เมื่อเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่อันตรายที่สุด เขาสามารถรักษาสีหน้าไว้ได้ไม่เปลี่ยนแปลง แต่ว่าเวลานี้ คาดไม่ถึงว่าเขาจะตื่นตระหนก เมื่อเขาได้ยินผู้หญิงคนนั้นบอกว่าอยากแต่งงานกับหมอคนนั้น ฉับพลันเขาก็ถอยกลับมา เพียงเพราะว่าเขาอยากให้เธอมีความสุข ถ้าอยู่กับตนเองแล้วไม่มีความสุข เช่นนั้นเขาก็จะไม่ฝืนอีกต่อไป

ต่อมาผู้หญิงคนนั้นก็ถลึงตาใส่เขาแล้วบอกว่า เขาเป็นคนที่โง่ที่สุดในโลก ผู้หญิงที่เอาใจใส่ตนเองอย่างนี้ จะทิ้งไปง่ายๆได้อย่างไร? เขาก็แอบถอนหายใจ โชคดีที่ยังได้พบกัน

เขากลับมาที่กองทัพ เมื่อผู้หญิงคนนั้นมาหาตนเองที่กองทัพ เขาก็ถอยอีกครั้ง ครั้งนี้เขารู้สึกว่าการติดตามตนเองมันอันตรายเกินไป แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาทอดทิ้งอาชีพการงานของตนเองไป เขาทำไม่ได้

เป็นอย่างนี้ ให้เธอไปแต่งงานกับคนอื่นอย่างสบายใจดีกว่า

แต่ต่อมาเธอไม่ได้แต่งงาน เธอไปฝรั่งเศสไปหาปี๋ไค พอดีกับโม่หานต้องไปหามู่เฉียว อันที่จริงเขาเข้าใจว่าตนเองเพียงแค่อยากเจอเธอเท่านั้น แต่ก็รับไม่ได้ที่ชายโสดหญิงโสดอยู่ในห้องเดียวกัน

เห็นเธอหัวเราะกับเขา เห็นเธอเข้าห้องไปกับเขา เขาก็รู้สึกว่าตนเองแทบบ้า

เดมทีที่คิดว่าจะปล่อยวาง ตลอดมามันเป็นแค่การปลอบใจตนเอง

……

ณ วันนั้น

หลังจากที่ซูหย่าดูแลลูกทั้งสองคนให้หลับดีแล้ว ก็นอนอยู่บนเตียงคนเดียว รู้สึกโดดเดี่ยวอย่างมาก จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าตนเองต้องสมองกลวงแน่ๆ จึงได้ตอบตกลงแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ จากนั้นวันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่าก็รอเขากลับมา

โกรธมาก จนเธอต้องฝากลูกสองคนไว้กับพ่อแม่ แล้วก็ไปที่กองทัพ เธออยากไปหาหัวหน้าของพวกเขา แล้วให้เซียวอู๋ถอยออกจาก”แนวหน้า”

เธอร้องไห้ราวกับสายฝน ท้ายที่สุดหัวหน้ากองทัพก็เห็นใจ ให้เซียวอู๋วัย 35 ปีกลับมาที่เมืองC และกลายเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง

จากนั้น คุณหนูซูก็รู้สึกเสียใจอีกครั้ง เพราะเซียวอู๋เป็นข้าราชการระดับสูงยังก็คงยุ่งมาก และมีผู้หญิงมากมายที่อยากได้เขา

อยู่ที่กองทัพ วินัยทหารเคร่งครัด บางคนมีความกล้าแต่ไม่มีโอกาส แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไป

บางคนก็ประจบประแจงเขา นำสตรีสวยๆงามๆเหล่านั้น มาส่งให้โดยตรง

ในห้องทำงานของเซียวอู๋ ก็บังเอิญเจอน้องสาวคนนั้นในวัยยี่สิบปี หลังจากที่เธอโผเข้าไปในอ้อมกอดเซียวอู๋ เธอก็พูดกับเซียวอู๋ว่า “ถ้าคุณไม่กลับมา ฉันก็ต้องเลี้ยงดูคุณใช่ไหม?”

