117 – การต่อสู้ในคืนฝนตก

 

โจวเจ๋อกลับไปที่บาร์ของเขา ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงฝนก็ยังไม่ลดลง เด็กผู้หญิงคนหนึ่งผลักประตูร้านหนังสือเข้ามา เธอเป็นหนึ่งในสองสาวที่ขายเสื้อผ้า

 

หญิงสาวไปที่ชั้นหนังสือ เลือกนิตยสารแฟชั่นสองสามเล่ม จากนั้นจึงเดินไปที่ฝั่งของโจวเจ๋อเพื่อจ่ายเงิน

 

“สี่สิบแปด.” โจวเจ๋อดูราคาแล้วบอกเธอ

 

“ให้ห้าสิบไม่ต้องทอนนะคะ”

 

” ขอบคุณครับ.”

 

หญิงสาวยื่นให้โจวเจ๋อห้าสิบหยวน

 

โจวเจ๋อรับเงินไป

 

โจวเจ๋อยังคงพิงเก้าอี้ต่อไป และเด็กหญิงก็นั่งลงบนโซฟาตัวเล็กๆในร้านพร้อมกับหนังสือ

 

เพื่อนคนหนึ่งของเธอกําลังดูแผงลอยอยู่ด้านนอก เธอหยิบหนังสือสีขาวและไปนั่งอ่านที่หน้าร้านของตัวเอง

 

โจวเจ๋อลุกขึ้นและเทน้ำส้มหนึ่งแก้วไปอีกด้านหนึ่ง

 

“ฟรี” โจวเจ๋อกล่าว

 

“เอ่อ ขอบคุณค่ะ”

 

“การออกแบบและการเรียนรู้เหรอ?”

 

“ ใช่ค่ะ ก็พวกเราเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยตงเฉิง” 

 

“เป็นเรื่องดีที่นักศึกษาสามารถตั้งแผงลอยเพื่อหาเงินส่งเสียตัวเองเรียน”

 

โจวเจ๋อยกย่องพวกเธอสองประโยค เขาไม่ใช่ลุงแปลกๆที่มีความคิดแย่ๆดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไรอีก

 

แต่เมื่อเขาเพิ่งเดินกลับเข้าร้าน โจวเจ๋อก็เห็นหญิงสาวที่ถูกทิ้งไว้ข้างนอกให้ดูแลเสื้อผ้ากําลังสื่อสารกับชายชุดดํา

 

มีชายหลายคนยืนอยู่ข้างหลังชายชุดดํา ดูเหมือนพวกเขาจะเย็นชาเล็กน้อย ทุกคนยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน ตัวสั่น แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาไม่เข้ามาที่ชายคาเพื่อหลบฝน

 

โจวเจ๋อผลักเปิดประตูร้านและเดินออกไป

 

ชายชุดดําเงยหน้าขึ้น เห็นโจวเจ๋อแล้วรีบก้มหน้าลงทันที

 

ผู้คนที่อยู่ข้างหลังเขาซึ่งสวมเสื้อผ้าบางๆก็มีสีหน้าเขินอายไม่กล้าเหลือบมองไปทางโจวเจ๋อ

 

โจวเจ๋อไปหาชายชุดดํา เขาสวมหมวกปีกและใบหน้าค รึ่งหนึ่งซ่อนอยู่ในนั้น

 

จากนั้นโจวเจ๋อหันศีรษะและเห็นหญิงสาวคนนั้นกําลังห่อเสื้อผ้าใส่ถุงด้วยใบหน้าหมองคล้ำและมีสายตาที่สับสน ยิ่งไปกว่านั้น เงินที่เธอเพิ่งได้รับคือกระดาษเงินกระดาษทองทั้งสิ้น

 

“มากเกินไป” โจวเจ๋อกล่าว

 

“ไม่เป็นไรครับอีกเดี๋ยวพวกเราก็จะไม่ได้ใช้แล้ว เรากําลังจะกลับบ้านเกิด แต่ในวันนี้ฝนตกหนัก พี่น้องของเราจําเป็นต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ยกโทษให้เราด้วย”

 

“ในเมื่อพวกคุณมาที่นี่แล้วพวกคุณยังคิดจะไปไหนได้”

 

ทัศนคติของโจวเจ๋อนั้นแข็งกระด้างมาก เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้วางแผนที่จะเปิดช่องให้เกิดการพูดคุย

 

มีผีมาที่ร้านเขามากมายและคนพวกนี้ยังคิดจะหนีไปอีก ผีพวกนี้คิดว่าเขาเป็นคนยังไง!

 

บอสโจวกําลังเร่งหาเงินอย่างหนักเพราะเขาติดหนี้มากมายดังนั้นเขาต้องรีบใช้คืนให้เร็วที่สุด ถึงแม้ว่ายุงจะมีเนื้อน้อยแต่เนื้อก็ยังเป็นเนื้อเขาไม่มีทางปล่อยให้คนพวกนี้หนีไปอย่างแน่นอน

 

ดูเหมือนว่าการเลือกเปลี่ยนที่ตั้งร้านจะถูกต้อง ดูสิคืนนี้ยุ่งแค่ไหน

 

ชายชุดดําเงยหน้าขึ้นช้าๆ เผยให้เห็นใบหน้าที่มีรอยแผลเป็น และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า

 

“คุณต้องการหาเรื่องเราหรือเปล่า”

 

“แน่นอนว่าผมต้องการหาเรื่องพวกคุณ”

 

โจวเจ๋อเหยียดมือออกจับไหล่หญิงสาวและดึงกลับหลังมา จากนั้นเขาก้าวเดินออกไปข้างหน้าเพื่อจัดการกับชายชุดดํา

 

โจวเจ๋อปลดปล่อยกรงเล็บออกมาพร้อมกับคุกคามเข้าหาทุกคน

 

“คุณพยายามแต่งเรื่องแย่ๆให้ผมใจอ่อนเหรอ แต่ผมต้องขอโทษด้วยเพราะผมกินหัวใจของตัวเองเข้าไปแล้ว”

 

“ขอร้องล่ะเถ้าแก่ ผมต้องพาคนพวกนี้ไปที่บ้านเกิด ผมรับรองว่าเมื่อไปถึงบ้านเกิดของผมแล้วพวกเขาจะถูกส่งไปนรกแน่นอน!”

