111 – พามันไปด้วย

โจวเจ๋อมองไปที่ลิง ในเวลานี้เขาไม่มีความกลัวอยู่ในใจ ใช่ ลิงตัวนี้คือตัวที่เขาฆ่า ตอนนี้ได้รับคำยืนยันแน่นอนแล้ว

ปัจจุบันลิงกำลังชดใช้ความผิดโดยการช่วยเหลือเขา แม้ว่าโจวเจ๋อจะไม่รู้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ในโคลนพวกนั้น แต่อย่างน้อยเขาก็รู้สึกว่าอาการบาดเจ็บของเขาได้รับการรักษาอย่างรวดเร็ว

ในตอนเริ่มต้น ลิงถูกจับโดยคนตัดไม้ที่มันช่วยไว้ สมองของมันถูกนำออกไป ซึ่งเป็นเหตุให้การฝึกฝนมาอย่างยาวนานของมันต้องถูกทำลาย

ดูเหมือนว่าลิงในตอนนี้จะสูญเสียความทรงจำก่อนหน้านี้ไปบ้าง แต่ธรรมชาติของมันก็ยังเหมือนเดิม

ลิงตัวน้อยกำลังเศร้าโศกและนั่งร้องไห้อยู่ด้านข้างของโจวเจ๋อ

หลังจากนั้นไม่นานมันก็ค้นพบเชือกเส้นหนึ่งก่อนที่มันจะมัดเป็นปมและใช้คล้องคอของโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อไม่ได้คัดค้าน เขาปล่อยให้ลิงใช้เชือกมัดคอของเขาไว้ หลังจากนั้นลิงก็นั่งลงที่ด้านข้างของโจวเจ๋ออีกครั้ง

สายตาของมันมองมาที่โจวเจ๋อและโจวเจ๋อก็มองไปที่มัน

มีน้ำตาอยู่ในดวงตาของลิง รวมไปถึงความโกรธ ความเกลียดชัง และไม่เต็มใจ

เมื่อโจวเจ๋อจำมันได้มันก็จำเขาได้เช่นกัน

เรื่องบุญคุณความแค้นของทั้งสองมันไม่ชัดเจนว่าใครถูกและใครผิด แต่ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งบอกว่าจำเป็นต้องจบสิ้นก็ดูเหมือนว่าจะเหมาะสมแล้ว

ลิงค่อยๆรัดเชือกให้แน่น และตอนนี้มันสามารถรัดคอโจวเจ๋อได้ มันต้องการที่จะฆ่าเขา เช่นเดียวกับที่เขาฆ่ามันในโรงพยาบาลวันนั้น

โจวเจ๋อนอนอยู่ตรงนั้น ดูเหมือนจะไม่สามารถต้านทานได้

แต่ในเวลานี้ มีสุนัขจรจัดหลายตัวปรากฏขึ้นที่นอกกระท่อม สัญชาตญาณของสัตว์บอกพวกมันว่าอาจมีมื้อใหญ่ในภายหลัง

ด้วยระดับไอคิวของพวกมัน พวกมันไม่รู้ว่าทำไมพี่ใหญ่ลิงของพวกมันถึงต้องฆ่าชายคนนี้ หรือเพราะว่าพี่ใหญ่ลิงต้องการจะเลี้ยงเนื้ออร่อยๆให้กับพวกมัน?

แต่จู่ๆลิงก็หันกลับมายิ้มให้สุนัขจรจัดข้างนอก

สุนัขจรจัดหลายตัวรีบวิ่งหนีด้วยความหวาดกลัว

ลิงมองดูโจวเจ๋ออย่างหมดอารมณ์อีกครั้ง จากนั้นจึงเอื้อมมือไปแก้เชือกที่คอของเขา

“ป๊า!”

