“ฉันมาหา……โม่หาน” มู่เฉียวสูดหายใจ เมื่อพูดคำว่าโม่หาน

ชายคนนั้นขมวดคิ้ว “โม่หานอะไร ไม่มีๆ ”พูดจบ ก็ปิดประตูเหล็กอีกครั้ง

มู่เฉียวอยากเคาะประตู แต่สุดท้ายก็เอามือลง

ดูเวลา สิบโมงเช้าแล้ว ถ้าเขาทำงานก่อสร้างจริงๆ ตอนนี้คงไม่น่าจะอยู่บ้าน

คิดๆแล้ว ก็เคาะประตูอีกครั้ง ครั้งนี้เปิดเร็วมาก สายตาของชายคนนั้นดุหน่อยๆ แม้จะเจอกับมู่เฉียวที่หน้าตาสวยแบบนี้ ก็ไม่มีท่าทีว่าจะอ่อนโยนเลยสักนิด พูดเสียงดังว่า “ฉัน……”

ธนบัตรสีแดงสองสามใบถูกวางไว้ต่อหน้าของชายคนนั้น ทำให้คำด่าที่อยู่ข้างหลังของเขา หยุดลงทันที

“ฉันแค่อยากรู้ว่าคนที่อยู่ที่นี่มีใครบ้าง? ฉันเข้าไปดูได้ไหม”

ชายคนนั้นรับเงินอย่างกระฉับกระเฉง แตะน้ำลายแล้วนับ มีตั้งหกเจ็ดใบ ก็ดีใจ รีบถอยให้มู่เฉียวเข้ามา

“เชิญครับคุณ”

ที่นี่มองจากข้างนอกเหมือนตึกสามชั้น พอเดินเข้าไปข้างใน มู่เฉียวถึงได้เห็นว่า บันไดได้พังไปแล้ว มีแค่ชั้นหนึ่งที่สามารถอาศัยอยู่ได้

ทั้งบ้านเต็มไปด้วยกลิ่นเหงื่อรวมกับกลิ่นเหล้าบุหรี่ ทำให้เธอทนไม่ได้อยากปิดจมูก แต่มันดูไม่สุภาพ

“บ้านนี้มีคนอยู่สามคน ฉัน แล้วมีอีกสองคนที่ทำงานก่อสร้าง คนหนึ่งอาศัยอยู่ห้องนี้ และอีกคนหนึ่งอาศัยอยู่ในห้องนั้น คุณเข้าไปดูได้เลย”ชายวัยกลางคนพูด แล้วเดินหน้าขึ้นไปผลักประตูให้มู่เฉียว

มีเงินก็สามารถใช้ผีโม่แป้งได้จริงๆ ท่าทางที่ต่างกันราวฟ้ากับดินนี้

ทั้งสองห้องมีการวางผังห้องที่คล้ายกัน มีเตียง โต๊ะเรียบๆ ที่แตกต่างคือ ห้องหนึ่งสกปรก และอีกห้องสะอาด

เธอเลือกห้องที่สะอาดกว่าโดยสัญชาตญาณ

เพียงแต่เมื่อมองไปเห็นก้นบุหรี่ที่อยู่ในฝาเหล็กบนโต๊ะ และขวดเหล้าที่วางอยู่บนพื้น หัวใจของมู่เฉียวก็เย็นลงโม่หานไม่สูบบุหรี่ ไม่ดื่มเหล้า

“คนที่อาศัยอยู่ห้องนี้ ชื่อโม่หานหรือเปล่า?”

ชายวัยกลางคนจับหัว “อันนี้ ฉันไม่รู้จริงๆ เขาเหมือนพูดไม่เป็น เข้าๆออกๆไม่เคยพูดกับพวกเราเลย”

มู่เฉียวนึกถึงเมื่อวานตอนที่กินข้าว ชายคนนั้นตั้งแต่เดินเข้ามา ก็ไม่พูดเลยสักคำ

เห็นว่าเธอกำลังจะไป ชายวัยกลางคนก็ตามมาทันที “คือ ฉันรู้ว่าเขาทำงานที่ไหน”

มู่เฉียวหันไป มองสายตาที่มีแต่ความโลภของเขา เปิดกระเป๋า ยื่นให้เขาอีกสามร้อยหยวน

ชายผู้นั้นซ่อนความดีใจไว้ไม่อยู่ “ไป ฉันพาคุณไป อยู่ใกล้ๆนี่แหละ”

