“เจ้าแบล็ค,เตรียมพร้อมที่จะถูกโจมตี!”

ขณะที่จางมู่ตะโกนไปที่เจ้าด้วงออบซิเดี้ยน,เขาบอกหยวนรุยให้หลบซ่อนตัวอยู่ข้างหลังและปรับฝักดาบที่อยู่ด้านขวาให้มาอยู่ตรงหน้าเขา.

ราวกับว่าเจ้าลิตเติ้ลแบล็คเข้าใจว่าจางมู่กำลังพูดอะไรอยู่,มันบินออกมาจากไหล่ของเขา,กลายร่างใหญ่และลงไปบนพื้นด้วยเสียงดังกระหึ่ม,ทำให้คลื่นกระแทกทะลุผ่านไปรอบๆ.มันทำหน้าตาดุร้ายบนใบหน้าของมัน.

ด้วงออบซิเดี้ยนลงระหว่างรถสามคันที่ถูกทิ้งร้างและในการทำเช่นนั้นได้ปิดกั้นถนนทั้งหมดไว้.

ในชั่วพริบตาเดียว,ซอมบี้ตัวที่เร็วที่สุดได้วิ่งไปข้างหน้าด้วงออบซิเดี้ยน.ขับเคลื่อนด้วยความกระหายเลือด,พวกมันทั้งหมดคงคิดว่ากำลังฉีกเนื้อสดๆของจางมู่.พวกมันไม่ได้ถูกขัดขวางโดยด้วงออบซิเดี้ยนยักษ์-ตราบเท่าที่พวกมันสามารถเข้าถึงจางมู่ได้,ผู้ที่เคยนั่งอยู่บนหลังของลิตเติ้ลแบล็ค.ปราศจากความลังเล,ซอมบี้พยายามที่จะปีนไปบนร่างของด้วงออบซิเดี้ยนเพื่อที่จะพยายามดึงจางมู่ลงมา.

แม้ว่ามันจะไม่พอใจที่ถูกเมิน,ลิตเติ้ลแบล็คก็ไม่สามารถทำอะไรพลีพลามได้หลังจากได้ยินคำสั่งของจางมู่.เมื่อถึงตอนนั้น,ซอมบี้ได้ล้อมทั้งสองไว้หมดแล้ว.หลังจากล้มเหลวที่จะหาทางทำลายการป้องกันของลิตเติ้ลแบล็ค,พวกมันตัดสินใจปีนรถที่คั่นกลางระหว่างด้วงออบซิเดี้ยนเพื่อให้เข้าถึงได้ดีขึ้นและจากที่นั่น,พวกมันก็วิ่งไปหาจางมู่เป็นฝูง.

เมื่อพวกมันกระโดดขึ้นไปในอากาศ,จางมู่ก็หัวเราะออกมา.ตอนนี้แหละ!

เขาดึงดาบแทงค์ของเขาออกมา,ก้าวไปที่หลังของเจ้าด้วงเพื่อให้ได้แรงฉุดและแกว่งดาบไปทางซอมบี้.หลังจากการโจมตีอย่างหนักไม่กี่ครั้งต่อมา,จางมู่ค่อยๆแทงซอมบี้และเฝ้าดูด้วยความพึงพอใจในขณะที่หัวของมันตกลงไปที่พื้นทีละตัว.

ไม่นานหลังจากที่จางมู่ถูกทิ้งไว้ด้านหลังของมัน,เจ้าด้วงออบซิเดี้ยนได้เริ่มการปฏิบัติการ.

ด้วงออบซิเดี้ยนยังคงอยู่กับที่ไม่เคลื่อนไหวเหมือนกับก้อนหินตลอดเวลาและปล่อยให้ซอมบี้กัดมัน.หลังจากได้รับอนุญาติจากจางมู่,มันก็ระเบิด,ความกระหายที่จะปล่อยความโกรษของมันที่รุมล้อม.

ขณะที่มันยืนตรง,มันมันป้องกันการโจมตีของซอมบี้ทั้งหมดด้วยโล่ที่แข็งแกร่งที่ปกคลุมร่างกายขนาดใหญ่ของมัน.

