จางมู่มองไปรอบ ๆ.ขณะที่คิดว่า,เขาถูกล้อมรอบไปด้วยซอมบี้มากกว่า 200 ตัว,โดยซอมบี้ที่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างออกไปแค่ประมาณสามสิบเมตร.

ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติ,ซอมบี้เหล่านี้พร้อมที่จะฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆ โดยไม่ลังเล.อย่างไรก็ตาม,พวกมันจ้องเขม็งมาที่จางมู่อย่างโหดเหี้ยม,แต่ไม่มีพวกมันตัวไหนก้าวออกมาข้างหน้า.จางมู่คิดว่านั่นเป็นเพราะแสงสีขาวข้างหลังเขาค่อยๆเสถียร.มันถูกบังคับโดยกฏ,พวกมันไม่สามารถข้ามเขตแดนได้.

ซอมบี้มากกว่า 200 ตัวที่แข็งแกร่งกว่าถึงสามเท่าของซอมบี้ระดับแรก…แม้ว่าจางมู่จะเพิ่มพลังให้กับตัวเองโดยใช้ยา,แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะมองมาที่พวกมัน.เขาได้วิเคราะห์เส้นทางหลบหนีที่ดีที่สุดในใจของเขา.

ถอนหายใจ.ถ้าเขาสามารถซ่อนตัวในร้านค้าแห่งยุคได้จนกว่าจะหมดระยะเวลาในการแก้ไขจุดบกพร่อง,มันคงจะดีมาก.

แต่จางมู่ก็ยกเลิกความคิดนี้ในทันที,คาราวานแลกเปลี่ยนแห่งยุคไม่จำเป็นต้องสูญเสีย,ไม่ว่าจะเป็นเวลาหรือแหล่งข้อมูล.คุณต้องแสดงศักยภาพในการวิวัฒนาการหรือความสามารถทางธุรกิจของตนเองเพื่อไม่ให้คุณถูกกำจัดโดยกฎของพวกเขา.

จางมู่มีความรู้สึกในใจว่าหมายเลข 37 มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้.บางทีเขาอาจทำให้หมายเลข 37 สูญเสียผลกำไรมากเกินไป,ดังนั้นหมายเลข 37 จึงตัดสินใจที่จะปล่อยให้เหล่าซอมบี้ไปสอนบทเรียนกับเขา.

ก็ดี,ที่ข้าซื้อสินค้าที่แพงที่สุดมาจากท่าน,แต่ทำไมท่านต้องตะหนี่ถี่เหนียวด้วย?จางมู่จำได้ถึงชีวิตในอดีต,หมายเลข 37 ปกติจะทำความสะอาดพื้นที่ใกล้เคียงสร้างเขตรักษาความปลอดภัยสำหรับเขาหลังจากทำการค้าแต่ละครั้ง.

จางมู่บ่นหมายเลข 37 ในใจ,แต่ตอนนี้,เขาไม่มีทางเลือกที่สอง.

ทันใดนั้นลำแสงสีขาวเบื้องหลังจางมู่ก็แคบลงและลดแรงกดดันลงเล็กน้อยจากซอมบี้.ด้วยเหตุนี้,ซอมบี้จึงเข้ามาใกล้.จางมู่สามารถมองเห็นใบหน้าที่เปื้อนเลือดและฟันสีเหลืองเข้มของซอมบี้ได้หลากหลายแบบ.

โอ้,ชิบหาย.มันเป็นเล่ห์กลของหมายเลข 37 จริงๆ.จางมู่ตะโกนคำสกปรกทั้งหมดที่เขาจำได้ในใจ.

ท่านจะฆ่าข้าหรอ?!

จ้องมองไปที่ฝูงซอมบี้,จางมู่มองย้อนกลับไปเป็นบางครั้ง.ลำแสงสีขาวด้านหลังกระพริบอีกครั้ง.ใช้โอกาสนี้,จางมู่ดึงดาบแทงค์ออกจากด้านหลังของเขาและกำไว้ในมือของเขาอย่างแน่นหนา.ด้ามดาบที่เย็นช่วยให้หัวใจร้อนระอุของเขาสงบลงอย่างรวดเร็ว.ดวงตาของเขาเหลือบมองไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็ว.

