เขาส่ายหัว ถือแก้วบนโต๊ะ ดื่มน้ำในแก้วจนหมด “ดื่ม…”

ซูหย่าเทน้ำให้เซียวอู๋และยื่นให้เขา

จากนั้นแพทย์ก็ตรวจสอบเซียวอู๋ในด้านอื่น ๆ และเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากพบว่าส่วนอื่น ๆ ของร่างกายของเขาเป็นปกติ

“เส้นประสาทได้รับบาดเจ็บ เราจะให้ยาเขาระยะหนึ่ง ครอบครัวอย่างพึ่งเสียกำลังใจและคิดอะไรมาก เขาตื่นขึ้นมาก็เป็นปาฏิหาริย์แล้ว บางทีปาฏิหาริย์อื่นก็คงเป็นไปไม่ได้เหมือนกัน ดังนั้นทุกอย่างจึงต้อง.. ” ก่อนที่หมอจะพูดจบ เซียวอู๋ก็ลุกขึ้นและเอื้อมมือไปบีบคอหมอ

หมอที่ยังไม่ทันตั้งตัวหน้าซีดหลังจากถูกเขาบีบคอ

หมอที่พุ่งเข้ามาจากด้านหลัง หลายคนใช้กำลังทั้งหมดก่อนที่จะแยกมือของเซียวอู๋ออก อย่างไรก็ตาม ตัวเขาเองก็ไม่ได้แย่เลย ขณะแพทย์หลายคนที่มายับยั้งเขายังไม่สามารถหยุดเขาได้

พยาบาลดึงตัวซูหย่าออกมา “คุณนายเซียว ออกมาก่อน”

ซูหย่าปิดปากของเธอ น้ำเสียงของเธอผสมกับการร้องไห้ “เป็นไปได้ยังไง?”

ต่อมา เธอเห็นคนเดินเข้ามาฉีดยาระงับประสาทแก่เซียวอู๋ก่อนที่เขาจะสงบลง

“หมอ  หมอถูกบีบคอ หอบหนัก ใช้เวลานานเพื่อผ่อนคลาย มองไปที่ซูหย่าแล้วขมวดคิ้ว “เขาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ คุณยังไม่สามารถพาเขากลับไปได้ ผมเกรงว่าเขาจะทำร้ายคุณ”

ซูหย่าขมวดคิ้ว “อาจจะเป็นครั้งคราว”

หมอเหลือบมองเธอ “เราขอตรวจดูสังเกตการณ์สักระยะก่อน”

เพราะกังวลเกี่ยวกับซูหย่าและลูกของเธอ หลังจากที่แม่ซูรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของเซียวอู๋ เธอจึงพาซูหย่าออกจากโรงพยาบาลและไม่ยอมให้เธอเข้าใกล้เซียวอู๋อีกต่อไป

พ่อเซียวและแม่เซียวมาถึงเมืองHในคืนถัดไปหลังจากได้รับการแจ้งเตือนจากโรงพยาบาล

แม่ซูเม้มปาก “แม่รู้ แต่ลูกก็เห็นหมอในโรงพยาบาลวันนั้น หมอทุกคนถูกเขาทุบตีจนฟกช้ำ ถ้าไม่มียาระงับประสาท อาจจะควบคุมไม่ได้” . ”

คำพูดของแม่ทำให้ซูหย่าขมวดคิ้ว ในฐานะของเซียวอู๋ถ้าไม่สุดๆจริงโรงพยาบาลคงไม่ใช่ทางเลือกสุดท้าย

แต่เขาก็ไม่ใช่คนธรรมดา

แต่เธอจะให้เซียวอู๋ถูกส่งตัวไปอยู่ที่โรงพยาบาลจิตเวชตลอดชีวิต นั่นคือพ่อของลูกของเธอนะ? คนอื่นสามารถเพิกเฉยและยอมแพ้ได้ เธอบอกกับตัวเองว่า ซูหย่า เธอทำไม่ได้

แม้ว่าวันหนึ่งเซียวอู๋จะตื่นขึ้นมาและต้องการหย่ากับเธอ แต่เธอก็ควรดูแลเขาแทนลูก ก่อนที่เขาจะตื่น

เธอส่ายหัวและพูดอย่างหนักแน่น: “ไม่แม่ฉันไม่สามารถส่งเขาไปที่โรงพยาบาลจิตเวชได้ ปัญหาแบบนี้ของเซียวอู๋เป็นเพียงชั่วคราวแม่เชื่อฉันเถอะเขาจะหายดี” สถานที่แบบนั้นแม้ว่าคนปกติจะไปที่นั่นก็ไม่สามารถออกมาได้อย่างไม่สมบูรณ์ได้หากพูดถึงสถานการณ์ของเซียวอู๋ ซึ่งคาดว่าน่าจะทำให้อาการแย่ลงเท่านั้น

เมื่อคิดถึงคนเหล่านั้นถูกมัดด้วยเชือกหยุดด้วยความรุนแรงและควบคุมด้วยยาเมื่อเขาล้มป่วย เธอแค่คิดก็ทุกข์ใจจนหายใจไม่ออก

ใบหน้าของแม่ซูทรุดลง “ไม่มีความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ เสี่ยวหย่า เราไม่สามารถเห็นเธอกระโดดเข้ากองไฟได้” หลังจากนั้นเธอก็เดินออกไป

หลังจากนั้นไม่นาน มีผู้หญิงสองคนที่สวมเครื่องแบบสีดำเดินจากด้านนอกดูราวกับว่าพวกเขามีความสามารถ

“แม่ แบบนี้มันหมายความว่าอย่างไร”

“เสี่ยวหย่า อย่าโทษแม่ มีบางอย่างที่แก้ไม่ได้ด้วยตัวเอง ใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเซียวอู๋ที่ยังไม่ลึกไปกว่านี้ ปล่อยวางเถอะ เด็กนี้บ้านตระกูลเซียวเขาไม่เอา เราจะเลี้ยงเอง แต่น้ำโคลนนี้ เธออย่าไปจมมันอีก”

“แม่คะ หมายความว่าอย่างไร ลูกคนนี้คืออะไร บ้านตระกูลเซียวเขาไม่เอา?” ซูหย่าคิดว่าแม่ของเธอรู้อะไรมา เซียวอู๋ เป็นลูกคนเดียวของตระกูลเซียว มีเหตุผลว่าเซียวอู๋ มีอาการเป็นเช่นนี้ ในฐานะผู้ปกครอง เขาควรจะกังวลมากเกี่ยวกับเด็กในท้องของเธอ

ทั้งหมดเป็นไปได้ว่าเป้นรากเหง้าของตระกูลเซียว

อย่างไรก็ตาม ความจริงก็คือเป็นเวลาหลายเดือนแล้วตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุกับเซียวอู๋ หลายเดือนก็ไม่เคยมาดูเธอ เธอคิดว่าบางทีอาจต้องการปิดเรื่องเกี่ยวกับเซียวอู๋ กับตระกูลซู แต่คราวนี้เมื่อพวกเขารู้ว่าเธอรู้เรื่องแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่เคยเห็นมาหาเธอ และไม่ได้โทรมาแม้แต่น้อย

มันไร้เหตุผลเกินไป

แม่ซูยื่นแขนออกมาและกอดซูหย่า “อย่าถามเลย เรื่องบางอย่างรู้มากไปก็ไม่ดีกับเรา”