เมื่อมู่หยิงอาบน้ำออกมา โม่หานก็นอนอยู่บนเตียงแล้ว เธอเม้มๆปาก ราวกับว่าเป็นการตัดสินใจ สูดหายใจเข้าเปิดผ้าห่มออกแล้วขึ้นไปบนเตียง

โม่หานหลับตาเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ รู้สึกเหมือนมีการเคลื่อนไหวข้าง เขาจึงลืมตา แล้วก็เห็นฉากนี้

เขาตอบกลับโดยการพลิกตัวลงจากเตียง คิ้วขมวดพูดอย่างเคร่งขรึมว่า : “หยิงหยิง กลับห้องตัวเองไป”

มู่หยิงส่ายหัว มีน้ำตาคลอในดวงตา นั่งคุกเข่าอยู่บนเตียง “หาน ฉันอยากมอบตนเองให้คุณ ฉันไม่ให้คุณรับผิดชอบหรอก ดีไหม?ฉัน……”

“กลับห้องตัวเองไป” ชายคนนั้นกล่าวอย่างมุ่งมั่น หันกลับไปกลืนน้ำลาย ในแววตามีความเร่าร้อน “หยิงหยิง ฉันไม่อยากทำร้ายคุณ ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้ออกมาเที่ยวด้วยกัน จากนี้ไป ฉันกับคุณเป็นแค่พี่น้องกัน”

เมื่อโม่หานพูดประโยคนี้ออกมา ส่วนลึกของหัวใจก็เหมือนถูกอะไรแทงเข้าไปครึ่งหนึ่ง ช่างเจ็บปวดรวดร้าว

แต่เนื่องจากเขาไม่สามารถให้สถานะของผู้หญิงคนนี้ได้ เขาก็เลยไม่อยากทำร้ายเธอ

“ไม่ โม่หาน ฉันไม่ต้องการเป็นพี่น้องกับคุณ ฉันไม่ต้องการ” มู่หยิงพูดจบก็ลงจากเตียง กอดโม่หานจากด้านหลัง

“คุณใสซื่อบริสุทธิ์แบบนี้ หยิงหยิง คุณสมควรได้รับการปฏิบัติที่ดี ตลอดชีวิตนี้ฉันทำให้คุณผิดหวัง ต่อไป ถ้าคุณมีความต้องการอะไร คุณแค่บอกมา ฉันจะพยายามทำให้คุณพึงพอใจ แต่ว่าความรักระหว่างชายหญิง ฉันให้ไม่ได้ แล้วก็ไม่สามารถให้ได้ด้วย”

“แต่คุณเพิ่งจะบอกว่าคุณจะไม่ทิ้งฉันไปไม่ใช่เหรอ?”

ในแววตาโม่หานมีความเจ็บปวด แล้วยังมีอารมณ์ความต้องการอย่างกระวนกระวายใจ

เขาหลับตาแล้วผลักมู่หยิงออกไป หยิบเสื้อผ้าและยาบนโต๊ะ “ฉันจะไปห้องข้างๆ คุณนอนพักผ่อนเถอะ”

“โม่หาน”

คำตอบรับเธอคือเสียงปิดประตู

มู่หยิงโมโหนำหมอนบนเตียงโยนลงบนพื้น เธอเสียดายจริงๆที่ตนเองเสียเวลาคิดให้มู่เฉียวมีอะไรกับโม่หาน เดิมทีเธอคิดว่า ขอเพียงแค่เธอเต็มใจ โม่หานจะไม่มีวันปฏิเสธเธอ

เมื่อโม่หานกลับไปที่ห้อง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาเหลือบมอง เห็นว่าเป็นแม่จึงรับสาย : “ฮัลโหล แม่”

“หาน คุณอยู่ที่ไหน?นี่กี่โมงแล้วคุณยังไม่กลับมา นี่คุณแต่งงานแล้วนะ ก็ทำให้เหมือนคนที่แต่งงานแล้ว……” พูดถึงตรงนี้ คุณนายโม่ก็หยุดไปชั่วขณะ “หาน สุขภาพของคุณไม่สามารถทำอะไรเกินไปได้ คุณ……”

“แม่ ฉันรู้แล้ว คุณนอนเถอะ!” โม่หานพูดจบ ก็วางสายไป เงยหน้าขึ้นหลับตา อดกลั้นความปวดหัวของเขาเอง

นึกถึงคำว่าแต่งงานสองคำ นึกถึงผู้หญิงคนนั้นในบ้าน เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะหน้าด้านได้ขนาดนี้ สามารถเห็นเขา”อยู่ด้วยกัน”กับหญิงอื่นได้ เธอไม่สะทกสะท้านเลย เงินทองความมั่งคั่งสำคัญขนาดนี้เลยเหรอ?

