Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก

 

122 – คุณคิดว่าผมจะเห็นใจคุณเหรอ?

 

“แกต้องตายแน่นอน”

 

ซูต้าฉวนตะโกนและบ้าไปแล้ว ชายผู้นี้ได้รับความทุกข์ทรมานมาหลายวันจากความตายของลูกชายคนเดียวของเขา

 

เขารู้สึกเสียใจมาก เขารู้สึกเจ็บปวดมาก เขารู้สึกว่าชีวิตของเขาช่างยากเย็นแสนเข็ญและไม่ง่ายเลย

 

หากมีคนอื่นมายืนที่นี่แทนโจวเจ๋อ เขาอาจมีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจบางอย่าง

 

แต่น่าเสียดายที่โจวเจ๋อยืนอยู่ตรงหน้าเขาทุกคนสามารถเห็นอกเห็นใจเขาได้ยกเว้นโจวเจ๋อ

 

โจวเจ๋อตายแล้ว คนหยาบคายที่ร้องไห้บ้าและคลั่งไคล้ในปัจจุบันก็เป็นหนึ่งในผู้สมรู้ร่วมคิดในการฆ่าเขาด้วย

 

ทําไมคุณถึงคิดว่าคุณน่าสงสารทําไมคุณถึงคิดว่าคุณไม่ได้รับความเป็นธรรม

 

ฉันล่ะ?

 

ใครจะสงสารฉัน

 

ใครจะคิดแทนฉัน

 

โจวเจ๋อใช้มือบีบใบหน้าของซูต้าฉวนยกคางของเขาขึ้น ในเวลานี้ความรู้สึกมากมายในใจของเขาทําให้เขาต้องฆ่าชายที่อยู่ข้างหน้า

 

ฉีกเขาเป็นชิ้นๆไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่เป็นวิญญาณของเขาด้วย!

 

เพื่อให้ซูต้าฉวนแบกรับความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเพื่อชดเชยความโกรธแค้นภายในของเขา!

 

ชีวิตดูเหมือนมีเรื่องบังเอิญมากมายเสมอ เพราะในเวลานี้รถตํารวจก็จอดอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา

 

โจวเจ๋อมองดูแสงแวววาวบนรถตํารวจ ในเวลานี้เขาไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวพวกตํารวจเลย เขากําลังขบคิดอยู่ในใจว่าจะฆ่าตํารวจพวกนี้ด้วยหรือไม่

 

ซูต้าฉวนยังคงตะโกนและกระโดด รถตํารวจจอดอยู่ข้างๆ เขา ตํารวจสองคนลงมา พวกเขาอาจจะลาดตระเวนหรือผ่านมาโดยบังเอิญ

 

แต่พวกเขายังคงลงจากรถเพื่อให้สถานการณ์ตอนนี้ไม่ดําเนินไปในทางเลวร้าย

 

เมื่อตํารวจมาถึงซูต้าฉวนก็เงียบลงทันที เขามองไปที่โจวเจ๋อด้วยสายตาที่ขุ่นเคือง จากนั้นเขาก็มองไปที่ตํารวจ เขาเริ่มเดินไปหาตํารวจด้วยตัวเอง

 

โจวเจ๋อซ่อนมือของเขาไว้ข้างหลัง และเล็บของเขาก็งอกขึ้นอย่างสมบูรณ์ อากาศสีดํายังคงวนเวียนอยู่ในนิ้วของเขา

 

โจวเจ๋อหลับตา ลึกเข้าไปในรูม่านตาของเขาดูเหมือนมีกระแสน้ำสีดําไหลวน

 

ในขณะนี้ดูเหมือนว่าโจวเจ๋อจะค่อยๆค้นพบความรู้สึกของวันนั้นในตอนที่เขายืนอยู่บนดาดฟ้า ราวกับว่าเขาถูกทอดทิ้งโดยสังคมและชีวิตทั้งหมด

 

