อย่างไรก็ตาม ปาฏิหาริย์ก็ไม่เกิดขึ้น

เมื่อชายคนนั้นเห็นเธอตะโกน เขาก็ปล่อยเธอ และตบไปที่หน้าของเธอ รอยนิ้วมือปรากฎขึ้นบนใบหน้าขาวของเธอ

“ผมจะบอกคุณ วันนี้ผมต้องการคุณแล้ว สถานที่แห่งนี้ ไม่มีใครไม่รู้จักตาแก่ คุณตะโกนจนคอแหบแห้ง ก็ไม่มีใครกล้ามาช่วยคุณ” ขณะที่พูด เขาก็ดึงซูหย่าอย่างแรง ลากเธอ และผลักเธอลงบนเตียงในห้องนอน

บนเตียง มีผู้ชายของเธอและลูกของเธอนอนอยู่ ความอัปยศอดสู่เกือบทำให้ซูหย่าล้มลง

“ไม่………ไม่เอา”

เธอส่ายศีรษะ ถอยหลังอย่างสิ้นหวัง และกระชับเสื้อผ้าที่หน้าอกแน่น

ชายคนนั้นยิ้มอย่างเคร่งขรึม ดึงขาของซูหย่า แล้วลากไปข้างหน้า “ไม่เอา ? ผู้ชายของคุณเป็นแบบนี้แล้ว คุณยังบอกว่าไม่เอา ?”

ซูหย่าต้องการคว้าอะไรบางอย่าง แต่รอบข้างก็ไม่มีอะไรเลย เธอรีบกอดร่างของเซียวอู๋ และพูดขอร้องว่า：“ เสี่ยวหวู่ คุณตื่นสิ ช่วยช่วยฉัน……เสี่ยวหวู่…….”

อาจจะเป็นเพราะการเคลื่อนไหวค่อนข้างดัง จนทำให้เสี่ยวอี้ตกใจตื่น เขาพลิกตัวและคลานมาข้างหน้าซูหย่า

ชายคนนั้นใช้แรงดึงเสี่ยวอี้ และโยนออกไป โยนไปด้านข้าง

เสียงร้องไห้ของเด็ก และเสียงร้องของซูหย่าผสมปนกันไปหมด

ชายคนนั้นสาปแช่งอย่างฉุนเฉียว และตรงไปที่เตียง และเตะเสี่ยวหวู่ลงกับพื้นอย่างแรง “คนโง่คนหนึ่ง คุณขอร้องเขา ? คุณขอร้องผมยังจะดีกว่า บางทีคนแก่คนนี้อาจจะอ่อนโยนกับคุณมากกว่านี้ก็ได้”

เสียง “อู้อี้” ดังขึ้นมา ซูหย่ายังคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป

ตั้งแต่เซียวอู๋ผ่าตัด เขาก็ไม่มีการตอบสนองใดใด

เธอพลิกตัว ปีนขึ้นไป และอุ้มเสี่ยวอี้ที่กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง “เสี่ยวอี้ ไม่ร้อง แม่อยู่นี่ แม่อยู่นี่”

ความอดทนของชายคนนี้ชะงักอยู่ครู่หนึ่ง เขาถอดชุดทำงานออก แล้วโยนทิ้งลงพื้น ชี้ไปที่ซูหย่า “คุณจะปล่อยเขาไว้ด้านข้าง หรือว่าจะให้ผมโยนเขาออกไป คุณเลือกเอง”