“แม่ ฉันรู้แล้ว จากนี้ไปฉันจะปฏิบัติต่อเธอเหมือนคนแปลกหน้า” หานฉุนตัดบทคำพูดของแม่ แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองคุณนายโม่

“ก็ดี……ที่ครอบครัวของฉัน หานฉุนพูดน่าฟังที่สุดแล้ว” คุณนายโม่ยิ้มอย่างพึงพอใจ หยักหน้าเบาๆอย่างสง่างาม

พอดีกับเวลานี้ ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้นมา

จากนั้นประตูก็ถูกผลักออก คนรับใช้เดินเข้ามาด้วยสีหน้าตกใจ : “คุณนาย ด้านนอก……ด้านนอกมีคนมาหาคุณ!”

หานฉุนตัวแข็งทื่อ เก็บกดความตึงเครียดแล้วหันไปมองแม่โดยจิตใต้สำนึก “แม่ ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว ใครยังมาหาคุณอีก?”

คุณนายโม่ค่อยๆลุกขึ้น ตกตะลึงเล็กน้อย หันกลับไปมองหานฉุน “เพื่อนนะ มีเรื่องด่วน บอกว่าจะขอยืมเงินฉันสักหน่อย อย่างนั้นหานฉุน คุณนอนเถอะ แม่จะไปก่อน ในนี้ก็ปล่อยให้พวกเขาเก็บกวาดไป!”

หานฉุนพยักหน้า ปล่อยมือที่ประคองแม่ “อย่างนั้นแม่ คุณก็เดินดีๆนะ!”

มองประตูห้องรับแขกค่อยๆปิดลง หานฉุนค่อยๆเข้าไป และใบหน้าที่หล่อเหลาก็ดูมืดมน เดินตรงไปที่ทางขึ้นบันไดด้วยสีหน้าเย็นชา แล้วยืนมองออกไปนอกหน้าต่างหลังห้อง

เป็นอย่างที่คาดไว้ เขาเห็นร่างหนึ่งแวบเข้ามาในห้องแม่ของเขา ฉันพลันมือก็บีบแน่นจนกระดูกเสียงดัง”กร๊อบ”

“พี่ชายรอง!” เสียงของหานเสว่ดังเข้ามาจากด้านนอก

หานฉุนดึงสายตากลับมา หลังจากนั้นก็หลับตา แล้วลืมตาขึ้น หันตัวกลับ แล้วส่งเสียงอย่างไม่รีบร้อนว่า “เสว่เอ๋อ ฉันอยู่ตรงนี้!”

“อะฟลาทอกซิน B1? นี่คืออะไรเหรอ?”

หานเสว่เดินเข้าไป หยิบใบรายงานจากในมือของหานฉุน หลังจากนั้นก็มองอยู่ชั่วขณะ กล่าวว่า: “เป็นยาชนิดหนึ่งที่ก่อให้เกิดมะเร็ง เมื่อรับประทานเป็นเวลานาน!”

หานเสว่ใจจดจ่ออยู่กับผลวิจัยยา

“ก่อให้เกิดมะเร็ง?” น้ำเสียงของหานฉุนแหบแห้งในชั่วพริบตา เขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย นี่คือยาที่พ่อดื่มมาเป็นเวลานาน สองสามวันก่อนหน้านี้ เขาเห็นว่าพ่อดื่ม ถามว่าเขาเป็นอะไร พ่อบอกว่าเป็นอาหารเสริม เขาคิดแล้วก็ไม่วางใจ จึงแอบเอากลับมาเล็กน้อย

แต่คาดไม่ถึงว่า จะเป็นสารก่อมะเร็ง เขาหลับตา ไม่พูดจาเป็นเวลานาน

“ใช่แล้ว! นี่คือฉันฝากให้เพื่อนไปตรวจสอบ เขาเป็นผู้มีอำนาจในทางด้านนั้น โดยปกติแล้วไม่สามารถตรวจผิดพลาดได้!” หานเสว่กล่าวเน้น

เห็นหานฉุนไม่ตอบสนอง จึงเดินเข้าไปก้าวหนึ่ง ยื่นมือไปแตะเขาเล็กน้อย “พี่ชายรอง คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”

หานฉุนส่ายหน้า สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แต่สีหน้าไม่น่าดูถึงขีดสุด “ไม่เป็นไร ฉันต้องไปช่วยงานเพื่อนคนหนึ่ง เอาล่ะ คุณไปนอนเถอะ!”

เขาพูดจบ ก็ลูบหัวหานเสว่เล็กน้อย “น้องสาวฉันเก่งจริงๆ อนาคต ใครได้แต่งงานกับคุณ คงเป็นความโชคดีของเขา”

หานเสว่สะบัดมือของเขาออก “พี่ ตกลงนี่มันคืออะไร?”

หานฉุนไม่พูดจา ส่ายหน้า

ความอารมณ์ดีที่เขาเสแสร้งแกล้งทำ ยิ่งทำให้หานเสว่คล้ายกับรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ได้ง่ายดายอย่างที่หานฉุนพูด แต่ด้วยนิสัยของพี่ชายคนนี้ เธอก็ต้องเข้าใจ ถ้าอะไรที่เขาไม่อยากบอก ก็ไม่มีใครสามารถหลอกให้พูดได้แม้แต่ครึ่งคำ

“เรื่องนี้ ห้ามบอกกับใครทั้งนั้น!” เมื่อหานเสว่เดินไปถึงหน้าประตู หานฉุนก็พูดประโยคนี้เพิ่มขึ้นมา

ยิ่งเพิ่มความสงสัยให้หานเสว่มากขึ้น