วันที่สอง,ในตอนเจ็ดโมงเช้า,จางมู่ลืมตาและตื่นขึ้นมาตรงเวลา.

จางมู่ได้ขดตัวอยู่ที่มุมห้องและนอนเป็นเวลาหลายชั่วโมง.เขาสั่นสะท้านเนื่องจากความหนาวเย็น.เขารู้สึกเสียใจในใจว่าเขาถูกความเย็นเล่นงานเมื่อคืน.อย่างน้อย,เขาน่าจะถามหยวนรุยเพื่อให้ได้ผ้าห่มมา.เขาบีบลำคอที่แข็งและบิดไปมาหลายครั้ง.คริ๊ก,คริ๊ก.

“ตื่นแล้วหรือ?”

เขาได้ยินเสียงขี้อายจากเตียง.จางมู่มองย้อนกลับไปและพบว่าหยวนรุยก็ตื่นด้วยเหมือนกัน.เธอถือผ่าห่มไว้ที่แขนของเธอและมองมาที่เขาด้วยท่าทางเหนื่อยล้า.

หญิงสาวมีรอยคล้ำสองดวงข้างใต้ดวงตาของเธอ.เห็นได้ชัด,ว่าเธอนอนไม่ได้หลับเมื่อคืนนี้.หลังจากเกิดเรื่องขึ้น,เพราะเธอยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย.เธอต้องรู้สึกกลัวที่จะเห็นการเปลี่ยนแปลงที่โหดร้ายของโลก.แน่นอน,ว่ามีความเป็นไปได้อื่นที่เธอกลัวจางมู่,กลัวว่า “ลุงแปลกหน้า” นี้จะทำอะไรกับเธอในเวลากลางคืน.

จางมู่หันกลับมามองที่หญิงสาว.เขายิ้มและพูดว่า,”ขอบคุณที่พาข้าเข้ามาเมื่อคืน.ดีล่ะ,ข้ามีอาหารไม่มากและไม่คิดว่าเจ้าจะชอบรสชาติของพวกมัน.รออยู่ที่นี่.ข้าจะไปหาอาหารมาให้เจ้า.

“คุณกำลังออกไปหรอ”ไม่,ไม่,ฉันไม่หิว.อย่าออกไปข้างนอก”หยวนรุยรีบส่ายหัวราวกับสั่นหลังจากได้ยินจางมู่พูด,”ข้างนอกมันอันตราย.อย่าออกไปเลย.เราสามารถอยู่ที่นี่และรอกองทัพมาช่วยเราได้.”

“กองทัพ? ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถช่วยตัวเองได้.พวกเขาจะมาช่วยพวกเราได้อย่างไร? “

จางมู่กล่าวด้วยความสงบและบอกความจริงที่โหดร้าย.เขายังคงเช็ดดาบแทงค์ด้วยใบหน้านิ่งเฉย.

หลังจากได้ยินคำพูดของจางมู่แล้ว ใบหน้าของหยวนรุยก็ซีดเหมือนกับกระดาษ.เธอกลืนน้ำลายและถามว่า “ลุงจาง,คุณต้องล้อเล่น.แม้ว่าปีศาจนั้นมีกำลังมาก,แต่กองทัพมีอาวุธอยู่นับไม่ถ้วน! พวกเขาไม่สามารถกำจัดปีศาจเหล่านี้ได้อย่างไร? ฉันพูดถูกไหม? “

จางมู่เช็ดดาบของเขาเสร็จ.เขาลุกขึ้นและยักไหล่,หันหลังไปหาหยวนรุยแล้วพูดว่า”แน่นอน,ถ้ากองทัพยังคงมีอาวุธอยู่,ซอมบี้โง่พวกนี้คงจะไม่เป็นภัยคุกคามต่อพวกเขา.ช่างโชคร้าย,หลังคลื่นแสงในอากาศเมื่อวาน,ข้าเห็นอาวุธปืนของพวกตำรวจหมดประสิทธิภาพในการทำงานทันทีและพวกเขาก็ถูกจัดการด้วยปีศาจเหล่านั้น.ข้าคิดว่ากองทัพอาจเผชิญสถานการณ์เช่นเดียวกัน.ดังนั้น,ข้าเกรงว่าเราจะต้องพึ่งพาตัวเองในตอนนี้.

หลังจากนั้น,จางมู่ก็ได้หยุดพักชั่วคราว.เขาไม่ได้หันกลับไป,แต่ก็ยังคงจะออกไป “อย่าเปิดประตู ถ้าเจ้าไม่ได้ยินเสียงของข้า อย่าประมาทความน่าเกลียดของธรรมชาติมนุษย์ “

จางมู่แนบหูไว้ที่ประตูเพื่อฟังเสียงข้างนอกประตู.หลังจากที่แน่ใจว่าไม่มีอันตรายใด ๆ,เขาก็เปิดประตูและเดินออกไป.

…

บนหลังคาบ้าน,จางมู่ดูสถานการณ์รอบ ๆ ร้านสะดวกซื้อฝั่งตรงข้าม.เขาไม่ได้ขยับตัว แต่ปล่อยให้ตัวเองอยู่ท่ามกลางแสงแดด,รอให้ร่างกายที่หนาวเย็นของเขาอุ่นขึ้น.

