“เมื่อวานฉันแปลเอกสารสัญญาจาก3%เป็น30% ฮือๆ…… ทำไงดี ？ทำไงดี？”

ปากกาในมือของมู่เฉียวตกลงบนโต๊ะ สีหน้าเธอสู้ไม่ดีน่ะ “เสี่ยวโหรว นี่…ความผิดพลาดแบบนี้… ” เธอพูดไม่ออกหน้านิ่วคิ้วขมวดกับความผิดพลาดง่าย ๆ

ตอนนี้ทางMy กรุ๊ปต้องการให้รับผิดชอบพี่เสี่ยวเฉียว ฉันจะถูกไล่ออกจากบริษัทไหม? ”

ในสายงานของพวกเขา การแปลผิดบางครั้งอาจถึงแก่ชีวิตได้ ไม่ต้องพูดถึงตัวเลขที่ผิด มู่เฉียวรู้สึกปวดหัว เธอก็เคยผ่านวัยของเสี่ยวโหรว มาก่อน

เธอรู้ดีว่าการที่บัณฑิตจบใหม่มีงานทำที่มั่นคงและดีนั้นยากเพียงใด

“ข้อผิดพลาดนี้ เธอไม่ควรกระทำ ”

เสี่ยวโหรว พยักหน้า ร้องไห้เสียใจมาก ฉันรู้ พี่เสี่ยวเฉียว พี่คิดว่าฉันควรทำอย่างไง? ครอบครัวของฉันมีน้องชาย 1 คน กำลังเรียนมหาวิทยาลัย พ่อของฉันร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง กว่าฉันจะหางานได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย สามารถช่วยแม่แบ่งเบาภาระได้บ้าง แต่ตอนนี้……”

“บริษัทรู้เรื่องหรือยัง ？”

เสี่ยวโหรวส่ายหัว， “ยังไม่รู้，พวกเขารอการยืนยันจากพี่，ถึงจะรายงาน，ฉันมาทำงานตอนเช้า，My กรุ๊ปถึงได้แจ้งให้ฉัน”

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องให้ My กรุ๊ป ปิดเรื่องนี้ก่อน。”

เป็นไปไม่ได้ เรื่องนี้ ว่ากันว่าโม่หานเป็นคนตรวจพบ ตอนนั้นเขาโกรธมาก ฮือๆ… ถึงแม้ โม่หาน จะดีต่อพนักงาน แต่ถ้าอยู่ในระหว่างงาน ก็ไร้ความเอ็นดูเช่นกัน

ได้ยินมาว่าเป็นโม่หาน มู่เฉียวถอนหายใจด้วยความโล่งอก และยิ่งลำบากใจขึ้นไปอีก เธอไม่ต้องการใช้ความสัมพันธ์ส่วนตัวเพื่อจัดการกับเรื่องนี้

โม่หานก่อตั้งบริษัทและมีหลักการเสมอมา เธอไม่ต้องการทำให้เขาอับอาย

อย่างไรก็ตาม เสี่ยวโหรว มักจะทำสิ่งต่าง ๆ แม้ว่าเธอจะอายุน้อย แต่เธอก็พิถีพิถันมากและมีความคิดของตัวเอง ความผิดพลาดดังกล่าว หากเธอถูกไล่ออกจากบริษัท จะส่งผลต่ออนาคตของเธออย่างแน่นอน

เธอเม้มปาก “เธออย่าร้องไห้ ฉันคิดหาวิธีก่อน”

เสี่ยวโหรวใช้เวลาช่วงบ่ายร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างต่อเนื่อง คงเพราะยังอายุน้อยอาจจะกลัวเกินไป มู่เฉียวเกลี้ยกล่อมยังไงก็ไม่มีประโยชน์

“เธอกลับไปก่อน เดี๋ยวฉันจะไปหาโม่หาน”

“ ไม่ได้ ยังมีงานเยอะมาก ฉัน…”