มู่เฉียวพยักหน้า เธอเองก็มีความทะเยอทะยานที่ไม่สิ้นสุด

ในใจก็กลัว แต่ก็หวัง กลัวว่าจะแค่หน้าตาเหมือนกัน และหวังว่ามันจะมีปาฏิหาริย์

ที่จริงไซต์งานก่อสร้างก็อยู่ไม่ไกล แต่เพราะทุกที่กำลังมีการก่อสร้าง ดังนั้น จึงรกมาก ตรงนี้มีหลุม ตรงนั้นมีกองเศษซาก ต้องเดินอ้อมไปมา เดินเป็นสิบนาที กว่าจะถึงไซต์งาน

“คุณลองไปถามคนทางนั้นดู บางทีอาจมีคนรู้จัก”

มู่เฉียวพยักหน้า ชายวัยกลางคนถอยหลัง “ครั้งหน้า คุณอยากรู้อะไรอีก บอกฉันนะ”

“อืม”

ชายวัยกลางคนก็จากไป

สาวสวยมาถึงสถานที่ก่อสร้างที่ที่ผู้ชายรวมตัวกัน คนที่คุณสมบัติดี ก็แค่แอบมอง คนที่มีคุณสมบัติแย่ ก็ผิวปากแซวมาแล้ว

“เฮ้ คุณเป็นใครน่ะ ไม่รู้เหรอว่าสถานที่ก่อสร้างอันตราย จะมาเดินเล่นตามใจไม่ได้? ถ้าเกิดโดนอะไรทับตาย ใครจะรับผิดชอบ”เสียงถามอย่างเฉียบขาดดังมาจากด้านหลัง

มู่เฉียวหันไป ก็เห็นผู้ชายที่สวมหมวกนิรภัยอยู่ มือชี้มาทางเธอ

เธอลังเลพักหนึ่ง เดินเข้าไปใกล้ ยิ้มบางๆให้ชายคนนั้น “สวัสดีค่ะ ฉันมาตามหาคน”

ชายคนนั้นอายุประมาณสามสิบปี ถูกมู่เฉียวยิ้มให้แบบนี้ อารมณ์โกรธก็หายไป น้ำเสียงอ่อนลง “คนสวย คุณไปที่ปลอดภัยกับผมก่อน ถ้าก้อนอิฐตกลงมากระแทกโดนหัว อันตรายถึงชีวิตเลยนะ”ชายคนนั้นชี้ไปที่ชั้นบน

พูดไป ก็เดินนำไป

มาถึงที่ปลอดภัย ชายจึงถามขึ้น “คุณตามหาใครครับ?”

“โม่หาน”

“โม่…..หาน?”ชายตะโกนถามคนข้างหลัง“พวกนาย ใครรู้จักโม่หาน?”

ทั้งหมดส่ายหัว ทันใดนั้นก็มีเสียงเล็กๆดังมาจากกลุ่มคน “คนที่เธอตามหาน่าจะเป็นมู่โถวหรือเปล่า? ฉันจำได้ว่าชื่อของเขาเหมือนจะชื่อหานอะไรสักอย่าง”

จากนั้นก็มีคนตามว่า “เหมือนจะใช่ แปลกจริง สองสามวันนี้ ทำไมถึงมีแต่สาวสวยมาหาเขา”

“ก็เขาน่าตาดี”

“นั่นมีประโยชน์อะไรล่ะ ยังไงก็ทำงานก่อสร้างเหมือนฉันไม่ใช่เหรอ? ถ้ามีความสามารถ ก็ไปเป็นโสเภณีชายสิ? ”

มู่เฉียวขมวดคิ้ว หันตัวไปยิ้มให้ชายที่อยู่ข้างหน้า “คือ ช่วยเรียกเขามาหน่อยได้ไหม ฉัน ฉันกลัวเดินไปไม่ปลอดภัย”

“นายคนนั้นน่ะ นายไปตามคนมาซิ”

ข้อดีของคนสวย ต่อหน้าคนที่ชอบเสน่ห์หญิงแล้ว แค่ยิ้มบางๆ ก็มีผลมากกว่าใช้เงิน

ตอนโม่หานมา คือครึ่งชั่วโมงให้หลัง

เขาเห็นมู่เฉียว แค่มองแวบเดียว ก็ก้มหน้าลง ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ ไม่พูดอะไร

สวมชุดทำงาน บนตัวเต็มไปด้วยฝุ่นและโคลน ไม่เว้นแม่แต่ใบหน้าหรือมือ

เธอยังจำได้ว่าโม่หานมีนิสัยรักความสะอาดหน่อย เสื้อสูท แม้ว่าจะใส่แค่ครั้งเดียว หรือเวลาเพียงครึ่งชั่วโมงก็ตาม จะต้องเอาไปซัก

“โม่หาน ฉันคือมู่เฉียว คุณคือโม่หานที่ฉันรู้จักหรือเปล่า?”

ถึงแม้ความหวังในใจจะยิ่งอยู่ยิ่งน้อยลง แต่มู่เฉียวก็อดถามไม่ได้