“พ่อของเธอ เขาเพิ่งทำการผ่าตัดบายพาสหัวใจเมื่อไม่กี่เดือนก่อน ทั้งครอบครัวรู้เรื่องนี้ดี แต่ตอนนั้นเธอท้องอยู่ เขาไม่ให้เราพูด เฉียวเอ๋อ แม้ว่าอา จะไม่คัดค้านการหย่าของเธอ แต่อายังหวังว่าเธออย่าเพิ่มบอกให้พ่อทราบเพราะโรคนี้ไม่สามารถได้รับการกระตุ้นได้”

มู่เฉียว อึ้งไป หลังจากคิดได้ เธอก็รีบไปที่ห้องครัว “แม่ ทำไมแม่ไม่บอกฉันเกี่ยวกับการผ่าตัดของพ่อ”

แม่กำลังหั่นผัก พอได้ยินเสียงเธอ เสียงหั่นผักก็หยุด ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอพูดว่า “ลูกท้องแล้ว พ่อกลัวจะกระทบกระเทือนเธอ เลยไม่พูดอะไร”

มู่เฉียวรู้สึกอึดอัดมากเพราะความสงบของแม่ของเธอ

“ทำไมจู่ๆ หัวใจของพ่อถึงผิดปกติ ? เขามักจะให้ความสนใจกับการออกกำลังกาย เป็นไปได้อย่างไร…” มู่เฉียวก็นึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมา “แม่ค่ะ เป็นเพราะเรื่องของหนูหรือเปล่าทำให้พ่อเป็นแบบนี้” น้ำเสียงของเธอสั่น

“เรื่องมันจบแล้ว จะให้พูดอะไรล่ะ วันนี้เป็นวันที่มีความสุขมาก อย่าพูดถึงเรื่องไม่มีความสุขเลย” แม่พูด หยิบผักที่ล้างแล้วเอาออกมา ตอนนี้ไม่มีเรื่องใหญ่แล้ว ตราบใดที่มันไม่อยู่ภายใต้สิ่งเร้าใด ๆ ก็ไม่เป็นไรต่อชีวิตที่ยืนยาว ”

มู่เฉียวรู้ว่าแม่ของเธอต้องการปลอบโยนเธอ แต่เธอจะปลอบโยนมันได้อย่างไร?

พ่อโกรธมากจนเป็นโรคหัวใจ เธอไม่ได้โง่ถึงจะไม่เข้าใจเรื่องการรักษาแต่ยังมีสามัญสำนึก การผ่าตัดหัวใจ เทียบเท่ากับการดึงเชือกแห่งชีวิตความเป็นและความตาย ถ้าไม่รอด ก็จะเสียคนไปเลย

เธอเจ็บปวดมากจนหายใจไม่ออกและความเกลียดชังต่อ มู่หยิงเพิ่มขึ้น หากไม่ใช่เพราะเธอ เธอจะไม่เป็นแบบนี้ และเธอเกลียดตัวเองมากขึ้นไปอีก

อาก้าวไปข้างหน้าและลูบหัวของเธอ “เอาล่ะ เช็ดน้ำตาของเธอซะ พ่อของเธออยากดูเธอแต่งออกไปอย่างมีความสุข”

มู่เฉียว ทำจมูกฟุดฟิดและรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ ร้องไห้เสียงดังจนเธอพูดไม่ออก และอยู่ในนั้นเป็นเวลานาน

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู และได้ยินมู่หลิงเรียกเธอออกไปข้างนอก เธอแต่งหน้าให้ตัวเอง เปิดประตูแล้วเดินออกมา และเมื่อเธอเห็นพ่อมู่ เธอก็กอดพ่อไว้ในอ้อมแขน

เธออยากจะขอโทษ แต่สุดท้ายเธอก็พูดว่า “ขอบคุณค่ะพ่อ”

พ่อมู่ผลักเธอออกไป “ขอบคุณอะไร ? ฉันอยากให้เธอแต่งออกเร็วกว่านี้”