ลิงตบหัวโจวเจ๋อดังๆ

จากนั้นมันก็กระโดดลงจากเตียงก่อนจะค้นเอาโทรศัพท์มือถือที่มีหน้าจอแตกจากถังขยะแล้วกระโดดลงไปที่ด้านหน้าของโจวเจ๋อ

โทรศัพท์มือถือเปิดอยู่ นี่คือสิ่งที่ลิงเก็บไว้ตั้งแต่ช่วยเขาตอนแรก โจวเจ๋อเห็นสัญญาณบนหน้าจอที่พังของโทรศัพท์มือถือ ซึ่งหมายความว่ามันยังสามารถโทรออกได้

ลิงรู้ว่าโทรศัพท์มือถือคืออะไร มันเอื้อมมือออกไปและชี้ไปที่รหัสล็อคบนโทรศัพท์มือถือก่อนจะชี้ไปที่โจวเจ๋อเพื่อขอหมายเลขปลดล็อค

โจวเจ๋อเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือจากลิง

ลิงตกใจเมื่อโจวเจ๋อเอื้อมมือออกมา มันไม่คิดว่าเขาจะเคลื่อนไหวได้

ตราบใดที่มือของเขาขยับ เล็บของเขาก็เช่นกัน

โจวเจ๋อยิ้ม

จากนั้นลิงก็หยิบค้อนของเล่นพลาสติกขึ้นมาอีกครั้ง

คราวนี้มันเคาะมาที่หัวของโจวเจ๋อ

“โบโบ!!!”

แกกล้าแกล้งฉันเหรอ!

หลังจากเคาะไปครู่หนึ่ง ลิงก็หย่อนค้อนของเล่นพลาสติกในมือลงแล้วนั่งอยู่กับพื้นก่อนจะยิ้มออกมา

โจวเจ๋อถือโทรศัพท์ในขณะที่นั่งพิงผนังกระดาน อันที่จริงเขาสามารถเคลื่อนไหวได้เล็กน้อย เขาอาจจะไม่สามารถลุกจากเตียงได้ แต่ในด้านอื่นๆเขาไม่ได้อ่อนแออย่างที่เคยเป็นมาก่อน

โจวเจ๋อเอื้อมมือออกไปและชี้ไปที่ใต้เตียง

ลิงน้อยมองไปรอบๆและพบว่ามันคือบุหรี่ซูขนาดเล็กที่เหลืออยู่ครึ่งกล่อง

มันกระโดดลงมา หยิบบุหรี่ก่อนจะมอบให้กับโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อทำท่าทางให้มันไปหาไฟแช็คมา

ลิงน้อยตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นมันก็รู้สึกโกรธมาก!

“ไม่ได้สูบนานแล้ว ช่วยหน่อยก็แล้วกัน”

ลิงน้อยกระโดดลงจากเตียงอีกครั้ง ไปที่กองของกระจุกกระจิกและควานหา ในที่สุดมันก็พบไฟแช็กและโยนให้โจวเจ๋อ

แม้ว่าร่างกายของโจวเจ๋อจะได้รับบาดเจ็บสาหัสจนแทบจะขยับตัวไม่ได้ แต่บุหรี่มวนแรกในรอบ 15 วันก็ทำให้เขารู้สึกสดชื่นไม่น้อย

โจวเจ๋อยังคงนิ่งเฉยไม่ได้ขอโทษลิงตัวนั้น

ความผิด?

หนี้?

อาจจะอาจจะไม่ แม้แต่ตอนนี้โจวเจ๋อก็ไม่คิดว่าเขาเลือกผิด

แต่อย่างน้อยในช่วงเวลานี้ ลิงตัวนี้ที่มีความแค้นกับเขาก็ช่วยชีวิตเขาจริงๆ ดังนั้นโจวเจ๋อจึงรู้สึกว่าเขาติดหนี้บุญคุณมัน

ในขณะที่ถือโทรศัพท์มือถือหน้าจอแตกโจวเจ๋อก็เริ่มทบทวนความทรงจำก่อนจะรู้ตัวว่าเขาไม่สามารถจำเบอร์โทรศัพท์ของไป๋อิ่งหรือซูชิงหลางได้เลย

แต่โชคดีที่มีระบบส่งข้อความอัตโนมัติในทันทีที่เขาเปิดโทรศัพท์ขึ้น เมื่อซูชิงหลางได้รับข้อความก็รีบโทรหาเขาทันที

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาซูชิงหลางมาที่นี่ด้วยรถกระบะ Nissan ของใครก็ไม่รู้และมีไป๋อิ่งนั่งมาด้วย ซูชิงหลางเดินเข้าไปในกระท่อมและเห็นโจวเจ๋อนอนอยู่บนเตียง

