เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ – ตอนที่ 387 โม่หาน คุณบ้าไปแล้วเหรอ ?
มู่เฉียว คุณลืมตาดูนี่สิ นี่คือผู้ชายคนที่ทำให้คุณใจเต้น และนี่คือผู้ชายคนที่ทำให้คุณเสียใจจนร้องไห้
มือของชายคนนี้เอื้อมไปด้านหลังของเสื้อคลุมมู่เฉียว ได้ยินเสียง “กึก” จากนั้นซิปด้านหลังก็ถูกคลายออก
มู่เฉียวเห็นลูกกระเดือกของชายคนนี้ขึ้นลงอย่างรวดเร็วสองสามครั้ง และความตื่นเต้นในตาของเขาก็ทำให้มู่เฉียวพ่ายแพ้
“ยังไงซะฉันก็อยู่คนเดียว แต่ว่า ประธานโม่มีคู่หมั้นอยู่แล้ว เธอจึงตบมือเสียงดัง ประธานโม่ไม่อยากคิดเหรอว่าคุณจะอธิบายคุณเหอยังไง ?”
ริมฝีปากของโม่หานเลื่อนลงมาที่คอและไหล่ของเธอ และหายใจหอบอยู่บนร่างของเธอ เขาหายใจหอบ ในเวลานี้ เขาควบคุมตัวเองไม่ได้และไม่สนจะคิดอะไรแล้ว เขาเพียงแค่ต้องการผู้หญิงคนนี้
“มู่เฉียว คุณเป็นห่วงผม ใช่ไหม ?”
มู่เฉียวไม่เข้าใจความคิดของผู้ชายคนนี้ เขาทั้งร้อนและเย็น ดังนั้น เธอจึงไม่กล้าตอบเขา เธอกลัวว่าคำตอบของเธอนั้นจะเป็นการเย้ยหยัน
“คุณผิดแล้ว คนที่ฉันเป็นห่วง อยู่ข้างนอก ”
อยู่ข้างนอก ? เฮ่อเทียน ?
ชายคนนี้กัดไปที่คอของเธอ “คุณลองพูดอีกครั้ง”
“ถ้าวันนี้คุณกล้าแตะต้องฉัน โม่หาน ฉันจะเกลียดคุณไปตลอดชีวิต ”เมื่อเธอเลื่อนมือไปที่เอวของชายคนนี้
เธอพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่ในใจกลับประหม่ามาก เธอยังรู้จักโม่หานไม่ดีพอ เธอยิ่งไม่เข้าใจ ความเกลียดชังของตัวเอง จะสามารถระงับสัญชาตญาณดิบของชายคนนี้ได้รึเปล่า
หลังจากนั้นไม่นาน น้ำหนักบนร่างกายของเธอก็เบาลง ชายคนนี้ยืดตัวขึ้นจากร่างของเธอ มือทั้งสองข้างอยู่บนโต๊ะ ศีรษะของเขาห้อยลงมาเล็กน้อย มู่เฉียวไม่เห็นการแสดงออกของเขา แต่กลับได้ยินเสียงหายใจที่ถี่ขึ้นของเขา
“ออกไป”เสียงของชายคนนั้นแหบแห้ง มู่เฉียวก็ยื่นมือออกมาโดยไม่รู้ อยากถามเขาว่าไม่สบายตรงไหนรึเปล่า ? จากนั้น เมื่อนึกถึงบางอย่าง มือก็ค้างอยู่กลางอากาศ
เธอเดินไปทางประตูสองสามก้าว เมื่อเห็นชายคนนี้ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเตรียมที่จะจากไป
แต่ไม่คิดเลยว่า มือเธอกลับถูกดึงไว้
เธอตกใจอุทาน “คุณ……คุณทำอะไร ?”
ชายคนนี้หลับตา เอียงศีรษะไปด้านข้าง และบังคับตัวเองไม่ให้ดูผิวขาวที่อ่อนโยน และมือทั้งสองข้างก็ดึงซิปที่ด้านหลังเธอออก
จากนั้น ก็หันหลังไปที่โต๊ะเครื่องแป้งข้างห้องน้ำ
“ก๊อกก๊อก……..”เสียงเคาะประตูดังขึ้นมา พี่สาว คุณอยู่ข้างในรึเปล่า ?
