80 – อาเจ๋อช่วยด้วย

สามวันหลังจากการปฏิเสธครั้งสุดท้าย โจวเจ๋อก็ลืมเรื่องนี้ไปอย่างสมบูรณ์ ในช่วงไม่กี่วันนี้ไป๋อิ่งมักจะวิ่งไปที่ร้านของซูชิงหลางเพื่อเล่นคอมพิวเตอร์ที่เขาซื้อมาใหม่เมื่อเธอไม่มีอะไรทำ

ซูชิงหลางก็มาที่ร้านหนังสือเพื่อสนทนากับโจวเจ๋อและอ่านหนังสือพิมพ์เป็นบางครั้ง

ความเกียจคร้านไม่สามารถทำให้คนประสบความสำเร็จได้

แต่ความเกียจคร้านทำให้คนสบายใจได้

ซูชิงหลางยังคงเกียจคร้านแบบสุดๆ นอกจากมื้ออาหารของโจวเจ๋อและอาหารของเขาแล้ว เขาแทบจะไม่เปิดร้านเลย ตอนนี้ร้านเขาปิดอย่างสมบูรณ์ไปแล้ว

ตอนเที่ยงโจวเจ๋อรับประทานอาหารกลางวันกับน้ำสตรอเบอรี่รูปแบบใหม่ของซูชิงหลาง ขณะเดินออกไปนอกร้านหนังสือ เขาเห็นรถสีแดงที่คุ้นเคยกำลังมา

สิ่งนี้ทำให้โจวเจ๋อพูดไม่ออก แค่สามวันเท่านั้น ผู้หญิงคนนี้จะไปทำผมของเธออีกครั้งหรือไม่? ถ้าทำมากเกินไปจะทำให้ผมเสียได้ง่าย

ไม่นานผู้หญิงคนนั้นก็หยุดรถ แต่แล้วหวังเค่อก็ลงจากรถและวิ่งเหยาะๆมาที่โจวเจ๋อพร้อมกับพูดเบาๆว่า

“ช่วยด้วย”

ง่ายมากตรงไปตรงมามากแค่สองคำนี้ หากไม่มีอะไรต่อหมายความว่าทั้งสองคำนี้ขยายไปยังหัวข้อก่อนหน้าโดยตรง นั่นคือผู้ป่วยที่มีแม่และลูกสาวอยู่ในร่างเดียวกัน

“สิ่งต่างๆแย่ลงเรื่อยๆและบุคลิกของเธอก็เริ่มไม่เป็นระเบียบ” หวังเค่อพูดอย่างเร่งรีบ “คุณต้องช่วยผม”

โจวเจ๋อยักไหล่ซึ่งหมายความว่ามันง่ายมาก ฉันขอโทษฉันยังไม่อยากมีส่วนร่วมในเรื่องนี้

ในขั้นต้น ปัญหาง่ายๆของหนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับสองส่งผลให้เกิดความล่าช้าที่ร้ายแรงกว่า นี่เป็นหายนะที่มนุษย์สร้างขึ้น ไม่ใช่ภัยธรรมชาติ

ในระหว่างพวกเขาหวังเค่อซึ่งกังวลมากไปเกี่ยวกับนักลงทุนของเขาจนทำให้เขาสูญเสียจรรยาบรรณของความเป็นหมอไปแล้ว

“ผมไม่มีเวลา” โจวเจ๋อชี้ไปที่ร้านหนังสือของเขา

“คุณทำเงินได้เท่าไหร่ในหนึ่งวัน ผมจะจ่ายให้คุณมากกว่าเดิม 10 เท่า” หวังเค่อกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

“ช่วยผมหน่อยเถอะ คุณเป็นคนเดียวที่ช่วยเธอได้ เธอเกือบฆ่าตัวตายเมื่อคืนนี้ ถ้าไม่มีใครมาพบเธอตั้งแต่เนิ่นๆตอนนี้เธอคงกลายเป็นศพไปแล้ว!”

โจวเจ๋อรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก

เพื่อนบ้านของเขามีเงินมากกว่าตัวเอง

ภรรยาของเขาเป็นคนร่ำรวย

แม้แต่สาวใช้ของเขาก็ยังเป็นมหาเศรษฐี

ตอนนี้เพื่อนในวัยเด็กของเขาบอกว่าจะจ่ายให้เขา 10 เท่าต่อรายได้ของเขาวันหนึ่ง

“มันเป็นความรู้สึก ไม่ใช่สิ่งของที่จะจ่ายได้ด้วยเงิน” โจวเจ๋อไม่เต็มใจที่จะไปจริงๆ เขาเป็นศัลยแพทย์ พูดตามตรง เขารู้เรื่องจิตวิทยาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

หวังเค่อจับมือโจวเจ๋อ

สิ่งนี้ทำให้โจวเจ๋อรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

แม้แต่ซูชิงหลางผู้ชายที่สวยกว่าผู้หญิงก็ไม่ได้ทำอย่างนี้กับโจวเจ๋อ เขาก้าวถอยหลังทันทีและพยายามดึงมือออก แต่หวังเค่อจับไว้แน่น

คิ้วของโจวเจ๋อมีรอยย่นเล็กน้อย แต่ขณะที่โจวเจ๋อกำลังจะโกรธ หวังเค่อก็ลดเสียงลงและพูดว่า “ช่วยฉันด้วย อาเจ๋อ!”

