“นั่นเธอ……” เล่อจยาพยายาม อยากจะอธิบาย

ซูหย่ามองเธอตาขวาง เล่อจยาจึงปิดปากเงียบ ซูหย่าควงแขนปี๋ไคอีกครั้ง “ไคไค ฉันจะดื่มน้ำ”

คนที่เงียบที่สุดก็คือปี๋ไค ตลอดเวลาสีหน้าของเขาไม่ค่อยเปลี่ยนไป ได้ยินซูหย่าบอกว่าจะดื่มน้ำ เขาก็ยกขึ้นมา เป่าให้เล็กน้อย แล้วส่งให้ซูหย่า “ดื่มเถอะ ไม่ร้อนแล้ว”

ซูหย่าหอมแก้มเขาโดยไม่สนใจใคร “ขอบคุณนะ ไคไค”

เล่อจยากุมขมับ ไม่กล้าจะมองสีหน้าของเซียวอู๋

จนกระทั่ง “เซียวอู๋ ฉันหิวแล้ว เราไปทานข้าวกันเถอะ?” ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างออดอ้อน

เล่อจยาเงยหน้าขึ้น มองผู้หญิงคนนั้นด้วยอารมณ์ลึกซึ้ง แล้วมองซูหย่าที่สีหน้าเรียบเฉย เริ่มสวดภาวนาให้ผู้หญิงคนนั้น นิสัยของซูหย่า แตกต่างจากเธอเล็กน้อย คือมีแค้นก็ต้องชำระ หญิงสาวคนนี้แย่งสามีเธออย่างโจ่งแจ้ง ซูหย่าไม่สามารถปล่อยเธอไปแน่

เซียวอู๋จ้องมองไปที่ซูหย่า หันไปโอบเอวเธอแล้วเดินจากไป

เวลานี้ บริกรเดินเข้ามา “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง ไม่ทราบจะสั่งอาหารอะไรดีครับ?”

เล่อจยาเตรียมจะรับเมนูอาหารทา ปี๋ไคก็เริ่มสั่ง : ต้มแซ่บปลาผักดอง กุ้งน้ำเกลือ………

สั่งอาหาร 8 อย่าง กับของหวาน 2 อย่าง มีของที่ซูหย่าชอบกิน แล้วก็ของที่เธอชอบกิน

“คุณยังจำได้ด้วยเหรอว่าฉันต้องการอะไร?”  ปี๋ไคเหยียดมือออกไปผลักหัวของซูหย่าออกจากแขน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “สายตาแย่จริงๆเลย”

ซูหย่าทุบแขนเขา “จะโทษฉันไม่ได้นะ?ทำไมคุณไม่แต่งงานกับฉันตั้งแต่แรกล่ะ?”

ผ่านไปครู่หนึ่ง ซูหย่าจึงเอ่ยปาก “ไคไค คุณใช้ชีวิตที่นั่น เป็นอย่างไรบ้าง?”

เล่อจยาได้ยิน ก็แทบจะสำลักน้ำ เธอกระแอมไออย่างรุนแรง มองๆคนโดยรอบ โชคดีที่ยังไม่มีใคร “เสี่ยวหย่า คุณไม่ต้อง….เปิดเผยขนาดนี้ได้ไหม?นี่มันที่สาธารณะนะ….”

ในทันทีก็มีเสียงกระแอมไอจากผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆดังเข้ามา เล่อจยาเข้าใกล้เล็กน้อย จนกระทั่งสามารถฟังได้ชัดถึง เสียงหายใจที่รุนแรงของเซียวอู๋

ส่งสายตามองค้อนซูหย่าเล็กน้อย

“ทำไมล่ะ?ฉันก็ไม่ได้ถามอะไรผิดนี่?คุณบอกว่าทำหน้าละอ่อน หรือว่าเรื่องนั้นไม่สำคัญ?”

“เอาล่ะๆ ปัญหานี้ พอแค่นี้ ยิ่งพูดยิ่งไม่เข้าท่า”

ซูหย่าแลบลิ้นใส่เธอ แล้วก้มหน้า เล่นกล่องกระดาษทิชชูบนโต๊ะ

“ไม่ลองหน่อยเหรอ?” เพียงแค่ด้านนี้สงบลง จู่ๆปี๋ไคก็ส่งเสียงพูด

เล่อจยารู้สึกว่า อาหารมื้อนี้ คงทานไม่ได้แล้ว

จู่ๆ ก็มีเสียงเก้าอี้ดังขึ้น

พอคนสองสามคนมีปฏิกิริยาตอบสนอง เงาสีเขียว พุงเข้ามาจากที่นั่งข้างๆ รองเท้าทหารเหยียบขึ้นมาบนโต๊ะของพวกเขาโดยตรง ต่อจากนั้น เสื้อของปี๋ไคก็ถูกดึงขึ้น

“มึงแม่งเป็นเชี่ยอะไรเนี่ย ผู้หญิงของกู มึงก็กล้ามาแตะต้องเหรอ?”

คนทั้งหมดในห้องอาหาร ก็โกลาหลขึ้นมา บางคนก็แตกตื่น บางคนก็หนีออกจากสถานที่

เล่อจยาเห็นว่าหากทะเลาะกันต่อไป คาดว่าจะจัดการยาก จึงรีบเข้าไปดึงเซียวอู๋ “เสี่ยวอู๋ ก็แค่ล้อเล่นกัน คุณรีบปล่อยเถอะ”

แต่เซียวอู๋ไม่สะทกสะท้าน มือก็ยิ่งเพิ่มความแรงมากขึ้น สีหน้าของปี๋ไคก็ซีดเล็กน้อย

ซูหย่าร้องเชอะด้วยเสียงที่เย็นชา “คุณเซียวจะมายุ่งเรื่องของคนอื่น ช่วยเช็ดก้นของตัวเองให้สะอาดก่อนเถอะ” พูดจบ ก็หยุดชะงักลงเล็กน้อย แล้วกล่าวด้วยเสียงที่เย็นชาว่า: “ปล่อยมือ!”

เซียวอู๋มองไปยังเธอ “เจ็บปวดใจเหรอ?”