ความเหงาแบบนั้น ความไร้อํานาจแบบนั้นปล่อยให้ความหดหู่ที่สะสมอยู่ในหัวใจของเขาคลายตัวออกมา

 

ฉันเป็นผีฉันเคยตายไปแล้วครั้งหนึ่งฉันจะต้องตายไปอีกครั้งมันก็ไม่เห็นจะเป็นไร

 

ก่อนหน้านี้โจวเจ๋อมักจะกลัวอยู่เสมอ เขากลัวว่าเขาจะเป็นเหมือนคนที่อยู่ในเฉิงตูและตกเป็นที่หมายหัวของนรก

 

แต่บางครั้ง มันยากมากสําหรับคุณที่จะควบคุมตัวเอง

 

แน่นอนว่าสิ่งที่ควบคุมได้ยากกว่าคือเรื่องราวต่างๆที่อยู่รอบๆตัวคุณต่างหาก มันจะผลักดันคุณ ให้กําลังใจคุณและบังคับคุณให้ก้าวเดินไปในทิศทางที่เลวร้าย

 

“เกิดอะไรขึ้น?”

 

ตํารวจคนหนึ่งมาหาซูต้าฉวนและตํารวจวัยกลางคน อีกคนมองไปที่โจวเจ๋อตามสัญชาตญาณ ตํารวจวัยกลางคนสัมผัสได้ถึงร่องรอยอันตรายจากโจวเจ๋อ ซึ่งเป็นสัมผัสที่หกที่เขาสร้างขึ้นจากประสบการณ์ของตํารวจเป็นเวลาหลายปี

 

แม้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะผอมไปนิด ดูอ่อนแอเล็กน้อยและเขาก็หลับตาลง แต่ตํารวจวัยกลางคนก็ยังรู้สึกคอแห้งด้วยความตื่นเต้น

 

มันน่าละอายที่จะพูดว่าในขณะนี้เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อยจริงๆ

 

เฮ้ บ้าไปแล้ว ฉันกลัวเจ้าเด็กผอมกะหร่องคนนี้ได้ยังไง

 

“ไม่มีอะไรครับผมแค่ดื่มเหล้ามากเกินไปหน่อย ผมต้องการสอนเด็กรุ่นหลังที่ไม่เชื่อฟังคนนี้ ผมเลี้ยงมันมากับมือแต่มันยังกล้าขึ้นเสียงกับผม!”

 

ซูต้าฉวนกล่าวด้วยดวงตาสีแดง

 

ตํารวจทั้งสองมองหน้ากัน เนื่องจากเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในครอบครัวของคนอื่นดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากใส่ใจ พวกเขากลับไปที่รถทันที่และรถตํารวจก็ขับออกไป

 

ตํารวจวัยกลางคนหันศีรษะและมองไปข้างหลังอีกครั้ง

 

” หัวหน้าหาอะไรเหรอครับ”

 

“ไม่มีอะไร”

 

ตํารวจวัยกลางคนนั่งตัวตรงและส่ายหัว

 

ที่ริมถนนซูต้าฉวนหันศีรษะและมองดูโจวเจ๋ออีกครั้ง

 

“ถุย!”

 

เขาถ่มน้ำลายลงพื้นอย่างหนัก

 

ซูต้าฉวนซึ่งเพิ่งช่วยเหลือโจวเจ๋อให้พ้นผิดอีกครั้ง

 

ในฐานะพ่อที่สูญเสียลูกชายไป เขาไม่กลัวที่จะต้องติดคุกและไม่ได้มีความใจอ่อนกับซูเล่อ แต่มันเป็นเหตุผลในด้านอื่นมากกว่า

 

“แกควรจะหาคนมาฆ่าฉันด้วย จะได้ไม่มีใครรู้เรื่องที่แกทําลงไป!”