เข้าใจแล้ว!

จางมู่มีความคิด,เขาขยับโดยที่ดาบในมือเอียง,ปลายดาบแทบจะติดพื้น,แต่ก็ไม่โดน.เขาวิ่งด้วยความเร็วปกติไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้,ซึ่งมองดูง่ายที่จะตีฝ่าวงล้อมของซอมบี้.

แม้ว่าซอมบี้จะไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าเนื่องจากลำแสงสีขาว,เนื่องจากอาหารที่แสนอร่อยกำลังเดินไปหาพวกมันเอง,พวกมันก็จะไม่เสียโอกาสนี้.พวกมันอ้าปากที่เต็มไปด้วยเลือดอย่างกว้างและรอจางมู่ติดกับดักของพวกมัน.

ในเวลาเดียวกัน,ซอมบี้ที่อยู่ที่อื่นก็เห็นสิ่งนี้.พวกมันไม่ต้องการให้อาหารของพวกมันหนีไป,ดังนั้น พวกมันจึงพากันตามไปทิศทางนี้.

จางมู่ได้เข้าใกล้และใกล้กับซอมบี้.

ไม่เวลาไม่ถึงสามวินาที,ระยะห่างระหว่างจางมู่กับซอมบี้ก็เหลือไม่ถึงสิบเมตร.ถ้าซอมบี้ตัวอื่นมาถึงที่นี้และล้อมเขา,แผนการหลบหนีของเขาคงจะล้มเหลวอย่างชิ้นเชิง.

ข้าหวังว่าความคิดนี้จะประสบความสำเร็จ.

จางมู่กระซิบในใจ.

โชคดี,ที่สถานการณ์เป็นไปตามการคาดการณ์ของจางมู่.

ในสมองอันแคระเกร็นของซอมบี้,พวกมันไม่เข้าใจว่าอะไรคือ”พวกเดียวกัน”.ในสายตาของพวกมันมีแค่สองสิ่งในโลก:อาหารและอุปสรรค.ซอมบี้ตัวอื่นเป็นอุปสรรคในสายตาพวกมัน.ซอมบี้ที่อยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ไม่เคลื่อนไหว.พวกมันรอจางมู่เข้ามาเป็นอาหารของพวกมันเอง.อย่างไรก็ตาม,ซอมบี้ตัวอื่นก็ไม่ต้องการให้มันเป็นจริง.พวกมันดันเข้ามาหาซอมบี้ที่อยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้.ซอมบี้บางตัวถูกผลักไปอยู่กับพื้นและถูกบดขยี้โดยซอมบี้ตัวอื่น.

ซอมบี้ที่อยู่ทางด้านตะวันตกเฉียงใต้นั้นมีจำนวนน้อย,แต่มันก็ไม่ยอมที่จะถูกปล้นอาหารของพวกมัน.พวกมันลุกขึ้นและดันซอมบี้ตัวอื่นเพื่อที่จะได้เห็น.ทุกอย่างกลายเป็นอาหาร.นอกจากนี้,ซอมบี้ตัวอื่นยังกลัวที่จะเข้าใกล้ลำแสงสีขาวและในที่สุดนี้ก็เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของจางมู่.

จางมู่เร่งความเร็วขึ้นในทันที,เขาเร่งความเร็วถึงสี่เท่าในทันที,แล้ววิ่งฝ่าเข้าไปในวงล้อม.

ซอมบี้ได้ถูกกระตุ้นโดยการกระทำของเขา.พวกมันสร้างกระแสอันมหึมาและไหลไปที่จางมู่.ซอมบี้บางตัวถูกบดขยี้เนื่องจากการไหลก่อนที่พวกมันจะตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้น.

