หลังจากพูดจบ มู่เฉียวก็หันหลังเดินออกมาทั้งน้ำตา แต่ก็ไหลออกมาเมื่อเธอหันหลังกลับ

เธอไม่กล้าที่จะอยู่อีกต่อไป เธอรู้สึกอึดอัด ประหม่า และหวาดกลัว

เพราะเธอรู้ดีอยู่ในใจว่าคำพูดของโม่หานแบบนั้นเหมือนยอมแพ้ให้กับตัวเอง เขาไม่ได้ให้คำอธิบายหรือแก้ต่างใด ๆ เลย ทำให้เธอรู้สึกว่าเธออยู่ในสายตาของเขาเป็นแค่คนที่พร้อมจะรอรับเงิน

ในใจเจ็บจนเหมือนจะหายใจไม่ออก

หลังจากที่เธอออกมา ทนายความในชุดสูทและรองเท้าหนังกำลังรอเธออยู่ข้างนอก

“ในยาบำรุงที่พ่อของประธานโม่ทานอยู่ ตรวจพบสารก่อมะเร็ง” ทนายความพูดโดยตรงและกล่าวถึงประเด็นนี้

มู่เฉียวส่ายหัว “เขาไม่ได้ทำ เขาไม่ได้สนใจที่จะทำ ถ้าเขาต้องการจะทำ เขาจะไม่ใช้วิธีลึกลับเช่นนี้ เขา…เขา…”

ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อตอนที่เขาจากมาในวันนั้น โม่หานบอกว่าคุณนายโม่ถูกจับแล้ว

มันอาจจะเป็น…

ความคิดที่ไม่ดีก่อตัวขึ้นในหัวของเธอ และเธอก็ดึงทนายความเข้าไปในรถ

“คุณบอกฉันหน่อยได้ไหม ว่าเขาจะรับโทษแทนแม่ของเขาใช่ไหม”

มู่เฉียวรู้สึกว่าหายใจลำบาก เธอจะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ได้อีก? เขาคือสามี แต่เป็นลูกของผู้หญิงคนนั้น เขาอยากกตัญญู เธอจะพูดอย่างไรได้?

“ไม่มีทางอื่นแล้วหรือ” เธอสูดลมหายใจ และวิญญาณทั้งหมดของเธอพังทลายลงในทันที

“หลักฐานแน่นหนา และประธานโม่เองก็ยอมรับเอง ว่าเขาเกลียดความโหดร้ายที่พ่อมีต่อเขา แต่ก่อนหน้านี้ พ่อของเขาจ้างคนมาพยายามทำให้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์กับเขา ซึ่งสามารถใช้เป็นหลักฐานในการพิจารณาคดีได้ ถ้าถึงกับมีคนตาย อย่างน้อยขาดไม่ได้ก็ถูกจำคุกสิบปี”

สิบปี? สิบปีหลังจากที่เขาออกมา โม่หานก็อายุ

“เสี่ยวเฉียว เธอ… มาที่นี่ได้อย่างไร?” ย่าโม่ เป็นคนออกเสียง การตายของปู่โม่ทำให้เธอดูแก่กว่ามาก

“คุณย่า” มู่เฉียวพูดตรง ๆ ไม่สามารถไม่ชอบคนชราคนนี้ได้

เธอดูแปลกใจ เธอเรียกตัวเองว่า คุณย่าก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้วจับมือเธอ “กลับมาได้ก็ดีแล้ว”

แต่มู่เฉียวดึงมือออกด้วยความเขินอาย “คุณย่า ฉันมาเพื่อตามหาคุณย่าของเสี่ยวโยวเพื่อพูดอะไรบางอย่าง”

เธอไม่แน่ใจว่าคุณย่าโม่ รู้เรื่องการจับกุมของโม่หานหรือไม่และกลัวว่าจะทำให้เธอตกใจ ดังนั้นเธอจึงเลือกวิธีถามอีกแบบ แม้ว่าเธอจะถึงขีดจำกัดในใจแล้วก็ตาม

คุณนายโม่ไม่ได้เงยหน้าขึ้น แต่ค่อยๆ ลุกขึ้น จากนั้นเงยหน้าขึ้นและมองที่มู่เฉียว “เธอจะพูดอะไร พูดมาเลย”

มู่เฉียวมองผู้หญิงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เธอไม่ได้เจอเธอมาสองสามวันแล้ว เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอไม่แต่งหน้าหรือเพราะว่าเธอเหนื่อยเกินไป ทำให้เธอดูซีดเซียว

“คุณแน่ใจหรือว่าจะพูดที่นี่” เธอถามอีกครั้ง

คุณนายโม่ดูเหมือนจะตอบสนอง “มากับฉัน”

ทั้งสองเดินไปทางด้านหลังบ้านพักของคุณนายโม่

ห้องสีดำว่างเปล่า ไม่มีไฟ ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ และมันว่างเปล่า

มู่เฉียวไม่เคยรู้ว่ามีห้องแบบนี้ในบ้านตระกูลโม่

เธอมองไปรอบๆ ยกเว้นแสงเล็กน้อยจากหน้าต่างแคบด้านบน ไม่มีแสงริบหรี่ สภาพแวดล้อมแบบนี้น่าหดหู่และอึดอัด เธอต้องการหนีเพราะเริ่มหายใจไม่ออก

“มันน่าหดหู่มากไหม?” คุณนายโม่นั่งลงที่มุมหนึ่งแล้วพูดช้าๆ น้ำเสียงของเธอสงบมาก มู่เฉียววิตกกังวลมาก แต่เธอยังคงบังคับตัวเองให้สงบลง

ขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไง”

“ฉันอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้มานานกว่า 20 ปีแล้ว”

มู่เฉียวยิ่งสับสน