Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก – 119 – เรื่องบังเอิญ?
119 – เรื่องบังเอิญ?
โจวเจ๋อกลัวปัญหา เขากลัวปัญหาจริงๆ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเมื่อปัญหาชี้มาที่ตัวของเขาเขาจะแกล้งทําเป็นมองไม่เห็นและพยายามหลบซ่อนตัวจากปัญหาพวกนั้น
เมื่อซูชิงหลางเห็นว่าใบหน้าของโจวเจ๋อนั้นจริงจัง มากขึ้นหลังจากที่ได้ยินคําพูดของเขา เขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และถามโดยไม่รู้ตัว
“เกิดอะไรขึ้น?”
โจวเจ๋อส่ายหัว
“ไม่มีอะไร”
“ถ้าอย่างนั้นฉันขึ้นไปนอนนะ”
ซูชิงหลางขึ้นไปที่ชั้น 2 หลังจากพยายามเช้าและไม่ได้คําตอบ
ตามสัญชาตญาณเขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เนื่องจากโจวเจ๋อไม่เต็มใจที่จะแบ่งปันกับเขา เขาจึงไม่สามารถบังคับได้ ทุกคนต่างก็มีความลับเล็กๆน้อยๆของตัวเอง
“จริงจังขึ้นมาแล้วเหรอ”
เมื่อมองไปที่โจวเจ๋อถังซือดูเหมือนจะยิ้ม
โจวเจ๋อกําลังมองถังซือเช่นกัน เขาเขี่ยขี้บุหรี่ในมือแล้วกล่าวว่า
” ทําไมคุณถึงต้องสนใจเรื่องของผม”
“ฉันทําเพราะฉันอยากรู้” ถังซือเดินไปที่บาร์และลดระยะห่างระหว่างเธอกับโจวเจ๋อ ในขณะเดียวกันปลายนิ้วของเธอก็เลื่อนไปที่ใบหน้าของเขา
“คุณรู้ไหม คุณแตกต่างจากเรา แตกต่างจริงๆ”
“คุณพูดอย่างนั้นมาก่อนเพราะผมไม่ได้สัมผัสกับนรกจริงๆ”
“ไม่ มันไม่ง่ายขนาดนั้น ฉันกับคนๆนั้นรอดมาได้เพราะโชคช่วยหลังความสยดสยองครั้งใหญ่เราถึงมายืนอยู่ตรงนี้ได้ แต่คุณแค่ยืนอยู่ที่น้ําพุเหลืองคุณก็กลับมาแล้ว
รู้ไหมประสบการณ์ที่อยู่ในนรกนั้นสยดสยองมากแค่ไหน ตัวอย่างเช่นทุกครั้งที่เราพูดคุยเกี่ยวกับคําว่า “นรก” เราจะสั่นสะท้านจากจิตใต้สํานึก
เพราะคําว่า “นรก” และภาพทั้งหมดรวมทั้งมันเป็นความหวาดกลัวที่ยิ่งใหญ่ตราตรึงใจในหัวใจของเรา แม้ว่าเราจะกลับมามีชีวิตอีกครั้งแต่คุณรู้ไหมว่าพฤติกรรมของพวกเรานั้นแตกต่างไปจากตอนที่มีชีวิตอย่างสิ้นเชิง
แต่คุณไม่เหมือนพวกเรา คุณเพิ่งกลับมาหลังจากเดินทางไปนรก ดังนั้นคุณสามารถนั่งที่โต๊ะเล็กๆกับผู้คนปกติ และพูดคุยเกี่ยวกับนรกสวรรค์และสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิด้วยรอยยิ้ม”
“แล้วคุณหมายความว่ายังไง”
“คนขับรถบรรทุกที่ฆ่าคุณเสียชีวิต น้องชายของซูเล่อที่ช่วยเขาฆ่าคุณก็ตายไปพร้อมกัน คุณว่าเรื่องนี้แปลกหรือเปล่า”
ผู้คนธรรมดาอาจไม่เชื่อมโยงการเสียชีวิตทั้งสองเข้าด้วยกัน แต่สําหรับโจวเจ๋อมันผิดปกติมาก
ซูเล่อเสียชีวิตและร่างกายของเขาก็ถูกยึดมาโดยโจวเจ๋อ
คนขับรถบรรทุกเสียชีวิต ลูกพี่ลูกน้องของซูเล่อก็เสียชีวิตด้วยทุกคนที่เข้าร่วมในกิจกรรมนี้เสียชีวิตหมดแล้ว คิดว่าเรื่องนี้เป็นความบังเอิญหรือไม่?
