มู่เฉียวสูดหายใจเข้า ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ว่าน่ากลัวหรือไม่น่ากลัว เพียงแต่เธอรู้สึกตกใจก็เท่านั้น

เหตุการณ์ครั้งนี้ของโม่หาน อาจทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเธอคลี่คลายลงแล้ว แต่ว่า เธอคิดไม่ถึงว่า“แม่สามี”จะรีบร้อนขนาดนี้

“มู่เฉียว……”

“โอเค”

เวลาเลิกงาน รถของโม่หานก็จอดอยู่หน้าบริษัท มู่เฉียวคิดๆแล้ว ไม่ได้เลือกที่จะนั่งรถของเขา คนไปๆมาๆเยอะขนาดนี้ เธอไม่กล้า

“แต่งงานกับผมมันน่าขายหน้าขนาดนั้นเลย?”

ข้อความจากชายหนุ่มที่ถูกส่งมา มู่เฉียวนั่งอยู่ในแท็กซี่เรียบร้อยแล้ว เธอมองข้างหลังผ่านกระจก เม้มปาก

พอถึงที่ทานข้าว ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจ มันเป็นที่ที่พวกเขากินข้าวด้วยกันครั้งแรก ที่ที่พ่อโกรธออกจากที่นี่ ตอนที่ปู่โม่ยังอยู่

ตอนที่มาถึง โม่หานยืนอยู่นอกประตู

เห็นเธอลงรถ รีบเดินเข้ามาใกล้ ขยี้ที่หัวเธอสองครั้ง ยิ้มขึ้นอย่างไม่มีหนทาง

คนยังไม่ทันเดินเข้าไป  ก็สามารถยืนยันได้ หันไปมองโม่หาน“หมายความว่ายังไง?”

“ผมรับพ่อกับแม่มาแล้ว”

“อ๋า?”มู่เฉียวประหม่าเล็กน้อย การก้าวเดินก็เร็วขึ้นเล็กน้อย

โม่หานดึงเธอไว้ ทั้งสองยืนอยู่นอกประตู มองเข้าไปข้างในผ่านกระจกรูปพัด คุณนายโม่กำลังเทน้ำชาให้พ่อกับแม่

คุณนายโม่อาจจะคิดว่ารู้สึกผิดต่อเธอ จึงชอบซื้อของให้เธอบ่อยๆ เช่น สินค้าฟุ่มเฟือย เครื่องประดับ เธอพูดไปหลายครั้ง ว่าเธอเป็นพนักงานออฟฟิศ ใช้สิ่งของเหล่านี้ เด่นเกินไป

แต่ ก็ไม่สามารถหยุดอาการหลงลูกสะใภ้ของคุณนายโม่ได้

พริบตาก็เดือนหกแล้ว

วันนี้ คุณนายโม่นัดมู่เฉียวทานข้าว แต่กลับพูดชัดเจนว่าไม่ให้พาโม่หานมา

“แม่คะ คุณจะทานข้าวอะไรเหรอคะ ถึงพาโม่หานมาด้วยไม่ได้?”มู่เฉียวนั่งลง ในมือถือกระเป๋าแบรนด์ดังที่คุณนายโม่ซื้อให้เธอ เสียดาย เธอหยิบออกมาใช้ ผู้หญิงที่ขี้นินทาเหล่านั้น ถามเธอว่าซื้อจากที่ไหน เกรดเอเหมือนจริงขนาดนี้

เธอไม่อธิบาย แต่กลับพิสูจน์ความจริงที่น่าเศร้าของมนุษย์

ทานอาหารมื้อนี้เสร็จ คุณนายโม่ก็ไม่พูดถึงจุดประสงค์ของเธอ

จนกระทั่งทั้งสองคนจ่ายบิลและจากไป คุณนายโม่จึงจับมือมู่เฉียว พูดว่า“เสี่ยวเฉียว เธอว่า ปีนี้โม่หานอายุ32แล้ว ส่วนเธอ ปีหน้าก็อายุ30แล้วใช่ไหม?”

มู่เฉียวพยักหน้าอื้มไปเสียงหนึ่ง ก็รีบรู้สึกตัวขึ้นมา “แม่คะ แม่คงไม่ได้เร่งให้ฉันมีลูกคนที่สองใช่ไหมคะ?”

สีหน้าของคุณนายโม่มีความดีใจขึ้นมา “ฉันหมายถึงนี่แหละ เธอดูสิ ทุกวันนี้ฉันกับย่าเธอก็อยู่แต่บ้าน ต่างฝ่ายต่างมองตากัน ส่วนเสี่ยวโยว ก็อยู่แต่กับตากับยายของเธอ พวกเราเหงามากจริงๆ เธอว่าถ้าหากพวกเธอมีลูกให้พวกฉันอีกสักคน…….”

มู่เฉียวเม้มปาก “แม่คะ นี่คุณจะให้ฉันมีหลานให้พวกคุณ หรือมีของเล่นให้พวกคุณกัน?”

หลังจากที่ปรับความเข้าใจกับคุณนายโม่ นิสัยของเธอก็มีความคล้ายคลึงกับย่าโม่ นิสัยเด็ก ทำให้มู่เฉียวหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้บ่อยๆ

ได้ยินมู่เฉียวพูดจนรู้สึกเขินไปเล็กน้อย คุณนายโม่มองไปทางอื่น แล้วเอ่ยปากพูดอีกครั้ง “งั้นเธอก็พูดสักคำสิ ย่าเธอวันๆอยู่แต่บ้าน บ่นตั้งแต่เช้าจนค่ำ พวกเธอสองคนน่ะไม่ได้ยิน หูสงบ แต่ฉันนี่สิปวดหัวมาก”พูดถึงตรงนี้ คุณนายโม่ก็หยุดไปสักพัก จับมือมู่เฉียวไว้ “เสี่ยวเฉียว อายุคุณย่าไม่น้อยแล้ว เธอก็ทำให้ท่านได้สมปรารถนาแทนแม่หน่อยแล้วกัน”

พูดถึงขนาดนี้แล้ว มู่เฉียวยังจะพูดอะไรได้อีก? เธอพยักหน้า “ค่ะ ฉันไปคุยกับโม่หานก่อน”

ดึกๆกลับไป ห้าทุ่มกว่าแล้วโม่หานก็ยังไม่เลิกงาน