สายตาเกาไห่มองข้ามเย่หลินไปหยุดที่เล่อจยา ในแววตามีความเจ็บปวดใจ “โอเค ฉันรู้แล้ว คุณเข้าไปก่อนเถอะ ให้พวกเขารอนานๆ ก็จะไม่ดีนะ เรื่องของเรา ฉันจะจัดการเอง”

เย่หลินรู้ดีว่าคนนอกยากที่จะตัดสินเรื่องในบ้านได้ เธอจึงพยักหน้ากับเล่อจยา “พี่สะใภ้ เช่นนั้นฉันไปก่อนนะ คุณมีธุระอะไรก็โทรหาฉัน”

เล่อจยาตอบกลับ “อืม”

เห็นเย่หลินเดินเข้ามุมไปแล้ว เล่อจยาก้มหน้าลงบิดๆ นิ้ว ทำให้จิตใจสงบลง จึงพูดว่า : “การผ่าตัดสำเร็จไหม? ”

เกาไห่ตอบกลับ “อืม”

“ฉันจะส่งคุณกลับบ้าน”

เล่อจยาไม่พูดอะไร เธอไม่มีอารมณ์จะให้เกาไห่ขึ้นไปทักทาย เพราะคนดูสภาพก็ไม่ค่อยดีอย่างมาก

เมื่อถึงบ้าน เกาไห่ก็ไม่ได้ลงจากรถ

เล่อจยามองเขา “คุณ ไม่กลับบ้านเหรอ? ”  สักพักจึงพูดเสริมว่า : “ฉันยังต้องไปโรงพยาบาล เธออยู่ในนั้น ขาดคนไม่ได้”

เล่อจยาตอบกลับว่า”อ๋อ” ดึงประตูเปิด ลงจากรถ ปิดประตู เดินไปที่ลิฟต์ ตลอดทางไม่ได้หยุดหันมามองเลย

ตลอดจนเสียงรถค่อยๆ ห่างออกไป เธอจึงเดินออกมาจากมุมกำแพง มองที่จอดรถนั้น แล้วเหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่

ตลอดคืนนี้ เกาไห่ไม่ได้กลับบ้าน ตลอดคืนนี้ เล่อจยาไม่ได้หลับตาลงเลย  เพื่อไปตลาดสด ไปซื้อกระดูกหมูมาต้มซุป

เมื่อวานเธอดูวิดีโอนั่นของเล่อเสี่ยวอวี๋ ก็เห็นโรงพยาบาลเขียนว่าแผนกโรคกระดูก

เมื่อไปถึงที่นั่น เธอก็แค่สอบถามเล็กน้อย ก็รู้ห้องผู้ป่วยของไห่ยุ่น ยืนอยู่นอกห้องผู้ป่วย เธอมองเข้าไปข้างใน

มือใหญ่ๆ ของเกาไห่วางลงบนหน้าผากของไห่ยุ่น คล้ายกับลองตรวจสอบอุณหภูมิของร่างกาย

เขาดึงเล่อจยา “ลำบากคุณแล้ว ต้องตื่นมาตุ๋นซุปให้เธอแต่เช้าแบบนี้”

สายตามองไปบนมือของเขา ในใจของเล่อจยาขมขื่นเล็กน้อย รู้สึกน้อยใจเล็กน้อย เงยหน้ามองเกาไห่ “คำพูดเมื่อวานของฉัน ต้องขอโทษด้วย ฉันไม่ควรสงสัยเธอโดยไม่มีหลักฐาน”

เกาไห่ยิ้มมุมปาก หยิกใบหน้าของเล่อจยาเบาๆ “ฉันรู้อยู่แล้วว่าเล่อจยาของฉัน เอาใจใส่คนเป็นพิเศษ เป็นผู้หญิงที่มีจิตใจที่ดีงามคนหนึ่ง” พูดจบ ก็โน้มตัวไป จูบที่หน้าผากของเธอเล็กน้อย

จิตใจดีงาม? ความหมายก็คือ เมื่อวานเธอจิตใจไม่ดีงาม? คือความหมายนี้ใช่ไหม?

ข้างหน้าต่างชั้นสาม

“คุณไห่ยุ่น คุณหมอบอกว่า ขาของคุณตอนนี้ยังไม่เหมาะที่ลงจากเตียงมาเดิน คุณรีบขึ้นไปนอนบนเตียงเถอะ……”

ไห่ยุ่นดึงสายตากลับจากคู่ชายหญิงคู่นั้นที่อยู่ชั้นล่างนอกหน้าต่าง เธอมองไปยังซุปที่อยู่บนโต๊ะนั้น

“คุณป้า คุณไปที่เคาท์เตอร์พยาบาล ช่วยบอกให้ฉันทีว่า เปลี่ยนผ้าปูเตียงให้หน่อย ด้านบนมันเลอะเล็กน้อย”

“อ้อ โอเค คุณไห่ยุ่น”

ชั้นล่าง

“คุณไม่นอนมาทั้งคืน ตอนกลางวันคุณป้าอยู่ คุณกลับไปพักผ่อนสักหน่อยสิ” เล่อจยาลูบหน้าของเกาไห่ ที่คางมีหนวดเคราเล็กน้อย

“รอหมอมาตรวจแล้ว ฉันก็จะไปบริษัท นอนกลางวันสักครู่ ก็พอแล้ว”

“อย่างนั้น ฉันไปก่อนนะ ไปบริษัท บ๊ายบาย” เล่อจยาพยายามยิ้ม เห็นลักยิ้มได้ไม่ชัดเจน

เกาไห่รู้สึกว่าอารมณ์ของเล่อจยาคล้ายกับผิดปกติเล็กน้อย แต่ก็บอกไม่ถูกว่า ผิดปกติอย่างไร

ออกจากโรงพยาบาล เล่อจยาก็ไม่ได้นั่งรถสาธารณะ เธอกลัวว่า พอขึ้นรถสาธารณะ เธอจะเหม่อลอยแล้วขึ้นรถต่อไปเรื่อยๆ

เมื่อเธอไปถึงบริษัท ก็พยายามทำภาพการออกแบบนั้นในมือให้เสร็จโดยเร็วที่สุด พยายามทำโดยเร็วที่สุด……

เวลาเกือบสิบโมง มือถือก็ดังขึ้น เล่อจยามองไป คือเกาไห่ ยิ้มมุมปากโดยไม่รู้ตัว ถึงแม้เขาจะไม่เชื่อใจเธออย่างไร ถึงแม้เขาจะทำร้ายเธออย่างไร ในใจของเล่อจยาก็ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเขาเลย แม้แต่คำพูดที่ทำร้ายจิตใจสักประโยค เธอก็ทำเขาไม่ลง

กดรับสาย…..

“เล่อจยา ตกลงคุณเอาอะไรให้ไห่ยุ่นกิน? ” เสียงคำรามจากอีกด้านของมือถือดังเข้ามาในหู

เป็นเสียงของเกาไห่ แต่ความโกรธแบบนั้นดูไม่คุ้นเคยเลย