จางมู่วิ่งเข้าไปเต็มที่ในวงล้อมของซอมบี้,สับหัวซอมบี้หัวต่อหัว.อย่างไรก็ตาม,แม้ว่าจะไม่มีซอมบี้ตัวไหนหยุดเขาได้,ความเร็วของเขาค่อยๆลดลงในระหว่างนั้น.ซอมบี้ได้ล้อมรอบเขาอีกครั้ง.

อีกสองวินาทีต่อมา,จางมู่ก็วิ่งไปถึงจุดที่อ่อนแอที่สุดของวงล้อม.มีเพียงซอมบี้สองชั้นอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้.เขาแกว่งดาบของเขาสับหัวหนึ่งของปีศาจจากนั้นกระแทกและกระโดดลงบนร่างที่หัวขาด,เตะถอยหลังที่ความแรงเต็มที่ของเขา.ด้วยแรงที่เขาได้รับจากการผลัก,เขากระโดดผ่านวงล้อมสุดท้ายของซอมบี้และหลบหนีได้อย่างง่ายดายจากวงล้อม.

ซอมบี้หันหลังในทันทีและกระโจนเข้ามาที่จางมู่.โดยธรรมชาติ,เขาจะไม่ถูกจับโดยพวกมัน.เขาเพิ่มความเร็วขึ้นอีกหลายเท่า.ในชั่วพริบตา,เขาก็หายตัวไป.

“แฮ่ก…แฮ่ก…”

จางมู่ไม่สามารถวิ่งด้วยความเร็วเต็มที่เป็นเวลานาน.เขาพบทางที่จะเป็นอิสระจากผู้ไล่ล่าที่มีศักยภาพและยังคงวิ่งตาม.เมื่อจางมู่รีบวิ่งไปในซอย,เขาหยุดในที่สุด.ใบหน้าของเขาแดงเล็กน้อย เนื่องจากกิจกรรมที่ใช้พลัง.เขาหายใจลำบากชั่วขณะ แล้วค่อยๆปรับการหายใจของเขา.

จางมู่เดินผ่านซอยและไม่เห็นซอมบี้ตัวใด.ดูเหมือนว่านี่เป็นสถานที่ห่างไกล.

ตอนนี้,จางมู่กำลังยืนอยู่หน้าบังกะโลเก่าสภาพทรุดโทรม.มันน่าจะเป็นคลังสินค้า.ประตูถูกเปิดและดูเหมือนจะถูกค้นโดยซอมบี้มาก่อนหน้านี้.จางมู่ลังเลไปชั่วขณะ,พิจารณาว่าจะเข้าหรือไม่เข้าไปพักผ่อนดี.

จางมู่มองไปรอบ ๆ และถอนหายใจ.ดูเหมือนว่าไม่มีทางเลือกที่ดีกว่าคลังสินค้านี้.เขากอดดาบไว้หน้าของหน้าอกจากนั้นก็ผลักประตูไม้หักออกและก้าวเข้าไปในคลังสินค้า.

เมื่อเดินเข้าไปในบ้าน,แสงไฟจากถนนถูกปิดบังด้วยความมืดอย่างสมบูรณ์.ในความมืดมิด,จางมู่พยายามที่จะแยกแยะเสียงที่อาจอยู่รอบ ๆ.

ทันใดนั้น,เมื่อเขาเข้าใกล้,เขาก็ได้ยินเสียงลมหายใจจาง ๆ.

จางมู่ก้าวเท้าอย่างหนักแน่น.เขาก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว,การฟังเสียงหายใจค่อยๆกลายเป็นเรื่องที่ยาก.

เป็นมนุษย์!

จางมู่หยุดก้าวเท้าในทันที.เขาหยิบไฟเช็คออกมาจากกระเป๋าเป้และจุดเทียน,สังเกตรอบๆด้วยแสงของเปลวไฟ.

มีประตูอีกบานหนึ่ง!

มันหนาขึ้นด้วยชั้นของอลูมิเนียม.มีเพียงไม่กี่รอยครูดบนประตู.ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนที่อยู่ข้างหลังประตูสามารถหลบหนีจากการล่าของซอมบี้ได้.

เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เพื่อนของข้า,ข้าไม่ใช่ปีศาจ.ข้าแค่เดินผ่านที่นี่และจะพักผ่อนสักสองสามชั่วโมง “

ได้ยินเสียงของจางมู่คนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของประตู ดูเหมือนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก.พร้อมกับเสียงประตูที่คลี่ออกมา,ผู้หญิงที่อายุราวเดียวกับเขาปรากฏตัวและซ่อนตัวอยู่ข้างหลังประตูทันที.เธอเปิดช่องโหว่เล็กน้อยระหว่างประตูและกรอบสำหรับจางมู่.เธอพูดกับจางมู่ด้วยเสียงกระซิบว่า,“เร็วเข้า! ปีศาจจะกินคุณ! “

ในตอนเริ่มแรกของยุคใหม่,มนุษย์ยังมีสิ่งที่เรียกว่า “มนุษยชาติ” อยู่ในใจของพวกเขา,ซึ่งจางมู่ไม่เคยเห็นมานานแล้ว.ในชีวิตก่อนหน้านี้ ถ้าจางมู่เดินเข้ามาใกล้กับที่อยู่คนอื่น.มันคงโชคดี ถ้าคนเหล่านั้นไม่ได้พยายามฆ่าเขา.

จางมู่ถอนหายใจในใจ,แล้วบีบผ่านประตูผ่านรอยแตก.

ด้วยแสงสีขาวของเทียนจางมู่มองอย่างละเอียดไปที่หญิงสาว,ผู้ที่เคี้ยวอย่างละเอียดและกลืนอาหารของเขาอย่างช้าๆ.

เธอมีขนตายาวและใบหน้ารูปไข่ที่ละเอียดอ่อนใต้ผมปกใบหน้าของเธอ.ส่วนต่างๆของใบหน้าของเธอไม่ค่อยดึงดูด,แต่เมื่อรวมๆแล้วใบหน้าของเธอดูสะอาดและบริสุทธิ์.

หญิงสาวรู้สึกอายมากจากการจ้องมองของจางมู่.ร่างกายของเธอลื่นไถลกลับไปและถามด้วยความระมัดระวัง “คุณจะทำอะไร?”

จางมู่หัวเราะออกมา,คิดว่าพฤติกรรมของเขานั้นไม่เหมาะสมเลยสักนิด.เขาไม่ควรมองไปที่ผู้หญิงอย่างนั้น.

เขารีบถาม,พยายามที่จะเปลี่ยนเรื่อง “ข้าเห็นว่ามีรอยขีดข่วนเล็กน้อยและร่องรอยการชนกันบนประตู.มีซอมบี้มาที่นี่มาก่อนหน้านี้หรือไม่? “

“ใช่!,โอ้,ซอมบี้? คุณหมายถึงพวกปีศาจหรือ? พวกมันดูคล้ายกับที่ฉันเห็นในภาพยนต์,แต่พวกมันเร็วกว่า.ฉันเกือบจะไม่สามารถหนีออกมาได้.มีซอมบี้ที่เคาะประตูเป็นเวลานาน.ฉันกลัวการทุบและมันก็น่ากลัว.ถึงแม้ว่ามันจะหายไปฉันก็ยังไม่กล้าที่จะไปนอน “

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ดึงดูดความสนใจได้ง่ายมาก.เธอลืมไปอย่างสิ้นเชิงถึงพฤติกรรมที่ไม่สุภาพของจางมู่และเพียงแค่ตบหน้าอกด้วยความกลัว.

ในที่สุดเธอก็ได้พบกับมนุษย์ที่ไม่ได้กัดเธอ.ความปลาบปลื้มทำให้เธอเปิดใจให้จางมู่โดยไม่ต้องระมัดระวังใด ๆ.

“คุณมาจากข้างนอกหรือ? มีปีศาจตัวอื่นอยู่ข้างนอกไหม? แล้วเสียงอะไรกันแน่ เมื่อตอนเย็นนี้? เสียงพูดเป็นความจริงหรือไม่? “สาวน้อยกระพริบตาและถามจางมู่อย่างรวดเร็ว.

