มู่เฉียวส่ายหัว “อย่า ฉันรู้ว่าคุณจะไม่สบายได้”

“คุณแค่คิดว่าร่างกายส่วนล่างครึ่งหนึ่งผมเป็นสัตว์ก็ได้”

เธอเม้มริมฝีปากของเธอและยิ้มไม่ออก “ผู้ชายยังใช้ร่างกายส่วนบนเพื่อคิดเกี่ยวกับปัญหาอยู่หรือ”

“มู่เฉียว!” เขาดุอย่างเย็นชา

เธออยู่ในอ้อมแขนและลูบเขาเบาๆ “ได้ ฉันจะไม่กลับวันนี้ แต่พ่อแม่ของฉันต้องสงสัยเอาได้ ดังนั้นอยู่ที่นี่สักพักแล้วค่อยกลับ”

โม่หานไม่พูด กอดเธอ ก้มลงมองดูคางที่ชี้ชัดของเธอ ขมวดคิ้ว “ทำงานอย่าให้มันเหนื่อยเกินไป”

เธอหลับตาแล้วบ่นว่า “ไม่มีทางนี้ ไม่มีใครมาเลี้ยงดูฉัน”

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ลืมตาและมองตาของเขา “ประธานโม่ คนก็นอนกับคุณแล้ว ให้บัตรใช้ใบหนึ่งซิ ฉันได้ยินจากคนนอกบอกว่าประธานโม่ใจดีมาก และเขาใช้เงินไปเยอะมากทุกครั้ง”

ชายคนนั้นอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน สีหน้าของเขาเย็นลง “คนก็เป็นของคุณทั้งหมดแล้ว คุณยังไม่พอใจอีกหรือ?”

วันรุ่งขึ้น เมื่อได้รับพัสดุ มู่เฉียวมองดูบัตร และเธอก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

เขาส่งข้อความถึงโม่หานว่า “โม่หาน คุณทำกับฉันเหมือนผู้หญิงพวกนั้นจริงๆ หรือ”

โม่หานอยู่ข้างนอก เมื่อได้รับข้อความ เขาขมวดคิ้วและตอบกลับมาว่า “เมื่อแต่งงานในอนาคต ไว้ใช้มันซื้ออาหาร และแน่นอนคุณนายโม่มีสิทธิ์ควบคุมมันได้ทั้งหมดตลอดเวลา”

คุณนายโม่คำเดียว ในใจมู่เฉียวมันช่างรู้สึกอ่อนหวานอยู่ในใจ มองโทรศัพท์ แล้วยิ้มเหมือนเด็ก

เมื่อเสี่ยวโหรวกลับมาจากส่งเอกสาร เธอเห็นมู่เฉียวเหมือนกำลังอยู่ในคลื่นหัวใจฤดูใบไม้ผลิ หลังจากที่เรื่องจบลงเมื่อวานนี้ เธอส่งข้อความถึงเสี่ยวโหรว เด็กสาวตัวเล็ก ๆ ถือว่าเธอเป็นผู้มีพระคุณ เมื่อเธอมาตอนเช้า ถึงกับรีบยกชาและเทน้ำให้จนแทบทำทุกอย่างให้

“พี่เสี่ยวเฉียว คุณกำลังมีความรักหรือเปล่า?”

มู่เฉียวรู้สึกเขินอายเล็กน้อย “สาวน้อย พูดเรื่องไร้สาระอะไร ลูกของฉันเทซอสเองได้แล้ว” หลังจากพูด มู่เฉียวได้นำการ์ดใส่ในกระเป๋า

ต่อมาทุก ๆ สามถึงห้า มู่เฉียว จะถูกโม่หาน หลอกให้เข้าไปในบ้านของเขาด้วยเหตุผลต่างๆ นานา และประธานโม่ผู้อยู่ยงคงกระพันจะเล่นเป็นพวกอันธพาลต่อหน้าเธอ

