จางมู่มองไปที่คนอย่างไร้อารมณ์.มองที่ไปคนที่กำลังทะเลาะและแย่งอาหารกัน,เขารู้สึกสงสัยในใจทันที.ผู้คนที่ชักจูงโลกเข้าสู่ภัยพิบัติกำลังเฝ้าดูมนุษย์,สังเกตว่า”แมลงตัวเล็กๆ”ฝ่าฟันเพื่อการมีชีวิตอย่างไร.

นี่คือเกมสำหรับสิ่งมีชีวิตที่สูงขึ้น.และตอนนี้,เกมเพิ่งเริ่มต้น.

เมื่อจางมู่กำลังคิด,เสียงที่ดังบนถนนขัดจังหวะความคิดของเขา.

ปัง!เป้ง!

ผู้คนได้ชนประตูกระจกของร้านค้าหลายแห่งบนถนน.

ถนนไม่ได้ยาว,อย่างหลีกเลี้ยงไม่ได้,ที่สองกลุ่มจะพบกัน.

“เด็กน้อย,พวกข้าเจอร้านสะดวกซื้อนี้ก่อน.เจ้าไปหาด้วยตัวเองร้านอื่นเถอะ!”กลุ่มของชายผมทองพูดอย่างเหยียดหยาม.เขาถือไม้เบสบอลและกั้นทางเข้าร้านสะดวกซื้อ,โดยค่อยๆจ้องมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา.

พิจารณาจากชุดสูทและเสื้อเชิ้ตของพวกเขา,พวกเขาเป็นทีมของพนักงานออฟฟิศ.พวกเขากลัวคำพูดของผู้ชายผมทองและไม่มีใครกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า.อย่างไรก็ตาม,ชายที่สวมแว่นตาซึ่งดูเหมือนหัวหน้ากลุ่มพูดขึ้น”เพื่อน,พวกเราเรายังไม่ทราบว่ามีอันตรายอะไร.ข้าคิดว่า’ร่วมมือกัน’ดีกว่า “ปฏิเสธที่จะแบ่งปันผลกำไรกับผู้อื่น”หรือเจ้าไม่เห็นด้วย?

“หุบปาก,เจ้าโง่.มันไม่มีซอมบี้รอบๆนี้ในตอนนี้,แต่ไม่มีใครรู้ว่าปีศาจกินคนจะกลับมาเมื่อไร.แน่นอน,ข้าจะเอาอาหารไปทั้งหมด.มิฉะนั้น,น้องของข้า,และข้าจะต้องกินลมเมื่อท้องว่าง!”

เขาส่ายไม้เบสบอลของเขาไปมาและสั่งให้ลูกสมุนเร็วขึ้น.

ชายที่สวมแว่นตาโกรษมาก,เขาพูดอย่างโมโหว่า,”เจ้ามีเพียงคนไม่กี่คน.เจ้าไม่ต้องการอาหารมากขนาดนั้น!พวกข้าหิวมาตลอดทั้งวัน.ถ้าเจ้าไม่แบ่งอาหารให้พวกข้า,เราจะ…อย่าโทษข้าว่าข้าไม่เตือนเจ้าละกัน.

ฝ่ายตรงข้ามเขาหัวเราะชอบใจ,”ตลก?เจ้าจะทำอะไรข้า?หุบปากและออกไปจากสายตาข้า!เฮ้!เฮ้!ถ้าเจ้าเป็นคนดี,บางทีข้าอาจจะเหลือไว้ให้เจ้าหลังจากข้าไป.”

มองไปที่สินค้าที่น้องชายตัวน้อยกำลังถืออยู่,อันธพาลผมทองก็หัวเราะอย่างหยาบคาย.

“เงียบ!อย่าดึงดูดปีศาจกินคน!เจ้า…ถ้าเจ้าไม่ออกไปจากทางของพวกข้า,พวกข้า…พวกข้าจะสอนบทเรียนให้กับเจ้า!”

