115 – เปิดร้านใหม่ด้วยความยินดี

 

แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายในการตกแต่งและค่าเช่าร้านของโจวเจ๋อล้วนแล้วแต่เป็นเงินของไป๋อิ่งและซูชิงหลาง

 

ซูชิงหลางให้เงินครึ่งหนึ่งและส่วนที่เหลือเป็นเงินจากไป๋อิ่งแน่นอนว่าซูชิงหลางกําลังจะ “ถึงเกษียณ” เขาวางแผนที่จะขายกาแฟในร้านหนังสือเพื่อใช้ชีวิตอย่างขี้เกียจไปเรื่อยๆเท่านั้น

 

วิธีเดียวที่จะสร้างรายได้คือต้องพึ่งพาศักยภาพในการหาลูกค้า ของโจวเจ๋อเท่านั้น โชคดีที่เขาไม่เคยสงสัยเกี่ยวกับความสามารถในการทําเงินของโจวเจ๋อ

 

ร้านใหม่ตั้งอยู่ที่ถนนสายใต้ มีการจราจรหนาแน่นและติดขัด

 

ตราบใดที่โจวเจ๋อพัฒนาความเป็นมืออาชีพไม่กลัวที่จะทนต่อความยากลําบากและไม่กลัวที่จะนอนดึกเพื่อส่งผีเหล่านี้ไปนรก

 

การหาเงินจํานวนมากไม่ควรเป็นปัญหาใหญ่ ตอนนั้นทุกคนจะนั่งยองๆอยู่หน้าร้านหนังสือเพื่อเผาเงินกระดาษรอคนมาหย่อนกระเป๋าเงินไว้ที่พื้น แม้แต่ค่าบริการธนาคารก็ยังไม่ต้องเสียแม้แต่แดงเดียว

 

โทนสีโดยรวมของร้านหนังสือดูนุ่มนวลและมืดครึ้ม และชั้นหนังสือด้านในไม่ได้จัดวางในลักษณะที่หนาแน่นมาก หนังสือพิมพ์และนิตยสารที่มีการอัพเดทค่อนข้างเร็วจะเรียงต่อกัน

 

นิยายก็เรียงเป็นแถวและหนังสือจริงจังอื่นๆก็อยู่ในพื้นที่แยกต่างหาก สําหรับสื่อการสอนและสิ่งอื่นๆโจวเจ๋อขายทิ้งในราคาขยะหมดแล้ว

 

ร้านหนังสือมีชั้นสองซึ่งแบ่งออกเป็นสามห้องนอนและหนึ่งห้องน้ำซึ่งเป็นพื้นที่ใช้สอยของทุกคน

 

วันแรกของการเปิดร้าน ไม่มีดอกไม้ไฟ ประทัด หรืออะไรทํานองนั้น ทุกอย่างดูเรียบง่ายและสงบสุข นักพรตชราทําความสะอาดกับไปอิ่งอย่างขยันขันแข็ง

 

โจวเจ๋อนั่งอยู่ที่ด้านหลังของบาร์และลิ้มรสค็อกเทลที่ทําโดยซูชิงหลางหลังจากจบแล้วเขาก็วางแก้วลง

 

ลิงน้อยหยิบแก้วของตัวเองขึ้นมาจิบเบาๆ จากนั้นมันก็รู้สึกว่ามันยากมากที่จะดื่มต่อและพูดไม่ออก

 

ถังซื้ออยู่คนเดียวในห้องนอนชั้นบน เธอเป็นคนเก็บตัวเป็นอย่างมาก ถ้าเธอโอเคเธอสามารถอยู่ในห้องได้ทั้งวันโดยไม่รู้สึกเบื่อ

 

เมื่อทุกอย่างพร้อมและพวกเขาทุกคนพร้อมเตรียมรับแขกยามค่ำคืนแล้วท้องฟ้าก็มีดลงไป๋อิ่งถือป้ายประกาศไปแขวน บนป้ายมีใจความว่า” ช่วงดึก” แล้วกระโดดลงปรบมือยืนยันว่ามันอยู่ในตําแหน่งที่น่าพอใจ

 

ร้านหนังสือยังคงทําธุรกิจเกี่ยวกับคนตายและธุรกิจของคนเป็น ถือได้ว่าเป็นโบนัสเท่านั้น

 

ท้ายที่สุดแล้วก็มี “ร้านหนังสือตงเฉิง” อยู่ไม่ไกลจากถนนสายใต้ ซึ่งเป็นร้านหนังสือขนาดใหญ่ที่เชี่ยวชาญด้านการขายหนังสือจริง ถ้าจะแข่งกับมันมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้จริงๆ

