12 – เพื่อนบ้าน

มีร้านก๋วยเตี๋ยวติดกับร้านหนังสือ ในอดีตร้านทั้งสองเคยอยู่ในย่านการค้า

เดิมทีสถานที่แห่งนี้คือจัตุรัสของเมืองแต่หลังจากนั้นได้มีการสร้างถนนรอบนอกศูนย์กลางของจัตุรัสจึงถูก “ทิ้ง” และธุรกิจอื่นๆยกเว้นโรงภาพยนตร์ได้ย้ายออกไปหมดแล้ว ดังนั้นทั้งจัตุรัสจึงแทบจะกลายเป็นพื้นที่รกร้างที่ “มีคน”ไม่กี่คน

อย่างน้อยที่นี่ในตงเฉิงก็มีอาคารที่ถูกทิ้งร้างสร้างไม่เสร็จอยู่มากมาย ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาศูนย์กลางธุรกิจได้ถูกสร้างขึ้นใหม่ แต่ตงเฉิงไม่ใช่เซี่ยงไฮ้ซึ่งไม่สามารถให้ความนิยมได้มากนัก

แต่โชคดีที่ร้านก๋วยเตี๋ยวแห่งนี้ยังคงมีกิจการค่อนข้างดี อาจเป็นเพราะว่ามันเป็นร้านอาหารเพียงแห่งเดียวในบริเวณใกล้เคียงก็ได้

โจวเจ๋อพิงเก้าอี้โดยยังคงเวียนหัวเล็กน้อย หมอหลินนั่งฝั่งตรงข้ามของโจวเจ๋อช่วยเขาเช็ดตะเกียบด้วยกระดาษเช็ดมือและวางไว้ตรงหน้าเขาอีกครั้ง

เธอระมัดระวังและเกรงใจเช่นเดียวกับที่ปล่อยให้ซูเล่อนอนบนเตียงแต่ตัวเธอกลับนอนที่พื้น

โจวเจ๋อไม่ได้ถามว่าเธอต่อต้านการแต่งงานแบบคลุมถุงชนหรือว่าเธอเป็นเลสเบี้ยนเพราะคำถามนี้เป็นสิ่งที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง อีกทั้งซูเล่อก็น่าจะรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว

“ร่างกายของคุณไม่มีปัญหาจริงๆเหรอ?” หมอหลินถามอีกครั้ง

“ไม่มีอะไรหรอกก็แค่ปัญหาเล็กน้อย” โจวเจ๋อเองก็เป็นหมอ เขารู้ดีว่าปัญหาการกินและการนอนของเขาไม่สามารถอธิบายได้ด้วยทฤษฎีทางการแพทย์สมัยใหม่นับประสาอะไรกับการรักษา

โชคดีที่ตอนนี้เขาสามารถแก้ปัญหาเรื่องการเข้านอนได้แล้ว แต่สำหรับเรื่องอาหารการกินเพียงแค่เขาคิดขึ้นมาก็รู้สึกปวดหัวคลื่นไส้

“ถ้าคุณเบื่ออาหารก็ดื่มน้ำบ๊วยก่อน” เจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวอายุประมาณ 30 ปี แต่มีรอยย่นบนใบหน้าเล็กน้อย ดูเหมือนว่าภาระในชีวิตของเขาจะค่อนข้างหนักหนามาก

“ น้ำบ๊วยเปรี้ยวมีประโยชน์?” โจวเจ๋อถามอย่างช่วยไม่ได้

“อาหารเรียกน้ำย่อย.” เจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวยิ้มแล้วตะโกนไปที่ห้องด้านหลัง: “ที่รักก๋วยเตี๋ยวพร้อมหรือยัง”

เจ้าของร้านเดินเข้าไปในห้องด้านหลังและมีเสียงของทั้งคู่ดังขึ้น

โจวเจ๋อมองไปที่น้ำบ๊วยรสเปรี้ยวที่อยู่ตรงหน้า เขาหยิบช้อนตักขึ้นมาแล้วนำเข้าปาก ทันทีที่กลืนลงไปใบหน้าของเขาก็บิดเบี้ยวอีกครั้ง

“เกิดอะไรขึ้น?” หมอหลินหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาแล้วส่งไปที่คางของโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อมีใบหน้าบิดเบี้ยวและกุมที่ท้อง จากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึกๆและพูดว่า

“มันเปรี้ยวจริงๆ”

ใช่มันเปรี้ยวมากจนสามารถปกปิดอาการคลื่นไส้ได้

“ มาแล้วครับ” เจ้าของร้านเดินเข้ามาพร้อมกับวางชามก๋วยเตี๋ยวไว้ด้านหน้าของโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อมือสั่นเล็กน้อยไม่ว่าจะอย่างไรเขาต้องกินมันลงไปให้ได้เขาต้องการพลังงาน ถ้าเขาไม่สามารถกินได้มีทางเดียวเท่านั้นคือเขาต้องไปที่โรงพยาบาลและฉีดกลูโคส

โจวเจ๋อเงยหน้าขึ้นอย่างเคร่งขรึม จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงและเทน้ำบ๊วยเปรี้ยวที่เกินจินตนาการเข้าปาก

ฟ่อ

มันเหมือนกับการเทกรดซัลฟิวริกลงในกระเพาะอาหาร

จากนั้นโจวเจ๋อก็หยิบตะเกียบขึ้นมาคีบบะหมี่แล้วส่งเข้าปากคำใหญ่ หลังจากผ่านไปห้าหรือหกคำก๋วยเตี๋ยวหนึ่งชามก็ถูกใส่เข้าไปในกระเพาะอาหารของเขา

“ป่า!”