 

ถึงแม้ว่าชายชุดดําจะมีรอยแผลเป็นมากมายบนใบหน้า แต่คําพูดของเขาก็มีความหนักแน่นเหมือนคนที่เคยเป็นหัวหน้าคนมาอย่างยาวนาน

 

“ถ้าอย่างนั้นผมต้องซื้อตั๋วรถไฟติดตามพวกคุณไปด้วยหรือเปล่า? ขอโทษด้วยพี่ชายเพราะว่าช่วงนี้ผมไม่ว่าง”

 

ในเวลานี้ควันสีดําตลบอบอวลปกคลุมทั่วร่างกายของโจวเจ๋อ

 

ในเวลานี้หญิงสาวนั่งอยู่ในร้านเงยหน้าขึ้นแล้วมองออกมาด้วยความสงสัย เธอเห็นเพื่อนของเธอยืนอยู่ข้างหลังเจ้าของร้านหนังสือและเจ้าของร้านหนังสือกําลังคุยกับใครบางคนที่เธอมองไม่เห็นโดยสิ้นเชิง

 

“ผมไม่สามารถยกพวกเขาให้คุณได้ พวกเขาต้องไปกับผมเท่านั้น!”

 

ชายชุดดํารีบวิ่งไปหาโจวเจ๋อ เขาก้าวร้าวมาก!

 

แต่ในวินาทีต่อมาโจวเจ๋อก็สะบัดแขนเบาๆ

 

ชายชุดดําถูกผลักออกไปโดยตรงและเล็บที่แหลมคมทําให้วิญญาณของเขาไม่มั่นคงเล็กน้อย

 

“ฮ่า”

 

โจวเจ๋อยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม ผีธรรมดาคนนี้กล้าที่จะต่อสู้กับเขาซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ของนรกอย่างนั้นหรือ

 

ชายชุดดํายังคงไม่ยอมแพ้เขาวิ่งเข้ามาอีกครั้ง แต่มีหรือว่าเขาจะสามารถต่อสู้กับโจวเจ๋อได้

 

คราวนี้ผีสองสามตัวที่อยู่ด้านหลังของชายชุดดําเริ่มเกิดความไม่มั่นคงพวกเขาร่างกายสั่นสะท้านไปมา

 

โจวเจ๋อคิดว่าพวกเขาจะบุกเข้ามาช่วยเหลือลูกพี่ของพวกเขา

 

แต่โจวเจ๋อคิดผิด เพราะผีพวกนั้นรีบกระโดดเข้าไปหาชายชุดดําพร้อมกับพยายามกัดกินร่างกายของเขา

 

โจวเจ๋อยืนอยู่ข้างๆมองดูเรื่องตลกแล้วพูดว่า

 

“ดูเหมือนว่าพี่น้องของคุณจะโดนคุณรังแกมากเกินไป ดังนั้นพวกเขาจึงตอบโต้ออกมาแบบนี้”

 

แม้ว่าชายชุดดําจะถูกกัดในเวลานี้ แต่เขาก็ยังไม่ส่งเสียงกรีดร้องใดๆ ในเวลาเดียวกันเขาก็โต้เถียงกันอย่างจริงจังว่า

 

” พวกเขาเป็นนักโทษของผม เราเสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนต์ด้วยกัน แต่ต่อให้พวกเขาตายผมก็จะพาพวกเขาไปที่ประตูสํานักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะให้ได้!” 

 

โจวเจ๋อเหยียดมือออก และปลายนิ้วประสานปราณสีดําเพื่อสลายกลุ่มคนที่กําลังกัดกินชายชุดดําอยู่ แต่พลังปราณสีดํายังคงล็อคตัวของผีน้อยพวกนั้นไม่ให้พวกเขาหลบหนีไปได้

 

โจวเจ๋อพบว่าหลังจากที่เขาใช้พลังชนิดนี้บ่อยครั้งเข้ามันทําให้เขาเกิดความชํานาญจนสามารถใช้ออกราวกับแขนขาของตัวเอง

 

“คุณเป็นตํารวจเหรอ”

 

โจวเจ๋อมองลงไปที่ชายชุดดําซึ่งนอนอยู่บนพื้นด้วยจิตวิญญาณที่เกือบจะแตกสลาย

 

“แล้วคุณคิดว่ายังไง?”

 

ชายชุดดําลุกขึ้นยืนวิญญาณของเขาเริ่มไม่เสถียรและเขาดูน่าสังเวชเล็กน้อย แต่ดวงตาของเขามั่นคงและสดใส

 

“ผมแค่คิดไม่ถึง”

 

โจวเจ๋อคิดในใจบุคคลประเภทนั้นเป็นกรณีพิเศษพวกเขาเสียชีวิตจากการปฏิบัติหน้าที่ดังนั้นพวกเขาจึงควรได้รับอภิสิทธิ์บางอย่างหลังจากที่พวกเขาตาย

 

“มากับผม”