ในสายตาของสาวน้อย,จางมู่เป็นคนที่สามารถกลับมาจากโลกภายนอกที่น่ากลัว.นอกจากนี้เขามีดาบยาว. หญิงสาวรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากในใจ.

แม้ว่าจางมู่จะเหนื่อย,แต่เมื่อมันเป็นคำถามที่ง่าย,หญิงสาวที่ไม่มีประสบการณ์,จางมู่ต้องต่อต้านความเมื่อยล้าของเขาและตอบคำถามของเธอ.

ทันใดนั้นจางมู่ก็หยุดลง เขามองไปที่หญิงสาวและถามว่า “ข้าชื่อจางมู่ เจ้าชื่ออะไร? โอ้,นี่เป็นบ้านของเจ้าหรือ? “

“โอ้,ฉันชื่อ หยวนรุย.ฉันเพิ่งจบการศึกษาจากวิทยาลัยและเปิดร้านค้าออนไลน์.นี่คือคลังสินค้าของฉัน,และฉันอยู่ที่นี่ด้วย.ฉันซื้อสินค้า,ตอบคำถามของลูกค้าและส่งสินค้าของฉันทั้งหมดด้วยตัวเอง.ฉันบอกคุณ,ฉันสุดยอด! “

หญิงสาวคนหนึ่งชื่อ หยวนรุย แสดงความเย่อหยิ่งบนใบหน้าของเธอ.จางมู่ไม่สามารถยกย่องสรรเสริญเธอได้.ก็จริง,ที่ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับสาวที่เพิ่งจบการศึกษาจากวิทยาลัยเพื่อหารายได้ด้วยตัวเอง.

“ลุง,แล้วคุณล่ะ?”

…อะไร?! ลุง?! ข้า?! ความชื่นชมจากจางมู่หายไปอย่างรวดเร็ว.ร่างกายปัจจุบันของเขาอายุแค่สิบแปดปีเท่านั้น! แม้ว่าในชีวิตที่ผ่านมาเขาอายุแค่ยี่สิบแปดปีเท่านั้น,ซึ่งอายุมากกว่าผู้หญิงคนนี้เพียงไม่กี่ปี.เขาจะเป็นลุงได้อย่างไร?!

ในความเป็นจริง เขาไม่ควรตำหนิผู้หญิงคนนั้น.ถึงแม้เขาจะเปลี่ยนเสื้อผ้า,แต่หนวดและผมที่ยาวของเขายังสกปรก,รวมถึงเสียงแหบแห้งและความเปลี่ยนแปลงในสายตาของเขา,เขาดูเหมือนลุงกับเด็กผู้หญิง.

จางมู่กระแอมด้วยความอาย.เขามองไปรอบๆบ้านและคิดไปชั่วขณะ แล้วเดินไปที่มุมหนึ่งและนั่งลง.เขาหลับตาแล้วตอบช้าๆ “หยวนรุย,ขอขอบคุณสำหรับความไว้วางใจ.ข้าจะนั่งที่นี่และพักผ่อนสักพักหนึ่ง ข้ามีบางอย่างจะทำในวันพรุ่งนี้,ดังนั้นข้าจะพักผ่อนเป็นอันดับแรก.เจ้าควรจะไปนอนด้วยเหมือนกัน.ไม่ต้องกังวล,ข้าจะอยู่ตรงนี้เท่านั้น “

“คุณ…”

หยวนรุย ยังคงมีคำถามมากมายในใจ,แต่จางมู่ได้หลับตา.เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ บุ้ยปาก,โอบกอดตัวเองและหันกลับไป.

“คนเลว!”

จางมู่ยังคงได้ยินเสียงกระซิบของเด็กหญิง.มุมปากของเขาเอียงขึ้นเล็กน้อย.

เย้,ถูกของเจ้า.ข้าเป็นคนเลว.จางมู่คิดเงียบๆในใจ.