 

ซูต้าฉวนคําราม ลูกชายของเขาเสียชีวิต เขาไม่ต้องการส่งหลานชายคนนี้ไปที่ลานประหาร มิฉะนั้นครอบครัวของเขาจะต้องถูกทําลาย

 

นี่คือความคิดในสมองของเขา มันเป็นเรื่องง่ายๆเท่านั้นไม่มีอะไรซับซ้อน

 

หลานสะใภ้ของเขาแอบชอบคนอื่นอยู่ข้างนอก เขาเลยช่วยลงมือฆ่าผู้ชายคนนั้น!

 

ในตอนนี้ลูกชายของเขาได้ตายไปแล้ว ดังนั้นเขาไม่สามารถปล่อยให้ตระกูลซูที่เหลือเพียงซูเล่อเป็นทายาทเพียงคนเดียวต้องล่มจมไปด้วย

 

ยอดเยี่ยม?

 

ใช่

 

ดีมาก

 

แต่ในมุมมองของโจวเจ๋อเรื่องนี้ยังค่อนข้างน่าขยะแขยง

 

ซูต้าฉวนก้มลงหยิบบุหรี่ของตัวเองซึ่งเขาทิ้งไว้ที่พื้นก่อนหน้านี้

 

เขาพร้อมที่จะจากไป เขาพร้อมที่จะกลับบ้าน เขาคิดอยู่นานและโกรธอยู่นาน แต่ในเวลานี้เขาไม่กล้าที่จะดึงซูเล่อให้ร่วมกลบฝังไปกับลูกชายของเขาจริงๆ

 

อย่างไรก็ตามยาสูบของซูต้าฉวนถูกโจวเจ๋อเหยียบย่ำลงกับพื้นทันที

 

ซูต้าฉวนเงยหน้าขึ้นมองด้วยความงุนงงเล็กน้อย

 

“ปัง!”

 

ซูต้าฉวนล้มลงกับพื้นโดยไม่รู้ตัว ซูต้าฉวนมีใบหน้าบูดบึ้งและมองโจวเจ๋อโดยไม่เชื่อสายตาของตัวเอง

 

“แกกล้าดียังไง”

 

” ปัง!”

 

ซูต้าฉวนถูกล้มลงบนพื้น ขาของเขาได้รับการผ่าตัดมาระยะหนึ่งแล้ว แต่มันก็ไม่สามารถใช้งานได้ดีเหมือนเก่า ในเวลานี้เมื่อเผชิญหน้ากับการระเบิดอารมณ์อย่างกะทันหันของโจวเจ๋อเขาทําได้เพียงขดตัวและล้มลงกับพื้น

 

ตํารวจไปแล้วตอนนี้ไม่มีใครขัดขวางพวกเขา

 

“คุณคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทําถูกต้อง!”

 

“ปัง!”

 

อีกครั้ง

 

“คุณคิดว่าสิ่งที่คุณทําจะทําให้ผมใจอ่อนหรือเปล่า!”

 

“ปัง!”

 

“คุณเจ็บปวดใจงั้นเหรอ”

 

“คุณจะทําให้ผมเสียใจงั้นเหรอ!”

 

” ปัง!”

 

โจวเจ๋อผู้อดทนและอดกลั้นมาเป็นเวลานานดูเหมือนจะเป็นบ้าไปแล้ว เขาทุบตีซูต้าฉวนอย่างต่อเนื่องซึ่งทําให้ซูต้าฉวนล้มลงกับพื้นและตัวสั่นด้วยความกลัว

 

ในที่สุดเขาก็ทิ้งบุหรี่ลงไปให้ซูต้าฉวนหนึ่งมวน

 

โจวเจ๋อเดินโซเซถอยหลังไปสองสามก้าวเขาพิงกับเสาและหอบหายใจอย่างหนัก เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดสลัว

 

ความโกรธในหัวใจของเขาถูกระบายออกเล็กน้อย

 

โจวเจ๋อหันหลังกลับโดยปล่อยให้ซูต้าฉวนขดตัวอยู่ที่นั่นด้วยจมูกที่ฟกช้ำ โจวเจ๋อเดินช้าๆไปข้างหน้าคนเดียว