ตายไปแล้ว ก็เหมือนญาติห่างๆคนหนึ่งที่จากไป เศร้าเสียใจ แต่ไม่ถึงกับเจ็บจนซึ้งถึงหัวใจ

แต่ครั้งนี้ เขายังอยู่ ทว่าเธอเจ็บปวดจนแทบหยุดหายใจ

“เฉียวเอ๋อ เขาอาจจะมีความลำบากใจจริงๆ คุณอย่าหมดหวังขนาดนี้เลย”

มู่เฉียวมองตู้เสี่ยวซิน เธอไม่พูดอะไร บางทีเธอยังไม่รู้จักเขามากพอ บางทียังรักไม่ลึกซึ้งพอ ฉะนั้นจะทำเป็นยิ่งใหญ่ขนาดนั้นไม่ได้ เห็นแก่ตัวขนาดนั้นก็ไม่ได้

พ่อฟื้นขึ้นมาในวันที่สี่ของเหตุการณ์นี้ คนทั้งครอบครัวก็โล่งอก

หมดเน้นย้ำว่า อย่าให้ได้รับการกระทบกระเทือนใดๆทางจิตใจ

“พ่อ แม่ พวกคุณกลับไปบ้านย่าที่เมืองAเถอะ” หลังจากพ่อออกจากโรงพยาบาล มู่เฉียวก็พูดเสนอความคิดเห็น

พ่อไม่ได้พูดอะไร หลังจากฟื้นขึ้นมา เขาก็สงบนิ่งอย่างมาก ไม่ได้ตำหนิมู่เฉียว แล้วก็ไม่ได้ด่าเธอ

“เฉียวเอ๋อ หาคนมาแต่งงานด้วยเถอะ” จู่ๆพ่อก็พูดขึ้นมา การเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง ทำให้เขาดูอายุมากขึ้น

“หลีกหนีไปได้ก็จริง แต่จะหนีไปตลอดชีวิตเลยเหรอ? ไม่แต่งงาน คุณก็ต้องอยู่กับความไม่ชัดเจนกับโม่หานตลอดไป” พูดในประโยคเดียว

“พ่อ”

พ่อสูดลมหายใจเข้า “เราเป็นแค่ครอบครัวธรรมดาเท่านั้น เฉียวเอ๋อ”

คำไม่กี่คำดูเหมือนจะทำให้มู่เฉียวเข้าใจอะไรได้ในชั่วพริบตา

เธอเป็นผู้หญิงธรรมดาๆ ซินเดอเรลล่าไม่ได้มีคนคุ้มครองที่แข็งแกร่งอยู่เบื้องหลัง ถึงแม้ว่าจะเข้าไปในวังแล้ว ก็ไม่ได้แน่ว่าจะได้เป็นราชินี หรืออาจจะกลายเป็นซินเดอเรลล่าอีกครั้งก็ได้

เธอเม้มๆปาก  สามารถเลือกอย่างอื่นได้ไหม?

แต่หลังจากที่ทำให้พ่อตกอยู่ในอันตรายถึงสองครั้ง การร้องขอนี้ เธอจึงพูดไม่ออก

เล่อเชี่ยงหย่วนส่ายหน้า “ฉันหย่ากับผู้หญิงคนนั้นแล้ว”

มู่เฉียวร้องเชอะอย่างเย็นชา หันหน้ากลับไปมองเขา “แล้วยังไงต่อ? คุณคงไม่ได้คิดจะแต่งงานกับฉันใช่ไหม?”