ในขณะที่มู่เฉียวกำลังจะตอบ ทันใดนั้นก็นึกถึงโม่หานที่อยู่ในห้องน้ำ และนึกถึงเหอเจี๋ยที่อยู่ในที่จัดงาน ถ้าหากให้เธอรู้ว่า เธออยู่กับคู่หมั้นของตัวเอง ถ้างั้น……….
เธอเม้มปาก กลับไปที่หน้าประตูห้องน้ำ และกระซิบเสียงเบาว่า “เอ่อ คุณ……..ยังโอเคไหม ?”
เวลาผ่านไปนานกว่าเสียงของชายคนนี้จะดังออกมา “คุณคิดว่ามันจะเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ ?” หน้าเธอแดงก่ำ
“ฉัน……..จะพาเธอออกไปก่อน”
พูดจบ หัวใจก็เต้นเร็วขึ้นอย่างบอกไม่ถูก
เธอเดินไปที่กระจก ตรวจเช็กเครื่องสำอาง จากนั้นก็เปิดประตู ทันทีที่เปิดประตูเซี่ยหยูก็รีบเข้ามา “ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อน กระโปรงนี้มันยาวเกินไป ยุ่งยากจริงๆ”
มู่เฉียวปิดปาก และคว้าเซี่ยหยูไว้ “เซี่ยหยู นั่นมัน………….”
“พี่สาว มีเรื่องอะไร เดี๋ยวค่อยพูดนะ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อน ?”
จากนั้นเธอก็นึกอะไรขึ้นได้ “พี่สาว คุณช่วยฉันถอดนี่ออกมา แล้วสวมใส่ใหม่ได้ไหม ?”
มู่เฉียวรู้ว่าเซี่ยหยูใส่ชุดเกาะอก เมื่อคิดถึง“ธรรมชาติของผู้ชาย“คนนั้นที่อยู่ข้างในยังไม่ดับ มู่เฉียวก็ยิ้มแห้งๆ มีเจ้าสาวที่ไหนถอดชุดแต่งงานออกมาครึ่งหนึ่ง ? มันไม่เป็นมงคล เธอมากับฉัน พวกเราไปห้องน้ำอื่นกันเถอะ ที่ใหญ่หน่อย เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอ
ขณะที่พูด เธอก็ดึงเซี่ยหยูออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อประตูปิดลง เธอก็แอบถอนหายใจออกมา
หลังจากพาเซี่ยหยูไปที่ห้องน้ำแล้ว มู่เฉียวก็ไปที่ห้องรับรองนั่งพักสักครู่ และไม่ได้กลับไปที่ห้องเปลี่ยน
เสื้อผ้า เมื่อเธอเดินไปที่โถงด้านหน้า เธอก็เห็นโม่หานกลับมาเย่อหยิ่งเป็นปกติแล้ว และถูกล้อมไปด้วยผู้คน
เธอมองไม่เห็นเลยว่า เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดเล็กน้อยที่ริมฝีปากเธอ เธอก็คงยังคิดว่าตัวเองฝันไป
หลังจากงานแต่งงาน สายตาของชายคนนนั้นก็ไม่หยุดอยู่ที่เรือนร่างของมู่เฉียว
มู่เฉียวไม่อยากสนใจ แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่า เธอหลงทางแล้วในใจของเธอก็ว่างเปล่า แม้แต่เสียงเรียกของเฮ่อเทียนที่เรียกเธอ เธอก็ยังไม่ได้ยิน………..
จนกระทั่งเธอรู้สึกถึงความอบอุ่นบนไหล่ของเธอ สติของเธอถึงกลับมา เธอมองไปที่เฮ่อเทียน และเห็นว่าใบหน้าของเขาแดงเล็กน้อย “คุณ เมาแล้ว ?”
เฮ่อเทียนนั่งลงตรงหน้าเธอ “คุณ อารมณ์ไม่ดีเหรอ ?”
