หลิวฮั่วจัดการให้ ทำไมเธอถึงไม่สามารถไปได้? มู่เฉียวยิ่งไม่เข้าใจ

“คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?” พลาดโอกาสอย่างนี้ไปแล้ว ในชีวิตนี้คงไม่มีอีกแล้ว

“มูเฉียว!” โม่หานตวาดใส่

มู่เฉียวหันกลับเดินไปสองก้าว นำเสื้อบนเก้าอี้ที่เขาวางไว้เมื่อกี้ หยิบขึ้นมาแล้วโยนไปข้างๆ

จากนั้นก็ตั้งสติแล้วมองโม่หาน : “ฉันแค่แบ่งปันความสุขกับคุณ ไม่ได้ต้องการความคิดเห็นจากคุณ ฉะนั้น……คุณจะเห็นด้วยหรือไม่ นั่นมันเรื่องของคุณ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับฉัน”

ข้อมือของเธอถูกจับไว้แน่น “มู่เฉียว คุณฟังดีๆนะ เราเป็นสามีภรรยากัน ฉันมีอำนาจที่จะยุ่งเกี่ยวกับคุณ”

มู่เฉียวกลอกตา “สามีภรรยา? หึหึ โม่หาน คุณไม่รู้สึกว่ามันน่าตลกเหรอ? คุณหมั้นกับคนอื่น และกำลังจะแต่งงานกับคนอื่น แต่คุณกลับบอกว่า เราเป็นสามีภรรยากันอย่างนั้นเหรอ?” พูดจบ แล้วหยิบชุดนอนเข้าห้องน้ำไป

เพียงแต่กำลังจะปิดประตู แต่ก็ถูกผลักเปิดออกเหมือนเดิม

ขมวดคิ้วแน่น “หานฉุนคนนั้นปฏิบัติกับคุณเช่นนี้ แน่นอนว่าต้องมีแผนการอะไร!” พูดคำว่าหานฉุนสองคำ โม่หานก็แทบจะกัดฟันพูดออกมา

มู่เฉียวตกตะลึง เงยหน้าขึ้นมองโม่หาน แล้วพูดอย่างสบายๆว่า : “มีแผนการ ใช่ แน่นอนว่าฉันรู้ว่าเขามีแผนการ แต่แล้วยังไงล่ะ? ฉันไม่มีเงิน ไม่มีอำนาจ จะมีแผนการอะไร ก็ต้องใช้ร่างกายอันนี้อยู่ดี!” พูดจบก็จะดึงประตูปิด

โม่หานหลับตาระงับความโกรธในใจ ผลักประตูแล้วดึงมู่เฉียวไปด้านข้าง ตนเองก้าวเข้าไปข้างใน จากนั้นก็ปิดประตูลง  “คุณเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ? ร่างกายของคุณไม่มีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ? หรือว่า ใครก็สามารถย่ำยีได้ตามใจ?!”

อันที่จริง ก่อนที่โม่หานจะมา เธอก็คิดมากแล้ว

ช่วงนี้กลุ้มใจอย่างมาก ชีวิตเพราะการเข้ามาพัวพันอย่างกะทันหันของโม่หาน ร่างกายและจิตใจต่างก็เหนื่อยล้าอย่างมาก เธอจึงอยากจะใช้โอกาสนี้ในการจัดการกับตัวเอง

อีกอย่าง เหมือนกับที่หลิวฮั่วพูด โอกาสแบบนี้ ยากมากจริงๆ ถึงแม้สองปีมานี้จะเป็นผู้จัดการ แต่ความรักในการเป็นล่ามของเธอ ไม่เคยลดลงเลย

กลับยิ่งเพิ่มขึ้น ประสบการณ์หลายปีมานี้ ยิ่งพิสูจน์ให้เห็นว่า บนโลกใบนี้ สามารถพึ่งพาตัวเองได้เท่านั้น ไม่สามารถพึ่งพาใครได้

ถ้าความสามารถของเธอเป็นเลิศ ผู้ชายแบบนั้นจะไปนับประสาอะไร? เธอไม่ได้ทำเพราะขาดเงิน ไม่ได้ทำเพราะอยากซื้อของที่ซื้อไม่ได้ ทำเรื่องที่อยากทำไม่ได้ แต่ไปน้อยใจในความสมบูรณ์แบบ

เธออยากให้พ่อแม่มีชีวิตที่ดียิ่งขึ้น เธออยากทำให้พวกเขาไม่มีความทุกข์ในวัยชรา และต้องการให้การสนับสนุนมู่เสี่ยวโยวอย่างแข็งแกร่งยิ่งขึ้น ดังนั้นเธอจำเป็นต้องทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นมา

และไม่ใช่อยากจะอาศัยโม่หานหรือผู้ชายคนไหน ทำงานใกล้ชิดกับกันคนใหญ่คนโตย่อมมีความอันตราย ประมาทเพียงเล็กน้อย ก็อาจจะสูญเสียทุกอย่างได้ เธอไม่อยากนำโชคชะตาของตนเองฝากไว้ในมือคนอื่นอีกครั้ง

ดังนั้น การเดินทางไปแอฟริกาใต้ เธอจำเป็นต้องไป อีกทั้งต้องทำให้ได้ดีด้วย

ดงยหน้า เธอสบตากับเขาอย่างยั่วยุ สูดลมหายใจเข้าจมูก ยื่นปลายลิ้นออกมาเลียริมฝีปากสีแดงโดยไม่รู้ตัว “ฉัน จะไปหรือไม่ คุณไม่ต้องยุ่ง”

โม่หานจ้องไปที่ริมฝีปากสีแดงอิ่มเอิบของมู่เฉียว แทบจะไม่ลังเลใจเลยแม้แต่น้อย โน้มตัวดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด แล้วจูบลงไปอย่างโหดเหี้ยม

“อื้อ….”

มู่เฉียวตกใจ ผลักเขาด้วยจิตสำนึก แต่ยิ่งทำให้เขาโอบเธอไว้แน่นในอ้อมกอดอันอบอุ่นของเขา เขาโอบเอวของเธอเอาไว้แน่น มือข้างหนึ่งล็อกที่ท้ายทอยของเธอ แล้วจูบที่ริมฝีปากสีแดงของเธอ

นิ้วเรียวยาวขดม้วนผมของเธอเบาๆ แล้วออกแรงดึงไปด้านหลังเล็กน้อย บังคับให้ใบหน้าของเธอเงยขึ้นถึงที่สุด

เจ็บเล็กน้อย แต่ทำให้ใจเต้นและแขนขาอ่อนแรงอย่างมาก หลังจากมู่เฉียวมีปฏิกิริยาตอบสนอง จึงใช้กำลังผลักเขาทันที ผลักจนเขาถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แต่ต่อจากนั้น เขาก็โอบเธอไว้แน่นแล้วล้มลงบนพื้นเย็นๆด้วยกัน