ชายคนนั้นไม่พูด หายใจหอบ ลุกขึ้นเดินตรงไปที่ประตู คิดทบทวน หันกลับมามองเธอ

“งั้นก็รีบเลิกงาน อย่าขึ้นรถเมล์ ให้ขึ้นแท็กซี่แทน และคืนนี้อย่าปิดเสียงโทรศัพท์”

มู่เฉียวประหลาดใจมากที่เขาดูสดชื่น ไม่เหมือนสไตล์แบบโม่หาน แต่ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยภายในใจ คนเราทำไมถึงเป็นกันแบบนี้

เมื่อกลับถึงบ้าน ทั้งพ่อแม่และมู่เสี่ยวโยวก็หลับไปแล้ว สำหรับวันหยุดวันนี้ เธออยากกลับไปหาพวกเขา แต่มีงานทำมากเกินไป เธอรู้สึกผิดต่อครอบครัวของเธอ เธอจึงอาบน้ำให้รู้สึกสดชื่นหน่อยและนอนลงตามด้วยการมาส์กหน้า

ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาแล้วมองดู มีหมายเลขแปลกโทรหา เธอขมวดคิ้ว

“สวัสดีค่ะ.”

“คนส่งอาหารครับ ที่ประตูหน้าบ้าน”

มู่เฉียวขมวดคิ้ว เธอจำไม่ได้ว่าเธอสั่งอาหารกลับบ้าน แต่เธอก็ยังสงสัยอยู่เล็กน้อย

เธอมองผ่านตาแมวไปที่ประตู ดูเหมือนเป็นเสื้อผ้าของร้านส่งอาหารบริษัทแห่งหนึ่ง เธอเปิดประตูหลังจากคิดเรื่องนี้ และเมื่อเห็นใบหน้าของผู้มาเยี่ยม เธอสูดลมหายใจและหัวเราะ

“คุณ…ดึกขนาดนี้คุณมาทำอะไร” แต่หัวใจมันช่างหวานเหลือเกิน

“ไปปิดไฟในห้อง เปลี่ยนเสื้อผ้า และปิดประตูแล้วออกไป”

มู่เฉียวถามว่าทำไม ชายคนนั้นไม่พูด และไม่รู้ว่ายาที่เขาต้องการจะขายอยู่ในคลังนั้นคืออะไร แต่มูเฉียวก็ยังทำตาม

เธอกลับไปที่ห้อง เขย่งเท้า ปิดไฟและปิดประตู และเมื่อเธอไปถึงประตู เธอพบว่าโม่หานไม่อยู่ที่นั่นแล้ว

เธอคิดว่าเขากำลังเล่นตลกกับเธอ รำคาญเล็กน้อย แต่ประตูฝั่งตรงข้ามก็เปิดออกทันที โม่หานก็ถอดชุดทำงานนั้นของเขาออกและยกกรามของเขาขึ้นเล็กน้อย “เข้ามา”

“บอกคุณปู่ว่าฉันออกไปวิ่งมา แต่ผลก็คือถูกตี”

มู่เฉียวมองดูโม่หาน “โชคดีที่ถูกตี ไม่อย่างนั้นฉันก็ยังคิดไม่ออกว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป?”

มู่เฉียวมีความสุขมากที่ได้แบ่งปันกระบวนการเติบโตของเขากับเขา

ทั้งสองคุยกัน และมู่เฉียวก็ตระหนักว่าโม่หานเคยเป็นเหมือนเด็กผู้ชายคนอื่น ๆที่มีเกเรบ้างและมีความฝัน…

“เคยแอบชอบใครมั้ย”

โม่หานก้มศีรษะลงและจูบหน้าผากของเธอ “ไม่”

หญิงสาวขมวดคิ้วเข้าหากัน “เป็นไปได้อย่างไร”

โม่หาน ดูเหมือนจะนึกถึงบางสิ่งที่ไม่น่าพอใจ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“ตอนที่เรียนมัธยมต้น มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งชอบผม ผมปฏิเสธเธอไป เธอเลยกรีดข้อมือฆ่าตัวตาย แม้ว่าเธอจะได้รับการช่วยเหลือในภายหลัง มันก็เหมือนดังเงาติดตัวมาว่าผู้หญิงเป็นสิ่งที่แตะต้องไม่ได้”

มู่เฉียวปิดปากและหัวเราะเบาๆ ลูบหน้าเขาและที่อยู่ภายใต้อ้อมแขน “แล้วมู่หยิงล่ะ?”

โม่หานตกตะลึงและพูดว่า “ผมขี้เกียจเกินไปที่จะหา ดูแล้วพอไปกันได้ก็แต่งเลย และต่อมาเขาเกิดช่วยชีวิตพ่อผมไว้ ผมแค่คิดว่า แต่งงานกับอะไรก็ได้ที่ต้องการ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ มู่เฉียวจำคำถามที่ตู้เสี่ยวซินเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ และลุกขึ้นนั่งตัวตรง ผมสีดำยาวของเธอพลิ้วไสวไปบนหน้าอกของเธอ และผิวขาวของเธอก็ขาวขึ้น

สายตาของโม่หานจ้องมองไป และเขาไม่สามารถที่ขยับหนีได้

มู่เฉียวตอบสนอง ดึงผ้าห่มขึ้นและพูดขึ้น “คุณกำลังมองไปที่ไหน”

เขาโอบเอวเธอ “ผมเคยคิดว่าคนที่ติดหญิงพวกนั้นมีน้ำอยู่ในสมอง แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันก็ไม่ได้รู้สึกแย่”

โม่หานไม่ใช่เป็นคนที่ชอบพูดเรื่องความรักได้ แต่ทุกครั้งที่เขาพูดมู่เฉียวก็เหมือนได้ดื่มน้ำผึ้งทุกครั้ง

“ตู้เสี่ยวซินบอกว่าคุณเป็นคนจัดการให้มู่หยิงแต่งงานกับสามีคนนี้ของเธอหรือ เธอมีบุญคุณกับคุณนะ คุณรู้ไหมว่าสามีของเธอชอบใช้ความรุนแรง ทำไมคุณถึงยังทำอย่างนั้น”