้ารีบเดินออกมาจากระเบียง “คุณเกา เกินเรื่องอะไรขึ้นหรือ”

“จยาจยาออกไปเมื่อไหร่? ตอนออกไปพกอะไรไปด้วยไหม?”

คุณป้ารู้สึกประหม่าเล็กน้อยกับเสียงที่ดังของเขา “ออกไปตอนเช้า ตอนออกไปก็เอากระเป๋าสัมภาระไปด้วย”

เกาไห่เอาห้านิ้วเข้าหากัน ตบแก้มขวาตัวเองด้วยความเสียใจ

เขาลืมสิ่งนี้ไปได้อย่างไร ไม่น่าแปลกใจที่เล่อจยาโทรหาเขาสองครั้งในตอนเช้าและเมื่อคืนนี้เขาก็ไม่ได้กลับและไม่ได้บอกเธอด้วย

เมื่อนึกถึงญาติที่มีพลังปากของเธอในวันนั้น คิดว่าเธอจะต้องเผชิญหน้าคนเหล่านั้นเพียงลำพัง เขาจึงโกรธและวิตกกังวล โกรธที่ความประมาทเลินเล่อของเขาที่มีต่อเธอ

“เฮ้ เกาไห่ นายไม่ได้กลับกับจยาจยาเหรอ?”

เสียงของซูหย่ามาจากโทรศัพท์ และเกาไห่เพิ่มจำได้ว่าเขาไม่ได้วางสาย

หยิบขึ้นมา “คุณรู้ไหมว่าบ้านเกิดของเธออยู่ที่ไหน”

ซูหยาและเล่อจยาเคยไปที่นั่นมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่เป็นเวลาสองหรือสามปีแล้ว เธอไม่แน่ใจนัก “แต่พอจะรู้ที่ตั้ง แต่ไม่แน่ใจที่อยู่แถวนั้น”

หลังจากหยุดไปชั่วครู่ เธอก็พูดต่อ “ว่าแต่ทำไมคุณไม่ไปกับเธอล่ะ ฟังจยาจยาพูด ความคิดเห็นนี้ก็มาจากคุณ”

เกาไห่หยิบเสื้อโค้ตและเปลี่ยนรองเท้า “จะพูดถึงเรื่องนี้ให้ฟังภายหลัง ส่งที่อยู่คุณมาผมจะไปรับคุณ”

ภายในรถ

“คุณกำลังพูดเรื่องอะไร เมื่อคืนคุณไม่ได้กลับบ้านเพื่อตามหาลูกพี่ลูกน้องของคุณ คุณยังวางสายเล่อจยาถึงสองสายเมื่อเช้านี้” ซูหย่าก็ขึ้นเสียงของเธอทันทีหลังจากได้ยินคำอธิบายของเกาไห่

“ฉันบอกว่าคุณทำได้จริงๆ เรื่องนี้เล่อจยา ถ้าเป็นฉัน ฉันคงไม่ต้องการคุณอย่างแน่นอน เพื่อผู้หญิงคนอื่น ไม่ได้กลับมาทั้งคืนไม่พอแล้วยังวางสายใส่อีก”

“เสียงเอี๊ยด…” เสียงล้อกระทบพื้นดังขึ้น และซูหย่าโชคดีที่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย ไม่เช่นนั้น ในตอนนี้ เธออาจจะกระแทกกระจกหน้ารถโดยตรง

เธอคลุมหน้าอกของเธอด้วยความตื่นตระหนก: “คุณบ้าแล้วเหรอ คุณไม่กลัวรถพลิกถ้าเบรกแบบนี้เหรอ” หลังจากพูดจบ เธอพบว่าเกาไห่จ้องมาที่เธอและกลืนน้ำลายลงคอ

“คุณพูดว่า เธอไม่ต้องการผมแล้วเหรอ?” ใบหน้าของเขาดูไม่ดีและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก และซูหย่าก็พยายามจะย้อนคำพูดสองสามคำเหล่านั้นในตอนนี้

สุดท้ายเธอก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “แน่นอน ถ้าเธอเจอแบบนี้ ผู้ชายที่ลืมเมียตัวเองได้หมดจด เป็นฉัน ฉันก็ไม่ต้องการอย่างแน่นอน” เธอต้องทำให้ผู้ชายคนนี้ทนทุกข์ทรมานและไม่รู้ว่าในอนาคตจะทำกับเล่อจยาอย่างไร

“นั่นเป็นเพราะว่าไห่ยุ่นหายตัวไป เท้าและขาของเธอมันไม่สะดวก ฉัน…”

“มันเป็นข้อแก้ตัว เมื่อคืนนี้คุณไม่กลับบ้าน คุณเคยคิดถึงความรู้สึกของเล่อจยาไหม วันนี้ที่คุณวางสาย คุณคิดถึงความรู้สึกของเธอไหม คุณพลาดการนัดหมาย คุณคิดถึงความรู้สึกของเธอบ้างไหม ทั้งหมดนี้ในหัวใจของคุณเล่อจยาคงไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดเพาะว่าเธอไม่สามารถเทียบกับลูกพี่ลูกน้องของคุณได้” ซูหย่าขัดจังหวะการโทรของเกาไห่ จากนั้นก็จัดการด่าเขามากมายไปรอบหนึ่ง

การแสดงออกของเกาไห่เปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า ในขณะนั้นเสียงแตรที่อยู่ข้างหลังก็ดังขึ้น

“โอเค ไปขับรถก่อน นี่เป็นแค่ความคิดของฉัน แต่คุณในสายตาของจยาจยาของเราคือของมีค่าสำหรับเธอเธออาจจะยินดีที่จะทำทุกอย่างเพื่อคุณและเป็นไปได้ที่จะไม่โกรธคุณ.”

คำพูดของเธอไม่เพียงแต่ทำให้สีหน้าของเกาไห่ดูดีขึ้นเล็กน้อย และกลับมามืดลงอีกครั้ง

หัวใจของเขาก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา

เขาไม่เคยคิดว่าเล่อจยาจะรักเขาอย่างถ่อมตนขนาดนี้

เมื่อเล่อจยาตื่นขึ้น เธอก็ถูกขังอยู่ในห้องมืด และกลิ่นฝุ่นหนาทึบบอกเธอว่าห้องนี้น่าจะไม่มีคนอยู่เป็นเวลานานแล้ว