ความตาย… จู่ๆ สองคำนี้ก็แวบเข้ามาในหัว

เธอลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว “แม่ เสี่ยวหวู่…เขา…” เธอไม่กล้าพูดที่เหลือ

แม่ซูมองไปที่พ่อซู พ่อซูยืนขึ้นและพูดว่า “พูดสิ ช้าหรือเร็วก็ต้องรู้อยู่ดี”

หัวใจของซูหย่า”เต้น ตึกๆ” สองสามครั้ง และมือของเธอที่อยู่ภายใต้ผ้าห่มกำแน่นโดยไม่ตั้งใจ

“เสี่ยวหย่า ใครเป็นพ่อของลูกในท้องของเธอ?”

ซูหย่าคิดว่าแม่ซู กำลังจะพูดถึงเสี่ยวหวู่… แต่เธอกำลังพูดถึงเด็กที่อยู่ในท้องของเธอ เธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

“หมายความว่าอย่างไร”

“เสี่ยวหวู่พูดว่า เด็กในท้องของเธออายุสองเดือนแล้ว แต่เขาบอกไม่ได้อยู่ด้วยกันมาสองเดือนแล้ว เขาบอกว่า… ลูกของเธอเป็นของปี๋ไค”

“เขา ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม”

แม่ซูพยักหน้า “ไม่เป็นไร ปล่อยเขาไปเถอะ ดูแลตัวเองก็พอ”

เมื่อได้ยินว่าเซียวอู๋ไม่เป็นไร ซูหย่าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ไม่เป็นไร ถ้าเขาโอเค เขาจะรู้เองว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกใครเมื่อเขาเกิด”

เธอใช้คำพูดที่เล่อจยาเคยพูดไว้มาพูด เธอคิดว่าสิ่งนี้แตกต่างจากคำพูดอื่น

“เธอบอกว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเสี่ยวหวู่?”

ซูหย่ายิ้ม “แน่นอนเป็นของเขา ไม่ใช่สองเดือน แต่เป็นสามเดือน” จากนั้นเธอก็มองหาโทรศัพท์ของเธอ และบนโต๊ะข้างเตียง เธอหยิบภาพที่ถ่ายด้วยโทรศัพท์ของเธอออกมาแล้วแสดงให้แม่ซูดู นี่คือการตรวจสอบที่จยาจยาและฉันทำร่วมกัน แสดงว่าเป็นเวลามากกว่าสามเดือนกับอีกสองสามวัน”

“แล้วการแท้งครั้งนั้น…”

“โกหกเสี่ยวหวู่ แม่ หนูหิวแล้ว ช่วยไปเอาอาหารมาให้หน่อย” เมื่อรู้ว่าเซียวอู๋ไม่เป็นไรแล้ว ซูหย่าก็รู้สึกว่าทุกอย่างโอเค แล้วรวมถึงความเข้าใจผิดนี้ด้วย

แม่ซูและพ่อซูมองหน้ากัน แล้วพวกเขาก็ออกไปทีละคน

เมื่อนึกถึงเซียวอู๋ ซูหย่าอดไม่ได้ที่จะกดโทรศัพท์หาเขา แต่ไม่มีใครรับสาย

โทรไปหลายครั้งก็เหมือนเดิม

ทุกครั้งที่โทรหา มันก็จะมีความไม่สบายใจขึ้นเล็กน้อยในหัวใจ

ในที่สุดเธอก็โทรหามู่ซือและไม่นานก็รับสาย

“เฮ้…” น้ำเสียงเย็นชา

“มู่ซือตอนนี้เสี่ยวหวู่อยู่แถวนั้นหรือเปล่า”

“เขาไม่ว่าง คุณมีเรื่องอะไร บอกผมได้ จะได้ช่วยบอกให้”

ซูหย่าถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขายุ่งอยู่ใช่ไหม? งันไม่เป็นไร.