ชายคนนั้นหัวเราะเบาๆ เขาจูบลงบนปากแดงๆของเธอ “บนโลกนี้ ผู้หญิงที่ยอมเสียสละเพื่อฉัน หาไม่ได้อีกแล้ว”

“ถ้ามีล่ะ?” ผู้หญิงคนนั้นยังคงดันทุรัง

ชายคนนั้นมองซูหย่า “ผู้หญิงที่ฉันรัก มันหาไม่ได้อีกแล้ว”

ผู้หญิงคนนั้นจึงยิ้มขึ้นมา

วันหนึ่งเซียวอู๋โทรหาซูหย่าที่กำลังมาส์กหน้าอยู่ “ฉันอยู่ร้านน้ำชาซานซาน คุณรีบเข้ามา อยากจะแนะนำคนสำคัญกับคุณ”

ซูหย่าตอบกลับอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “ไม่ใช่เมียน้อยใช่ไหม? ไม่ต้อง ฉันไม่เห็นด้วย”

เพราะเปิดลำโพงอยู่ เซียวอู๋จึงเขินอายคนที่นั่งอยู่ข้างๆ อาจารย์จิบน้ำชา ปิดลำโพงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “คืออาจารย์ พ่อของโม่หาน”

ซูหย่าหยิบที่มาส์กออกจากใบหน้า “สามี สมองคุณมีปัญหาใช่ไหม? อาจารย์คุณตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

เสียงของเธอดังอย่างมาก ชัดเจนว่า อาจารย์ที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามไม่ไกลต้องได้ยินแน่นอน รอยยิ้มมุมปากก็ชัดเจนขึ้นอย่างมาก

“รอคุณอยู่ที่นี่ รีบเข้ามาเถอะ”

ซูหย่ามองมือถือที่ถูกวางสาย ชัดเจนว่าเหม่อลอยเล็กน้อย หลังจากอาบน้ำแล้ว เธอจึงออกจากบ้าน เมื่อเห็นชายวัยกลางคนคนนั้นที่กำลังนั่งจิบชาอยู่ตรงข้ามเซียวอู๋ สีหน้าของเธอก็ซีดเผือด แทบจะทุกปีที่เธอไปวางดอกไม้ที่หลุมศพให้กับคนนี้ แต่คนคนนี้ เวลานี้นั่งอยู่ตรงหน้าของเธอ เธอเปลี่ยนสมองไม่ทันเล็กน้อย

“นึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าคุณจะแต่งงานกับเด็กผู้หญิงที่นิสัยร่าเริงแบบนี้”

เซียวอู๋เห็นซูหย่าที่ยังคงนิ่งอึ้งอยู่หน้าประตู จึงเดินเข้าไป ดึงเธอ มานั่งลงข้างๆตนเอง

“อาจารย์ไม่ได้ตาย เวลานั้น เป็นเพียงแค่ความเข้าใจผิด” เซียวอู๋อธิบายอย่างง่ายๆ สีหน้าของซูหย่าจึงผ่อนคลายลง เธอไม่ได้ถามโดยละเอียดว่าเข้าใจผิดอะไร ที่ทำให้คนคนหนึ่งที่ตายไปตั้งหลายปีขนาดนี้แล้ว เพิ่งปรากฏตัวออกมา

เซียวอู๋ไม่พูด เธอก็ไม่ถาม เพียงแค่มองคนที่อยู่ตรงหน้า แล้วก็ยิ้มเล็กน้อย “สวัสดีค่ะอาจารย์”

ชายคนนั้นหัวเราะเบาๆ “ยัยหนู ฉันได้ยินมาว่าคุณทุ่มเทเพื่อเสี่ยวหวู่ มันวิเศษมากจริงๆ เสี่ยวหวู่มีวันนี้ได้ ช่างโชคดีที่มีคุณ”

ใครจะไม่เต็มใจฟังคำพูดดีๆล่ะ ซูหย่าหันไปมองเซียวอู๋ “ได้ยินแล้วหรือยัง ต่อไปปฏิบัติกับฉันดีๆหน่อย แล้วเลิกคิดที่จะไปหาเมียน้อยด้วย”