“เรามาจากโลกที่ต่างออกไป เราต่างจากผี เราคือผู้ที่หนีออกมา แต่คุณเป็นคนที่ได้รับอนุญาตให้ออกมา เราไม่เหมือนกัน”
” พูดตรงประเด็นเลยดีกว่า” โจวเจ๋อเคาะกระดาน (บาร์24)
“คุณไม่สงสัยเลยว่าการตายของคุณและการกลับมาเกิดใหม่อีกมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ?”
ถังซือลดเสียงลงและถามอย่างช้าๆ
“คิดให้รอบคอบ มีรายละเอียดใดที่คุณละเลยมาก่อนหรือไม่”
“พวกเขาตามฉันมา พวกเขาพบฉัน…”
เล็บของชายชราแทงที่แขนของฉันและรอยยิ้มที่โล่งใจของชายชราก็ปรากฏขึ้นก่อนที่เขาจะเสียชีวิต
ข้างหน้าเป็นสัญญาณไฟจ ราจรและรถของฉันเพิ่งขับออกไป รถบรรทุกขนาดใหญ่วิ่งฝ่าไฟแดงและพุ่งตรงมาที่ฉัน
แสงจากที่เผาศพและอุณหภูมิที่ลุกโชติช่วง ความชาและความรกร้างระหว่างทางไปนรก เสียงคํารามและความไม่เต็มใจของสาวไร้หน้า เล็บสีดําที่งอกออกมาจากปลายนิ้วของฉัน
ชายในเสื้อสเวตเตอร์วิ่งออกจากร้านหนังสือและฆ่าซูเล่อด้วยไม้เบสบอล จากนั้นฉันก็เข้าไปในร่างของซูเล่อ
โจวเจ๋อค่อยๆเงยหน้าขึ้นดวงตาเขาเป็นสีแดง
คนที่ฆ่าซูเล่ออยู่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้นกับเขาหลังจากที่ถูกตํารวจจับตัวไป?
เรื่องนี้โจวเจ๋อลืมไปเลยแม้ว่าเขาจะกลับมาจากนรก นานแล้ว
เขามาที่ร้านหนังสือและครอบครองทุกอย่างของซูเล่อรวมทั้งภรรยาของเขาด้วย นี่เป็นวัฏจักของการแก้แค้น
ในอีกแง่หนึ่งสวรรค์ยังคงมีตาอยู่
แต่เนื่องจากชายชราที่ถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลได้แทงเล็บสีดําที่แขนของเขาโดยเจตนา ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้ที่เขาจะถูกควบคุมให้ขับรถออกไปเพื่อเปิดโอกาสให้คนขับรถบรรทุกฆ่าเขา
ดังนั้นชายที่เคยอธิบายว่าเขากําลังหัวร้อนจึงฆ่าซูเล่อด้วยไม้เบสบอล คนคนนี้ถูกควบคุมจิตใจด้วยหรือไม่
หากคนคนนั้นถูกควบคุมจิตใจย่อมหมายความว่า ชะตาชีวิตของโจวเจ๋อถูกใครบางคนควบคุมอยู่
เรื่องนี้ถือว่าออกแบบมาอย่างดี โจวเจ๋อเป็นเหมือนของเล่นของเล่นของใครบางคน แม้จะดูเหมือนว่าเขามีชีวิตจิตใจเป็นของตัวเองแต่แท้ที่จริงแล้วเขากําลังเดินไปตามเส้นทางที่คนอื่นวางไว้
“ดูเหมือนว่าคุณจะเข้าใจแล้วนะ”