โจวเจ๋อเบิกตากว้างและจ้องไปที่หวังเค่อเมื่อกี้เขาว่าอะไร?

หวังเค่อหายใจเข้าลึกๆและพูดว่า

“ถ้าเรื่องนี้ไม่ได้รับการแก้ไขอาชีพของผมจะจบลงและผมจะไม่หลอกคุณ นักลงทุนคนนั้นเขาถามผมว่ามีวิธีที่จะรักษาทั้งสองบุคลิกภาพไว้ได้หรือไม่ แล้วผมให้สัญญาเขาไปว่าผมทำได้”

“เมื่อกี้เรียกผมว่าอะไรนะ” โจวเจ๋อก็ลดเสียงของเขาลงซูชิงหลางเพิ่งเดินออกจากร้านไปสูบบุหรี่และมองดูชายสองคนจับมือกันและ “กระซิบ” “กระซาบ” กันข้างนอกเขาสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆแล้วบ่นออกมาว่า “อากาศไม่ดี อากาศไม่ดี”

ภรรยาของหวังเค่อและไป๋อิ่งยืนเคียงข้างกันตอนนี้พวกเธอกำลังคุยกันกะหนุงกะหนิงตามประสาผู้หญิง

“อาเจ๋อ ช่วยด้วย”

หวังเค่อพูดซ้ำ

เขาเห็นมันเขาเห็นมันมานานแล้วแต่เขาแสร้งทำเป็นโง่ หรือเขาไม่แน่ใจเพราะการค้นพบและการอนุมานนั้นน่าตกใจเกินไป แต่ในเวลานี้เขาได้แต่เดิมพันเท่านั้นและเขาเดิมพันถูกต้อง โจวเจ๋อพยักหน้า

เขาเห็นด้วย.

ขณะที่เขาไปที่บ้านของหวังเค่อแม้ว่าจะดึกดื่นค่อนคืนแค่ไหนแต่เพียงที่เขาเอ่ยปากคำว่าโจวเจ๋อ หวังเค่อก็รีบช่วยเหลือเขาทันที

ในปัจจุบัน หวังเค่อพูดชื่อของเขา เขาไม่ได้เป็นซูเล่ออีกต่อไป แต่เป็นโจวเจ๋อ และไม่มีที่ว่างให้ปฏิเสธ

เมื่อเป็นเด็กที่เติบโตมาด้วยกันในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แม้ว่าโดยทั่วไปแล้วคนทั้งสองจะไม่ได้ติดต่อกันหลังจากเรียนจบไปแล้ว แต่ความทรงจำที่เคยมีร่วมกันของพวกเขายังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจเสมอ

“ไปสิ ขึ้นรถ”

หวังเค่อใจร้อน โจวเจ๋อจึงทำได้เพียงต้องขึ้นรถไปด้วย

หวังเค่อและโจวเจ๋อกำลังนั่งอยู่เบาะหลังขณะที่ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนขับรถ

เป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับผู้หญิงที่ขับรถ แต่เธอไม่ได้ถามอะไรมาก

โจวเจ๋อเปิดหน้าต่างและปล่อยให้ลมภายนอกเข้ามาจากนั้นเขาก็พูดว่า:

“คุณพบมันได้อย่างไร”

“เราโตมาด้วยกัน นิสัยการใช้ชีวิตและรายละเอียดการกระทำ” หวังเค่อเหยียดนิ้วเคาะหัวตัวเอง “ยิ่งกว่านั้น มันคืออาชีพของผม”

โจวเจ๋อยิ้มที่มุมปากและไม่พูดอะไรอีก

หวางเค่อกล่าวต่อ

“ผมสงสัยมานานแล้วว่าเธอเป็นมากกว่าบุคลิกที่แตกต่าง” หวังเค่อมองดูภรรยาของเขาขับรถแล้วลดเสียงลง

“โอ้?”

โจวเจ๋อตกตะลึงครู่หนึ่งแล้วเข้าใจความหมายของหวังเค่อ นี่มันไม่ใช่”การแบ่งแยกบุคลิกภาพ”?

แต่เป็นการดำรงอยู่ที่แตกต่างจากมนุษย์ทั่วไป!

