จางมู่วิ่งอยู่บนถนนเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงหลังจากวอร์มร่างกายของเขา,เขาก็เพิ่มความเร็วขึ้นอีกครั้งประมาณสามเท่าของคนธรรมดา.

เจ้าลิตเติ้ลแบล็คกลืนยาขมในความเงียบ.หยวนรุยรูปร่างสมส่วนและเบา,แต่ถึงกระนั้น,เธอก็เป็นผู้ใหญ่.เธอค่อยๆเป็นน้ำหนักชะลอความเร็วในการบิน.แต่อย่างไรก็ตาม,มันไม่กล้าที่จะคัดค้านและต้องตามหลังจางมู่อย่างกระชั้นชิด.

“ลุง,พวกเราจะไปที่ไหน?พวกเราไม่ได้ไปถ้ำหลงเหมินหรือ?ฉันจำไม่ได้ว่ามันอยู่ในทางนี้! “

ลมพัดรุนแรง.หยวนรุยต้องงอมือไว้ข้างปากของเธอราวกับแตรเพื่อตะโกนใส่จางมู่.

เห็นได้ชัด,ว่าจางมู่ได้ยินคำพูดของเธอ.เขาค่อยๆลดความเร็วลงช้าๆ.ความเร็ว2.5เท่า,2เท่า,1.5เท่า,1เท่า…และในที่สุด,เขาก็เดินเอื้อยๆบนถนน.

มองไปที่เจ้าด้วงออบซิเดี้ยน,จางมู่ตระหนักว่าเขาเร็วเกินไป.เขาเดินถอยหลังสองสามก้าวและเดินข้างๆลิตเติ้ลแบล็ค,แล้วมองไปที่หยวนรุยและพูดว่า,”มองไปทางขวาของเจ้า.เจ้าเห็นอะไร?”

หยวนรุยมองไปทางที่จางมู่ชี้.

“มัน…เป็นทางหลวง?”

เธอหันกลับมาถามจางมู่ด้วยความสับสนว่า,”ลุง,ทำไมพวกเราถึงมาที่นี่?ข้าจำได้ว่ามีทางที่นำไปสู่ถ้ำหลงเหมิน,ทำไมเราไม่ไปทางนั้น?”

จางมู่เดินไปที่สถานีค่าผ่านทางและตอบว่า,”ข้ารู้ทางนั้น,แต่พวกเราไม่สามารถไปที่นั่นได้.ที่นั่นอาจจะมีซอมบี้จำนวนมาก,ข้าไม่ต้องการที่จะเสี่ยงและพัวพันกับพวกมัน.วันนี้เป็นวันสุดท้ายในช่วงเวลาแก้ไขจุดบกพร่อง,พวกเราไม่ควรเสียเวลากับพวกมัน.”

หยวนรุยยังคงรู้สึกสับสน”แต่ไม่ได้มีซอมบี้จำนวนมากบนทางหลวงหรือ?ฉันจำได้ว่าเป็นเวลาหกโมงเย็น เมื่อหายนะเกิดขึ้น.มันเป็นชั่วโมงเร่งด่วน.”

จางมู่พยักหน้าและมองไปที่ทางหลวงในระยะไกลด้วยสายตาลุกเป็นไฟ.”มันก็มีเหตุผล.แม้ว่าเราจะใช้เส้นทางอ้อม,แม้ว่าเราจะเดินช้าๆบนทางหลวงและไม่สามารถพึ่งพาด้วงออบซิเดี้ยนได้,มันยังคงเป็นทางที่ปลอดภัย,เพราะ … ซอมบี้ที่อยู่ทางหลวงทั้งหมดติดขัดอยู่ภายในรถของพวกมัน! ”

เขาอมยิ้มมองไปที่หยวนรุยและถามว่า,”ตอนนี้,เจ้าเข้าใจหรือยังว่าทำไมข้ามาที่นี่?”

หยวนรุยก็รู้ทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร “ฮ่าฮ่า! เราไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับอะไรที่นั่น! “

จางมู่ยักไหล่และโบกมือให้ “ใช่,มันเป็นทางที่ปลอดภัยที่สุด,แต่อาจจะยังมีอันตรายอยู่บ้าง.สิ่งนั้นมันต้องไม่เบา “

เร็ว ๆ นี้พวกเขามาถึงสถานีค่าผ่านทางและบีบผ่านระหว่างรั้ว.ไม่มีใครอยู่ภายในสถานี,แต่มีเลือดอยู่จำนวนมาก.พวกเขาไม่ทราบว่าเจ้าหน้าที่ได้หนีไปหรือพวกเขาได้กลายเป็นซอมบี้.

