เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future – ตอนที่ 18

อ่านนิยายจีนเรื่อง เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้ My Headphones Can Connect to the Future ตอนที่ 18 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.

เมื่อมองไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของชูหยุนซีและดวงตากลมโตที่กำลังสั่นไหว ซูฟ่านก็รู้สึกว่าเขารู้สึกผิดที่ทำให้เธอต้องรอถึงสองชั่วโมงในวันนี้

 

แต่ในเวลานี้ร้านค้าทั้งหมดปิดกันแล้วชูหยุนซีจะไปไหนได้…

 

ซูฟ่านที่กำลังคิดก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมา

 

ชูหยุนซีหน้าแดงและกดท้องของเธอ

 

“ขอโทษที ฉันหิวมากไปหน่อยท้องมันก็เลยส่งเสียงเพลง…”

 

ชูหยุนซีอธิบายอย่างเชื่องช้า

 

“สมกับเป็นท้องของนักดนตรีที่เก่งกาจ ฟังเท่านี้ท้องของคุณก็ควรได้รับรางวัลเพลงแล้วล่ะเนอะ?”

 

เมื่อซูฟ่านพูดจบชูหยุนซีก็ผงะก่อนจากนั้นยกมือขึ้นชกเขา

 

“พุงของคุณน่ะสิได้รับรางวัล!”

 

ชูหยุนซียิ้มและพูดกับซูฟ่านพลางแสร้งทำเป็นดุร้าย

 

ซูฟ่านหัวเราะ “คุณรอผมที่ร้านอาหารแต่ไม่ได้กินอะไรสักหน่อยเหรอ?”

 

“ไม่ ฉันบอกว่าเชิญคุณมาทานอาหารค่ำเพื่อขอบคุณแน่นอนว่าฉันต้องรอคุณสิ แต่ใครจะไปรู้ว่าคุณมาสาย…”

 

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ชูหยุนซีก็รู้สึกโกรธอีกครั้ง

 

คำพูดของเธอแทบทำให้ซูฟ่านรู้สึกใจสลายเพราะความรู้สึกผิด

 

“ฉันจะพาคุณไปที่ร้านเล็ก ๆ ที่ฉันไปบ่อย ๆ ดีไหม? แต่…”

 

“แต่อะไร?”

 

ชูหยุนซีมองไปที่ซูฟ่านอย่างคาดหวังและถาม

 

“แต่ร้านนั้นเล็กมากและไม่ค่อยสะอาด ผมกลัวว่าคุณจะไม่ชอบ”

 

ซูฟ่านกล่าว

 

นอกจากร้านนั้นแล้วในเวลานี้ซูฟ่านไม่สามารถนึกถึงสถานที่อื่นได้เลย

 

ชูหยุนซีดูเต็มไปด้วยความคาดหวัง เธอพยักหน้าและบอกว่าเธอไม่เป็นไร ขอแค่มันกินได้

 

ซูฟ่านรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาคิดว่าชูหยุนซีดูไม่ได้เหมาะกับร้านค้าประเภทนี้เลย เขาไม่ได้คาดหวังว่าชูหยุนซีจะไม่ใส่ใจมัน

 

“งั้นรีบไปกันเถอะ”

 

หลังจากซูฟ่านพูดจบสุภาพบุรุษคนนี้ก็ช่วยชูหยุนซีเปิดประตูข้างคนขับและเชิญเธอขึ้น

 

ชูหยุนซีเชิดหน้าขึ้นแล้วนั่งในรถ

 

เมื่อเห็นว่าซูฟ่านเปลี่ยนไปใช้รถ GTR ที่มีหมายเลขป้ายทะเบียนที่น่าทึ่งเช่นนี้ ชูหยุนซีก็ยิ่งอยากรู้เกี่ยวกับประสบการณ์ชีวิตของซูฟ่านมากขึ้น

 

แน่นอนว่าเธอไม่ได้ชื่นชมความฟุ่มเฟือย เธอเองก็มีรายได้มากพอที่จะซื้อ GTR ไปจอดเล่นในที่จอดรถได้

 

เธอแค่อยากรู้ว่าทำไมซูฟ่านถึงไม่มีตัวตนมาก่อนทั้ง ๆ ที่เขาดูมีความแข็งแกร่งเป็นพิเศษ

 

ซูฟ่านขับรถไปที่ขอบของเมืองเมจิก

 

ชูหยุนซีรู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อเขาออกจากเขตเมืองและค่อย ๆ กลายเป็นเมืองร้าง

 