วันต่อมา มู่เฉียวยังไม่ตื่น ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

เธอขมวดคิ้ว ลุกขึ้นไปเปิดประตู

เห็นคุณนายโม่ยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ตั้งแต่รู้ว่าเธอกำลังจะแต่งงานกับโม่หาน คุณนายโม่คนนี้ก็ไม่เคยทำสีหน้าดีๆใส่เธอเลย ในสายตาเธอ ตนเองก็เป็นคนที่เจ้าเล่ห์มีแผนการคนหนึ่ง เป็นผู้หญิงใจร้ายละโมบโลภมาก

“เมื่อคืนวานโม่หานไม่กลับมาอีกแล้วเหรอ?มู่เฉียว คุณต้องการแต่งงานกับโม่หาน ฉันก็ว่าอะไรนะ ถึงอย่างไร เรื่องราวก็เป็นแบบนี้ไปแล้ว ครอบครัวพวกเราต้องการคุณ ก็เพราะติดหนี้บุญคุณเล็กๆน้อยๆ แต่ในเมื่อคุณแต่งงานกับเขาแล้ว คุณไม่ควรมีท่าทีของภรรยาคนหนึ่งบ้างเหรอ?หลายเดือนมานี้ เขามักจะนอกลู่นอกทางพาผู้หญิงเข้ามาในบ้าน แล้วกลางคืนยังไม่กลับบ้านอยู่บ่อยๆ ลูกชายของฉัน แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเป็นแบบนี้ คุณควรจะพิจารณาตัวเองสักหน่อยไหม?ขืนคุณเป็นแบบนี้ต่อไป ถึงแม้ในอนาคตครอบครัวเราจะยินดีที่จะเก็บคุณไว้ แต่พอโม่หานหายดีแล้ว คุณคิดว่าเขายังจะเก็บคุณเอาไว้เหรอ?”

มู่เฉียวเงยหน้ามองคุณนายโม่ทันที นี่หมายความว่าได้รับประโยชน์แล้วก็ถีบหัวส่งอย่างนั้นเหรอ?

แต่วินาทีต่อมา ในชั่วพริบตา จู่ๆเธอก็มองเห็นความหวัง ความหมายก็คือ เธอยังสามารถหย่ากับโม่หานได้ใช่ไหม?ใช่แล้ว ทำไมถึงคิดถึงจุดจุดนี้ไม่ได้กันนะ?ต้องการแค่คลอดลูกคนนี้ เลือดจากสายสะดือสามารถใช้ได้อย่างแน่นอน เธอก็สามารถที่จะหย่ากับโม่หานได้ แล้วนำเขาคืนให้มู่หยิงไป ถึงเวลานั้น โม่หานหายดีแล้ว ด้วยนิสัยที่เห็นแก่ตัวของมู่หยิง จะต้องเต็มใจยอมรับอย่างแน่นอน เธอก็คงจะยอมถอยให้ยินดีไม่ใช่เหรอ?

แม้ว่าเด็กอาจจะอาศัยอยู่ในครอบครัวที่ไม่ค่อยสมบูรณ์ได้ แต่สถานการณ์เธอและโม่หานในตอนนี้ ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้วใช่ไหม?

เช่นนี้ ชีวิตของเธอยังสามารถกลับมาเริ่มใหม่ได้อีกครั้ง คิดถึงตรงนี้แล้ว แสงสว่างในดวงตาของเธอค่อย ๆ มาบรรจบกัน เหมือนกับได้ฟื้นคืนมาใหม่อีกครั้ง

ก้มหน้า เธอปกปิดความดีใจที่อยู่ในสายตา “แม่ ฉันจะพยายาม”

ความโอนอ่อนผ่อนตามของเธอไม่ได้ทำให้คุณนายโม่ดีใจ แต่กลับยิ่งทำให้รู้สึกรังเกียจเล็กน้อย เธอรู้สึกว่ามู่เฉียวเหมือนกับปรสิตที่หาบ้านเกาะ โอบรัดตระกูลโม่อย่างไม่เจียมกะลาหัว ตะกละตะกลามในเรื่องกินแต่เกียจคร้านในการงาน จึงส่ายหน้า แล้วหันเดินจากไป