รถยนต์หลายคันกระจายอยู่ที่นี่และที่นั่นบนทางหลวง.ความเงียบสงบทำให้สภาพแวดล้อมดูแปลกประหลาดอย่างไม่อาจอธิบายได้.หยวนรุยเดินเงียบ ๆ ข้างจางมู่.ด้วงออบซิเดี้ยนได้กลายร่างเป็นแมลงตัวเล็ก ๆ อีกครั้งและหมอบลงบนไหล่ของจางมู่.

จางมู่ทำลายความเงียบและพูดด้วยรอยยิ้มที่กล้าหาญ,“อย่ากลัวเลย.ข้าอยู่ที่นี่และเจ้าลิตเติ้ลแบล็คก็อยู่กับเราด้วย.ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นให้มันจัดการกับมันและเราสามารถมีโอกาสที่จะหนีไป. “

ลิตเติ้ลแบล็คจ้องมองที่จางมู่ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง แต่พบว่าการแสดงออกของเจ้าของเขาเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ.

ด้วงออบซิเดี้ยนกลัวและรีบบินไปที่หยวนรุยซ่อนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเธอ.

หยวนรุยรู้สึกขบขันและความกังวลใจของเธอก็ลดลง.

ตามที่จางมูได้คาดการณ์ไว้,พวกเขาจะได้ยินเสียงจากภายในยานพาหนะรอบๆตัวพวกเขา แต่ไม่มีซอมบี้ออกมาข้างนอกได้.เมื่อพวกเขาผ่านตัวรถ,พวกเขาเห็นใบหน้าที่น่าเกลียดผ่านหน้าต่างรถได้อย่างชัดเจน.

“ตุ๊ก-ตุ๊ก.มองไปที่พวกมัน.พวกมันแข็งแกร่งและเร็วแต่พวกติดอยู่ข้างใน.พวกมันไม่ได้กินเป็นเวลาสองวัน.”

จางมู่เดินเอื่อยๆและชี้ไปที่ซอมบี้ในรถราวกับว่าพวกเขาเป็นคนจัดสวนในสวนหลังบ้านของเขา.

“ซอมบี้ตัวนี้ดูไม่เหมือนใคร!มองไปที่ตาที่ลึกของมัน!โอ้ย,หยวนรุย,ดูมันสิ!มันน่าจะน่าเกลียดมากก่อนที่เขาจะกลายเป็นซอมบี้.โอ้,มีมากกว่าสองคนในนั้น,ทำไมพวกเขาถึงไม่สวมเสื้อผ้า? “

ตอนแรก,หยวนรุยกลัวซอมบี้,แต่ไม่นานหลังจากนั้น,ความกลัวของเธอถูกไล่ออกไปขณะที่เธอหัวเราะคำพูดของจางมู่.

จางมู่ชี้ไปที่รถสีดำและพูดอย่างเบื่อหน่าย “ซอมบี้น่าเกลียดอะไรเช่นนี้!เจ้าลิตเติ้ลแบล็ค,เจ้าไม่คิดบ้างหรือว่ามันเหมือนเจ้า?”

ด้วงออบซิเดี้ยนกระพือปีกของมัน,ประท้วงการหมิ่นประมาทของจางมู่.

“มันดูดีเหมือนเจ้า! มองไปที่มันสิ,เจ้าไม่ได้รู้สึกเหมือนเจ้ากำลังมองกระจกหรือ? “

จางมู่หัวเราะออกมาเสียงดัง,โดยไม่รู้ว่า,พวกเขาไปไกล.

ทันใดนั้น,จางมู่และด้วงออบซิเดี้ยนก็หยุดลงในเวลาเดียวกัน.พวกเขามองไปที่ทิศทางหนึ่งอย่างจริงจัง.

“โอ้,ไม่น่าแปลกใจที่เราไม่ได้เห็นซอมบี้ตัวไหนนอกรถ.เพราะ,พวกมันทั้งหมดอยู่ที่นี่.”

หยวนรุยไม่สามารถช่วยได้ แต่จ้องไปเหนือไหล่ของจางมู่.สิ่งที่เธอเห็นทำให้เธอกลัว.

อยู่ไม่ไกลออกไป,ซอมบี้ประมาณยี่สิบตัวกำลังเคาะและทุบตีรถออฟโรด.

น่าสนใจ.

ซอมบี้ที่หิวโหยเหล่านี้ได้สังเกตเห็นพวกเขา.พวกมันหันหลังมา,จ้องมาที่จางมู่และหยวนรุย.

ร้อวว!

พวกมันเคลื่อนไหว.พวกมันกระโจนมาที่จางมู่อย่างบ้าคลั่ง.

ในตอนนี้,ดวงตาของจางมู่มองทะลุผ่านหน้าต่างรถ,ดึงดูดสองใบหน้าที่กำลังซีด.

พวกเขาเป็นมนุษย์! มีผู้รอดชีวิตสองคน!