เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future – ตอนที่ 82

อ่านนิยายจีนเรื่อง เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้ My Headphones Can Connect to the Future ตอนที่ 82 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.

แม้ว่าเขาจะโกรธ แต่ซูฟ่านก็ไม่ได้ตั้งใจจะหยาบคายกับตู้ยู่ชิว

 

เขาพูดขอบคุณแล้วมอบหมายเลขโทรศัพท์ของเขาไปให้ตู้ยู่ชิว

 

เป็นการดีกว่าที่ได้รู้จักกับคนรวยแบบนี้จะได้มีเส้นสายหลากหลายและมีลู่ทางเพิ่มขึ้น

 

หลังจากได้รับเบอร์โทรศัพท์ของซูฟ่านแล้ว ตู้ยู่ชิวก็มีความสุขจนแทบบานสะพรั่ง

 

“อ้อ จริงสิพ่อหนุ่มหล่อ เจอกันทั้งทีต้องให้ของขวัญหน่อย”

 

หลังจากพูดจบตู้ยู่ชิวก็เดินไปที่แผงตู้โชว์และหันหลังกลับ

 

แล้วก็มอบจี้ให้กับซูฟ่าน

 

“นี่จ้ะ ของสำหรับเธอ”

 

“นี่…ไม่ดีหรอกครับ”

 

ซูฟ่านรู้สึกว่าคงไม่ดีถ้ายอมรับสิ่งของจากผู้อื่น ไม่ต้องพูดถึงว่าสิ่งของของตู้ยู่ชิวนี่ไม่ถูกเลย

 

แต่เขาไม่เห็นด้วยซ้ำว่ามันคืออะไรเพราะหลินจูหยิบมันไปก่อนและพูดขอบคุณตู้ยู่ชิวแทนเขา

 

“ขอบคุณ!”

 

หลินจูพูดด้วยรอยยิ้ม

 

ตู้ยู่ชิวเห็นหลินจูยิ้มอย่างงดงาม เธอก็อดรู้สึกรักไม่ได้

 

“ฉันชอบผู้ชายหล่อ ๆ ตัวเล็กแต่ฉันก็ชอบผู้หญิงน่ารัก ๆ ตัวเล็ก ๆ เหมือนกัน นี่ฉันจะให้แหวนนี้แก่เธอ”

 

หลังจากตู้ยู่ชิวพูดจบ เธอก็ถอดแหวนทับทิมที่เธอสวมอยู่ออกและมอบให้หลินจู

 

หลินจูไม่ได้ลังเลเลยและยอมรับมันทันที

 

เมื่อเห็นการยอมรับอย่างใจกว้างของหลินจู ตู้ยู่ชิวก็หัวเราะออกมา

ในขณะที่หัวเราะเธอก็สัมผัสร่างกายของซูฟ่านไปด้วย

 

“หนุ่มหล่อไม่ร่าเริงเหมือนสาวสวยเลยนะ เธอยังขี้อายเกินไปต้องฝึกฝนให้มากขึ้นนะ”

 

“ฉันสงสัยว่าหนุ่มหล่อคนนี้ขี้อายแค่ในบางประเด็นหรือเปล่า?”

 

ตู้ยู่ชิวมองหลินจูพร้อมกับพูด

 

หลินจูเข้าใจทันทีว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร

 

ซูฟ่านก็เข้าใจเช่นกันเขาไม่ได้โง่ เขาแค่ไม่เคยเห็นหญิงชราผู้หิวโหยเช่นนี้มาก่อน

 

“คุณตู้ ขอบคุณสำหรับของขวัญที่มอบให้เรา โปรดบอกผมถ้าในอนาคตคุณมีอะไรให้ช่วย”

 

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เราไปก่อนนะ”

 

เมื่อเห็นซูฟ่านกำลังจะจากไป ตู้ยู่ชิวก็ยังดูไม่เต็มใจ

 

เธอยืนยันจะส่งซูฟ่านออกจากประตูและจัดให้คนขับรถออกไปส่งซูฟ่าน

 

ตามคำขอของหลินจู ซูฟ่านไม่ได้วางแผนที่จะกลับไปทันทีในวันนี้

 

ทั้งสองตัดสินใจใช้เวลาหนึ่งวันในเมืองกุ้ยหยุนและกลับไปยังเมืองเมจิกในคืนพรุ่งนี้

 

ทั้งสองไม่ได้คุยกันเรื่องของตู้ยู่ชิวระหว่างทาง เพราะคนขับก็เป็นคนของตู้ยู่ชิว

 

คนขับมาส่งถึงโรงแรมแล้ว

 

หลินจูและซูฟ่านเข้ามาในล็อบบี้

 

“เปิดห้องใหญ่สองห้อง”

 

เมื่อเห็นซูฟ่านเปิดสองห้อง หน้าของหลินจูก็ดูผิดหวังเล็กน้อย

 