ซอมบี้ลงไปที่ด้านหลังของด้วงออบซิเดี้ยน,อีกหนึ่งตัวต่อจากเดิม.อย่างไรก็ตาม,ไม่ว่าพวกมันพยายามมากแค่ไหน,แต่ก็ไม่มีใครสามารถทิ้งรอยขีดข่วนบนหลังที่ทนทานสมบูรณ์แบบของมัน.พวกมันที่ตกลงไปที่ด้านล่างครึ่งหนึ่งของเปลือกพบกับชะตากรรมที่น่าสังเวช,เพราะมีเหล็กในทิ่มไปที่ร่างของพวกมันโดยตรง.

หลังจากที่จางมู่ได้จัดการซอมบี้ที่เดินเข้ามาทางเขา,ด้วงออบซิเดี้ยนก็ไม่รอช้าที่จะต่อสู้ให้มันจบสิ้น.มันจะใช้ฟันที่แหลมคมเพื่อฉีกคอของซอมบี้และกินอย่างพิถีพิถันคือ,เลือกที่จะกินคริสตัลเพียงอย่างเดียวที่ด้านหลังของคอของซอมบี้.การกระทบของเสียงอาจได้ยินราวกับด้วงออบซิเดี้ยนกินอย่างเอาจริงเอาจัง.

มองไปที่ส่วนที่เหลือของซากศพซอมบี้ด้วยความรังเกียจ–มันถูกทำลายโดยจางมู่และความคุ้นเคยกับรสชาติของแฮมและเนื้อกระป๋องแสนอร่อย.เมื่อเทียบกับอาหารเหล่านั้น,เนื้อของซอมบี้ก็น่ารังเกียจและไม่อร่อยเลยทีเดียว.

เจ้าด้วงสามารถจินตนาการได้ว่าปฏิกิริยาของซอมบี้จะสนุกสนานอย่างไร ถ้าพวกมันรู้ถึงสิ่งที่คิดเกี่ยวกับพวกมัน.

ไม่กี่นาทีต่อมาจางมู่หันไปรอบ ๆ และพบว่าด้วงออบซิเดี้ยนกำลังฆ่าซอมบี้ได้เร็วกว่าเขา,เขาเริ่มกวัดแกว่งดาบด้วยความเร็วที่มากขึ้น–การเปลี่ยนแปลงระหว่างการเฉือนไปมาที่ราบเรียบอย่างไม่น่าเชื่อ,การเชือดผ่านลำคอของซอมบี้ปราศจากความแตกต่างกัน. ภายใต้มือที่คล่องแคล่วและการสังเกตอย่างกระตือรือร้น,เขาสามารถสร้างสิ่งที่ดูเหมือนว่าเป็นชุดของการโจมตีที่เหมาะสมกับชุดฝีมือของเขา.

จางมู่ได้พัฒนาศิลปะการฉีกเนื้อและสามารถตัดหัวของซอมบี้ออกได้โดยไม่ต้องใช้ความพยายามอย่างมาก,ซึ่งเขาเห็นว่ามันไม่จำเป็น.

ด้วยความซื่อสัตย์,จางมู่รู้สึกว่าเขาไม่ต้องใช้เวลาทั้งหมดและพยายามร่วมมือกับเจ้าด้วงออบซิเดี้ยนเพื่อต่อสู้กับซอมบี้.เขาทำเพื่อความปลอดภัยของหยวนรุยเท่านั้น.

จางมู่กลัวว่าจะเกิดอะไรที่คาดไม่ถึงกับหยวนรุย.ตัวอย่างเช่น,ซอมบี้สามารถโจมตีเธอได้ตลอดเวลา.พวกเขาใช้พลังงานไปก่อนหน้าพยายามที่จะสร้างเวทมนตร์ในการทำร่างก๊อปปี้และผลักดันให้หยวนรุยที่อ่อนแออยู่แล้วให้อยู่ในระดับที่ลึกจากอันตราย.

จางมู่ไม่ยอมที่จะให้อะไรเกิดขึ้นกับหยวนรุย.