มู่เฉียว ยิ้มและเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของเธอ

จากนั้นอาหารและจำนวนคนหนึ่งโต๊ะ มีชีวิตชีวามากขึ้น อาไม่ได้พูดถึงครอบครัวตระกูลโม่อีกตั้งแต่ต้นจนจบ แต่เพียงแต่ชนแก้วและกล่าวอวยพรการแต่งงานนี้ให้มีความสุข เมื่อรับประทานอาหารได้ครึ่งทางคุณย่าก็จับมือเธอ “มู่เฉียวเธออารมณ์ร้อนเหมือนพ่อและมีความคิดเห็นเป็นของตัวเอง และบางครั้งเธอก็ดื้อรั้นเกินไป แต่ไม่ว่าการแต่งงานจะถูกหรือผิด มันเป็นเพียงเพราะพรหมลิขิตที่จะได้เป็นสามีภรรยากัน บำเพ็ญพันปีถึงได้นอนเคียงหมอนกันได้ ไม่ว่าจะทำอะไร เธอต้องคิดให้มากขึ้น”

อาเห็นด้วย มู่หลิงยังคงนิ่งเงียบ บำเพ็ญพันปีถึงได้นอนเคียงหมอนกันได้ แต่เธอและ โม่หานไม่เคยนอนด้วยกัน

เมื่อทานอาหารเสร็จ น้าต่างหยิบซองสีแดงใบใหญ่มายัดให้มู่เฉียว “เงินเหล่านี้เป็นเงินสำหรับงานแต่งงานของอาและฉัน เธอเก็บไว้นะ หากตระกูลโม่ปฏิบัติต่อเธอไม่ดี อย่าโทษตัวเองถ้ามีเรื่องอะไร อย่าลืมนะเฉียวเอ๋อ เธอไม่ได้อยู่คนเดียว”

มู่เฉียวปฏิเสธที่จะขอ แต่อาของเธอก็ทำสีหน้าไม่ดีใส่เธอ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรับซองแดง อันใหญ่มาก อย่างน้อยก็หลายหมื่น

คุณย่าก็หยิบกล่องเครื่องประดับจากถุงผ้าเปิดออกและหยิบสร้อยข้อมือหยกจากด้านใน “นี่คือสิ่งที่ย่าขอให้อาสะใภ้ของคุณนำมาจากที่ไกล ฉันให้คนทดสอบแล้ว ว่าเป็นหยกดีมาก , หยกจะทำให้เราปลอดภัย

เฉียวเอ๋อ รับไว้ ในชีวิตนี้ ตราบใดที่คนยังปลอดภัย สิ่งอื่น ๆ ก็สามารถผ่านไปได้ ”

ขณะพูด เธอก็จับข้อมือของมู่เฉียวและสอดสร้อยข้อมือหยกเข้าไปในข้อมือของเธอ

มู่เฉียวรู้ดีว่าถึงแม้อาของเขาจะทำธุรกิจ แต่ก็เป็นธุรกิจเล็กๆ ทั้งหมด เขาได้ยินจากพ่อของเขาว่าในช่วงสองปีที่ผ่านมา เขาซื้อบ้านและจำนองบ้านให้ลูกชายได้แต่งงาน ปกติแล้วพวกเขาจะประหยัด แต่ พวกเขาทำสิ่งนี้เพื่อเธอ

เมื่อเทียบกับเงินก้อนโตที่ครอบครัวตระกูลโม่ใช้ เงินหลายหมื่นทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดมาก

ถ้าเป็นคุณย่าก็ไม่ต้องพูดถึง นับประสาเศษอาหารบอกกี่ครั้งแล้วอดไม่ได้ที่จะโยนทิ้ง เพื่อไม่ให้เป็นภาระแก่ลูก