แต่ในสถานการณ์ปัจจุบันจำเป็นต้องแสดงบัตรประชาชน หลินจูก็ไม่สามารถเอาออกมาใช้ได้

 

เธอไม่ต้องการให้ครอบครัวของเธอค้นพบที่อยู่ของเธอ

 

ก่อนซื้อตั๋ว เธอพบพนักงานคนหนึ่งที่สามารถหาช่องทางอื่นให้เธอได้

 

“ขอแค่บัตรประชาชนของผมคนเดียวได้ไหม”

 

“ขอโทษนะครับ เราสามารถเปิดได้หนึ่งห้อง ถ้าจะเปิดสองห้องเราทำไม่ได้ครับ”

 

แผนกต้อนรับกล่าวด้วยความเสียใจ

 

“แล้ว…ถ้าอย่างนั้นห้องชุดล่ะ?คุณหลินคิดว่าไง?”

 

ซูฟ่านหันไปมองหลินจู

 

“หืม? นักเรียนซูคงไม่กินฉันนะ?”

 

หลินจูพูดยิ้ม ๆ

 

“งั้นเอาห้องชุด!”

 

หลังจากพูดแล้วซูฟ่านก็ยื่นบัตรประจำตัวของเขาไปที่แผนกต้อนรับอย่างรวดเร็ว

 

เมื่อพวกเขาเข้าไปในห้องและนั่งบนโซฟา ทั้งสองก็เริ่มบ่นเกี่ยวกับตู้ยู่ชิวคนนั้น

 

“พระเจ้า หญิงชราคนนี้แย่มาก”

 

ซูฟ่านมีความกลัวแผ่ออกมา

 

เขายังคงจำความรู้สึกเมื่อมองเข้าไปในดวงตาของตู้ยู่ชิวได้ในตอนที่เธอสัมผัสตัวเขา

 

ถ้าเธอไม่ได้เป็นคนร่ำรวย ซูฟ่านคงต่อยเธอบินไปแล้ว

 

“ถ้าวันนี้ฉันไม่อยู่ ฉันเกรงว่านักเรียนซูจะโชคร้ายกว่านี้”

 

หลินซูพูดติดตลก

 

จากนั้นเธอก็มอบจี้ที่ตู้ยู่ชิวมอบให้ซูฟ่าน

 

“นี่คือจี้หยกดำ! พอดูจากลักษณะของจี้นี้ จี้นี้ประเมินค่าไม่ได้ในตลาดแล้ว!”

 

ซูฟ่านที่ถือจี้นี้ก็ตกใจ

 

ตู้ยู่ชิวมอบของมีค่าขนาดนี้ให้กับตัวเขา?

 

จริง ๆ เขาละอายใจเล็กน้อยที่ต้องรับมา

 

แต่ถ้าปฏิเสธคงดูไม่น่าพอใจ และซูฟ่านก็ไม่ได้บังคับเธอด้วย

 

นอกจากนี้ ไม่ใช่เขาที่ยอมรับ แต่หลินจูยอมรับ

 

เขาคิดเพื่อปลอบโยนตัวเอง ซูฟ่านเอาจี้หยกดำเข้าไปในกระเป๋าของเขา

 

จากนั้นหลินจูก็เล่นกับแหวนทับทิมที่ตู้ยู่ชิวมอบให้เธอ

 

“ป้าคนนี้ค่อนข้างใจกว้างนะ แหวนที่เธอมอบให้ฉันมีมูลค่าหลายล้านเลย แต่มันล้าสมัยแล้ว”

 

หลังจากพูดหลินจูก็วางแหวนบนมือแล้วให้ซูฟ่านดู

 

อันที่จริง นิ้วของหลิวจูไม่เหมาะสำหรับการสวมแหวนที่ใหญ่เช่นนี้

 

เมื่อเห็นการแสดงออกของซูฟ่าน หลินจูก็รู้ว่าแหวนนี้ไม่เหมาะกับเธอ

 

เธอขมวดคิ้วและหยิบแหวนขึ้นมา

 

“ลืมมันไปเถอะ ฉันจะเก็บไว้จนกว่าฉันจะแก่!”

 

“เป็นความคิดที่ดี คุณไม่รู้หรือว่าคุณนายหลินจะกลายเป็นตู้อัญมณีเมื่อเธออายุ 40 หรือ 50 ปี?”

 

ซูฟ่านพูดติดตลก

 

“เลิกบ้าเลย!”

 

หลินจูหยิบหมอนขึ้นมาและทุบซูฟ่าน

 

“นักเรียนซู คุณยังมีเรื่องต้องจัดการอีกไหม? ถ้าไม่ก็ออกไปเล่นกันเถอะ!”