เธอเคยพบกับเด็กร่ำรวยหลายคนที่ต้องการวางแผนเอาเปรียบเธอ แต่ทุกครั้งชูหยุนซีก็ชนะแผนของพวกเขาได้เสมอ

 

เหตุการณ์ของหวังถังนั้นเป็นเพราะเธอตกหลุมพรางของจางเฟินเฟิน

 

เธอและซูฟ่านเพิ่งพบกันและทักษะของซูฟ่านนั้นยอดเยี่ยมมากและชูหยุนซีก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อต้องอยู่ในรถคันเดียวกันกับผู้ชายในถิ่นทุรกันดารนี้

 

ถ้าซูฟ่านยังเป็นคนโรคจิตไปอีกคนชูหยุนซีจะต้องผิดหวังกับผู้ชายคนนี้จริง ๆ

 

“คุณ…ไม่ต้องกังวลไปหรอก ผมอยากจะพาคุณไปทานอาหารเย็นจริงๆ แต่สถานที่นั้นอยู่ชานเมือง ถ้าคุณไม่เชื่อผมก็โปรดดู GPS”

 

ซูฟ่านรู้สึกได้ว่าชูหยุนซีกำลังรู้สึกกังวล เขาจึงรีบอธิบายโดยชี้ไปที่ GPS ที่กำลังนำทางเขา

 

ชูหยุนซีที่กำลังคิดถึงเรื่องนี้ก็รีบหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง

 

“ไม่ ฉันไม่ได้กลัว”

 

“แล้วหวังถังกับจางเฟินเฟินเป็นยังไงบ้าง?”

 

เพื่อปรับบรรยากาศซูฟ่านจึงถามออกไป

 

“พวกเขาเหรอ หวังถังฉันไม่รู้แต่จางเฟินเฟินถูกไล่ออกจากบริษัทหลังจากวันนั้นและฉันก็ไม่ได้ติดต่อกับเขาอีกเลย”

 

เมื่อพูดถึงสองคนนี้ชูหยุนซีก็ดูกังวล แม้ว่าพวกเขาจะทำร้ายเธอแต่ชูหยุนซีก็ยังคงกังวลว่าชูเทียนฉีจะฆ่าทั้งคู่

 

แม้ว่าสองคนนี้จะเลว แต่ก็ไม่มีความผิดถึงแก่ความตาย

 

ตอนนี้ทั้งสองหายไปแล้วชูหยุนซีก็มีลางสังหรณ์ไม่ดี

 

ซูฟ่านที่กำลังสนทนากับชูหยุนซีก็ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายมากและพวกเธอก็มาถึงสถานที่นั้นโดยไม่รู้ตัว

 

นี่คือร้านอาหารบาร์บีคิวที่เปิดในห้องเก็บของอาคารที่พักอาศัยซึ่งเปิดมากว่าสิบปี

 

ครอบครัวของซูฟ่านอาศัยอยู่ที่นี่มาก่อนและพ่อของซูฟ่านมักจะพาเขาไปกินข้าวที่นี่เสมอ

 

ซูฟ่านคิดว่าร้านนี้ดีที่สุดในโลกและถ้าเขามีโอกาส เขาก็จะพาแฟนในอนาคตมาลอง

 

แต่ตอนนี้ไม่ได้เดทกับแฟนแต่พาดารามาเลย

 

ตอนนี้ลูกค้าในร้านยังเยอะอยู่มีโต๊ะทั้งหมดแปดโต๊ะในห้องโถงเหลือเพียงทางเดินเดียวที่จะบังคับให้ผู้คนเดินไปด้านข้างทำให้คนแน่นมาก

 

และแขกเกือบทั้งหมดกำลังดื่มและพวกเขาทุกคนต่างก็ถุยน้ำลายและพูดคุยกันเสียงดังมาก

 

เมื่อเห็นฉากนี้ซูฟ่านก็มองกลับไปที่ชูหยุนซีด้วยความกังวล

 

“เปลี่ยนร้านไหม ผมเกรงว่าคุณจะปรับตัวไม่ไหว”

 

แต่ชูหยุนซีตั้งหน้าตั้งตารอเธอชอบร้านแบบนี้มาก!

 

อย่างไรก็ตามเพราะการสอนของครอบครัวของเธอเข้มงวดเกินไปและพ่อแม่ของเธอก็บอกว่าร้านแบบนี้สกปรกเกินไปและชูหยุนซีก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวเข้าไปในร้าน

 

เธอไม่เคยกินร้านเล็ก ๆ แบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ เมื่อมองดูผู้คนที่พลุกพล่านในร้านและกลิ่นของบาร์บีคิวโชยเข้าจมูกดวงตาของชูหยุนซีเต็มไปด้วยแสงสว่าง!

