106 – ผีที่ไม่ธรรมดา

ซูชิงหลางรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก และบรรยากาศรอบๆตัวเขาก็หดหู่มากซึ่งทำให้เขาหายใจไม่ออกเล็กน้อย

เขาหงุดหงิดที่ตามหาโจวเจ๋อไม่เจอ เขาเริ่มมองและเคลื่อนตัวในฝูงชนอย่างต่อเนื่อง เขามองหาโจวเจ๋อ และมองหาผู้หญิงหัวขาดเช่นกัน

เขารู้สึกว่าตราบใดที่เขาพบหนึ่งในนั้น เขาจะสามารถกำจัดความรู้สึกสับสนและไร้สตินี้ออกไปได้

ดู ดู ดู

เหงื่อหยดจากหน้าผากของซูชิงหลาง ริมฝีปากของเขาก็เริ่มแห้งเช่นกัน ซูชิงหลางมองขึ้นไปและเห็นดวงอาทิตย์เขารู้สึกแสบตาเป็นอย่างมาก

“คาซัม … “

เสียงที่คมชัดมาจากด้านหลังของทางลาดซูชิงหลางผลักฝูงชนออกไปโดยไม่รู้ตัวและเดินโซเซไปอีกด้านหนึ่ง

เขาไปที่ประตูร้านก๋วยเตี๋ยวและเห็นโจวเจ๋อนั่งอยู่ตรงนั้น

“คุณอยู่ที่นี่ ฉันตามหาคุณมานานแล้ว!”

ซูชิงหลางเกือบจะร้องไห้ด้วยความปิติยินดี ความสับสนและความสิ้นหวังที่เขาเพิ่งประสบนั้นยากจะบรรยายด้วยคำพูด เหมือนกับคนที่ติดอยู่ในฝันร้ายของตัวเอง

คุณจะไม่รู้สึกถึงจุดเริ่มต้น และคุณจะไม่รู้สึกถึงจุดสิ้นสุด

ซูชิงหลางวิ่งไปที่โจวเจ๋อด้วยความตื่นเต้น

อันที่จริงเขาไม่ใช่เกย์ แม้ว่าเขาจะชอบพูดเล่นว่าพระเจ้าให้ร่างกายของเขามาผิดแต่นั่นก็เป็นเรื่องพูดกันเล่นๆเท่านั้น

แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าในเวลานี้ หลังจากที่ได้เห็นโจวเจ๋อแล้วเขามีความสุขจากข้างในจริงๆ!

ราวกับว่าเขาต้องดิ้นรนอยู่ในทะเลทรายหลายวันและค้นพบโอเอซิส เหมือนคนหิวโหยบังเอิญเก็บซาลาเปาได้ก้อนหนึ่ง

เขากระโจนเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นเขาก็เห็นโจวเจ๋อยืนขึ้น

จากนั้นเขาก็เห็นพัดลมเพดานบนหัวของโจวเจ๋อ

พัดลมเพดานกำลังหมุนอยู่ มันหมุนเร็วมาก

ใบหน้าของซูชิงหลางแสดงอาการตื่นตระหนก เขาอยากจะตะโกนให้โจวเจ๋อหลีกเลี่ยงและเขาต้องการที่จะตะโกนว่าไม่

แต่ร่างกายของเขายังคงวิ่งไปข้างหน้าเพราะแรงเฉื่อย

แต่แล้วซูชิงหลางก็รู้ว่าคนที่กำลังยืนศีรษะเข้าใส่พัดลมไม่ใช่โจวเจ๋อแต่เป็นตัวเขาเอง

โจวเจ๋ออุ้มเขาขึ้นมา

จากนั้นก็ดันร่างของเขาขึ้นด้านบน

จากนั้นหัวของเขา…

คลิก

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ซูชิงหลางกำลังเดินทางไปพบจุดจบเขาก็มองเห็นเท้าของใครบางคนพุ่งมาที่เขาอย่างรวดเร็ว

เขาเห็นโจวเจ๋อกำลังยกเท้าขึ้น

“ปัง!”

ด้วยการถีบพียงครั้งเดียว เท้าของโจวเจ๋ออัดเข้าที่หน้าท้องของเขาอย่างเต็มแรง

ซูชิงหลางล้มลงกับพื้นและพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่กลางถนน มีรถเพิ่งวิ่งผ่านเขาไปอย่างรวดเร็ว

ซูชิงหลางเอามือแตะหน้าผากที่เต็มไปด้วยเหงื่อของตัวเอง

“ตอนนี้ฉันอยู่บนถนนแล้วเหรอ?”

“คุณเกือบวิ่งมาให้รถชนตาย” โจวเจ๋อพูดช้าๆแล้วถามออกไปว่า “เกิดอะไรขึ้น”

“มันเป็นไปได้ยังไง?” ซูชิงหลางกล่าวด้วยความกลัว

“เธอน่าจะรู้ว่าเรากำลังตามเธอไปดังนั้นเธอจึงหันมาจัดการเราก่อน เธอไม่ใช่ผีบริสุทธิ์นี่ไม่ใช่การลงมือครั้งแรกของเธอ”

โจวเจ๋อถอนหายใจ “เธอข้ามถนนและไปที่ห้างสรรพสินค้าฝั่งตรงข้าม คุณอยู่ที่นี่เดี๋ยวผมจะตามเธอไปคนเดียว”

“ล้อเล่นอะไรกัน เธอเกือบจะฆ่าฉัน ฉันจะปล่อยเธอไปได้ยังไง!”