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวโทรหาเขาใหม่ตอนที่เขาว่าง” พูดจบกำลังจะวางสาย

“คุณซู มีบางอย่าง ผมไม่รู้ว่าควรพูดหรือไม่”

เขาเรียกเธอว่าคุณซู ไม่ใช่พี่สะใภ้ ซูหย่าตกใจ “คุณพูด”

“คุณกับเสี่ยวหวู่ก็หย่ากันแล้ว และคุณกับคุณปี๋ก็มีลูกด้วยกัน งั้นก็เลิกยุ่งกับเสี่ยวหวู่เถอะ” พูดจบก็วางสาย

โทรศัพท์มือถือของซูหย่าหลุดจากมือของเธอและตกลงบนผ้าห่ม “แม่ แม่…” เธอตะโกน

แม่ซูคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอจึงวิ่งออกจากครัว ผลักประตูไปเห็นเธอนอนอยู่บนเตียง และถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เกิดอะไรขึ้น นี่มันอะไรกัน”

“แม่ ทำไหมหนูถึงหย่ากับเสี่ยวหวู่ เกิดอะไรขึ้น?”

แม่ซูจับมือเธอแล้วพูดว่า “เสี่ยวหย่า แม่รู้ว่าเธอกับเสี่ยวหวู่แต่งงานกันเพื่อต้องการเอาชนะ ในเมื่อเธอก็ไม่รักเขา หย่ากันดีแล้ว เมื่อวานตอนเราไปดึงตัวลูกกลับมา เสี่ยวหวู่ก็เซ็นใบหย่าไว้ให้แล้ว ”

“ใครบอกว่าหนูไม่รักเขา ใครพูดอย่างนั้น” ซูหย่าเปิดผ้าห่มออก “ไม่ หนูจะไปหาเสี่ยวหวู่เพื่อถามให้ชัดเจน จะบอกเขาว่าเด็กคนนี้คือลูกของเขาและหนูจะบอกเขาว่าหนูรักเขา”

เมื่อเห็นเธอเช่นนี้ แม่ซูก็ร้องไห้ออกมา “เสี่ยวหย่า เขาอยู่กับผู้ช่วยของเขาแล้ว ทำไมเธอถึงทำเช่นนี้?”

ซูหย่าเริ่มเคลื่อนไหวช้าๆ เธอมองขึ้นไปที่แม่ซู “แม่ กำลังพูดถึงเรื่องอะไร”

“เธอมันไร้ยางอาย เขาไม่ต้องการเธอแล้ว ก็ยังอยากต่อสู้อีกมันจะมีความหมายอะไร ถ้าเด็กคนนี้เกิดมาและเราจะเลี้ยงดูเขาเอง และในอนาคตก็ห้ามพูดถึงชื่อเซียวอู๋อีก” เสียงของพ่อพูดอย่างเคร่งขรึมมาจากประตู ซูหย่ายังไม่ทันเห็นหน้าพ่อของเขา แต่รู้สึกได้ความเด็ดขาดนั้น

ตั้งแต่เกินเรื่องขึ้นในความทรงจำ ครั้งแรกที่พ่อของเธอจริงจังกับเธอ มันคือวันก่อนที่เขาจะเข้ากองทัพ นี่เป็นครั้งที่สอง ทั้งหมดเป็นเพราะเซียวอู๋

เธอเม้มปาก ก้าวถอยหลังขึ้นนอนบนเตียง แต่เธอรู้อยู่ในใจว่าสิ่งที่พ่อของเธอกำลังพูดถึงคือเรื่องจริงที่เธอต้องทำตาม

เมื่อเล่อจยาเข้ามาเห็นซูหย่าหลับอยู่ เธอจึงลงไปข้างล่าง

“แม่ทูนหัว เป็นยังไงบ้าง”

“พ่อของเธอพูดอะไรที่มันรุนแรง เป็นเวลาซักพักแล้ว น่าจะไม่มีอะไรน่าสงสัย สถานการณ์ของเสี่ยวหวู่เป็นอย่างไรบ้าง”

“หัวหน้าของพวกเขาให้ความสำคัญกับเขามาก พวกเขาย้ายเขาไปที่โรงพยาบาลที่ดีที่สุดแล้วและพวกเขายังหาแพทย์ที่เก่งที่สุด แต่ความหวังก็น้อยมาก”