ตัดสินใจที่จะไม่ปล่อยโอกาสใด ๆให้กับซอมบี้,จางมู่สร้างการป้องกันที่สมบูรณ์แบบโดยการใช้ประโยชน์จากภูมิประเทศและความใหญ่ของเจ้าด้วงออบซิเดี้ยน.

หลังจากจางมู่และด้วงออบซิเดี้ยนกำจัดซอมบี้ที่เหลือที่มาทางพวกเขา,เขาเช็ดเหงื่อของเขาออกจากหน้าผากและและลูบหัวเจ้าด้วงก่อนที่จะยิ้มกว้างไปทางนั้น.

“ว้าว,ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะเร็วขนาดนี้.ข้าเดาว่า ข้าไม่ได้ให้ผลึกแก่เจ้าทั้งหมดเพื่อสิ่งอื่น “เขากล่าว

“แน่นอน!” เจ้าด้วงตอบอย่างพอใจในตัวเอง.

เมื่อเจ้าด้วงหดตัวลงไปตามขนาดปกติ,มันก็เริ่มกระพือปีกของมันพยายามที่จะแสวงหาคำเยินยอเพิ่มเติมจากจางมู่.

หยวนรุยเดินไปทางจางมู่อย่างเงียบ ๆ และวางฝ่ามือลงบนหลังของเขา.

จางมู่รู้สึกถึงคลื่นพลังงานเข้าไปในร่างกายของเขาจากด้านหลัง.ทันใดนั้น,เขารู้สึกว่าความเหนื่อยล้าและความรุนแรงของกล้ามเนื้อหลุดลอยไปยังจุดที่เขาไม่สามารถรู้สึกได้อีกต่อไป.

เธอเพิ่งใช้พลังรักษาของเธอหรือ?

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทุกคนเลี้ยงดูนักวิวัฒนาการประเภทรักษาเช่นเดียวกับว่าเป็นสมบัติที่เปราะบาง – มันเป็นพลังอันพิเศษ.

“ขอบคุณนะหยวนรุย.เจ้ามีพลังมาก.มันเหมือนกับที่เจ้าได้ฟื้นฟูข้าไปสู่จุดสูงสุดของข้า “จางมู่กล่าวชมเชย,ด้วยน้ำเสียงที่รู้คุณของเขา.

ขณะที่เขาพูดแบบนี้,เขามองขึ้นไปบนฟากฟ้าและยืดขึ้น.

หยวนรุยตอบว่าทันที,”ลุง,มีอะไรที่ต้องขอบคุณ?คุณทำให้ฉันปลอดภัยและไม่ให้ฉันช่วย.ฉันมีความสุขที่ได้เป็นประโยชน์กับคุณในตอนนี้ “

เมื่อรู้ว่าจางมู่ได้ให้คำยืนยันของเธอ,เธอไม่สามารถช่วยได้,แต่ยิ้มใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุขที่บริสุทธิ์.เธอเริ่มกระโดดไปที่จางมู่และต่อมามันช่างดูน่าขบขัน.

ในขณะนั้น,เสียงของการเปิดประตูรถตามด้วยเสียงของบางสิ่งบางอย่างหนักตกลงดึงดูดความสนใจของพวกเขา.เด็กชายและเด็กหญิงโผล่ออกมาจากรถคันนั้น.จากนั้น,คนที่มองอ่อนแอมากก็ทรุดตัวลงทันที.เธอต้องผ่านอะไรมามากเพราะเธอเคยเป็นลมทันทีที่สัมผัสกับพื้นดิน.

ในทางตรงกันข้าม,เด็กผู้ชาย,ผู้ที่ดิ้นรนบนกำลังของเท้าที่เหลืออยู่,ก็เซไปที่จางมู่.

เมื่อชายคนนั้นเดินตรงไปยังจางมู่,หลังจากตรวจสอบลักษณะของเขา.เขาดูเหมือนว่าอยู่ในช่วงวัยรุ่น–เขามีผมสั้นและดูดี,แม้ว่าจะอ่อนมากในขณะนี้.แต่ดูจากภายนอก,เขาก็ยังมีกลิ่นอายของความฟุ่มเฟือย.