จางมู่ทำทุกอย่างอย่างพิถีพิถันเหมือนปกติ.

หลังจากที่ร่างกายของเขากลับมาเป็นปกติ,จางมู่ก็หรี่ตาลง.

นี่เป็นถนนที่ห่างไกล,และมีเพียงซอมบี้เจ็ดตัวที่เดินอยู่บนถนน นับจากที่อยู่ของเขาไปยังร้านสะดวกซื้อ.

จางมู่ไม่ต้องกังวลเรื่องพวกนี้.ด้วยการระเบิดความเร็ว,เขาสามารถคำนวณระยะโจมตีของซอมบี้,ฆ่าซอมบี้ที่อยู่หน้าประตูร้านสะดวกซื้อ,แล้วรีบวิ่งเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ.

ที่สำคัญคือซอมบี้ภายในร้านสะดวกซื้อ.เขาควรทำอย่างไรกับพวกมัน? ดึงดูดความสนใจพวกมันออกหรือวิ่งตรงไปในร้านและฆ่าพวกมันทั้งหมด?

มองผ่านหน้าต่างร้านสะดวกซื้อ,จางมู่สามารถเห็นได้ว่ามีซอมบี้สามตัวอยู่ในร้าน.น่าจะเป็นผู้จัดการร้านและลูกค้าสองคน.ร่างกายของจางมู่ยังไม่แข็งแรงและเขาไม่สามารถใช้พลังเต็มที่ได้ในพื้นที่แคบ ๆ.เขาสามารถรับมือกับซอมบี้ได้เพียงตัวเดียวในตอนนี้.

ถ้าเขาดึงดูดความสนใจพวกมัน…ร้านสะดวกซื้อไม่ได้เป็นร้านเดียวบนถนน.ถ้าเขาอยู่บนถนนเป็นเวลานาน ซอมบี้บนถนนและในร้านอื่น ๆ อาจได้ยินเสียงดังและมาจับเขา.ถ้ามันเกิดขึ้น,ก็จะเป็นการยากที่เขาจะแอบเข้าไปในร้านสะดวกซื้ออีกครั้ง.

หลังจากนั้นไม่นาน,จางมู่ก็คิดออก.

เขาเก็บดาบแทงค์ลงในกระเป๋าเป้แล้วปีนขึ้นไปบนหลังคาบริเวณชายคาบ้าน.ตามแผนงานที่เขาวางไว้ในใจ,เขาเดินไปรอบ ๆ ถนนอย่างระมัดระวังและเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อโดยปราศจากเสียงดัง.

จางมู่แอบเข้าไปในซอยถัดจากร้านสะดวกซื้อ มองไปที่ซอมบี้ที่อยู่ห่างออกไปสิบห้าเมตรจากด้านหลังของเขา.จากนั้นดึงดาบออกมาและรีบวิ่งไปหามันอย่างไม่ลังเล.

จางมู่ไม่ต้องการให้เกิดอุบัติเหตุใด ๆ,ดังนั้นเขารีบเร่งด้วยความเร็วเต็มที่,ตัดหัวของซอมบี้ก่อนที่มันจะรู้ตัว,หลังจากนั้นเขาก็จับหัวของซอมบี้ได้ทันที หากมันตกจะทำให้เกิดเสียงได้.

หลังจากหยิบคริสตัลออกจากหัวซอมบี้,จางมู่เก็บดาบของเขา.เขาจับหัวของซอมบี้ไว้ในมือหนึ่งและจับร่างที่ไร้หัวไว้อีกมือหนึ่ง,จากนั้นรีบกลับไปในซอยแล้วโยนมันลงกับพื้น.

การเคลื่อนไหวของเขาเป็นไปอย่างรวดเร็วและเงียบสงบ.ซอมบี้ตัวอื่นไม่ได้รู้สึกอะไรและยังคงเดินอยู่บนถนน.

อย่างไรก็ตาม,จางมู่รู้ว่าไม่มีเวลาเหลือสำหรับเขา,เพราะกลิ่นเลือดจะกระจายไปในอากาศ.

เขาสังเกตสถานการณ์รอบๆอีกครั้ง,แล้วแอบเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ.

ตามที่จางมู่คาดคิด,เขารู้สึกว่ามีบางอย่างตะครุบเขา ตอนที่เขาจะเข้าประตู.เขาแกว่งดาบของเขาก่อนที่เขาจะเห็น.จางมู่รู้สึกสั่นสะเทือนจากอาวุธของเขาและได้ยกมันขึ้นโดยอัตโนมัติ.ก่อนที่เขาจะตั้งตัวได้,เขาได้ยินเสียงทำลายในอากาศ.

จางมู่เกือบจะไม่มีโอกาสหลบการโจมตี,ในที่สุดก็เห็นผู้บุกรุกสองตัวตรงหน้าเขา.

หนึ่งในซอมบี้สวมเสื้อผ้าพะรุงพะรังและซอมบี้อีกตัวมีลักษณะเหมือนกับชายหนุ่ม.พวกมันกันทางจางมู่ทั้งสองด้านและเดินมาหาเขา.