คุณปู่ที่อาศัยอยู่ในชนบทก็จะเลี้ยงไก่เมื่อออกไข่ ไม่เคยเก็บไว้กินเองไม่ก็ขายเป็นเงินไม่ก็ส่งมาให้พวกเธอแต่ย่าก็พร้อมที่ทุ่มเงินมากเพื่อซื้อสร้อยข้อมือหยกให้เธอ

เธอไม่อยากร้องไห้ แต่น้ำตาก็ไม่หยุดไหล ความคับข้องใจและความรู้สึกผิดต่อพ่อของเธอมานานกว่าหนึ่งปีทำให้น้ำตาของเธอหยุดไหลไม่ได้

ทุกคนเงียบและแม่ของฉันเข้าไปในครัวร้องไห้สะอึกสะอื้นเป็นครั้งคราว

ร่ำไห้กันทั้งหมด จนประมาณบ่ายสาม อากับปู่ย่าก็กลับไปทีละคน

หลังจากส่งคุณอากับพวกเขาออกไป พ่อมู่ก็จ้องมาที่เธอ “โมหานยังใจร้ายกับลูกอยู่เหรอ?”

มู่เฉียวสูดลมหายใจและก้าวไปข้างหน้าและจับมือพ่อของเขา “พ่อค่ะ เขาปฏิบัติต่อหนูดีมาก จริงๆ ปากของเขาไม่ดี แต่หัวใจของเขาไม่ได้แย่”

“เธอนะ เป็นผีที่หลงไปกับจิตใจของตนเอง และก็มีความคิดเห็นของตัวเองมาตลอด ทำไมถึงทำผิดพลาดกับเรื่องการแต่งงาน?”

“เอาล่ะ พูดอะไรเยอะ ลูกยังเด็กอาจจะทำผิดพลาดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ คุณต้องพักผ่อนและค่อย ๆ โน้มน้าวและอย่าใจร้อนนัก”

มู่เฉียวนั่งบนโซฟาโดยงอเข่าเล็กน้อย พิงไหล่ของแม่ “พ่อแม่ ฉันจะต้องมีความสุขแน่นอน สำหรับงานแต่งงานในอนาคตฉันจะให้โม่หานจัดให้แน่นอน”

พ่อมู่ไม่พูด แม่กับมู่หลิงก็เงียบ

มู่เฉียวรู้ว่าพวกเขาไม่เชื่อเธอ จริงๆ แล้วเธอก็ไม่เชื่อในตัวเองเหมือนกัน เธอกับโม่หานคงจะมีความสุข

โม่หาน กลับบ้านตอนกลางคืน บ้านเงียบมาก พี่เลี้ยงกำลังพับเสื้อผ้าของโม่เสี่ยวโยว เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “คุณชายน้อย คุณกลับมาแล้ว”

โม่หานโยนเสื้อโค้ตของเขาลงบนโซฟา “เสี่ยวโยวพวกเขาละ?”

“กลับไปที่บ้านครอบครัวฝ่ายหญิงสาวแล้ว ไปตอนเช้า น่าจะอยู่ต่ออีกสองวัน”

โม่หานตอบ อืม กำลังจะเข้าห้องสมุด เสียงของคุณย่าโม่ ดังมาจากด้านหลัง “โม่หาน”

“คุณย่า ดึกแล้วทำไมถึงยังไม่นอน”

คุณย่าโม่ ก้าวไปข้างหน้าและจับมือเขา “ฉันรอเธอกลับมา”

“รอผม?”

“มานั่งลงสิ”

โม่หานนั่งลง คุณย่าโม่ ยกมือ ก็มีคนส่งถาดมา ถาดนั้นถูกคลุมด้วยผ้าสีแดง เธอยกขึ้นเบา ๆ ข้างในมีแท่งทองคำหลายแท่ง และมีบัตรกดเงิน และแหวน

“คุณย่า นี่มันหมายความว่ายังไง”

คุณยายโบกมือ และทุกคนในห้องก็ก้าวออกไป เหลือสองคนอยู่ในห้องนั่งเล่น