หลังจากที่ดูเด็กผู้ชายในกระชั้นชิด,จางมู่ก็มั่นใจในการจ่ายเงินของเขามากขึ้น.

เกี่ยวกับวัยรุ่น.

โดยเพียงแค่มองไปที่คนและสิ่งที่พวกเขาจัดการกับพวกมัน,จางมู่ก็สามารถก็ที่จะสรุปถึงเบื้องหลังทางการเงินของเขาหรือเธอได้ทันที.เขาเคยอยู่ในธุรกิจนี้มานานหลายทศวรรษแล้ว.

เด็กชายคนนี้ไม่ใช่แค่รวย-แต่เขารวยมาก.

จางมู่สามารถประเมินเรื่องนี้บนพื้นฐานของยานพาหนะที่ทั้งคู่เดินทางเข้ามาซึ่งเห็นได้ชัดว่ามาจากการต่อสู้ – หน้าต่างกระจกไม่แตกเป็นเสี่ยง ๆ แม้ว่ามันจะเป็นที่ชัดเจนว่าโดนกระสุนหลายครั้ง.กระจกอยู่ในระดับที่น้อยที่สุดในระดับ 2 ในระดับที่กระสุนยิงไม่เข้า.การปรับเปลี่ยนรถเหล่านี้มีราคาแพงมากและเป็นไปไม่ได้จากการเข้าถึงทางการเงินของคนธรรมดา.

จางมู่มั่นใจว่าระดับความระมัดระวังที่สูงเกินไปเมื่ออยู่กลางแจ้ง,พร้อมกับกลิ่นอายของความเย่อหยิ่งที่เด็กชายกำลังแสดงอยู่ก่อนหน้านี้ไม่ใช่สิ่งที่อาจจะได้รับการฝึกฝนในช่วงเวลาสั้น ๆ.

หลังจากตรวจดูใกล้ๆ,จางมู่ก็สรุปได้ว่า:การขาดสารอาหารเป็นสาเหตุหลักของการเสื่อมสภาพของร่างกายของเด็ก,เพราะเขาไม่มีอาการบาดเจ็บใด ๆ.หญิงสาว,ในทางกลับกัน,ดูเหมือนว่าจะได้รับความเดือดร้อนในรูปแบบของการบาดเจ็บทางจิตใจ.

เมื่อเห็นว่าจางมู่ยังคงเงียบอยู่,หยวนรุยตัดสินใจไม่พูดเช่นกัน.ชายหนุ่มลดความหยิ่งยโสของตัวเองและถามอย่างอ่อนโยนว่า “ขอ … คุณช่วยให้เรากินหรือดื่มอะไรได้ไหม?ข้า,ซานฮัง,จะเป็นหนี้เจ้าตลอดไป ถ้าเจ้าทำ.

จางมู่รู้สึกประหลาดใจ-แน่นอนว่าชายที่เรียกตัวเองว่าซานฮังได้เห็นเจ้าด้วงออบซิเดี้ยน.ถ้าเป็นเช่นนั้น,เด็กวัยรุ่นคนนี้ใจเย็นได้อย่างไร เมื่อถามเขาเพื่อขอความช่วยเหลือและไม่มองว่าเขาเป็นคนแปลกหน้า?

จางมู่ถามอย่างห้วนๆว่า “เจ้าไม่กลัวข้าเหรอ?”

ซานฮังพยายามที่จะยิ้ม,แต่ก็สะดุ้งเมื่อความเจ็บปวดท่วมผ่านกล้ามเนื้อใบหน้าของเขา.เขาตอบว่า “ในช่วงสองวันในรถข้าคิดว่าสิ่งต่างๆผ่านไป.โลกมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก – เจ้าเป็นคนแรกที่สามารถพูดคุยอย่างคนปกติได้.ถ้าเจ้าเป็นคนที่กินมนุษย์ข้าก็สามารถพูดได้ว่าข้าเป็นคนที่โชคร้าย.”

“โปรดช่วยแฟนของข้าก่อน เธอไม่สามารถเกาะไว้ได้อีกต่อไป “เขากล่าวต่อด้วยความสิ้นหวังในเสียงของเขา.