การประเมินชีวิตส่วนตัวของเขาแย่ลงไปอีก ฉันได้ยินมาว่าเขาสนับสนุนนักศึกษาด้วย

ในบริษัท มู่เฉียวและโม่หาน ไม่เคยพบกันทำตัวเหมือนดังคนแปลกหน้า

ก่อนปีใหม่ พวกเขาทำงานแปลได้เสร็จก่อนเวลา จึงได้พักร้อน 15 วัน

พ่อแม่แนะนำให้เธอพามู่เสี่ยวโยวไปที่บ้านปู่ย่าในชนบทเพื่อเฉลิมฉลองปีใหม่

มู่เฉียวพยักหน้า แม้ว่าบ้านของปู่ย่าของเธอจะอยู่ในชนบท แต่ก็เป็นหมู่บ้านโบราณที่ได้รับการอนุรักษ์ไว้อย่างดีที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศ ดังนั้น จึงได้รับการพัฒนาให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่สวยงามเมื่อหนึ่งปีก่อน ในช่วงวันหยุด ผู้คนจำนวนมากมาที่นี่ ผู้ใช้แรงงานที่อยู่ข้างนอกหมู่บ้านก็กลับมาเช่นกัน

หมู่บ้านที่เคยเงียบสงบมักจะมีชีวิตชีวามากขึ้นในทันใด

เมื่อรู้ว่าพวกเขากำลังจะกลับมาในช่วงปีใหม่ ผู้สูงอายุสองคนจึงมีความสุขมากที่ได้จัดห้องไว้แต่เนิ่นๆ

ในวันที่เธอจากมา เธอส่งข้อความถึงโม่หาน โดยบอกว่าเธอกลับไปต่างจังหวัดในช่วงปีใหม่ และขอให้เขาดูแลตัวเองและสวัสดีปีใหม่ล่วงหน้า

เมื่อข้อความถูกส่งไป โม่หานเพิ่งลงจากเครื่องบิน “เมื่อทางนี้จัดการเรียบร้อยแล้วผมจะตามไป”

“คุณจะมา อย่ามาดีกว่า ถ้าพ่อแม่ของฉันรู้…”

“มาท่องเที่ยว”

มู่เฉียวเม้มปาก “ตกลง”

ในวันขึ้นปีใหม่ทั้งคุณลุงและคุณลุงสองเข้ามาดูมีชีวิตชีวามากขึ้น

เมื่อเทียบกับความสามัคคีของตระกูลมู่ ตระกูลโม่นั้นรกร้างมาก

ปู่โม่และย่าโม่เริ่มแก่ขึ้นแล้ว ในช่วง 2 ปีที่ผ่านมา อาจเป็นเพราะผู้ชายเข้ามาแทรกแซง ทั้งสองคนจึงเงียบไปอย่างเห็นได้ชัด

หานฉุนกล่าวว่าเขาจะไม่สามารถกลับมาจากการถ่ายทำได้ และ หานเสว่กล่าวว่าเขาได้มาถึงขั้นตอนที่สำคัญที่สุดในการวิจัยของเขาแล้วและจะไม่สามารถกลับมาได้

“ลุงฮานไม่รู้ว่าวันนี้จะรีบกลับได้หรือเปล่า” จู่ๆ คุณนายโม่ก็พูดขึ้นระหว่างกินข้าว เพราะรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คุณนายโม่จึงไม่กล้าเรียกพ่อของเขาต่อหน้า ของโม่หาน

ย่าโม่มองดูโม่หาน “หาน เธอจะกำเนิดลูกให้ฉันกับคุณปู่ของเธอเมื่อไหร่ เราไม่รู้ว่าเราจะลงดินเมื่อไหร่”

โม่หานหนีบรากบัวต้มชิ้นหนึ่งลงในชามของคุณย่าแล้วพูดอย่างแผ่วเบาว่า “ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีมาก่อน”

คุณนายโม่ตกตะลึง มีปฏิกิริยาทันที และป้อนข้าวสองสามคำลงในชาม

“ถ้าเธอมีความสามารถ ก็พาเธอกลับมา” บางทีอาจเป็นเพราะปู่โม่และย่าโม่อายุเยอะขึ้น ดูเหมือนจะโหยหาเด็กมากขึ้น

“พ่อ พวกเขาก็บอกแล้วว่าไม่ใช่ลูกของโม่หาน”

ทุกคนที่โต๊ะหยุดพูด ใช่ไม่ใช่ ในใจทุกคนรู้ดี

โม่หานวางตะเกียบลง “คุณปู่กับคุณย่า ผมมีธุระจะออกไปข้างนอกหน่อย ตอนเย็นน่าจะไม่กินข้าวบ้าน” น้ำเสียงของเขาดูไม่ค่อยมีความสุข