มีบางอย่างผิดพลาด.ซอมบี้ตัวที่สามอยู่ที่ไหน?

ในความสิ้นหวัง,จางมู่ได้กระโดดขึ้นนั่งยองตัวบนชั้นวางสินค้าที่ว่างเปล่า.เขาเหลือบไปรอบ ๆ ร้านขายของชำ.แต่ยังไม่พบซอมบี้ตัวที่สาม.ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเพราะเขาไม่ชอบที่จะมีปัจจัยที่คาดเดาไม่ได้ในแผนของเขา.

ซอมบี้สองตัวใต้ชั้นวางสินค้ามองมาที่จางมู่.พวกมันกรีดร้องและทุบมาที่ชั้นวางสินค้า.จางมู่ไม่มีโอกาสที่ดีที่จะฆ่าพวกมัน ดังนั้นเขาจึงถูกบังคับให้กระโดดลงไปที่ชั้นวางสินค้าที่อยู่หลังชั้นวางสินค้าอันเดิม.

รอวว์!

ขณะที่จางมู่อยู่ในอากาศ,ซอมบี้ก็ออกมาจากข้างใต้ชั้นวางสินค้า.มันเปิดปากที่เต็มไปด้วยเลือดของมันกว้างพยายามที่จะกัดจางมู่.

ซอมบี้ตัวสุดท้ายซ่อนตัวอยู่ใต้ชั้นวางสินค้า!นั่นคือเหตุผลว่าทำไมจางมู่จึงหามันไม่เจอ.

หน้าของจางมู่ถึงกับซีด,เขามีทางเลือกไม่มาก,แต่ต้องฟันดาบไปที่ซอมบี้ด้วยพลังทั้งหมดที่เขามี.ดาบพุ่งตรงไปตัดที่ซอมบี้เป็นสองส่วน.อย่างไรก็ตาม,การออกแรงอย่างหนักทำให้เขาเสียการทรงตัว.แม้ว่าจางมู่จะหลีกเลี่ยงการโจมตีที่หัวของมัน,มันยังคงล้มลงกับพื้นอย่างหนัก.

แคร้ก!

จางมู่รู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นตามแขนขวาของเขา.

ฉิบหาย.แขนของข้าเคล็ด!จางมู่คร่ำครวญในใจ.

ขณะนั้น,ซอมบี้สองตัวได้ผลักชั้นวางสินค้าตรงหน้าของพวกมันลง,และเดินไปหาจางมู่อย่างช้าๆ.

จางมู่ได้ใช้แผนที่จะฆ่าพวกมันทั้งหมด.เขาไม่ได้แม้แต่จะหยิบคริสตัลจากซอมบี้ตัวที่เขาเพิ่งฆ่าไป.เขาหยิบดาบแทงค์ด้วยมือซ้ายของเขาและจินตนาการในใจ,สั่งไปที่แหวนพ่อค้าเพื่อหยิบทุกๆอย่างบนชั้นวางสินค้าใส่ในแหวน.

ภายในชั่วพริบตา,ของทุกอย่างที่อัดอยู่บนชั้นก็ถูกใส่ไปในแหวน.แหวนพ่อค้าของจางมู่เต็มไปด้วยสินค้ามากมายในตอนนี้.

หลังจากเล่น”ซ่อนแอบ”กับซอมบี้สองตัวมาสักพัก,จางมู่คว้าโอกาส.เขาผลักชั้นวางสินค้าขวางทางของซอมบี้สองตัว,แล้ววิ่งออกมาจากร้านสะดวกซื้ออย่างรวดเร็ว.

จางมู่ไม่ได้มองกลับไป.เขารู้ว่าอีกไม่นานซอมบี้บนถนนและร้านอื่นๆจะมาที่นี่ตามเสียงที่เขาสร้างไว้และกลิ่นเลือด.

จางมู่ถอนหายใจเพราะโชคไม่ดีของเขาในระหว่างทาง.เขาก้มหน้ากัดฟันและจัดการกับรอยร้าวของแขนที่หลุดของเขา,แต่แขนขวาของเขายังคงห้อยลงมาข้างๆตัวเขา.เขาอาจจะไม่สามารถใช้แขนขวาของเขาเป็นระยะเวลาหนึ่งได้.

จางมู่ไม่ต้องการเสียเวลาที่จะพยายามอธิบายแหวนของพ่อค้าให้หยวนรุย,เขาจึงเอาขนมปังและนมออกจากวงแหวนและใส่ไว้ในกระเป๋าเป้ของเขา.เขาคิดว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จะชอบพวกมัน.

ในที่สุดจางมู่ก็กลับคลังสินค้า.เขาหยุด,เพราะเขาก็พบว่าประตูของคลังสินค้านั้นพัง.เขารู้สึกแย่จริงๆ.เมื่อคิดถึงสภาพตอนนี้ของเขาแล้ว,จางมู่ก็ใส่ “สิ่ง” เล็ก ๆ เข้าไปในแขนเสื้อของเขาและรีบเดินเข้าไปข้างใน.