เพราะว่าตั้งครรภ์ นายท่านโม่จึงกลัวว่าจะไปรบกวนพักผ่อน ในที่สุดจึงไม่ได้เปิดเผยข่าวต่อสื่อมวลชนเรื่องการแต่งงานของเธอและโม่หาน ดังนั้น มู่เซียวจึงกลายเป็นราชินีที่ถูกซ่อนเอาไว้ในวัง

สำหรับจุดนี้ เธอเห็นด้วยอย่างมาก เช่นนี้ เมื่อในอนาคตเธอจากไป จึงไม่ต้องเป็นห่วงเป็นกังวล เธอไม่ต้องการแบกรับชื่อของคุณนายรองตระกูลโม่ไปตลอดชีวิต

เพียงแต่ แบบนี้เธอก็จนปัญญาที่จะกลับไปบ้านพ่อแม่ เธอกลัวว่าคนอื่นจะถามขึ้นมาว่า ในท้องเธอเป็นลูกของใคร พ่อก็ไม่ได้โกรธแล้ว ส่งสินค้าของท้องถิ่น และหนังสือที่เธอต้องการมาให้เธอบ้างเป็นครั้งคราว ใช้ประโยชน์จากในช่วงเวลาที่ตั้งครรภ์ เธอรื้อฟื้นภาษาเยอรมันที่ทิ้งไปนาน ซึ่งประสบผลสำเร็จค่อนข้างมาก แน่นอนว่า เรื่องเหล่านี้ เธอแอบๆทำ เธอไม่อยากให้คนตระกูลโม่รู้ว่าเธอต้องการจากตระกูลโม่ไป

ก่อนหน้านี้เธอเป็นล่าม รับผิดชอบงานแปลของบริษัทใหญ่เหล่านั้นเป็นหลักในการเจรจาธุรกิจในต่างประเทศ เธอกับแฟนเก่า รู้จักกันครั้งแรกในการเจรจาธุรกิจ เพราะเธอพูดภาษาได้คล่องแคล่ว การออกเสียงได้มาตรฐาน การทำงานหนึ่งปีกว่า เป็นความสำเร็จเล็กๆ อนาคตอาจสดใสมาก แต่ต้องเสียเวลาเพราะโม่หาน

อาจเป็นเพราะท้องที่เพิ่มขนาดอย่างรวดเร็ว ท้องของเธอเพิ่งจะหกเดือน ครรภ์ก็ยื่นออกมาเป็นพิเศษ คนก็อ้วนบวมอย่างมาก ใบหน้าที่ละเอียดงดงาม ด้วยเหตุนี้จึงผิดรูปผิดร่างไปเล็กน้อย

เรื่องเหล่านี้ทำให้เธอค่อนข้างเศร้าใจ เพียงแต่ ยังดี ที่ช่วงพักหลังมานี้ โม่หานกลับบ้าน เพียงแต่ออกเช้ากลับดึก คนทั้งสองแทบจะไม่เคยเจอหน้ากันเลย

ถึงจะไม่ทำให้ทรมาน ไม่มีผู้หญิงมายุ่งถึงหน้าประตู ไม่ได้หาเรื่องทะเลาะ เพียงแต่ มีข่าวบันเทิงที่คึกคักขึ้นมา เดี๋ยวบอกว่าเขานัดเจอกับดาราคนนี้ เดี๋ยวบอกว่าเขาเข้าออกโรงแรมอะไรบ้าง

เพราะไม่ได้สนใจ เพราะว่าตัดสินใจแล้วว่า ต้องการจะจากไป มู่เฉียวก็เลยถือโอกาสไม่เปิดดู

ฝึกกายใจให้ไม่คิดอะไรมาก ชั่วพริบตา ก็ตั้งครรภ์ได้แปดเดือนแล้ว หมอบอกว่าเด็กค่อนข้างตัวเล็ก เธอก็ต้องตกตะลึง “คุณหมอ จะตัวเล็กได้อย่างไร?ฉันอ้วนขึ้นมาตั้งยี่สิบกว่ากิโลกรัม”

ตรวจมาหลายเดือน หมอก็ค่อนข้างคุ้นเคยกับเธอแล้ว เม้มปากหัวเราะเบาๆ พิจารณาเธอรอบหนึ่ง “ที่อ้วนมันคือร่างกายของตัวคุณเองไม่ใช่เหรอ?”

มู่เฉียวเบะปาก อยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา

เมื่อออกมาจากโรงพยาบาล เธอก็พยายามลดหมวกให้ต่ำลง กลัวว่าจะถูกคนจำได้

“มู่เฉียว?” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังเข้ามาจากด้านหลังตัวเอง