 

โจวเจ๋อจําได้ว่าตอนที่เขายังเป็นเด็ก “ร้านหนังสือตงเฉิง” เป็นตัวแทนร้านหนังสือที่ทรงอิทธิพลที่สุดในตงเฉิง

 

อย่างไรก็ตาม ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ด้วยการบีบอัดและภาวะถดถอยของตลาดหนังสือทางกายภาพอย่างต่อเนื่อง ร้านหนังสือตงเฉิงจึงได้ลดพื้นที่ธุรกิจลงด้วย

 

พูดได้เลยว่าความนิยมของโทรศัพท์มือถือและการอ่านหน้าจอทําให้คนส่วนใหญ่ลืมนิสัยการอ่านหมึกและกระดาษไปแล้ว

 

ทุกอย่างเรียบร้อย เป็นไปตามแผน และจากนั้นก็เป็นธุรกิจ

 

ตามความเป็นจริงธุรกิจเป็นไปอย่างราบรื่นว ตั้งแต่เปิดร้านอย่างเป็นทางการ เวลา 19.00 น. จนถึงปัจจุบัน มีแขกหลายกลุ่ม แต่ทั้งหมดเป็นพวกที่มาอาศัยนั่งดื่มกาแฟแล้วพักผ่อนพูดคุยกัน

 

เมื่อผู้คนที่มีชีวิตเข้ามา โจวเจ๋อก็ไม่เคลื่อนไหวปล่อยให้ซูชิงหลางเป็นคนทักทายและรับรองแขกแทน

 

เป็นเวลาสามทุ่มครึ่ง หลังจากลูกค้าหมดไปซูชิงหลางก็ดื่มน้ำหนึ่งคําและมองไปที่โจวเจ๋อซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกและสั่นหัวตลอดเวลา เขารู้สึกว่านี่เป็นความไม่ยุติธรรมเลย!

 

“เหล่าโจว ฉันคิดว่าพวกเราสามารถติดป้ายไม่อนุญาตให้คนที่ยังมีชีวิตอยู่เข้ามา คุณคิดอย่างไร?”

 

“แล้ววันรุ่งขึ้นกรมการค้าภายในจะมาตรวจสอบร้านเรา” โจวเจ๋อไม่ลังเลที่จะปฏิเสธข้อเสนอของซูชิงหลาง

 

” แต่ฉันรู้สึกเหนื่อยกว่าเปิดร้านก๋วยเตี๋ยวอีก” ซูชิงหลางดูเศร้า

 

ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาเปิดร้านก๋วยเตี๋ยว มีคนไม่มากนักที่ไปทานในร้านจริงๆ คําสั่งซื้อส่วนใหญ่เป็นแบบซื้อออนไลน์ เขาแค่ต้องการพักผ่อนและปิดซอฟต์แวร์สั่งซื้อ

 

แต่ตอนนี้มีคนเข้ามาไม่หยุดและเขาไม่สามารถผลักลูกค้าพวกนั้นออกไปได้

 

“เห็นไหม มันรายได้กําลังจะมาอีกแล้ว”

 

โจวเจ๋อมองออกไปนอกประตู

 

ดูเหมือนว่าเหตุผลที่แท้จริงคือสถานที่ ธุรกิจจริงๆของวันนี้กําลังจะมาในเร็วๆนี้

 

หญิงชราคนหนึ่งเข้ามาที่ประตูโดยพิงไม้ค้ำยัน เธอผอมและเที่ยวเฉาเล็กน้อย ดวงตาของเธอเบิกกว้าง และเธอดูเหมือนเพิ่งขี้นมาจากหลุมศพ

 

หญิงชรามีความขุ่นเคืองเล็กน้อย ซึ่งหมายความว่าเธอยังคงมีเรื่องติดใจอยู่บ้าง ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถไปนรกหรือไปเกิดใหม่ได้

 

แต่คําร้องทุกข์ของเธออยู่ห่างไกลจากวิญญาณชั่วร้าย ซึ่งเธอยังคงเป็นประเภท “ไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์และสัตว์”

 

” เตรียมตัว” โจวเจ๋อกล่าวกับซูชิงหลาง

 

ซูชิงหลางไม่ได้คัดค้านเรื่องนี้เพราะความความขมขื่นและความเหนื่อยล้า ที่จริงแล้วการเตรียมอาหารให้คนที่จะลงนรกเป็นคําแนะนําของเขา

 

