เมื่อมู่เฉียวตื่นขึ้น เธอก็นอนอยู่ในโรงแรม มีผู้ชายสามคนยืนอยู่หนึ่งในนั้นถือโทรศัพท์มือถืออยู่ในมือ และกล้องก็หันหน้าเข้าหาเธอ “คุณมู่ ผมพาเธอมาที่นี่แล้ว .”

“ให้เธอคุยกับฉัน”

ในขณะนั้นมู่เฉียวนึกถึงแต่มู่หยิงที่ทำเรื่องแบบนี้ได้ ดังนั้นหลังจากยืนยันว่าเป็นเธอแน่ในตอนนี้ เธอค่อนข้างสงบ แต่ก็แปลกใจ คนมีเงินจะทำอะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้นแหละสบายจริงๆ

ในวิดีโอ มู่หยิงกำลังเช็ดผลิตภัณฑ์ดูแลผิว เธอน่าจะเพิ่งตื่น

“มู่เฉียว นานมากแล้วที่ไม่ได้เติมสีให้เธอ เธอคงจะลืมธรรมชาติของเธอไปแล้ว โม่หานไม่ใช่สิ่งที่เธอจับต้องได้ เธอเข้าใจใช่ไหม?” พี่สะใภ้ก็ไม่เรียกแล้ว น้ำเสียงของเธอเย่อหยิ่งและดูถูก .

มู่เฉียวนึกถึงตอนที่โม่หานรับสายตอนเที่ยงและขมวดคิ้ว “คุณส่งคนมาตามเราเหรอ?”

“เธอคิดว่าฉันอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำหรือ โม่หานเป็นคนแบบไหนกอดคุณในที่สาธารณะ คุณคิดว่าสื่อจะปล่อยมันไปไหม”

คำอธิบายดูสมเหตุสมผล แต่มู่เฉียวเข้าใจดีว่าในฐานะโม่หานเขาไม่สามารถเปิดเผยแผนการเดินทางของเขากับสื่อและสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนเช้าได้ มู่หยิงก็รู้ตอนเที่ยงเธอไม่เชื่อ เธอต้องส่งคนมาดูเราแน่ เธอคิด และโม่หานก็คงคิดได้ แต่เขาเลือกที่จะตามใจ

“คุณมัดฉันไว้ที่นี่ ถ้าเกิดอะไรขึ้น คุณรู้หรือไม่ว่าคุณกำลังทำผิดกฎหมาย”

ผู้หญิงคนนั้นตบแก้มของเธอด้วยมือของเธอ “พี่สะใภ้คุณกล้าบอกคนอื่นว่าฉันผูกคุณไว้ที่นี่หรือไม่”

ความเย่อหยิ่งและความมุ่งมั่นของเธอทำให้มู่เฉียวโกรธเล็กน้อย “โอเค ฉันไม่อยากคุยเรื่องไร้สาระกับคุณ ให้ฉันไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องทำงาน!”

มู่หยิง เลิกคิ้วขึ้น “โอ้ พรุ่งนี้คุณต้องทำงานเหรอ คุณทุ่มเทมากไหม คุณพูดว่า ถ้าพรุ่งนี้คุณไม่อยู่ โม่หานจะคิดยังไงกับคุณ”

เมื่อมาถึงจุดนี้ มู่เฉียวก็เข้าใจจุดประสงค์ที่แท้จริงของมู่หยิง แต่เธอก็งงงวยเป็นพิเศษ “มู่หยิง คุณพูดซิว่า คุณเป็นคนแบบนี้โม่หานชอบอะไรเกี่ยวกับคุณ?”

การเคลื่อนไหวการตบหน้าเธอแบบนิ่งเล็กน้อย จากนั้นมู่ยิงก็ชำเลืองมองอย่างมีชัย “คนแบบนี้ ฮ่าฮ่า มู่เฉียว ความรู้สึกระหว่างฉันกับโม่หานนั้นไม่สามารถเข้าใจได้โดยบุคคลภายนอกเช่นคุณ ให้ฉันบอกคุณได้ไหม เชื่อไหม ต่อให้คุณกลับไปบอกโม่หานว่าฉันจับเธอวันนี้ เขาก็จะไม่ทำอะไรฉันเหรอ”

ความมั่นใจมากเกินไปของเธอทำให้ มู่เฉียวรังเกียจ เมื่อเธอได้ยินเธอพูดคำว่า “จิตใจ” เธอก็เยาะเย้ย

“จิตใจ? คุณเคยรักโม่หานหรือไม่ หรือคุณรักแต่ตัวเองเท่านั้น”

“โอเค ฉันไม่อยากคุยเรื่องไร้สาระกับเธอ แค่อยู่ที่นั่นสองวันนี้ วันมะรืนนี้ เมื่อโม่หานกลับมาที่จีน ฉันจะปล่อยเธอไปเอง”

“ไม่ต้องห่วง เขาจะมาหาฉันเอง เมื่อถึงเวลาฉันจะดูว่าคุณจะบอกเขาว่าอย่างไร”

ผู้หญิงหัวเราะคิกคัก “มู่เฉียว จากสิ่งที่ฉันรู้เกี่ยวกับโม่หาน เขาจะคิดว่าคุณมาที่นี่เพื่อแก้ไขเขา และคุณไม่สามารถพูดอะไรได้”

มู่เฉียวอยากจะเอาโทรศัพท์มาและฉีกหน้าหญิงสาวเป็นชิ้นๆ แต่เธอก็ช่วยไม่ได้มากเพราะว่ามันเป็นเรื่องจริง

เธอแอบเข้ามาทำหน้าที่เป็นล่ามให้ โม่หานโดยไม่บอกเขา เป็นเรื่องปกติที่โม่หานจะคิดกับเธอแบบนั้น