 

“ไม่ ฉันอยากกินร้านนี้!”

 

ชูหยุนซีกล่าวอย่างตื่นเต้น

 

ซูฟ่านไม่เคยคิดว่าชูหยุนซีจะตอบสนองเช่นนี้

 

“อืม…ให้ผมถามกับเถ้าแก่ก่อนว่ามีห้องส่วนตัวหรือเปล่า ไม่งั้นคุณจะถูกจำได้ง่ายเกินไป”

 

หลังจากนั้นซูฟ่านก็บอกให้ชูหยุนซีสวมหน้ากากอนามัย

 

ชูหยุนซีปิดปากตัวเองแน่นอย่างเชื่อฟังจากนั้นมองไปที่บาร์บีคิวร้อน ๆ บนโต๊ะของคนอื่น ๆ อย่างกระตือรือร้นและกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

 

การทำตัวน่ารักแบบนี้ทำให้หัวใจของซูฟ่านกระตุกได้อีกครั้ง ปรากฎว่าดาราดังขนาดนี้ก็ทำตัวเหมือนเด็กผู้หญิงธรรมดา ๆ!

 

ทันทีที่ซูฟ่านพาชูหยุนซีเข้าไปในร้าน เถ้าแก่หญิงก็จำซูฟ่านได้และออกมาจากฝูงชนอย่างกระตือรือร้นเพื่อทักทายเขา

 

“โอ้พระเจ้า! ซูฟ่านเธอไม่ได้มาที่นี่นานแล้วนะ! เธอลืมป้าของเธอไปแล้วใช่ไหม!”

 

เจ้าของร้านเป็นคนทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือแท้ ๆ เธอได้เปิดร้านอาหารบาร์บีคิวแห่งนี้สมัยที่ซูฟ่านยังอาศัยอยู่ที่นี่จนกระทั่งเขาอายุสิบหก ดังนั้นเถ้าแก่คนนี้ก็เหมือนเป็นคนเฝ้าดูซูฟ่านเติบโตขึ้นและเธอก็รักใคร่ซูฟ่านมาก

 

“ผมจะลืมป้าได้ยังไง! บ้านใหม่ผมอยู่ไกลมากจนผมไม่เคยมีโอกาสได้มาเลย”

 

“ไร้สาระ! ไม่ว่าเธอจะไปไกลแค่ไหนเธอก็ต้องมาบ่อย ๆ สิ! ไม่งั้นป้าของเธอจะโกรธแน่!”

 

หลังจากพูดจบเถ้าแก่หญิงก็สังเกตซูฟ่านและพูดว่าซูฟ่านนั้นสูงขึ้นอีกแล้ว จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นชูหยุนซีด้านหลังซูฟ่าน

 

“โอ้ เสี่ยวฟานโตแล้วก็เลยพาแฟนมาทานข้าวเย็น แฟนของเธอดูดีมากเลยแค่เห็นดวงตากระจ่างใสแบบนี้ก็แทบจะเหมือนดาราดังในทีวีเลย!”

 

เถ้าแก่หญิงมองไปที่ชูหยุนซีด้วยความพึงพอใจและพูดออกมา

 

เมื่อเธอพูดอย่างนั้นซูฟ่านและชูหยุนซีก็หน้าแดง

 

“อย่านะป้า เธอไม่ใช่แฟนผม…”

 

“อ้อไม่ใช่แฟน ดูป้าสิแก่แล้วก็แบบนี้ถ้าป้าพูดอะไรผิดไปก็อย่าใส่ใจเลยนะ!”

 

หลังจากพูดจบเถ้าแก่หญิงก็ยิ้มกว้างให้ชูหยุนซี

 

“ป้ามีห้องส่วนตัวเหลือไหม”

 

“ใช่ ใช่ ต้องมีอยู่แล้ว ขอบอกเธอเลยนะว่าคนส่วนใหญ่อยากไปในห้องส่วนตัวสุดหรูหราของฉัน แต่ฉันไม่ให้พวกเขาไป เธอสองคนมากับฉันเลย!”

 

เถ้าแก่หญิงพาซูฟ่านและชูหยุนซีไปอย่างกระตือรือร้นที่ห้องส่วนตัวตรงปลายสุดของทางเดิน

คอมเม้นต์

การแสดงความเห็นถูกปิด