 

หลินจูพูดด้วยท่าทางตื่นเต้น

 

แม้ว่าซูฟ่านยังคงอารมณ์เสียที่คังหมินฟูหลอกเขา

 

แต่การเที่ยวเล่นก็คือการเที่ยวเล่น และซูฟ่านก็ไม่อยากกังวลกับงานอีกต่อไป

 

วันนี้ในเมืองที่ฉันไม่เคยไปแถมยังมีผู้หญิงสวย ๆ มาด้วย ทำไมต้องเอาเรื่องพวกนั้นมาใส่ใจ!

 

ขณะที่อยู่ในรถหลินจูก็ได้เตรียมแผนเที่ยวไว้แล้ว

 

มีสถานที่ท่องเที่ยวที่น่าสนใจมากมายในกุ่ยหยุน แต่ที่หลินจูสนใจคือสวนสนุกกุ่ยหยุน

 

ว่ากันว่ามีชิงช้าสวรรค์ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศและรถไฟเหาะที่ยาวที่สุดและน่าตื่นเต้นที่สุด

 

ผู้หญิงซุกซนเช่นหลินจูไม่มีทางพลาดสถานที่นี้แน่นอน

 

ทั้งสองนั่งแท็กซี่ไปที่สวนสนุกกุ่ยหยุน

 

ตอนนี้เป็นช่วงนอกฤดูกาลแล้วก็เลยสามารถเข้าไปเล่นได้ทันทีหลังจากซื้อตั๋วไม่ต้องต่อแถวยาวเหยียด

 

เครื่องเล่นทั้งหมดไม่จำเป็นต้องเข้าคิว

 

น่าพอใจมาก

 

ใกล้ค่ำแล้วหลินจูก็พาซูฟ่านไปนั่งชิงช้าสวรรค์

 

เมื่อชิงช้าสวรรค์กำลังจะขึ้นสู่จุดสูงสุด แสงตะวันที่ลับขอบฟ้าก็โปรยปรายบนผิวแม่น้ำฝั่งตรงข้าม

 

ซูฟ่านและหลินจูมองทิวทัศน์ที่สวยงามนี้ด้วยความตกตะลึง

 

หลินจูหันศีรษะมองไปที่ซูฟ่าน ซึ่งทำให้เธอรู้สึกดึงดูดมากกว่าการมองพระอาทิตย์ตกดินในตอนนี้เสียอีก

 

ตอนที่เธอคบกับซุนหยาน เธอไม่เคยไปสวนสนุกเลน

 

เพราะซุนหยานไม่ชอบมัน

 

ซูฟ่านเป็นผู้ชายคนแรกที่พาเธอมาที่สวนสนุก!

 

หลินจูเอนตัวไปจูบซูฟ่านที่แก้ม

 

ซูฟ่านหันศีรษะมาด้วยความประหลาดใจและมองไปที่หลินจู

 

หลินจูยิ้มอย่างเขินอายและไม่พูดอะไร

 

หลังจากลงจากชิงช้าสวรรค์ หลินจูก็พาซูฟ่านวิ่งไปที่รถไฟเหาะ

 

ทันทีที่พวกเขาขึ้นไป หลินจูผู้ซึ่งเคยบอกว่ารถไฟเหาะไม่ได้น่ากลัวในตอนนี้กำลังตื่นตระหนก

 

ขณะที่รถไฟเหาะเริ่มขยับหลินจูก็เริ่มตัวสั่น

 

ซูฟ่านเห็นอาการแปลกประหลาดของหลินจู

 

“คุณโอเคไหม?”

 

ซูฟานถาม

 

หลินจูพยักหน้าด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

 

แต่แล้วรถไฟเหาะก็ดิ่งลงอย่างรวดเร็ว หลินจูกรีดร้องแล้วคว้ามือของซูฟ่านเอาไว้!

 

ตลอดเส้นทางของรถไฟเหาะซูฟ่านไม่กลัวเลยแต่รู้สึกเจ็บหู

 

เพราะเสียงร้องของหลินจูนั้นดังเกินไป

 

หลังจากการเหาะเหินผจญเสียงทั้งหมด หลินจูก็ก้มศีรษะลง ไหล่ของเธอยังคงสั่น

 

“คุณโอเคไหม?”

 

ซูฟ่านคิดว่าหลินจูกำลังร้องไห้เลยรีบเงยหน้าหลินจูขึ้น ใครจะรู้ว่าหลินจูกำลังหัวเราะคิกคัก

 

“มันน่าตื่นเต้นมาก! มันน่าตื่นเต้นมาก! นี่เป็นประสบการณ์รถไฟเหาะครั้งแรกของฉันเลย! คุณอยากจะลองอีกไหม!”

 

ซูฟ่านจึงต้องไปนั่งกับหลินจูบนรถไฟเหาะถึงสิบห้ารอบ และหลินจูก็ยังไม่เต็มใจที่จะกลับจนกว่าสวนสนุกจะปิด

คอมเม้นต์

การแสดงความเห็นถูกปิด