“ได้ ได้…”

หลังจากโม่หานจากไป ย่าโม่ลุกขึ้นยืนและจ้องไปที่คุณนายโม่ “เธอดู ถ้าไม่ทำแบบนั้นในตอนนั้น ครอบครัวนี้จะเป็นแบบนี้ได้ยังไง เป็นลูกหลานของตระกูลโม่ แท้ๆ กลับให้ใช้นามสกุลมู่ สงสารก็แต่เหลนของฉัน เขาไม่รู้จักย่าทวดอย่างฉันด้วยซ้ำ”

สีหน้าของคุณนายโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “แม่ แม่แอบไปส่องเธออีกแล้วหรือ”

“อะไรคือแอบมอง เหลนของฉัน ฉันมองดูโดยตรง” แต่เมื่อนึกถึงหลานที่สมควรเรียกว่าย่าทวด แต่นางกุมมือนางก็ตะโกนว่าย่า ย่าดีมากเลย และดีพอกับย่าที่บ้านเลย”

“คุณย่า ทำไมบอกแม่ไม่ได้ว่าเจอคุณย่าที่ใจดีเหมือนเหมือนนางฟ้า”

“คุณย่า ทำไมคุณย่ากับคุณปู่จึงไม่มาหาหนูนานแล้ว หนูคิดถึงท่านมากเลย” เสียงที่อ่อนโยนทำให้หัวใจของผู้อาวุโสทั้งสองอบอุ่นขึ้น

…

หน้าเล็กนั่น ยิ่งโตขึ้นยิ่งคล้ายโม่หาน ไม่ใช่ลูกหลานของตระกูลโม่ ได้อย่างไร แต่เธอก็ยังเชื่อเรื่องไร้สาระของลูกสาวและปล่อยให้เธอทำร้ายมู่เฉียว เธอจะมีสิทธิ์อะไรกลับไปหาหลานคนนี้?

“เดี๋ยวนะ คราวที่แล้วคุณซื้อสติกเกอร์ที่เสี่ยวโยวพูดถึงหรือเปล่า” จู่ๆ ปู่โม่ก็พูดขึ้น

ย่าโม่ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “ดูฉันสิ ฉันลืมอีกแล้ว อีกสักพักเราจะลองไปหาดู คราวหน้าตอนเธอเปิดเรียนจะได้ส่งให้เธอ”

“พ่อ ทำไมพ่อถึงบ้าไปกับแม่แล้ว หานฉุนและโม่หานอายุยังน้อยอยู่เลย กลัวว่าจะไม่เหลนให้กอดเหรอ?”

ชายชราทั้งสองหันกลับมามองเธออย่างเย็นชา

“พวกเขายังเด็ก แต่เรากำลังจะตาย เรารอไม่ไหวแล้ว” ก่อนหน้านั้นที่ปู่โม่กล่าวถึงใบหน้าที่นุ่มนวลของ มู่เสี่ยวโยว ทันใดนั้นสีหน้าก็ค่อยๆ เย็นลง

หลังจากพูดจบ ย่าโม่ก็ผลักปู่โม่ว่า “เสี่ยวโยวของเราเคยพูดครั้งที่แล้วว่าจะซื้อรูปอุลอะไรนะที่เป็นรูปภาพ”

“อุลตร้าแมน”

“อ๋อ ใช่ อุลตร้าแมน เราออกไปซื้อกันเถอะ”

คุณนายโม่มองไปที่หลังของทั้งสองที่ลอยออกไป นั่งอยู่บนโต๊ะ ไม่สามารถพูดในสิ่งที่รู้สึกในใจได้

ชนบท

หลังอาหารเช้า มู่เฉียวกำลังจะผูกผมให้มู่เสี่ยวโยว ดังนั้นเขาจึงหยิบผ้าผูกผมและหวีขึ้นมา จู่ๆ ลูกพี่ลูกน้องตัวน้อยก็ขอให้เธอช่วยขยับของบางอย่าง และเธอก็วางผ้าผูกผมไว้บนโต๊ะตามใจชอบ ผลที่ได้คือ นัยน์ตาของลูกพี่ลูกน้องเป็นประกาย มองดูผ้าผูกผมบนโต๊ะ “พี่ ไปเอานี่มาจากไหน”