แม่ซู่สูดหายใจเข้าเสียงของเธอสำลัก และเธอก็จับมือเล่อจยา “เธอก็เห็นสาวน้อยคนนี้ เธอมักจะไร้หัวใจ ฉันรู้ เธอเป็นคนอารมณ์ดี เธอจริงใจกับเซียวอู๋มาก จยาจยา ช่วงนี้ถ้ามีเวลาก็ช่วยมาอยู่เป็นเพื่อเธอหน่อย หากเซียวอู๋เป็นอะไรไปจริงๆ นั่นเป็นรากเดียวที่เขาทิ้งไว้ ครอบครัวซูของเราสามารถช่วยเขาได้ก็ถือได้ว่าเป็นการสั่งสมบุญ”

และถ้าเซียวอู๋ตายขึ้นมาจริงๆ ถือว่าเป็นการเสียสละเพื่อประเทศจริงๆ ว่ากันว่ากลุ่มคนเดิมมีกำหนดจะจัดการประชุมระดับนานาชาติ อีกฝ่ายก็จัดการอย่างระมัดระวัง ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเซียวอู๋ ผลที่ได้อาจหายนะกว่านี้

ดังนั้น หลังจากที่รู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว และรู้ว่าลูกของเซียวอู๋ อยู่ในท้องของเสี่ยวหย่า ทุกคนก็ต้องพร้อมใจกันเพื่อไม่ให้ซูหย่ารู้เรื่องนี้

เมื่อประตูห้องเปิดออก หลังจากได้ยินสิ่งที่เธอต้องการได้ยิน หัวใจของซูหย่าก็เหมือนมีดกรีด ริมฝีปากของเธอสั่นและดวงตาของเธอปิดจนเศร้าถึงขีดสุดเธอก็ไม่หลั่งน้ำตา เธอคลุมท้อง “ลูกเอ๋ย ลูกต้องสบายดี แม่ไม่ดีเองที่มักกวนใจพ่อตลอดเวลา คราวนี้ลูกต้องทำให้พ่อเขามีความสุขแทนแม่ เข้าใจไหม?”

เมื่อนอนอยู่บนเตียง เธอหันข้าง มองโทรศัพท์ เธอแอบถ่ายภาพหน้าด้านข้างของเขาเมื่อเขาผล็อยหลับไปตอนที่พวกเขาขดตัวเข้าด้วยกัน “เสี่ยวหวู่ ฉันผิดไปแล้วจริงๆ อย่าไปเลยได้ไหม ขอแค่เธอตื่น ฉันจะไม่กวนคุณอีกต่อไป เราเลิกกันเถอะ ฉันจะคืนชีวิตที่สมบูรณ์กับคุณ ได้ไหม ได้โปรด”

ในชั่วพริบตาช่วงปลายปี ซูหย่าตั้งครรภ์ได้ 7 เดือนและสิบสัปดาห์ก่อนถึงกำหนดคลอด เซียวอู๋ยังอยู่ในอาการโคม่า แพทย์ตอบว่าการดมยาสลบทำให้เส้นประสาทสมองเสียหาย . แม้ว่าเขาจะตื่นขึ้นบางทีสติปัญญาของเขาอาจเสียหายได้

“แม่คะ หนูอยู่บ้านทุกวัน ตัวหนูกำลังจะขึ้นราแล้ว หนูอยากไปเดินเล่น” ซูหย่าหยิบผลไม้ชิ้นสุดท้ายเข้าปาก กอดแม่ซูแล้วออดอ้อน

แม่ซูเห็นว่าช่วงนี้ซูหย่าไม่ค่อยแยแสกับเรื่องของเซียวอู๋ แม่ของซูจึงคิดว่าเธอโกรธเซียวอู๋ดังนั้นเธอจึงไม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

“อยากไปเดินเล่นแถวนั้น?”

“ไปเมืองH ได้ยินมาว่าวิวทะเลที่นั่นสวยและอุณหภูมิยังปานกลางไม่หนาวมาก”

เมือง H ซึ่งเป็นเมืองที่เซียวอู๋เคยอยู่ แม่ซูก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ซูหย่าเมื่อเธอพบว่าสีหน้าของเธอไม่ผิดปกติเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดอย่างใจเย็นว่า “ไปไกลขนาดนั้น ท้องออกจะใหญ่ มันไม่ปลอดภัย..”