โจวเจ๋อวางชามเปล่าและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ !

ในช่วงเวลาต่อมาโจวเจ๋อเอื้อมมือมากดหน้าอกของเขา หลังจากฤทธิ์ของน้ำส้มบ๊วยถูกระงับความรู้สึกขยะแขยงของเขาก็กลับมาอีกครั้ง

แต่สิ่งต่างๆได้ใส่เข้าไปในท้องของเขาแล้ว โจวเจ๋อแทบจะบีบคอของตัวเองไว้เพื่อป้องกันไม่ให้คายของเก่าออกมา

ถ้าคุณไม่คายมันออกมาแสดงว่าคุณประสบความสำเร็จ คุณสามารถกินได้ในที่สุด

เหงื่อบนหน้าผากของโจวเจ๋อไหลซึมออกมาแล้ว เขาหยิบผ้าเช็ดปากบนโต๊ะแล้วเช็ดแรงๆ

ในเวลานี้ทั้งหมอหลินและภรรยาของเจ้าของร้านต่างก็อยู่ในภวังค์ เป็นเพราะวิธีทานอาหารของโจวเจ๋อนั้นดุดันมากเกินไป

“ฮ่าฮ่าดูเหมือนว่าคุณจะหิวจริงๆเอาอีกชามไหม” เถ้าแก่ถามโจวเจ๋อ

“ไม่ผมอิ่มแล้ว.” โจวเจ๋อปฏิเสธ

“ตกลง.” เจ้าของร้านและภรรยาเดินกลับไปที่ด้านในของห้อง

“คุณจะไม่ไปด้วยจริงๆ” หมอหลินถาม

“คุณไปเถอะ” โจวเจ๋อส่ายหัว ‘นอกเสียจากว่าคุณจะยอมนอนกับผม’

โจวเจ๋อตกใจเล็กน้อยไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาหมกมุ่นอยู่กับเรื่องนี้ แม้ว่าหมอหลินจะเป็นคนสวยจริงๆแต่ไม่รู้ทำไมช่วงนี้เขาถึงคิดอยู่แต่เรื่องเดียว หรือเป็นเพราะอาการนอนไม่ค่อยหลับเป็นเหตุให้เขาฟุ้งซ่าน

“ แน่ใจนะว่าจะไม่กลับบ้าน” หมอหลินถามอีกครั้ง

“ ไม่แน่นอน” โจวเจ๋อยืนยัน

“ งั้นฉันไปนะ” หมอหลินลุกขึ้นยืน “โทรหาฉันถ้าคุณต้องการอะไร”

ท้ายที่สุดเขาก็เป็นสามีของเธอแม้ว่าจะไม่มีความสัมพันธ์ทางร่างกายแบบสามีภรรยาที่แท้จริงก็ตาม

“ตกลง.” โจวเจ๋อพยักหน้า ‘ถ้ารู้ว่าคุณเป็นคนคุยง่ายและมีน้ำใจถึงขนาดนี้ผมคงขอยืมเงินคุณมาก่อน’

หมอหลินขับรถปอร์เช่ของเธอออกไป

โจวเจ๋อยังคงนั่งอยู่ในร้านบะหมี่ ร้านหนังสือของเขาก็อยู่ติดกัน แม้ว่าก๋วยเตี๋ยวจะทานเสร็จเรียบร้อยแล้วแต่พวกเขาก็สามารถนั่งคุยกันได้ ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็เป็นเพื่อนบ้านกัน

เถ้าแก่เดินออกมาจากห้องด้านในและยื่นบุหรี่ให้โจวเจ๋อ

“เท่าไหร่?” โจวเจ๋อถาม

“ไม่เป็นไรหรอกก๋วยเตี๋ยวชามเดียวเอง” เจ้าของร้านโบกมือพวกเขาเป็นเพื่อนบ้านกันมานาน ยังไม่มีโอกาสคุยกันสักครั้ง

“ พี่สะใภ้จะไม่ว่าพี่เหรอ” โจวเจ๋อถาม

“เธอไม่กล้าหือกับฉันหรอก” เจ้าของร้านกล่าวด้วยรอยยิ้มที่รู้กัน

ผู้ชายไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องรักษาหน้าของตัวเอง ไม่มีทางที่พวกเขาจะยอมรับว่ากลัวเมีย

“ ฮ่าๆพี่สะใภ้สวยมาก” โจวเจ๋อกล่าว

ทันใดนั้นเจ้าของร้านก็ตัวแข็งไปชั่วขณะไม่พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มฝืนฝืนเท่านั้น เขาเป็นคนอารมณ์ดีและมีความรู้กว้างขวาง โดยปกติแล้วคนที่ประกอบอาชีพแบบนี้มักจะมีอัธยาศัยดีแทบทุกคน

หลังจากที่พวกเขาสนทนากันครู่หนึ่งจู่ๆโจวเจ๋อก็ลุกจากเก้าอี้และเดินไปที่ห้องด้านใน ไม่มีใครอยู่ในห้องนั้นมีเพียงหนังมนุษย์ชิ้นหนึ่งที่เป็นของผู้หญิงแขวนอยู่บนไม้แขวนเสื้อ

“คุณเข้าไปทำไม?” เจ้าของร้านตะโกนด้วยความโกรธ

“ นึกแล้วเชียว?” โจวเจ๋อหันกลับมาและมองไปที่เจ้าของร้าน

“เวลาใส่ลำบากไหม?”