“คุณเอาแต่ร้องไห้อยู่ที่นี่ ไม่เพียงแต่คุณจะทำไม่ได้ แต่คุณยังจะรบกวนฉันด้วย “เสี่ยวโหรว ร้องไห้หนักกว่าเดิม มู่เฉียวก็ใจอ่อน “ไม่ต้องกังวล ฉันจะพยายามหาทางให้ดีที่สุด ”

“ขอบคุณ พี่เสี่ยวเฉียว ฉัน… ฉันจะตอบแทนคุณในอนาคต “เสี่ยวโหรว คุกเข่าลงให้มู่เฉียว

มู่เฉียวสูดหายใจและพยักหน้า

หลังจากที่เสี่ยวโหรว เดินออกไป มู่เฉียวใช้หมายเลขใหม่ส่งข้อความถึงโม่หาน “โม่หานคุณเลิกงานเมื่อไหร่”

ข้อความตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“เกิดอะไรขึ้น ” ตอบแบบค่อนข้างเย็นชา。

“ยุ่งอยู่เหรอ？ งั้นคุณยุ่งไปก่อนเลย ”

วางโทรศัพท์ลง ท้ายที่สุดมู่เฉียวก็พูดไม่ออก ปัญหาแบบนี้ ถ้าโม่หานไม่เจอก่อน อาจทำให้บริษัทขาดทุนอย่างคาดไม่ถึง เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่ปัญหาเล็กน้อยเลย

เอาแบบนั้นจริงหรือ เลิกงานแล้วค่อยคุย

ทำใจ เริ่มทำงาน จนกระทั่งโทรศัพท์ดังขึ้น มองแล้วมองอีก แล้วรับสาย “สวัสดี”

“เมื่อกี้มีธุระ”

“ใช่”

“บางทีตอนกลางคืน ถ้าคุณอยากเห็นผม？ “แม้ว่าชายหนุ่มจะใช้คำถาม แต่ใช้โทนเสียงแบบมาหาเธอแน่

มู่เฉียวคิด “ใช่”

“งั้นอาบน้ำสะอาดรอคุณ”

มู่เฉียวลูบหน้าผาก นี่ต้องการใช้ความสวยช่วยเลยหรือ?

“กี่โมง?”

“กลับไปเดี๋ยวนี้”

เมื่อมู่เฉียวกลับไป เห็นแสงสว่างที่ประตูถัดไป คิดๆ เธอไม่ได้กลับบ้านของตัวเอง แต่มาเคาะประตูบ้านตรงข้าม

โม่หานเปิดประตู สวมเสื้อคลุมอาบน้ำผ้าไหมสีเทา ในห้องเปิดฮีตเตอร์

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อเห็นมู่เฉียวในชุดทำงานและปล่อยให้เธอเข้าไป

เมื่อประตูปิดลง ชายหนุ่มก็กอดเธอจากด้านหลัง “ใจร้อนจัง ไม่ยอมกลับบ้านก่อน?”

มู่เฉียวไม่พูด ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอหันไปมองโม่หาน”คุณ… รู้ใช่ไหมว่าฉันมาทำอะไรที่นี่”

ชายหนุ่มก้มศีรษะและจูบเธอ หันหลังกลับ เดินไปห้องครัวหยิบแก้วน้ำ แล้วยื่นแก้วน้ำให้มู่เฉียว “ดื่มน้ำก่อน”

มู่เฉียวรับแก้วน้ำ ชายหนุ่มเอากระเป๋าของเธอออก แล้วช่วยถอดเสื้อโค้ทให้เธอ

การพบกันแบบนี้มู่เฉียวรู้สึกผิดอยู่พักหนึ่ง “โม่หาน…”คำว่าหานลากยาวไปหลายนาที มีเสียงออดอ้อนนิดๆ

ชายหนุ่มยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ บนแขนของมู่เฉียว ขนลุก อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เธอยังไม่สามารถแสดงท่าทางออดอ้อนได้

ดื่มน้ำในแก้วหมดไปในทีเดียวและพูดอย่างชัดเจนว่า เธอทำท่าเหมือนดื่มสุราอย่างภาคภูมิใจ ดื่มเสร็จแล้ววางแก้วลง แล้วมองดูโม่หานชายหนุ่มหันหน้ามาที่เธอและเอนหลังลงบนโต๊ะอาหาร “พูดมา คุณจะติดสินบนผมยังไง”

มู่เฉียวขมวดคิ้วและลุกขึ้น “คุณ… คุณจงใจ?”