ไม่น่าแปลกใจเลยที่หวังเค่อมาหาเขาครั้งล่าสุดและบอกว่าบุคลิกที่สองของเขาสามารถเชื่อมโยงกับบุคลิกที่สองของอีกฝ่ายได้

ความหมายคือคุณและผีสามารถสื่อสารได้!

อึ!

………………

นี่คือพื้นที่อสังหาริมทรัพย์ระดับไฮเอนด์ที่สุดในตงเฉิง ตั้งอยู่ที่เชิงเขาหลางซานซึ่งเป็นวิลล่าระดับสูง เมื่อรถเข้ามาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนก็รีบเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

สิ่งนี้ช่วยไม่ได้ที่จะทำให้โจวเจ๋อรู้สึกสะท้อนใจ เมื่อเปรียบเทียบกับชีวิตของเขาในชาติที่แล้วมันแตกต่างราวฟ้ากับเหว

หวังเค่อไม่รู้ว่าโจวเจ๋อกำลังทุกข์ทรมานจากช่องว่างระหว่างคนรวยกับคนจน เขาคิดว่าโจวเจ๋อรู้สึกหดหู่ใจเพราะเขามองเห็นตัวตนที่แท้จริงของโจวเจ๋อ

หลังจากทุกคนลงจากรถแล้วชายหนุ่มคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อมกับพูดว่า

“คุณหมอหวัง คุณเจิ้งกำลังโกรธ” พ่อบ้านเตือน

“เกิดอะไรขึ้นกับคุณเจิ้งอีกแล้ว?” หวังเค่อดูเคร่งขรึม

“เปล่าหรอกค่ะ…” แม่บ้านสาวอีกคนพูดไม่ออก สุดท้ายก็พูดว่า “ชีวิตไม่มีอันตราย คราวนี้ไม่ใช่การฆ่าตัวตาย”

หวังเค่อและโจวเจ๋อลงจากรถและเดินตรงขึ้นบันไดไปที่ชั้นสอง ภรรยาของหวังเค่อไม่ได้ตามไปด้วยเพราะค่อนข้างไม่เหมาะสม

ชั้นสองมีห้องหลายห้องปูด้วยพรมแดงทั้งหมด วิลล่ามีขนาดใหญ่มาก แต่รูปแบบการตกแต่งกลับงดงามและหรูหรา ซึ่งแสดงให้เห็นว่าบ้านของเจ้าของบ้านไม่ใช่เศรษฐีใหม่ แต่เขาเป็นคนที่สืบทอดสายเลือดของมหาเศรษฐี

หลังจากเลี้ยวตรงหัวมุมโจวเจ๋อก็เห็นชายวัยกลางคนที่มีผมสีขาวคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตูห้องนอน เขามีซิการ์อยู่ในมือและดูเศร้าโศก

เมื่อเขาเห็นหวังเค่อและโจวเจ๋อ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ แต่มันก็หายวับไป จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างอบอุ่นอย่างช่วยไม่ได้โดยพูดว่า: “คุณหมอหวัง ผิงผิง เธอ…”

“เกิดอะไรขึ้นคุณเจิ้ง?” หวังเค่อก็กังวลเช่นกัน

เขาเป็นแพทย์ที่ดูแลเจิ้งผิงผิง ตอนนี้สิ่งต่างๆเป็นแบบนี้ เขามีจึงหน้าที่รับผิดชอบ เขารู้ว่านักธุรกิจที่ร่ำรวยคนนี้ต้องไม่พอใจในตัวเองมาก แต่อีกฝ่ายรู้ว่าการโกรธตอนนี้มันไม่มีความหมาย เขาเลยควบคุมมันไว้

“ดูเอาเอง”

คุณเจิ้งกวักมือเรียกคนหนุ่มสาวสองคนที่ประตูให้เปิดประตูห้องนอน หวังเค่อและโจวเจ๋อก็เข้าไป

ตรงกลางห้องเด็กสาวคนหนึ่งกำลังเต้นรำอยู่ในชุดกระโปรงและร้องเพลง “เด็กเล่น”

“สิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร”

โจวเจ๋อสังเกตเห็นว่าข้อมือของหญิงสาวถูกพันด้วยผ้าก๊อซ เธอน่าจะพยายามกรีดข้อมือของตัวเอง แต่เธอไม่ตาย

“ชู่”

เด็กหญิงหยุดกะทันหันเหมือนเครื่องอัดเทปเก่าที่เล่นอยู่และถูกปิดอย่างกะทันหัน

จากนั้นเด็กสาวก็กรีดร้องเธอนั่งลงบนพื้นด้วยความตกใจ ส่วนล่างของเธอมีของเหลวไหลออกมานองเต็มพื้นห้อง

เธอชี้ไปที่โจวเจ๋อและร้องไห้ด้วยความกลัว

“ผีผี!”