พวกอันธพาลหัวเราะทั้งน้ำตาหลังจากได้ยินคำพูดของผู้ชาย.หลังจากนั้นไม่นาน,เขาสงบลงและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก,”สอนบทเรียนให้กับข้า?เจ้า?ฮาฮ่า,นายทำได้หรอ?”เขายกไม้เบสบอลขึ้นและชี้ไปที่หัวของผู้ชาย,”ข้าเปลี่ยนใจละ.พวกข้าจะไม่เหลืออะไรไว้ให้เจ้า.ออกไปทันทีหรือให้ข้าหักขาเจ้า,เจ้าสามารถเลือกได้ในตอนนี้.”

ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสูทของนักธุรกิจ,”เจ้าต้องการจะฆ่าเขาหรือ?ถ้าเจ้าทำอย่างนั้น,ข้าจะแจ้งตำรวจ!”

ผู้หญิงตกใจกลัวสายตาอันละโมบของเขา.เธอรีบซ่อนตัวในท่ามกลางกลุ่มของเธอและไม่กล้ามองไปที่ผู้ชายผมบลอนด์.

อย่างไรก็ตาม,ไม่เหมือนกับคนอื่น,ผู้ชายที่ใส่แว่นไม่รู้สึกกลัว.แต่จ้องไปที่ฝ่ายตรงข้ามและพูดอย่างช้าๆ”เจ้ามีสิทธิ์.โลกมีการเปลี่ยนแปลง.กฎหมายและจริยธรรมที่เราใช้อยู่ในปัจจุบันนี้เหมาะสมขึ้นแล้ว “

พวกอันธพาลคิดว่าพวกเขายอมรับความพ่ายแพ้.เขาหัวเราะและเดินไปสั่งน้องชายของเขา,ดังนั้น เขาจึงไม่เห็นว่าชายสวมแว่นตาจ้องมาที่ด้านหลังและพูดอย่างเย็นชาว่า”ขอบคุณที่สอนข้าเรื่องนี้,ดังนั้น,เจ้าตายได้แล้วตอนนี้.”

ชายผมบลอนด์คิดว่าเขาได้ยินผิด,แต่อาการเจ็บปวดฉับพลันที่หน้าอกก็เข้ามาแทรกความคิดของเขา.เขาไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นและเขาไม่ทราบว่ามีอะไรผิดปกติกับร่างกายของเขาเพราะความเจ็บปวดหยุดเขาจากการคิด.สายตาของเขาเบลอและในที่สุด,เขาสูญเสียความแข็งแกร่งของเขา.ไม้เบสบอลได้ล้มลงกับพื้น.

หนามอันแข็งแรงทิ่มออกมาจากพื้น,ความคมของมันทะลุร่างกายของเขาราวกับงูพิษ.เขาตะเกียกตะกายในกองเลือดของตัวเองและห้าวินาทีต่อมา,เขาก็เสียชีวิตลง.

คนในการปกครองของเขากลัวจริงๆ.พวกเขาร้องไห้และหนีไปในทุกทิศทาง;พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหยิบอาหารออกไป.

ชายที่สวมแว่นตายื่นแว่นตาของเขาเป็นประจำ. ใบหน้าของเขาซีด,แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มและพูดว่า “ทุกคน,เข้าไปเอาอาหารกันเถอะ.”

คนที่อยู่ข้างหลังเขารีบวิ่งไปที่ร้านสะดวกซื้อ.พวกเขาค้นร้านค้าอย่างกระตือรือร้นและแอบมองมาที่ชายใส่แว่นด้วยความหวาดกลัว.ส่วนใหญ่ก็นำสินค้าออกจากชั้นวางสินค้าและหยิบอาหารใส่ปากของพวกเขาในเวลาเดียวกัน.

“เขาเป็นนักวิวัฒนาการประเภทดิน!นี้แค่วันที่สองของยุคใหม่.เขามีบางอย่างจริงๆ.”

จางมู่แซวไปที่ด้วงออบซิเดี้ยนและสังเกตไปที่ผู้คนเหล่านั้น.

เขาไม่ค่อยสนใจเรื่องชะตากรรมของคนเหล่านี้.แม้กระทั่งชายที่สวมแว่นตาจะเป็นนักวิวัฒนาการประเภทดิน,มันไม่สำคัญมากในใจของจางมู่,เพราะนักวิวัฒนาการประเภทดินถือเป็นเรื่องปกติธรรมดาในชีวิตที่ผ่านมาของเขา.