พูดจบ เธอก็เดินไปยังหน้าประตู เวลาทานข้าวตอนกลางวัน คนเดินไปมาจำนวนมาก ต่างก็มองมาที่คนทั้งสอง มู่เฉียวกดปีกหมวกลง เธอกลับมาเมืองBแล้ว เพิ่งจะรู้ว่า ในตอนที่เธอและโม่หานอยู่ที่แอฟริกาใต้ มีรูปภาพที่ท่าทางสนิทสนมกัน ได้เผยแพร่ไปทั่วอินเทอร์เน็ตภายในประเทศ

บอกว่าเป็นถ่านไฟเก่าของโม่หาน บอกว่าเธออ่อยโม่หาน ต่างๆนานา

ถึงแม้ว่าโม่หานจะได้ดำเนินมาตรการที่เกี่ยวข้องแล้ว ระงับการกระจายข่าวต่อแล้ว แต่คนจำนวนไม่น้อยก็ยังรู้จักเธอ

ดังนั้น จึงทำให้เหอเจี๋ยมาด่าประจานเธอถึงหน้าบ้าน

“มู่เฉียว คุณก็รู้ว่า สถานการณ์ขณะนี้ ไม่มีใครกล้าจะแต่งงานกับคุณ”

ประโยคนี้ทำให้มู่เฉียวที่ก้าวไปข้างหน้าต้องหยุดลง เธอตัวสั่นเล็กน้อย ไม่มีใครกล้าแต่งงานกับเธอ เพราะว่า เธอเป็นอดีตภรรยาของโม่หาน เมียน้อยในตอนนี้ ผู้ชายปกติที่ไหน จะรนหาที่ตายมาแต่งกับผู้หญิงของโม่หาน

ปัญหานี้ พวกเขาทั้งบ้านต่างก็รู้ดี แต่ก็ยังอยากจะเสี่ยงกับโชคชะตา

“คุณแน่ใจนะว่าจะยืนอยู่ตรงนี้? ไปหาสถานที่ นั่งลงแล้วพูดคุยกันเถอะ” เล่อเชี่ยงหย่วน

ในห้องสมุดที่เงียบสงบแห่งหนึ่งมีคนน้อยมาก เวลานั้น ตอนที่เธอและเป็นแฟนกัน นี่คือสถานที่ที่ชอบมากที่สุด

“เฉียวเอ๋อ ปีนั้น ฉันแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น ก็เพราะคุณ” พอนั่งลงประโยคแรกที่พูด ก็คือประโยคนี้

มือมู่เฉียวที่ยกแก้วน้ำอยู่สั่นอย่างรุนแรง น้ำครึ่งแก้วหกลงใส่ขา ความร้อนซึมลงผิวหนัง แต่เธอไม่ได้รู้ตัว

เล่อเชี่ยงหย่วนหยิบกระดาษทิชชูส่งให้เธอ “เช็ดก่อนเถอะ”

มู่เฉียวไม่ได้รับ เอาแต่มองเขา “เมื่อกี้ที่คุณพูด หมายความว่าอย่างไร?”

“มู่หยิงเอางานของคุณกับพ่อแม่มาใช้เป็นอำนาจคุกคาม ฉันไม่มีทางเลือกโดยสิ้นเชิง คุณก็รู้ว่า ชายอกสามศอก มีอำนาจเงินทองมากองอยู่ตรงหน้า ไม่มีกำลังที่จะต้านทานเลยแม้แต่น้อย” ความจนใจและเจ็บปวดในสายตาของเขา มันทิ่มแทงมู่เฉียวอย่างลึกซึ้ง

มู่เฉียวลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ทำให้น้ำในแก้วหกออกมา

นี่คือสวรรค์กำลังล้อเล่นกับเธอเหรอ?

มือหนึ่งของเธอลูบที่หว่างคิ้ว บนโลกนี้ ยังมีเรื่องที่เหลวไหลไร้สาระกว่านี้อีกไหม? เธอคิดว่าชายคนนี้ชั่วมาโดยตลอด คาดไม่ถึงว่าเบื้องหลังจะทุ่มเทให้เธอมากมายขนาดนี้

“แล้วทำไมคุณถึงมาพูดตอนนี้ ทำไม? ทำไม?” เธอตะโกนเสียงดังใส่เขา