ถังซือส่งขนมกระต่ายสีขาวลูกใหญ่เข้าปากของเธออีกครั้ง
โจวเจ๋อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขากําลังจะโทรหาตํารวจ ครั้งล่าสุดที่แจ้งความเป็นตอนที่เขาพบกับหมอหลิน และเธอเป็นคนที่รับตัวเขากลับบ้าน
ตํารวจพาหมอลินมาแล้วบอกกับเขาว่า “เมียของคุณมารับคุณแล้ว”
โจวเจ๋อยังคงอยู่ในภวังค์เป็นเวลานาน
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่จะกดโทรศัพท์โจวเจ๋อก็มองไปที่ถังซือและถามว่า
“คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง”
“ก็บอกแล้วไงว่าเราไม่เหมือนกัน ถ้าเทียบกันแล้วพวกเราคือหมาป่า ส่วนคุณเป็นฮัสกี้ที่มาอาศัยอยู่กับฝูงหมาป่าเท่านั้น”
วันนี้ฝนตกตั้งแต่เช้าจนถึงค่ํา
โจวเจ๋อสวมเสื้อกันฝนกําลังเดินอยู่ใต้อาคารอพาร์ตเมนต์เก่า ถังขยะถูกฝนเปียกโชกและขยะบางส่วนก็ลอยออกไปตามน้ําท่วมขัง
ถังซือสวมรองเท้ากันฝน เสื้อกันฝนสีดํา และขายาวทั้งสองข้างโผล่มากลางสายฝน แต่ตอนนี้โจวเจ๋อไม่มีอารมณ์ที่จะเพลิดเพลินไปกับทิวทัศน์อันงดงามนั้น
ก่อนหน้านี้โจวเจ๋อโทรไปเช็คสถานการณ์ บุคคลที่ถูกส่งตัวไปที่สถานีตํารวจถูกควบคุมตัวเป็นเวลาครึ่งเดือน อาชญากรรมดังกล่าวขัดต่อกฎหมายและระเบียบข้อบังคับด้านความมั่นคงสาธารณะ
แม้ว่าเขาไม่สามารถลงมือฆาตกรรมได้สําเร็จแต่เขาก็ต้องถูกลงโทษ ในช่วงนี้เขาถูกปล่อยตัวชั่วคราวออกมาเพื่อสู้คดีเท่านั้น
อย่างไรก็ตามในที่สุดโจวเจ๋อยังคงพบที่อยู่ของบุคคลนั้น ซึ่งอยู่ในบริเวณนี้
“นี่คือห้อง”
บนชั้นสองโจวเจ๋อหยุดอยู่ที่ประตู
พื้นที่ที่อยู่อาศัยส่วนใหญ่ที่นี่ให้เช่าสําหรับแรงงานต่างด้าวที่มาทํางานที่ตงเฉิง อันที่จริง สิ่งอํานวยความสะดวกด้านสิ่งแวดล้อมนั้นแย่มาก และพวกเขาทุกคนก็ใช้ห้องน้ําร่วมกัน
“คุณแน่ใจไหม?” ถังซือถาม
” บ้านเลขที่ควรจะถูกต้อง”
โจวเจ๋อพยายามมองไปที่หน้าต่าง มีมุ่งลวดและผ้าม่านโทรมๆ ทําให้มองไม่เห็นภายในได้ชัดเจน
“ผมจะหาของมาเปิดประตูก่อน”
“คาซัม..”
ล็อคประตูถูกเปิดขึ้นโดยอัตโนมัติ
ปรากฏรอยยิ้มน้อยๆขึ้นบนใบหน้าของถังซือ
โจวเจ๋อตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะยิ้มและเดินเข้าไป น่าเสียดายที่เธอไม่ไปเอาดีด้านการเป็นโจร
คอมเม้นต์