ดวงตาของเขาแสบร้อนอยากจะร้องไห้ทันที แต่เขายับยั้งตัวเองไว้แล้วเรียกไป๋อิ่งเข้ามาช่วยกันอุ้มโจวเจ๋อ ไป๋อิ่งพาโจวเจ๋อออกจากเตียง เธอมีพลังมากมายการอุ้มโจวเจ๋อออกมาไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเป็นปัญหาอะไร

โจวเจ๋อพูดกับซูชิงหลางด้านหนึ่งว่า

“พาลิงตัวนั้นไปด้วย”

ลิงน้อยนั่งยองๆอยู่ตรงขอบเตียงมองดูโจวเจ๋อถูกอุ้มไป มันถือค้อนพลาสติกไว้ในมือส่วนมืออีกข้างก็โบกไปมาคล้ายกับต้องการจะอำลา

อย่างไรก็ตาม เมื่อซูชิงหลางเดินไปหามัน ลิงน้อยก็กระโดดไปที่ผนังกระดานทันที และเห็นได้ชัดว่ามันไม่เต็มใจที่จะไป

เมื่ออยู่ที่นี่มันเป็นราชา มันมีกลุ่มทหารแมวและนายพลสุนัขคอยรับใช้ ที่นี่สะดวกสบายทุกอย่าง จนมันไม่อยากจะจากไปไหน

ยิ่งกว่านั้นมันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของโจวเจ๋อที่เขาคิดจะพามันไปไหนก็ได้

ซูชิงหลางไล่จับลิงทันที รูปร่างของลิงนั้นบอบบางมากทำให้ซูชิงหลางไม่สามารถจับตัวมันได้

ไป๋อิ่งวางโจวเจ๋อไว้ในรถแล้วรีบวิ่งไล่ตามลิงน้อยไป ลิงไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะเร็วขนาดนี้ ก่อนที่ในที่สุดมันจะถูกเธอจับตัวได้อย่างรวดเร็ว

“กรี๊ด!!!”

ลิงแยกเขี้ยวให้ไป๋อิ่งและแสดงใบหน้าที่ดุร้ายของมัน!

แกกล้าจับฉัน

ไป๋อิ่งก็อ้าปากเผยให้เห็นคมเขี้ยวผีดิบของเธอเป็นการตอบโต้

เขี้ยวของเธอเป็นสีฟ้า ทำให้ลิงตกใจเป็นอย่างมาก

“ทำตัวดีๆแล้วเชื่อฟัง”

ไป๋อิ่งใช้มือข้างหนึ่งจับหางของมันก่อนจะโยนเข้าไปในรถ แล้วปิดประตูและหน้าต่าง

โจวเจ๋อกำลังนั่งอยู่ที่เบาะหลังและลิงก็นั่งอยู่ข้างโจวเจ๋อด้วยสีหน้าบูดบึ้งเห็นได้ชัดว่ามันไม่พอใจ

มันช่วยโจวเจ๋อไว้ แต่โจวเจ๋อต้องการจำกัดอิสรภาพของมัน!

ข้าปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนผู้ป่วย แต่เจ้ากลับอยากขังข้าไว้ในกรง!

“ผมพาคุณออกไปเพราะกลัวว่าคุณจะได้รับอันตรายถ้าคุณช่วยคนอื่นอีก” โจวเจ๋ออธิบายอย่างอ่อนโยน

“ผมเป็นหนี้คุณ ลองไปอยู่กับผมสักพักถ้าคุณรู้สึกไม่ชอบใจคุณก็ค่อยกลับมา”

ไม่รู้ว่าลิงเข้าใจหรือไม่แต่ท่าทีของมันอ่อนลงมาก

ซูชิงหลางโยนถุงบิสกิตไปที่เบาะหลัง ลิงรับมาเปิดถุงแล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย มันไม่ลืมส่งบิสกิตชิ้นหนึ่งใส่ปากของโจวเจ๋อ

“เสียแรงที่ฉันเป็นห่วง ดูเหมือนว่าคุณสองคนจะมีช่วงเวลาที่ดีด้วยกัน”

ซูชิงหลางพูดติดตลกขณะขับรถ

“คุณหึงหวงแม้กระทั่งลิงเหรอ”

ไป๋อิ่งรีบสอดแทรกเข้ามาทันทีที่มีโอกาส

ซูชิงหลางสำลักและหยุดพูด