หลังจากวางสายแล้ว ผู้ชายในห้องก็เดินออกไป

แต่มู่เฉียวแตะหูขวาของเธออย่างไม่ระมัดระวัง มีต่างหูสตั๊ดที่สวยงาม ต่างหูสตั๊ดล้อมรอบด้วยสีมุกที่สวยงาม ส่วนเว้าเล็กน้อยที่อยู่ตรงกลางเป็นทับทิมใส เพราะมันมีขนาดเล็กและละเอียดอ่อน ให้ความสนใจ นี่เป็นเพียงต่างหูธรรมดาๆ แต่ในขณะที่แสงสลัว มีแสงสีแดงจางๆ อยู่ตรงกลางต่างหู ซึ่งกะพริบเป็นจังหวะเล็กน้อย

โดยปกติแม้ว่าจะค้นพบแล้วก็ตาม แต่จะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นแสงสะท้อนจากทับทิมตรงกลาง

คุณนายโม่ให้สิ่งนี้แก่เธอหลังจากเธอตั้งท้อง ให้สามคู่แก่เธอ แต่ละคู่มีผมของมัน คุณนายโม่บอกว่าถ้ามีเหตุฉุกเฉินจะได้ติดต่อเธอได้ ท้องแล้วปลอดภัยไว้ก่อน.

เธอรู้ดีว่านี่คือสิ่งที่เธอต้องการติดตามตำแหน่งของเธอ และกลัวว่าเธอจะหนีไป

ตอนนั้นเธอโกรธมาก แต่ ณ เวลานี้เธอซาบซึ้งมากเพราะโม่หานรู้เรื่องนี้ดี แม้ว่าเธอกับโม่หานของเขาจะไม่เห็นด้วย แต่พรุ่งนี้เป็นวันเซ็นสัญญา โม่หานจะตามหาเธอและช่วยชีวิตเธออย่างแน่นอน เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หัวใจที่เต้นเร็วของเธอก็สงบลง

รถจอดอยู่ชั้นล่างในโรงแรม หน้าต่างลดต่ำลง และโม่หานจ้องมองไปที่จุดชั้นบนด้วยสายตาที่เย็นชาเล็กน้อย

“หาน คุณรู้ได้ยังไงว่าพี่สะใภ้อยู่ที่นี่”

โม่หานเพิ่งเอานิ้วเรียวถูหน้าต่าง “โทรแจ้งตำรวจ บอกตรงนี้ไม่สะอาด”

ชายคนนั้นสั่งเสียงต่ำ

มู่เฉียวได้ยินแต่เสียงรถตำรวจด้านนอก และหลังจากนั้นก็เกิดความโกลาหล จากนั้นฉินฮ่าวก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอและพูดด้วยความประหลาดใจ: “พี่สะใภ้ คุณอยู่ที่นี่จริงๆ”

หลังจากเธอและฉินฮ่าวออกจากโรงแรม ก่อนออกไปมู่เฉียวก็นำโทรศัพท์มือถือของเธอคืนจากกระเป๋าของชายที่ถูกจับกุม

ใบหน้าของโม่หานดูไม่น่าดูมากเมื่อเขาขึ้นรถมู่เฉียวไม่ได้พูดอะไร

จนกระทั่งเขาไปถึงโรงแรมในลิฟต์ โม่หานก็พูดขึ้นว่า “ใครกัน?”

มู่เฉียวเปิดปากและยิ้ม และยกถุงของขวัญในมือขึ้น “ไม่มีใคร ฉันแค่เหนื่อยจากการเดินไปรอบๆ และต้องการหา…”

“มู่เฉียว เธอคงไม่ต้องการให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้งนะ” เสียงของเขาดังขึ้นอย่างไร้ประโยชน์ และมู่เฉียว ก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ วันนี้ชายผู้นี้สงบอยู่หนึ่งวัน และเธอลืมไปว่าเขามีอารมณ์โกรธถ้าไม่พอใจ

ลิฟต์หยุดอยู่ที่ชั้นที่เธออาศัยอยู่ มู่เฉียว ไม่ตอบโม่หานเดินออกจากลิฟต์และเดินตรงไป เธอไม่ต้องการตอบ แต่ไม่รู้จะตอบอย่างไร

มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างหลังเธอ เธอหยุด มองกลับมาที่ โม่หานด้วยมือของเธอในกระเป๋าของเธอ และมีสีหน้าเย็นชาบนใบหน้าของเขา หายใจเข้า “ถ้าฉันพูด คุณจะเชื่อไหม”

ชายคนนั้นมองเธอ “ลองพูดมาสิ”

“มู่หยิงหาคนมาจับฉัน” หลังจากพูด เธอมองดูโม่หานอย่างไม่ขยับเขยื้อน และเห็นว่าเขาเลิกคิ้วขึ้นก่อน แล้วจึงกำข้อมือแน่น “คุณก็รู้ว่าผมเกลียดการโกหก”

มู่เฉียวหลับตาลงและแสดงสีหน้าเย็นชา เธอรู้ว่ามันจะเป็นอย่างนั้น และยิ้มเล็กน้อย “ใช่ ฉันโกหก”

หันหลังแล้วเดินไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว

เขาถอนหายใจในใจ ไม่แปลกใจเลยที่ผู้หญิงคนนั้นกล้าที่จะหยิ่งยโส โม่หานเธอสมควรที่จะถูกเธอเล่น

“ฉันเป็นหนี้ชีวิตเธอ และสัญญาว่าฉันจะยอมทนทุกอย่างเกี่ยวกับเธอในชีวิตนี้” เสียงของชายผู้นั้นดังมาจากข้างหลังเธอ และมู่เฉียวผลักประตูชะงักเล็กน้อย