เขาคิดว่าการกระทําของโจวเจ๋อ ในการส่งผลงนรกโดยตรงนั้นเรียบง่ายและหยาบคายเกินไป ดังนั้นร้านของพวกเขาควรมีลูกเล่นมากกว่านี้

 

เขาจึงแนะนําว่าก่อนที่จะส่งคนลงนรก เขาควรทําอาหารและส่งของขวัญให้พวกเขา แล้วพวกเขาจะได้เก็บธนบัตรเพิ่ม

 

เหมือนกับว่านอกจากตัวหนังแล้วยังมีรายได้มหาศาลจากการขายโค้กและป๊อปคอร์นในโรงหนังอีกด้วย

 

อาหารจานนี้เรียบง่ายมาก บนจานมีเพียงหัวไชเท้าแห้ง ถั่วลิสง ข้าวชามที่มีตะเกียบคู่หนึ่ง และเหล้าจีนอีกถ้วย

 

นี่เป็นของสําเร็จรูปทั้งหมด แน่นอนว่าไม่มีทางที่พวกเขาจะลงทุนมากกว่านี้

 

นักพรตชราจัดโต๊ะเล็กๆและเก้าอี้พร้อมกับดึงม่านขึ้นเพื่อบังวิวจากภายนอก มิเช่นนั้นลูกค้าท่านอื่นจะตกใจหากเข้ามา

 

นี่เป็นช่องเล็กๆ สําหรับผู้โดยเฉพาะ

 

โจวเจ๋อเข้ามาพร้อมกับถ้วยในมือและพูดกับหญิงชราว่า

 

“ได้โปรดนั่งลงทานอาหาร

 

หญิงชราลังเลเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเธอกลัวเรื่องอื่นแต่เธอกลัวโจวเจ๋อมากกว่า ปัจจุบันเธอทําได้เพียงนั่งลงอย่างมีสติเท่านั้น

 

ซูชิงหลางยื่นขวดน้ำให้กับนักพรตซราเป็นคนให้บริการในครั้งนี้

 

บอกตามตรงการเจอผีแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับนักพรตชรา ชั่วขณะหนึ่งเขารู้สึกเศร้าโศกเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเจ้านายที่ยังอยู่ในเฉิงตู

 

แต่โชคดีที่เจ้านายของเขาบอกว่าสิ้นเดือนนี้จะกลับมาแล้ว

 

ไป๋อิ่งก็นั่งลงกับม้านั่งตัวเล็กเช่นกัน หญิงชราอายเล็กน้อยเพราะว่าตรงหน้าเธอตอนนี้มีทั้งซอมบี้ ผี นักพรตผู้ลึกลับ

 

ความขุ่นเคืองที่รายล้อมรอบกายของเธอหายไปจนหมดสิ้นเหลือเพียงความกลัวและความอายเท่านั้น

 

” ทานอาหารแล้วก็เดินทาง”

 

โจวเจ๋อกระตุ้น

 

หญิงชรายิ้ม ก้มศีรษะลงและเริ่มกิน

 

“ป้าครับ ป้าตายยังไงครับ” นักพรตชราเริ่มถามในเวลานี้

 

นักพรตชราเป็นคนกระตือรือร้น แม้จะแก่แต่ก็ช่างพูดช่างจา

 

เขายังคุยกับลิงน้อยถึงวิธีที่เขาปราบปีศาจเมื่อ 500 ปีก่อน และปราบปรามลิงตัวใหญ่ที่ตีนเขาห้านิ้ว ลิงก็เออออไปกับเขาด้วย

 

ตราบใดที่นักพรตซื้อขนมให้ ลิงก็สามารถนั่งฟังนักพรตในยามบ่ายและโบกมือคัดค้านเป็นครั้งคราว

 

“ZZVXvbcc!”

 

นักพรตกําลังสับสน เขารู้ว่าหญิงชราพูดภาษาถิ่นดังนั้นเขาจึงมองไปที่โจวเจ๋อ

 

” ป่วยตาย” โจวเจ๋อแปล

 

ภาษาตงเฉิงค่อนข้างแตกต่างจากภาษาแมนดาริน

 

“อย่างนี้ไม่ได้นะป้า ถึงเป็นผีก็ต้องเรียนพูดจีนกลางให้ได้ไม่งั้นตกนรกไปป้าจะลําบาก คิดดูมีคนมากแค่ไหนบนเส้นทางหวงเฉวียนมันยากสําหรับป้าที่จะหาคนที่สามารถพูดภาษาตงเฉิงได้”

 

นักพรตชราเตือนฉันอย่างใจดี