“พวกเขาจะทำอะไรต่อไป? เขายังห่ามเกินไป.เขาไม่ควรจะฆ่าชายผมบลอนด์ “

ตามที่จางมูได้คาดไว้,เขาได้ยินเสียงคำรามหลายคำจากอีกฟากหนึ่งของถนน.ซอมบี้ที่เดินผ่านบางคนถูกดึงดูดด้วยกลิ่นเลือดและเสียงที่พวกเขาทำ.นักล่ากำลังจะมา!

ในกลุ่มก็ได้ยินเสียงคำราม.พวกเขาหมดท่ามองไปที่ชายสวมแว่นตา หวังว่าเขาจะหาทางแก้ปัญหาอีกครั้ง. คราวนี้,เขาไม่สามารถช่วยพวกเขาได้.เขาตะโกนว่า “วิ่ง!” และวิ่งหนีไป.

คนอื่นที่มองมาที่เขา อ้าปากอย่างไม่น่าเชื่อ.ในที่สุด,พวกเขาก็ตอบสนองและไล่ตามหลังผู้นำของพวกเขา.

เวลานี้,ความแตกต่างระหว่างผู้คนถูกเปิดเผย.บางคนก็ฉลาดเพราะพวกเขาโยนอาหารทั้งหมดที่พวกเขาถือไว้และวิ่งหนีไปโดยไม่ลังเลใจ.บางคนไม่สามารถทนทิ้งอาหารที่พวกเขาได้รับและนี้จึงทำให้พวกเขาถูกฆ่า.พวกเขาถูกจับได้โดยทันทีโดยซอมบี้และเสียชีวิตอย่างเจ็บปวด.

คนอื่นได้ยินเสียงร้องของพวกเขา.พวกเขากลัวและวิ่งด้วยความแข็งแรงทั้งหมดของพวกเขา.อย่างไรก็ตาม,ความเร็วของซอมบี้เร็วกว่าพวกเขาถึงสองเท่า.มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่พวกเขาจะทำลายล้างอย่างสมบูรณ์.

ในเวลานี้,ด้านมืดของธรรมชาติมนุษย์เปิดเผยออก. คนที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวก็กระชากชายคนหนึ่งข้างๆเขาลงและวิ่งหนีไปโดยไม่หันกลับมามอง.ทันใดนั้น,ซอมบี้ได้ล้อมชายที่ถูกผลักลงและกระโจนไปที่เขา.

ทำไม?!

ผู้ชายร้องขอในใจ.

เราเป็นเพื่อนร่วมงาน! ไม่ใช่คุณคนที่บอกให้ฉันช่วยเหลือกันและกันและอยู่ด้วยกันในโลกตอนนี้หรือ?

จนกระทั่งเขาตาย,ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและความโกรธ.

“อย่าตำหนิข้าเลย.ทุกคนสำหรับตัวข้าและปีศาจจะอยู่หลังที่สุด.ข้าไม่จำเป็นต้องวิ่งเร็วกว่าซอมบี้.วิ่งเร็วกว่าที่นายพอ “ชายในชุดเสื้อสีขาวคิด.

พฤติกรรมของเขาเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีสำหรับคนอื่น.คนอื่น ๆ ก็เริ่มละทิ้งคู่หูของพวกเขาด้วย.ในที่สุด,มีคนเสียสละสี่คนก่อนที่ซอมบี้จะไล่ตามพวกเขา.

พวกเขาค่อยๆหยุดวิ่งและอ้าปากหายใจ.ทุกคนต่างก็เฉลิมฉลองในที่สุดที่ได้หลบหนีจากปีศาจและไม่รู้สึกผิดกับคนที่ถูกทิ้ง.

จางมู่ดูพวกเขาตั้งแต่ต้นจนจบ.เขาถอนหายใจ,”ใช่,นี่คือ‘Eschaton’ข้ารู้ นี่คือธรรมชาติของมนุษย์! “

***‘Eschaton’คือเหตุการณ์หนึ่งเดียวสุดท้าย เป็นจุดจบของโลกและมนุษยชาติ***