23 – ไม่ยุติธรรม

บีบคอเธอ

ห้ามลืมเด็ดขาด?

สมองของโจวเจ๋อยังคงตีกันอย่างวุ่นวายในปัญหานี้

เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงลังเลเขาเป็นผีไม่ใช่หมอในชาติก่อนอีกต่อไป

สถานการณ์ตอนนี้ของเขาเลวร้ายมากเขาควรจะจัดการให้จบๆไป ยัยหนูคนนี้เป็นภัยคุกคามครั้งยิ่งใหญ่สำหรับเขา และในวันนี้เธอค้นหาเขาพบแล้ว

วันนี้เธอมาค้นหาเขาด้วยเจตนาของตัวเอง เช่นเดียวกับในตอนที่อยู่โรงพยาบาลวิญญาณของเธอได้คุยกับเขา

‘เธอเป็นผีชัดๆฉันน่าจะมองออกตั้งนานแล้ว’

นี่อาจจะเป็นเรื่องราวของชาวนาและงูเห่า โจวเจ๋อรู้สึกเสียใจจริงๆที่ได้ช่วยเธอไว้

ในความเป็นจริงความเกลียดชังส่วนใหญ่มักจะเกิดขึ้นจากความชื่นชอบก่อน

เล็บทั้งสิบนิ้วของโจวเจ๋องอกออกมาอย่างช้าๆและมีหมอกสีดำล้อมรอบปลายนิ้วของเขาไว้ด้วย

ในขณะเดียวกันดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีดำแวววาว เขาตัดสินใจแล้วว่าต้องบีบคอเธอให้ตายที่นี่!

โจวเจ๋อพูดกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าในใจ ในที่สุดเขาก็ได้เกิดใหม่ มันยังมีสิ่งที่เขาต้องการจะทำอีกมากมาย

เขายังอยากใช้ชีวิตต่อไป เขาไม่อยากกลับไปที่แม่น้ำแห่งนั้นอีกแล้ว

ดังนั้นโจวเจ๋อยกมือขึ้นค่อยๆโน้มตัวไปหาเด็กหญิงตัวน้อยอย่างไม่ลังเลอีกต่อไป

เด็กหญิงตัวน้อยอ่านหนังสืออย่างจริงจังพร้อมกับมีรอยยิ้มปรากฏออกมาจากใบหน้าที่น่ารักของเธอ

ทันใดนั้นเธอรู้สึกมีบางอย่างมาสัมผัสที่ขมับ เธองงงวยและพูดว่า

“ ลุงทำอะไร?”

“ เธออ่านหนังสือมากเกินไปแล้วมันจะเสียสายตาได้”

“ หนูจะระวัง”

เด็กหญิงตอบรับแบบส่งๆพร้อมกับมองหนังสือของตัวเองต่อไป

หลังจากนั้นเด็กหญิงมองเห็นลุงของเธอเดินกลับไปนั่งเก้าอี้ที่หลังเคาน์เตอร์

“ ลุงคุณเป็นอะไรหรือเปล่า”

“ไม่เป็นไร.” โจวเจ๋อโบกมือ

เด็กหญิงตัวน้อยยังคงมองมา

จากนั้น

“ ป้าบ!” เสียงที่คมชัดก็ดังขึ้น

เด็กหญิงตัวน้อยหันมามองที่เคาน์เตอร์อีกครั้งพร้อมกับเห็นใบหน้าของโจวเจ๋อแดงก่ำ

“อะไรเหรอลุง?”

“ ไล่ยุง” โจวเจ๋อถอนหายใจยาวๆอย่างโล่งอกจากนั้นเอนหลังพิงพนักเก้าอี้และถอนหายใจในใจ: ไอ้บ้าเอ้ยแค่นี้ก็ไม่กล้าลงมือแล้วจะทำอะไรได้?

เห็นได้ชัดว่าเด็กหญิงตัวน้อยไม่รู้ว่าในฤดูหนาวจะไม่ค่อยมียุงเธอยืนขึ้นแล้วมองไปรอบๆเพื่อค้นหายุงตัวที่โจวเจ๋อพูดถึง

‘ยัง ยัง ยังไม่หยุดเสแสร้งอีก รีบเอาลิ้นออกมาและจะได้ต่อสู้กันสักที การที่เธอมาแกล้งทำเป็นเด็กหญิงตัวน้อยแบบนี้มันทำให้ฉันลงมือไม่ได้จริงๆ’

โจวเจ๋อทำอะไรไม่ถูกเขาจึงเดินไปห้องน้ำเพื่อที่จะล้างหน้าให้มีความสดชื่นเพิ่มมากขึ้น

“ก่อนหน้านี้นายเป็นหมอนายต้องช่วยชีวิตคน แต่ตอนนี้นายเป็นผีนายยังต้องลังเลอะไรอีก”

โจวเจ๋อมองไปที่กระจกและเริ่มดุตัวเอง

หลังจากนั้นโจวเจ๋อก็พบว่าความถี่ในการดุด่าตัวเองของเขาดูเหมือนจะถี่กว่าที่เขาด่าซูเล่อแล้ว

เด็กหญิงตัวน้อยยังคงนั่งอยู่ที่ร้านหนังสือ แต่เวลานี้เธอวางหนังสือลงพร้อมกับเดินออกจากโต๊ะที่เธอนั่งอ่านหนังสืออยู่