กับคำพูดเหลวไหลของเธอ เซียวอู๋เคยชินแล้ว

หลังจากแต่งงานกันใหม่ พวกเขาก็ผ่านการล้มลุกคลุกคลานมาโดยตลอด ทะเลาะเบาะแว้งกันอยู่บ่อยๆ แต่พื้นฐานแล้วเป็นซูหย่าที่ทะเลาะ ซูหย่าที่โวยวาย เซียวอู๋ถูกโมโหจนแทบกระอักเลือด แต่พอคิดอีกที ก็ยิ้มแล้วไปง้อเธอ เอาใจเธอ

เล่อจยาบอกว่าซูหย่าทำตัวเองที่อายุ30กว่าปีให้กลายเป็น18ปี ก่อเรื่องวุ่นวายทุกอย่าง ไร้เหตุผลทุกอย่าง

แต่ซูหย่าเข้าใจว่า เธอเพียงแค่แคร์เซียวอู๋มากเกินไป

“ยัยหนู อย่าเพิ่งพูดถึงคุณปฏิบัติต่อเฉียวอู๋ พูดถึงความรู้สึกความยุติธรรม เสี่ยวหวู่ทำเพื่อคุณ ละทิ้งหนทางชีวิตที่จะเป็นใหญ่เป็นโต แล้วทำไมถึงไปหาคนอื่น?” ผู้ชายจิบชา แล้วเงยหน้ามองซูหย่า

ซูหย่าไม่เข้าใจ ตอนนี้เสี่ยวหวู่เป็นข้าราชการที่มีอำนาจที่สุดในเมืองC ทำไมถึงละทิ้งหนทางที่จะยิ่งใหญ่ของเธอบ้างล่ะ?

“อาจารย์….” เซียวอู๋อยากจะขัดขวาง แต่ซูหย่าชี้นิ้วไปที่เขา “คุณไม่ต้องพูด ให้อาจารย์พูด”

“เดินทีเขากำลังจะย้ายไปจังหวัดอื่น แล้วจะได้เลื่อนอีกสองขั้น แต่เขาบอกว่า ไม่อยากให้คุณต้องจากบ้านไกลเมืองอีก จึงได้ปฏิเสธไป นี่ฉันก็เพิ่งได้ยินมาว่า เตรียมจะเข้ามาพูดโน้มน้าวคุณ แต่ไม่คาดคิดว่า เขาจะปล่อยโอกาสให้กับคนอื่น”

ซูหย่านิ่งอึ้งไป เลื่อนขั้นอีกสองขั้น นี่หมายความว่าอะไร เธออยู่ตระกูลซูมาตั้งแต่เด็กยันโต เธอรู้ได้โดยธรรมชาติ

มิน่าล่ะช่วงเวลาก่อนหน้านี้ เสี่ยวหวู่ถามเธอ ถ้ามีวันหนึ่งเขาต้องย้ายไปต่างมณฑล เธอจะเป็นอย่างไร?

ทันทีเธอพูดอย่างไม่คาดคิด “สองสถานที่ที่ห่างกัน? ช่างเถอะ อย่างนั้นคุณก็กลับมา แล้วสามารถไปเยี่ยมฉันที่โรงพยาบาลโรคประสาทได้…….” เธอแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า ไม่มีเซียวอู๋อยู่ข้างๆ เธอคงจะเป็นบ้า

เธอพูดเล่นๆ แต่ผู้ชายคนนี้จริงจัง

“เสี่ยวหวู่ คุณคงไม่ได้ทำเพื่อฉันแน่ ใช่ไหม?” เธอถามประโยคนี้เสร็จ ก็ร้องไห้ “ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่รู้ว่า…..ถ้าหากฉันรู้ ฉันคงไม่ตอบคุณแบบนั้นแน่ๆ”

เซียวอู๋ดึงมือของเธอ มองเธอ “ไม่ใช่เพื่อคุณ แต่เพราะตนเองที่ตัดใจจากที่นี่ไปไม่ได้”

ความนิ่งสงบของเขา แต่ทำให้ซูหย่าตำหนิตัวเอง โอกาสแบบนี้ยากที่จะได้มา ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ แต่คนโง่นี้ละทิ้งโอกาสแบบนี้เพื่อตนเอง

รักอำนาจบารมีแต่รักสาวสวยมากกว่า ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าสาวสวยคนนั้น ต้องมีความสุขมากจริงๆ แต่ขณะนี้เธอรู้สึกว่าตนเองเป็นทุกข์อย่างมากจริงๆ……