หน้าของผู้ชายจมลง “มู่เฉียว คุณน่าจะเข้าใจนี่ไม่ใช่ปัญหาเล็ก ๆ อย่างแน่นอน”

ความจริงจังของเขา ทำให้มู่เฉียวหัวใจพองโต เธอจะไม่รู้ได้ไง ในอาชีพของตน ตอนเรียน ครูเกือบพูดทุกวัน อย่างระมัดระวังและรอบคอบ…

นี่คือองค์ประกอบพื้นฐานของการแปล

“เธอยังเด็กและที่บ้านลำบาก” เธอพูดออกมาแบบลำบาก

“นี่คือหลักการ” โม่หานหยิบแก้วที่เธอดื่มแล้วเทน้ำหนึ่งแก้วให้ตัวเอง

“ไม่มีทางอื่นแล้วเหรอ?”

ชายหนุ่มดูเหมือนกำลังคิด “ไปอาบน้ำ”

“อา”

หัวข้อเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

ถามถึงวิธีอื่นไม่ใช่เหรอ ความงาม ลองทำดูสิ” ชายหนุ่มพูดจบ เดินไปที่ห้องนั่งเล่นและนอนบนโซฟา เมื่อเปิดเสื้อคลุมอาบน้ำสีเทาออกครึ่งหนึ่ง มองเห็นกล้ามเนื้อหน้าอกที่แข็งแรงของเขาได้อย่างชัดเจน

หญิงสาวขมวดคิ้ว “ถึงแม้ต้องแลกด้วยความงาม คงต้องเป็นเธอไม่ใช่หรือ? ”

ชายหนุ่มกระแอมเบา ๆ “ความสวยทั่วไป มันไม่สะดุดตา””

ในที่สุด มู่เฉียวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เดินไปที่โซฟา คุกเข่าลงข้าง ๆ เขา ใช้นิ้วเรียวลูบหน้าอกของชายเบา ๆ ทำให้ดวงตาของชายคนนั้นแดงก่ำทันที

“เฉียวเอ๋อ” ริมฝีปากบางของเขาอดไม่ได้ที่จะเปี่ยมไปด้วยคำสองคำด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า

หญิงสาวโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหูของเขา “คิด?”

ชายหนุ่มพลิกตัวและกดเธอลงบนตัวเขา “คุณคิดอย่างไร”

“เอ่อ งั้น ขอโทษน่ะ พอดีอันนั้นฉันมา” หญิงสาวพูดอย่างน่าเสียดาย

ชายหนุ่มตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด “อันนั้น?”

“ใช่ ประจำเดือน” หลังจากพูด เธอปิดปาก มองดูสีหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีเลือดหมู แต่รีบลุกขึ้นจากเธออย่างรวดเร็ว

“เกิดขึ้นเมื่อไหร่”

“ช่วงบ่ายตอนออกมา”

ชายหนุ่มวางมือบนท้องส่วนล่างของเธอและลูบเบาๆ สองสามครั้ง “ฉันได้ยินมาว่าถ้าอันนี้มาจะทำให้รู้สึกไม่ค่อยสบาย คุณ…”

“ฉันสบายดี ไม่มีอะไรผิดปกติ” หลังจากมู่เฉียวพูดจบ เขาก็ยิ้มแย้ม ปฏิกิริยาของชายผู้นี้ทำให้เขาพอใจจริงๆ

“คืนนี้นอนนี่นะ”