สายตาของเธอจดจ้องไปทางประตูห้องน้ำแต่เธอไม่ได้เดินไปที่นั่น เธอเปิดประตูร้านอีกครั้งและเดินไปที่บ้านของซูชิงหลาง

…………

“ ไม่ว่าพ่อแม่จะเกลี้ยกล่อมยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์หรอก? แค่คิดว่าจะทำให้พ่อแม่ได้นั่งกินข้าวกับผมอีกครั้งก็เพียงพอแล้วที่ผมจะทำเรื่องนี้! ครอบครัวของเราจะกลับมาอยู่พร้อมหน้าเหมือนแต่ก่อน”

ซูชิงหลางยังคงพูดไปเรื่อยๆ

ทันใดนั้นหนังมนุษย์สองผืนที่แขวนอยู่ข้างโต๊ะตัวเล็กก็เริ่มแกว่งอย่างบ้าคลั่ง

ใบหน้าของซูชิงหลางเผยความตกใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่กระดาษยันต์สีเหลืองที่ติดอยู่ที่บ้านของเขาและพบว่ากระดาษยันต์แผ่นนั้นดูเผาไหม้กลายเป็นสีเทาไปแล้ว

ทันใดนั้นเขาก็เปิดม่านและรีบวิ่งออกไป

เขาเห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆยืนอยู่ในร้านก๋วยเตี๋ยวของเขา

เด็กหญิงกำลังอ้าปากส่งลิ้นที่ยาวมากออกมาจากปากของเธอราวกับพรมสีแดงขนาดใหญ่ มันยาวมาก ยาวจนน่าเหลือเชื่อและมันทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวจนล้มลงกับพื้น!

“ ข้าคือหยินจีเป็นผู้จัดระเบียบวิญญาณของผู้เสียชีวิตบนท้องถนน”

จากปากของหญิงสาวซูชิงหลางได้ยินเสียงของเด็กที่มืดมน

ในช่วงเวลาต่อมาผิวหนังทั้งสองที่อยู่ในห้องด้านหลังก็เริ่มอ่อนล้าเสื่อมสภาพและไม่เป็นเงาหรือยืดหยุ่นอีกต่อไป

จากนั้นลูกแก้วสีขาวสองดวงก็พุ่งออกมาจากหนังมนุษย์สองผืนนั้น กลายเป็นชายและหญิงวัยกลางคนคู่หนึ่ง

ร่างกายของพวกเขาโยกเยกไปมาดวงตาเหม่อลอย ดูเหมือนจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้ว

พวกเขาเดินไปทีละก้าวบนลิ้นยาวสีแดงของเด็กหญิง ราวกับว่าปากของหญิงสาวเป็นจุดหมายปลายทางของพวกเขาซึ่งนำไปสู่ที่ไหนสักแห่งที่ไม่รู้จัก

หลังจากนั้นร่างของพวกเขาก็ค่อยๆสูญสลายแทบจะหายไปหมดสิ้นแล้ว

“ เธอ.. เธอ . เธอทำอะไรกับพ่อแม่ของฉัน?”

ซูชิงหลางชี้ไปที่เด็กหญิงตัวน้อยด้วยความตกใจ แต่เมื่อเขาเห็นว่าพ่อแม่ของเขากำลังจะหายไปอย่างช้าๆ

เขาก็รีบวิ่งไปทางเด็กหญิงแต่ก่อนที่เขาจะไปถึง ปลายลิ้นของเธอก็ตวัดมาที่ขาของเขาทำให้ซูชิงหลางล้มลงอีกครั้ง

เขายื่นมือออกไปและชี้ไปที่พ่อแม่และเริ่มขอร้อง:

“ อย่าเอาไปอย่าเอาพวกเขาไป ฉันไม่เป็นอันตรายฉันไม่เคยทำร้ายใคร พวกเราเพียงแค่พยายามอยู่กันอย่างครอบครัวเท่านั้น พวกเขาไม่ได้ทำร้ายใคร! ไม่ไม่ได้โปรดฉันขอร้องฉันขอร้อง … ”

อย่างไรก็ตามเมื่อเผชิญกับเสียงร้องไห้ของซูชิงหลาง

เด็กหญิงตัวน้อยยังคงเฉยเมย จนกระทั่งจิตวิญญาณทั้งสองหายไปอย่างสมบูรณ์ ลิ้นยาวของเธอก็กลับเข้าสู่ปากอันจิ้มลิ้ม จากนั้นเธอก็กลับมาเป็นเด็กหญิงที่น่ารักอีกครั้งหนึ่ง

ซูชิงหลางรู้สึกเหมือนว่าหน้าอกของเขาถูกทะลวงไปสองรู พ่อแม่ของเขาหายไปอย่างสมบูรณ์

ดวงตาของซูชิงหลางตาแดงก่ำด้วยความโกรธแค้นเขาเตรียมที่จะต่อสู้กับเด็กหญิงในทันที

ทันใดนั้นดูเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่างและชี้ไปที่ประตูถัดไปพร้อมกับตะโกนว่า

“ เขาก็ไม่ใช่คนเช่นกันและยังตายจากอุบัติเหตุบนท้องถนนอีกด้วย แล้วทำไมคุณถึงไม่เอาเขาไป! เขาไม่ใช่มนุษย์ แล้วทำไมคุณถึงเอาเฉพาะพ่อแม่ของฉันไป ไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรม! ! ! ! !”