ซูชิงหลางลุกขึ้นจากพื้นและตะโกนออกมาอย่างโกรธแค้น

“ไม่ได้เดี๋ยวผมจะไปคนเดียว”

โจวเจ๋อสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด หลังจากนั้นเขาไม่รอช้าและรีบวิ่งเข้าไปในห้างสรรพสินค้าที่อยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างรวดเร็ว

ในความเป็นจริง บางครั้งโจวเจ๋อก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อยเช่นกัน ความสามารถของเขาดูจะทรงพลังมาก เขาสามารถจัดการปีศาจที่ทรงพลังยางไป๋อิ่งได้อย่างง่ายดาย

แต่บางครั้งเขาก็ดูอ่อนแออย่างไม่น่าเชื่อ

ตอนนี้โจวเจ๋อเป็นผู้ผ่านการรับรองแล้ว แต่ความสามารถของเขาดูเหมือนจะไม่พัฒนาขึ้นเลย ตัวอย่างเช่นหลังจากที่ผู้หญิงหัวขาดเข้ามาในห้างสรรพสินค้าโจวเจ๋อก็ตามหาร่องรอยของเธอไม่พบ

ในครั้งนี้โจวเจ๋อคิดว่าอีกฝ่ายไม่ใช่ผีธรรมดา อีกสาเหตุหนึ่งคือวิญญาณร้ายของอีกฝ่ายสามารถฆ่าผู้คนในโลกสีขาวอันกว้างใหญ่ได้ และสามารถใช้ทักษะเวทย์มนตร์ในฝูงชนจนเกือบปล่อยให้ซูชิงหลางถูกรถชนตาย

ผีธรรมดาไม่มีความสามารถแบบนี้แน่นอน

ในเวลานี้โจวเจ๋อก็พบผู้หญิงคนหนึ่งในเสื้อสเวตเตอร์สีเหลืองเดินออกมาทางเฉียง แต่เธอมีศีรษะและมีกระบนใบหน้า

โจวเจ๋อเดินผ่านไปโดยไม่รู้ตัว แต่เขาก็พบว่ามีผู้หญิงสวมเสื้อสเวตเตอร์สีเหลืองอยู่อีกทางหนึ่ง จากนั้นเขาก็เห็นผู้หญิงที่แต่งตัวลักษณะนี้มากมาย

โจวเจ๋อจึงตระหนักได้ว่าเสื้อสเวตเตอร์สีเหลืองเป็นชุดทำงานของพนักงานในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ในปัจจุบัน

แล้วจะหาผีตัวนั้นได้ยังไง!

โจวเจ๋อเดินไปที่ตู้แช่เขาหยิบน้ำแร่ขวดหนึ่งออกมา เปิดฝาแล้วดื่มโดยตรง

“คุณคะต้องคิดเงินก่อนถึงจะสามารถเปิดบรรจุภัณฑ์ได้” พนักงานขายในเสื้อสเวตเตอร์สีเหลืองเดินมาหาโจวเจ๋อและเตือนเขา

เธอยังเด็กมาก เธอควรจะเป็นนักเรียนที่ทำงานพาร์ทไทม์

“ผมขอโทษ.” โจวเจ๋อหยิบเงินสิบหยวนออกมาแล้วยื่นให้หญิงสาว “ช่วยผมจ่ายหน่อย”

จากนั้นโจวเจ๋อก็เอื้อมมือออกไปและหยิกใบหน้าของเธอ

เป็นศรีษะของคนจริงๆไม่ใช่ภาพนิมิต

หญิงสาวชี้ไปที่โจวเจ๋อด้วยความอับอายและขุ่นเคืองก่อนจะตะโกนออกมา

“คุณหมายความว่าอย่างไร”

“ขอโทษ” โจวเจ๋อโบกมือและหมอบลงบนพื้น

เด็กหญิงต้องการเรียกให้ยามมาจัดการกับเขา แต่เมื่อเธอเห็นการเคลื่อนไหวของโจวเจ๋อเธอก็ไม่ส่งเสียงดังอีก เธอมีใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวและเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์

โจวเจ๋อเหยียดนิ้วออก เล็บสีดำงอกขึ้นและมันถูกกดลงไปบนพื้น

ฉันไม่เชื่อว่าจะหาเธอไม่เจอ!

มวลของหมอกสีดำแทรกซึมลงสู่พื้นดินจากปลายนิ้วของโจวเจ๋อ

จากนั้นโจวเจ๋อก็เห็นรอยเท้าสีดำปรากฏขึ้นรอบๆตัวเขา

รอยเท้าเริ่มขยายออกไปจนถึงด้านหลังของเด็กหญิงตัวเล็กๆที่เอาเงิน 10 หยวนไปที่เคาน์เตอร์เพื่อเช็คเอาท์