มู่เฉียวขมวดคิ้ว ส่ายศีรษะ และหยิบไวน์แดงบนโต๊ะขึ้นมาจิบ “เปล่า ก็แค่น้องชายแต่งงานแล้ว ฉันก็แค่รู้สึกทำใจไม่ได้นิดหน่อย ?”
มุมปากของเฮ่อเทียนกระตุกขึ้น และมองไปที่มู่เฉียว ด้วยสายตาที่สงสัย อันที่จริงในใจของเขารู้ดีว่า มู่เฉียวเป็นอะไร ?
“น้องชายก็แต่งงานแล้ว คุณเป็นพี่สาว ไม่อยากคิดพิจารณาหน่อยเหรอ ?”
“คิดพิจารณา ? คิดเรื่องอะไร ?”
ทันใดนั้นเฮ่อเทียนก็คว้ามือของมู่เฉียว “มู่เฉียว หนึ่งปีมานี้ คุณยังพิจารณาไม่พออีกเหรอ ?”
มู่เฉียวหายใจเข้า และอยากดึงมือออก แต่เฮ่อเทียนกลับไม่ปล่อย เห็นได้ชัดว่าคืนนี้เขาดื่มไปมาก มู่เฉียวรู้สึกว่าสถานการณ์แบบนี้ไม่เหมาะที่จะพูดเหตุผลกับเขา
“เฮ่อเทียน คุณเมาแล้ว”
เฮ่อเทียนส่ายศีรษะ “ไม่ ผมไม่ได้เมา ในใจของผมชัดเจนกว่าตอนไหน มู่เฉียว ผมสาบานได้ว่า ผมจะดีกับคุณชั่วชีวิต กับเสี่ยวโยวผมก็จะดีด้วย ทำไมคุณไม่ให้โอกาสผมอีกสักครั้งล่ะ ?”
อย่างที่เขาพูด ทันใดนั้นเขาก็นั่งลงข้างข้างมู่เฉียว เสี่ยวเฉียว ทุกคนล้วนมองเห็น ความรักที่ผมมีต่อคุณ
ทำไมมีแต่คุณที่มองไม่เห็นมัน คุณรู้ไหมว่าข้างในใจผมมันแย่แค่ไหน ผมเฮ่อเทียน หลายปีมานี้ ผมรู้สึกเสมอว่าถ้าผมอยากจะได้อะไร ผมก็ต้องพยายามไม่มีอะไรที่เอามาไม่ได้ แต่มีเพียงคุณ มีเพียงแค่ใจของคุณเท่านั้น ผมพยายามอย่างเต็มที่ ผมยินดีกับทุกทุกอย่าง แต่คุณกลับไม่เห็นมัน
มู่เฉียวลุกขึ้นแล้วพูดว่า “เฮ่อเทียน ฉัน……….ฉันจะไปรินน้ำมาให้คุณ” เมื่อเธอพูด ก็เตรียมจะลุกไป แต่ เฮ่อเทียนกลับดึงเธอไว้ “มู่เฉียว คุณบอกผมมา ผมควรจะทำอย่างไรดี คุณถึงจะตอบตกลงผม ?”
เสียงของเขาค่อนข้างดัง และรีบเร่งเล็กน้อย
วันนี้เป็นวันแต่งงานของเซี่ยหยูและมู่หลิง และคนที่มาที่นี่ล้วนเป็นคนชนชั้นสูง เนื่องจากลักษณะพิเศษของงานแปล จึงทำให้หลายคนรู้จักมู่เฉียว
เฮ่อเทียนไม่ต้องพูดแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นที่รู้จักเหมือนกับโม่หาน แต่เขาก็ค่อนข้างมีชื่อเสียง ดังนั้น เมื่อมีการเคลื่อนไหวใหญ่โต ก็จะมีสายตาจับจ้องมองมาที่เขา
ในที่นั้นรวมถึงโม่หานด้วย ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจกับคนที่พูดคุยอยู่ตรงหน้า แต่ระหว่างคิ้วของเขา กลับซ่อนความอึดอัดและความกังวลใจในดวงตาของเขา
นิ้วมือในกระเป๋ากางเกงของเขากำลังลั่น
คอมเม้นต์